Κάθε χρόνο, πριν, κατά τη διάρκεια και λίγο μετά τους τελικούς ζούμε ακριβώς την ίδια κατάσταση. Είναι προφανής η αποτυχία αφού συζητάμε για ένα πρόβλημα και όχι για τη λύση του. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Από ένα σημείο και μετά ήταν ολοφάνερο (ακόμα κι αν παρακολουθούσες την αναμέτρηση από την τηλεόραση) ότι ο αγώνας δε θα συνεχιζόταν. Ανεξάρτητα από το ότι στην Ελλάδα θεωρούμε «ιδανικές» τις συνθήκες εφόσον δεν υπάρχει νεκρός!
Ακούγεται τραγικό και είναι! Ανάβουν καπνογόνα σε κλειστό χώρο, εκτοξεύονται φωτοβολίδες, υβρίζονται χυδαία προπονητές, αθλητές, διαιτητές, παράγοντες, άνθρωποι δηλαδή, γεμίζει ο χώρος με πάσης φύσεως αντικείμενα, αλλά δεν τρέχει κάτι! «Αφού δεν πάθαμε τίποτα» που έλεγε και το ανέκδοτο.
Δεν προσπαθώ να κάνω συμψηφισμό, όπως θα με «χρεώσουν» κάποιοι που επιμένουν να βλέπουν τυφλά οπαδικά άρα όχι πιο μακριά από τη μύτη τους. Η αλητεία δεν επιμερίζεται, η καφρίλα δεν έχει διπλωματία. Διότι η αλητεία είναι μία, όπως και η καφρίλα.
Βεβαίως και ηττηθήκαμε μαζικά. Αφήστε το αγωνιστικό όπου ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος και δίκαια πήρε το πρωτάθλημα. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Ακόμα κι αν το πάω απλοϊκά, ποιος θα θελήσει να επενδύσει (χορηγός εννοώ) σε αυτό το πράμα που ονομάζουμε «επαγγελματικό πρωτάθλημα».
Θα μας πείτε ότι επενδύουν στο ποδόσφαιρο. Άλλο μέγεθος, άλλη κατάσταση όμως ούτε εκεί είναι υγιές το περιβάλλον.
Το ερώτημα πρέπει να το κάνουμε στον εαυτό μας: Τι θέλουμε; Υγεία ή δηλητήριο; Και στη συνέχεια καλό θα ήταν να κάτσουν κάτω οι ομάδες και πριν «χτυπηθούν» (αγωνιστικά) στο γήπεδο, να φτιάξουν το πρωτάθλημα. Δεν είμαι βέβαιος ότι θα γίνει κάτι τέτοιο.
Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Από τα πρώτα βήματα του επαγγελματικού πρωταθλήματος κάθε καλοκαίρι (σχεδόν) έχουμε παρατράγουδα. Θυμάστε, οι παλαιότεροι, ότι το πρώτο, το 1993, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Τα πρόσωπα που έρχονται στο προσκήνιο δεν είναι οι αθλητές αλλά ο ένας «ένοχος» διαδέχεται τον άλλο. Από τον ένα πρόεδρο της ΕΟΚ στον άλλο, από τον ένα διαιτητή στον άλλο. Και πολλές φορές με τα «πρόθυμα» ΜΜΕ να υπακούν στον επικοινωνιακό μηχανισμό των «μεγάλων» οδηγούμαστε σε μια δυστοπία. Ζούμε σε ένα περιβάλλον που είναι τρομακτικό και ανεπιθύμητο. Όμως το έχουμε αποδεχτεί και πολύ δε περισσότερο έχουμε εντάξει τον εαυτό μας σε αυτό. Επιμένω ότι δεν κάνω συμψηφισμούς αλλά η αλήθεια είναι ξεκάθαρη: Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός «φωνάζει» για τη διαιτησία, άλλες 40 ομάδες (και βάλε, αλλά σίγουρα όχι «βγάλε») κλαίνε με μαύρο δάκρυ.
Κι από τη στιγμή κατά την οποία ΚΑΘΕ Ιούνιο γίνεται το «έλα να δεις» με επικίνδυνες δηλώσεις, εμπρηστικές τοποθετήσεις, άνευ προηγουμένου στοχοποιήσεις, δημοσιεύματα που είναι για Εισαγγελέα κι εμείς απλώς το περιμένουμε να συμβεί, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Και βέβαια σε όλες τις περιπτώσεις ο βασικός σκοπός είναι ένας: No matter what, θα πρέπει να βγουν «λάδι» οι πρόεδροι. Και ορισμένα ΜΜΕ, όχι βέβαια τα λεγόμενα οπαδικά αλλά κι όσα δεν αξιολογούν δημοσιογραφικά αλλά με PR το «ουρανοκατέβατο» ρεπορτάζ, είναι πρόθυμα να το πράξουν.
Ευτυχώς στο basketblog δεν είμαστε σε αυτή την κατεύθυνση. Και γι’ αυτό είναι ΚΟΙΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ να μη δημοσιεύουμε τις εμπρηστικές τοποθετήσεις. Έχουμε ηττηθεί και το βλέπετε. Κι αυτό φάνηκε ΚΑΙ από την ΕΡΤ. Ζήσαμε τον απόλυτο ορισμό της παθογένειας όταν περίμεναν «κεντρική εντολή» για το πώς θα κάνουν τη δουλειά τους. Αν νομίζετε ότι στην ΕΡΤ, σε τέτοιες περιπτώσεις, ευθύνονται όσοι βγαίνουν και περιγράφουν ή κάνουν ρεπορτάζ από τα γήπεδα, είστε βαθιά γελασμένοι.
Αναμένουν εντολές από την «κορυφή». Και το βράδυ της Πέμπτης φτάσαμε ακόμα και στα εγκαίνια του «Καυταντζογλείου» το 1960, από τον Βασιλιά Παύλο, την Βασίλισσα Φρειδερίκη και τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή μέχρι να υπάρξει επανασύνδεση με το (άδειο που θύμιζε «κρανίου τόπο») ΟΑΚΑ. Βεβαίως και ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής και πρέπει να το γιορτάσει, όπως επίσης και ο Παναθηναϊκός δικαίως το είχε γιορτάσει το 2013 όταν είχε διακοπεί ο τελικός στο ΣΕΦ (ή και το 2010). Αλλά το γεγονός ότι κάθε χρόνο, εδώ και τόσες δεκαετίες, γίνονται τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, σημαίνει τη συνολική μας ήττα. Το πρωτάθλημα μονοπωλείται από δύο ομάδες και στο τέλος συνήθως «πρωταγωνιστές» είναι οι κάφροι. Ας ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι το μπάσκετ δεν είναι τσιφλίκι κανενός και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία.
Ας θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που διαβάσαμε κανονικό άρθρο για μπάσκετ, μια εμπεριστατωμένη τεχνική ανάλυση στη διάρκεια των τελικών! Δε θυμάστε; Ούτε εγώ. Προτιμούνται τα «πολεμικά ρεπορτάζ», οι «μάχες ανακοινώσεων» και βέβαια ειδικά στο τελευταίο ματς αν και γινόταν το «έλα να δεις» τα σάιτ είχαν σε περίοπτη θέση την ανάρτηση της κυρίας ΜακΚίσικ!
Ό,τι να ναι στο κακό μας τον καιρό. Απλώς κάτι τέτοιες στιγμές δικαιώνομαι που έχω επιλέξει ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ να παρακολουθώ Elite League, Β’ και Γ’ Εθνική ή αγώνες Νέων, Εφήβων και Παίδων. Εκεί είναι το αληθινό μπάσκετ.