Ομολογώ, κύριε Κογκαλίδη, πως το σχόλιό σας με τίτλο “ο … εξόριστος Ρήγας” ήταν πολύ εύστοχο και φυσικά το προσυπογράφω. Αν και διατηρώ την υποψία πως οι… πληθωρικές πληροφορίες του, σχετικά με τα σεμινάρια που συμμετείχε ή όχι ο εξόριστος, προέρχονται από αυτόν.
Ελπίζω να καταλαβαίνεται πως πρόθεση μου δεν είναι να σχολιάσω εσάς, που σωστά -αφού είχατε τις πληροφορίες- με τη σειρά σας σχολιάσατε τη φαιδρότητα της ΕΟΚ.
Πρόθεση μου είναι να σχολιάσω την ανάγκη του εξόριστου να απαντήσει και πάλι μέσω τρίτων, στην απόφαση της ΕΟΚ να μην επιτρέψει να είναι ομιλητής των σεμιναρίων της ΟΔΚΕ, συνεχίζοντας έτσι την επί χρόνια σιωπή του και σε άλλες ακόμα ποιο σοβαρές συμπεριφορές εις βάρος του.
Νομίζω πως τώρα είναι η στιγμή να σχολιαστεί αυτή η σιωπή και μάλιστα από έναν άνθρωπο που από τις σελίδες σας υπερασπίστηκε τις δυνατότητες, αλλά και τον χαρακτήρα του εξόριστου ουκ ολίγες φορές.
Θα έλεγα με βεβαιότητα πως το πρόβλημα της ελληνικής διαιτησίας σήμερα δεν είναι ο ομιλητής ενός η περισσότερων σεμιναρίων.
Πρόβλημά της είναι, η εκ βάθρων ανατροπή αυτού του μεσαιωνικού συστήματος που την ελέγχει σήμερα.
Πρόβλημά της είναι, ότι τα όργανα που την διοικούν (ΟΔΚΕ – ΚΕΔ) είναι απόλυτα ελεγχόμενα τόσο από το τριτοβάθμιο όργανο εκπροσώπησης των παραγόντων του αθλήματος (ΕΟΚ), όσο και από τις βουλιμικές ορέξεις των κάθε είδους διαιτητοπατέρων που προσφέρουν -όχι βέβαια αφιλοκερδώς- γη και ύδωρ στο υπάρχον σύστημα εξουσίας για μια καρέκλα.
Οι ελπίδες της πλειοψηφίας των διαιτητών, οι προσδοκίες μας από τη διαφημισμένη επάνοδο του εξόριστου στη χώρα του, ήταν να βρεθούμε δίπλα σε ένα άνθρωπο που (χορτασμένος πια από δόξα, τίτλους και χρήματα) θα μπορούσε στη χώρα του με το κύρος και την ευρύτερη αποδοχή του στον χώρο του αθλήματος, να λειτουργήσει ως ένας πόλος συσπείρωσης όλων των υγιών δυνάμεων, στην κατεύθυνση των αναγκαίων αλλαγών.
Δυστυχώς οι προσδοκίες διαψεύστηκαν! Ο εξόριστος αποδείχτηκε ότι ποτέ δεν ήθελε να συγκρουστεί με το υπάρχον σύστημα εξουσίας. Ομολογώ πως ήταν μεγάλο λάθος να περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο που είναι μέρος του ευρύτερου συστήματος εξουσίας σε Ευρώπη και FIBA να θέλει να συγκρουστεί με ένα άλλο σύστημα.
Από τις λίγες κινήσεις που έκανε στο επίπεδο της ΕΣΚΑ, έδειξε καθαρά ότι και η δική του άποψη είναι πως το σύστημα πρέπει να τα ελέγχει όλα. Η όλη του σπουδή και προσπάθεια ήταν να είναι αυτός που θα διαχειρίζεται την εξουσία.
Έτσι εξηγείτε πως προχώρησε -στις εποχές που νόμιζε ότι η ΕΣΚΑ του έδωσε εν λευκώ την εξουσία στο κομμάτι της διαιτησίας- σε αναδιοργάνωση της ΚΕΔ / ΕΣΚΑ, επιλέγοντας και τα μέλη της.
Έτσι εξηγείτε πως η ΚΕΔ / ΕΣΚΑ στραγκάλισε στην κυριολεξία τον ΣΕΔΚΑ. Η επίσημη πρόφαση, όλων αλλά και του ίδιου, ότι πρέπει να τελειώνουμε με την κακοδιαχείριση του Βιδάλη, δεν πείθει. Ο βασικός στόχος ήταν να δοθεί η δυνατότητα στην ΕΣΚΑ να ελέγχει δια παντός τον ΣΕΔΚΑ, αφού μέσω των εξουσιών της η ΚΕΔ θα μπορεί να επιλέγει και την διοίκηση που θα εκλέγεται.
Για μεγάλη, όμως, ατυχία του εξόριστου, οι φιλόδοξοι και αντίζηλοί του, φύλακες της τοπικής εξουσίας, δεν ήταν διατεθειμένοι να χάσουν τα πρωτεία, που με κόπο οικοδόμησησαν, αφήνοντας να υπάρχει μαγαζί υπό άλλη διεύθυνση μέσα στα πόδια τους.
Έδρασαν τάχιστα και του τα πήραν όλα μέσα από τα χέρια. Δεν έμεινε δίπλα του τίποτα. Ούτε τα μέλη της ΚΕΔ / ΕΣΚΑ, ούτε καν το πρωτοπαλίκαρό του, που άλλαξε στρατόπεδο “εν μέσω θερινών διακοπών“.
Μετά από όλα αυτά ο εξόριστος, εφαρμόζοντας την παροιμία “όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια“, διαδίδει δεξιά και αριστερά πως δεν τον ενδιαφέρει η Ελλάδα. Για να μην τυχόν ανησυχεί του λέμε πως και εμείς οι ανώνυμοι Έλληνες διαιτητές δεν ενδιαφερόμαστε πια γι αυτόν.
Ας έχει καλά ταξίδια εκεί στα μακρινά μέρη που πηγαίνει…
Το ηθικόν δίδαγμα από τη μικρή αυτή περιήγηση του εξόριστου στη χώρα του, θα μπορούσε να είναι κατά τις ρήσεις του σοφού λαού μας: “όλα τα κοράκια (διαιτητοπατέρες) έχουν την ίδια μούρη” και “αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς… μην περιμένεις προκοπή“.