Του Γιώργου Κογκαλίδη
03/06/2011 (13:50)
Με τις εκλογές του συνδέσμου Θεσσαλονίκης δεν έχω τελειώσει.
Από την πρώτη μέρα με… έτρωγε το χέρι μου να γράψω την “είδηση“, αλλά
κρατήθηκα. Γιατί το… γλυκό βγαίνει στο τέλος, αφήστε που αν έγραφα αυτό πρώτο,
όλα τα άλλα θα έχαναν το νόημά τους.
Ναι, λοιπόν, η ιστορία αντάμειψε τον άνθρωπο που άλλαξε τη
ρότα της. Γιατί μπορεί ο Γιώργος Βασιλακόπουλος να έχει γήπεδο στο όνομά του, ο
Ζαχαρίας Αλεξάνδρου το ίδιο (ο συγχωρεμένος ο Ανδρέας Μιαούλης δεν αξίζει
τέτοιας τιμής;), αλλά και ο Στέλιος Συμεωνίδης δεν έμεινε παραπονεμένος.
Η αίθουσα στην οποία έγιναν οι εκλογές του συνδέσμου
Θεσσαλονίκης, φέρει (με τιμή και καμάρι) το όνομά του. Αίθουσα Στέλιος
Συμεωνίδης!
Ο μόνος λόγος που δεν ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ ΔΗΜΟΣΙΑ τον Γιάννη Μπουτάρη,
που δεν έσπευσε να ονομάσει και τον δρόμο που βρίσκονται τα γραφεία σε οδό
Στέλιου Συμεωνίδη, είναι πως ακόμα δεν έχει μεγάλη εμπειρία ως δήμαρχος. Νέος είναι,
ας του δώσουμε λίγο χρόνο.
Μόνο επειδή κάποιοι στη Θεσσαλονίκη έχουν κολλημένα μυαλά,
δεν έχουν θέσει θέμα, ώστε ο “Λευκός Πύργος” να μετονομαστεί σε
“Πύργος Στέλιου Συμεωνίδη“. Ας είναι, η τιμή τιμή δεν έχει…
Με την ευκαιρία να πούμε μπράβο στο Δ.Σ. του συνδέσμου, που αναγνώρισε
την προσφορά του Στέλιου στην ελληνική διαιτησία και έσπευσε να διαψεύσει το
πεσιμιστικό “ουδείς προφήτης στον τόπο του“.
Θα πείτε μόνο μια μικρή αίθουσα για έναν τόσο σημαντικό
μπασκετάνθρωπο; Δεν θέλει μεγαλεία ο Στέλιος. Είναι ταπεινός και η χειρονομία
είναι που μετράει.
Αρκεί που τον σκέφτηκαν, αρκεί που αναγνώρισαν τη διαιτητική
του αξία και επανόρθωσαν το σφάλμα της FIBA, η οποία δεν τον είχε αναγνωρίσει ως όφειλε, πριν ο
τελευταίος κρεμάσει (και καλά της έκανε) τη σφυρίχτρα.
Αλλά και γι’ αυτό κάποτε θα λογοδοτήσουν τα μέλη της διεθνούς
ομοσπονδίας στην ιστορία. Ενδεχομένως και στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης,
αλλά σίγουρα στην ιστορία…