Ο Insider σχολιάζει τις τελευταίες ανακατατάξεις κι αναρωτιέται αν ο ΣΕΠΚ αισθάνεται ότι όλα πάνε καλά.

Όταν έκανα θέμα την αποχώρηση του Αλέκου Δάγλα από τον Έσπερο για τον Πρωτέα Βούλας, τα σχόλια που ακολούθησαν ήταν ενδιαφέροντα. Πέραν εκείνων που συμφωνούσαν με τη θέση μου εμφανίστηκαν και άλλες απόψεις- πάντοτε σεβαστές- που υπενθύμιζαν την ασυδοσία των παραγόντων. Που ενώ δηλαδή εκείνοι μπορούν να απολύουν όποτε θέλουν μας ακούγεται άσχημα να αποχωρεί ένας προπονητής όποτε θέλει.

Ας πιάσουμε το πρώτο σκέλος: Το αν οι παράγοντες μπορούν «να απολύουν όποτε θέλουν» είναι αρκετά συζητήσιμο από τη στιγμή που υπάρχουν συμβόλαια και ρήτρες. Αν δεν τηρούνται, υπάρχει πρόβλημα. Αν πάλι δεν υπάρχουν τότε το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο.

Το αν ένας προπονητής επιθυμεί να αλλάξει περιβάλλον εφόσον κρίνει ότι υπάρχει εξέλιξη στην καριέρα του είναι απόλυτα σεβαστό, αλλά καλό είναι να μην το βλέπουμε μεμονωμένα κι αποσπασματικά. Θα πρέπει πάντοτε να έχουμε στο μυαλό μας ότι μια ομάδα δεν είναι εταιρεία με τη «ψυχρή έννοια» του όρου, αλλά ένας ζωντανός Οργανισμός με διαφορετικό προορισμό και στόχευση στην κοινωνία.

Θα ήμουν άδικος, όμως, αν έμενα στο σχολιασμό της κίνησης Δάγλα και όχι στα τελευταία γεγονότα για τα οποία αναρωτιέμαι αν ο ΣΕΠΚ θεωρεί ότι όλα πάνε καλά.

Ο Χρήστος Σερέλης αποφασίζει να φύγει από το Λαύριο για να πάει πρώτος προπονητής στον Παναθηναϊκό, εκεί που ήταν για κάμποσους μήνες πέρυσι ως ασίσταντ του Γιώργου Βόβορα. Κι όλα αυτά συνέβησαν ενώ απομένει διάστημα μικρότερο των δύο εβδομάδων μέχρι να δώσει το Λαύριο έναν καθοριστικό αγώνα για την παραμονή του, κόντρα στον Απόλλωνα Πάτρας.

Παρεμπιπτόντως το Λαύριο και ο Απόλλωνας έχουν ίδιο αριθμό νικών (τρεις) ενώ στον αγώνα του πρώτου γύρου οι Πατρινοί είχαν νικήσει με διαφορά 17 πόντων. Θα μου πείτε ότι το Λαύριο ευχήθηκε τα καλύτερα στον προπονητή με τον οποίο συνεργάστηκαν για δύο δεκαετίες, οπότε δε μου πέφτει λόγος. Συγγνώμη- θα απαντήσω- αλλά αν δεν μας έπεφτε λόγος και πάντα με καλή διάθεση θα είχαμε κάνει κάποια άλλη δουλειά.

Την ίδια στιγμή ο Κώστας Μέξας βρίσκει δουλειά στον Ηρακλή, που δεν έχει περάσει και λίγα αλλά αγωνίζεται με υψηλούς στόχους στην Elite League και το μόνο που πρόλαβε να κάνει είναι να παραστεί στον πάγκο σε έναν αγώνα με τον Ερμή Σχηματαρίου και να φύγει για να ενταχθεί στο τιμ του Παναθηναϊκού. Θα μου πείτε, πάλι ότι κάθε άνθρωπος πρέπει ν’ αναζητά το καλύτερο κι εφόσον υπήρχε η προοπτική της Euroleague δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ασφαλώς και σεβόμαστε τη φιλοδοξία κάθε ανθρώπου από την άλλη όμως θα πρέπει να σεβαστούμε και τις ομάδες που δεν έχουν τη «λάμψη» των μεγάλων. Διότι κι αυτές καταβάλουν την προσπάθειά τους.

Για να μη φτάσουμε στον Ιωνικό όπου κανείς δεν κατάλαβε- ειλικρινά- πως γίνεται ένας προπονητής που αποχώρησε μετά την πρώτη αγωνιστική (που νίκησε κιόλας) να επιστρέφει δριμύτερος μερικούς μήνες μετά στην ίδια ομάδα. Ειλικρινά, τι είναι αυτά;

Βλέπετε κάποια λογική; Ή μήπως εκφράζουν απόλυτα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ελληνικό μπάσκετ;