Νέα επιστολή, με αφορμή το θέμα της αγοράς γραφείων και αιτία την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο της αθηναϊκής διαιτησίας (σύμφωνα πάντα με την προσέγγιση του φίλου) ήρθε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο.
Κατά τα ειωθότα τη δημοσιεύουμε αυτούσια και ασχολίαστη:
“Κύριε Κογκαλίδη,
Διάβασα με προσοχή την προσέγγιση που κάνατε στη θέση Βιδάλη, σε σχέση με το αποθεματικό του Συνδέσμου μας. Με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΧΕ ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΟ στον Σύνδεσμο, αφού όλοι εμείς πληρώνουμε ποσοστό από τους αγώνες που συμμετέχουμε και αυτό το ποσοστό δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Το ζητούμενο κατά την γνώμη μου είναι, όχι αν υπάρχει αποθεματικό, αλλά πόσο πρέπει να είναι το αποθεματικό αυτό.
Αν μετρήσουμε την ετήσια συνδρομή μας στον Σύνδεσμο, τη μηδενική προσφορά του Συνδέσμου στα μέλη του, τη μηδενική αγορά εξοπλισμού στον Σύνδεσμο και γενικά τη μηδενική χρήση των χρημάτων που συγκεντρώνονται, εύκολα βγαίνει το πόσο που πρέπει να υπάρχει στο ταμείο του Συνδέσμου μας.
Τώρα, αν σε αυτά προσθέσουμε και τα 50.000 ευρώ που μπήκαν στον Σύνδεσμο από τη λαχειοφόρο που έγινε αμέσως μετά την κλοπή (άρα σαν να μην έγινε η κλοπή), μπορούμε να καταλάβουμε ότι πράγματι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς υπάρχει σημαντικό αποθεματικό. Αυτό όμως δεν είναι επιτυχία ΚΑΝΕΝΟΣ.
Είναι χρήματα δικά μας που δόθηκαν στον Σύνδεσμό μας σύμφωνα με τις νόμιμα λαμβανόμενες αποφάσεις από τα όργανα του ΣΕΔΚΑ (ανάλογα με τους αγώνες που έκανε ο κάθε ένας από εμάς) και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να καυχάται για την ύπαρξή τους. Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι η απόφαση αυτή (για την καταβολή ποσοστού στον Σύνδεσμο) μετρά δεκαετίες πριν από τη διοίκηση Βιδάλη.
Όπως εύκολα μπορείτε να αντιληφτείτε, όποιος και να ήταν ο πρόεδρος του ΣΕΔΚΑ δεν θα αποτελούσε δική του επιτυχία το ταμειακό απόθεμα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι εκείνο που έχει πραγματική σημασία σήμερα είναι να καταφέρουμε να ξανακάνουμε τον Σύνδεσμο της Αθήνας μεγάλο, όχι σε δυναμικό (αφού αυτό είναι δεδομένο και δεν αμφισβητείται), αλλά μεγάλο σε ενέργειες και πράξεις που χαρακτήριζαν πάντα τους Αθηναίους διαιτητές.
Εκτιμώ πραγματικά την ειλικρινή προσπάθεια που κάνετε να στηρίξετε τον φίλο σας (όπως εσείς δηλώσατε) Θοδωρή Βιδάλη, όμως δεν μας βοηθάτε με τον τρόπο αυτό. Εμείς μάθαμε να σας διαβάζουμε και να προσαρμόζουμε τις συμπεριφορές μας, σύμφωνα με τις δικές σας υποδείξεις, γιατί κρίναμε ότι τα κίνητρα σας είχαν αφετηρία τη δική μας βελτίωση και -κατ’ επέκταση- του αθλήματος που όλοι υπηρετούμε.
Το θέμα μας δεν είναι ο Βιδάλης, είναι ο Σύνδεσμος της Αθήνας. Αυτόν πρέπει να συνδράμετε με τις γνώσεις και την ντομπροσύνη που έχετε δήξει ότι έχετε. Αν πιστεύετε ότι κάποιος πρέπει να βοηθηθεί, πρέπει να ξέρετε ότι, αυτός δεν είναι ο Βιδάλης, είναι ΟΛΟΙ οι Αθηναίοι διαιτητές, που ψάχνουν να βρουν λύσεις στα προβλήματα που τους απασχολούν. Που προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκτήσουν ξανά τη θέση που τους αξίζει στον χώρο τους.
Αυτοί, που όπως σας έγραψα και στην προηγούμενη επιστολή μου “εμείς πότε θα ζήσουμε καλύτερα“, περιμένουν και από εσάς να ξεχάσετε ποιος είναι φίλος σας και ποιος όχι και να πείτε τα πράγματα με το όνομά τους. Μπορείτε να το κάνετε. Σημασία για εμάς έχει το αν ή το πόσο το θέλετε. Αν πάλι νοιώθετε ότι δεν το μπορείτε. Υπάρχουν και οι στιγμές εκείνες που ο ήχος της σιωπής είναι πιο δυνατός.
Πραγματικά φίλος σας
baseline