Του Γιώργου Κογκαλίδη
10/06/2011 (21:57)
Μα τί κρίμα αυτές οι εκλογές να μην έχουν “τηλεοπτική
κάλυψη“!…
Δεν μιλώ για κάμερες, γιατί τότε τα πράγματα θα ήταν
διαφορετικά και θα χάναμε τον αυθορμητισμό, αλλά για μια… παρακάμερα, μια
“κρυφή” κάμερα, ένα θολό βίντεο ανεβασμένο στο youtube, κουνημένο, αλλά αρκετό να μας χαρίσει
στιγμές απόλαυσης…
Αναφέρομαι, φυσικά, στις εκλογές του συνδέσμου Θεσσαλονίκης,
οι οποίες περνάνε στην αιωνιότητα για μας (και μάλλον το παρακάναμε), μετά από
αυτό το κείμενο.
Όσο άξιζαν όλα τα άλλα, άξιζε η καταμέτρηση από την πλευρά του
Στέλιου Συμεωνίδη, γι’ αυτούς που ορίστηκαν να… καταμετρήσουν τις ψήφους.
Η ανάδειξη έγινε δια ανατάσεως των χεριών (και των ψυχών, επιμένω), με ανοιχτή ψηφοφορία.
Όταν ήταν
υποψήφιος κάποιος από τους διαιτητές που δεν ήταν της αρεσκείας του μετρούσε
νωχελικά… “Ένα, δύο, τρία, τέσσερα…”. Αντίθετα, όταν επρόκειτο για
“δικό του” άνθρωπο, τα… μηχανάκια έπαιρναν φωτιά και μαζί η
καταμέτρηση: “Ένα, πέντε, δέκα, σαράντα ένα…”.
Όχι πως αδίκησε κάποιον. Άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι είναι του
προέδρου κι όσοι δεν είναι ή δεν πήραν μέρος στις εκλογές, ή έγιναν απλά μέλη.
Αλλά ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός, που προκάλεσε μέχρι και γέλιο…