Λένε ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή, αλλά φαίνεται πως το νόημα έχει παρερμηνευτεί σημαντικά. Τουλάχιστον στον ελληνικό μπασκετικό κόσμο. Κι αν η τιμωρία του Γιάννη Καλαμπόκη αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτής της… παρερμηνείας, είναι δεδομένο πως δεν είναι το μόνο. Πρόδηλο είναι, πάντως, πως σε κάθε περίπτωση πρέπει να διασφαλίζεται το περί δικαίου αίσθημα.
Είχαμε αναφέρει, άλλωστε, στο πρόσφατο παρελθόν την μη αναλογική εφαρμογή του νόμου στο θέμα των επεισοδίων σε Ελληνικό και Αιγάλεω (“Αιγάλεω, όπως λέμε… Ελληνικό”). Πόσω μάλλον όταν οι ποινές είναι πολύ διαφορετικές… από γειτονιά σε γειτονιά.
Κι αυτό γιατί το Αιγάλεω μπορεί να τιμωρήθηκε με την ποινή – χάδι για τα όσα έγιναν στο παιχνίδι με το Μαρούσι, αλλά το Παγκράτι έτυχε εντελώς διαφορετικής αντιμετώπισης σε πολύ μικρότερης έκτασης επεισόδια. Παρόλ’ αυτά τιμωρήθηκε με ποινή αποκλεισμού της έδρας για το μεθαυριανό κρίσιμο παιχνίδι με την Αγία Παρασκευή, χωρίς να εξεταστούν οι άλλες παράμετροι.
Κι αν οι… σχέσεις του “Σίτι” με την ΕΟΚ (λόγω Δημήτρη Καρβέλα) αποτελούν την αιτία μιας πιο… ήπιας μεταχείρισης, τότε στο Παγκράτι ίσως θα πρέπει να σκεφτούν κάτι παρόμοιο. Διαφορετικά θα αντιμετωπίζονται διαρκώς ως τα “κακά παιδιά”, είτε φταίνε, είτε όχι.