Το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής το παρακολουθώ χρόνια. Εχω ένα έντονο συναισθηματικό δέσιμο καθώς ήταν το πρώτο ρεπορτάζ της δημοσιογραφικής μου διαδρομής. Τότε, τον Σεπτέμβριο του 1989 που έκανα τα πρώτα μου βήματα, στο αλήστου μνήμης «Επταήμερο του μπάσκετ», ο Θοδωρής Κοτσώνης μου ανέθεσε την Β’ Εθνική. Ένας όμιλος τότε, σπουδαίο πρωτάθλημα… Τότε είχαν ανέβει τρεις ομάδες, ο Δημόκριτος, ο Νέστορας και ο Κρόνος ενώ είχε μείνει εκτός μια ομάδα που αν ανέβαινε θα έμενε χρόνια στην Α2. Ο Φίλιππος Βέροιας.
Αυτές οι αναμνήσεις είναι καλές για τον πρόλογο προκειμένου να πω ότι δεν έπεσα με αλεξίπτωτο στην Β’ Εθνική. Ίσως είναι το πρωτάθλημα που παρακολουθώ στενότερα μετά την Basket League. Και κάπως έτσι παρακολούθησα, από πολύ κοντά μάλιστα, την επιτυχία του Οίακα Ναυπλίου και της Δάφνης Δαφνίου. Σ’ ένα δύσκολο πρωτάθλημα, πολύ ανταγωνιστικό, με πολλές καλές ομάδες και σπουδαίους προπονητές…
Αυτές οι δύο ομάδες έχουν αρκετές ομοιότητες. Πρώτον, είναι… κανονικές ομάδες (δεν λέω ότι οι άλλες δεν είναι, απλώς σ’ αυτές αναφέρομαι) που θυμίζουν τις παλιές καλές εποχές του μπάσκετ.
Με παράγοντες παλαιάς κοπής αλλά μοντέρνας αντίληψης.
Έβλεπα τόσο στο Ναύπλιο όσο και στο Δάσος, τους ανθρώπους της ομάδας να τρέχουν για τα πάντα. Τους προέδρους να ασχολούνται με τα… νερά και τις πετσέτες των παικτών και γενικά να έχουν φτιάξει μια οικογενειακή κατάσταση.
Ο Οίακας είχε περισσότερη εμπειρία, με τους Μιχάλη Πελεκάνο και Φάνη Κουμπούρα, δύο αθλητές- διαμάντια με μεγάλη καριέρα στην Basket League να ηγούνται μιας ομάδας καλοπροπονημένης και με ρόλους.Η Δάφνη είχε περισσότερα νιάτα στο ρόστερ της (μη ξεχνάμε την συνεργασία με το Περιστέρι), εβγαζε ενέργεια και δύναμη. Επαιξε πολύ ωραίο μπάσκετ, το καλύτερο σε σχέση με διάρκεια και ποιότητα.
Δύο εξαιρετικοί νέοι προπονητές, ο Χάρης Κουλουριώτης που μετά τον Ιπποκράτη ανεβάζει δεύτερη ομάδα σερί και ο Μάης Κωνσταντινίδης, ο οποίος είχε πρωταγωνιστήσει στην «ανάσταση» του Ιωνικού Νικαίας όταν είχε πέσει στα τοπικά…
Είχα την τύχη και την τιμή να βρεθώ σε δύο εκδηλώσεις τους που θα ζήλευαν ακόμα και (μεγάλες) ομάδες της Basket League. Στο Ναύπλιο, κατά την παρουσίαση των χορηγών… Έβλεπες τα πάντα τόσο οργανωμένα, τόσο όμορφα, τόσο προσεγμένα. Χωρίς ανόητες επιδείξεις, αλλά με ουσία και ταπεινότητα, που όμως έβγαζαν μια μεγαλοπρέπεια.
Στο Δάσος κατά την φιέστα της ανόδου στον αγώνα με την Πεντέλη. Ο στολισμός του γηπέδου, τα events και τα happenings, τα καλαίσθητα βραβεία και οι ιδέες από το μοναδικό… δημιουργικό μυαλό του καλλιτέχνη Νίκου Καρόκη, παρέπεμπαν σε ομάδα άλλης κατηγορίας.
Και οι δύο είχαν πετύχει το μοναδικό στις εκδηλώσεις τους. Συνδύασαν την καλαισθησία και το γιορτινό/οικογενειακό κλίμα, χωρίς περιττές καταστάσεις, χωρίς υπερβολή. Αγωνιστικά, σίγουρα ήταν οι καλύτερες ομάδες. Φερέγγυες και στον οικονομικό τομέα, σίγουρα αποτελούν δύο καλές προτάσεις για το πρωτάθλημα της Α2 κατηγορίας.
Έχουν όμως και διαφορές. Γύρω από τον Οίακα έχει συσπειρωθεί μια ολόκληρη πόλη. Στα μεγάλα ματς με τον Τρίτωνα και την Δάφνη Δαφνίου έμειναν πολλά άτομα έξω από το γήπεδο… Ειδικά στον αγώνα με την Δάφνη, το κλειστό είχε γεμίσει μια ώρα πριν το τζάμπολ!
Στην Δάφνη τα πράγματα είναι διαφορετικά κι εξήγηση δεν βρίσκεται. Οι άνθρωποι της ομάδας που βρίσκονται μέσα στην καθημερινότητα του Δάσους και του Χαϊδαρίου γενικότερα, δεν είναι… απόμακροι και κλεισμένοι στο καβούκι τους, έχουν κάνει τα πάντα για να προσελκύσουν τον κόσμο. Έχει έρθει κόσμος… Όχι όμως όσοι θα έπρεπε. Οι κενές θέσεις στο κλειστό του Δάσους σε μια θριαμβευτική χρονιά αποτελούν αντικείμενο προβληματισμού…
Πάντως σε κάθε περίπτωση στην Α2 θα βρίσκονται του χρόνου δύο ομάδες γεμάτες υγεία και με προοπτική. Κι αυτό είναι που μετράει.