Του Γιώργου Κογκαλίδη
10/08/2011 (17:52)
Λένε πως οι “γεροντο-έρωτες” είναι σφοδρότεροι των
υπολοίπων. Αίφνης έχει προκύψει “αγάπη” ανάμεσα στον Κώστα Ρήγα και
τον Στέλιο Συμεωνίδη, σε βαθμό που ο πρώτος λέει για τον δεύτερο “μόνο με
αυτόν μπορώ να συνεργαστώ“.
Επειδή, χρόνια τώρα, δεν αφουγκραζόμαστε την άποψη του
“Σομόζα“, έχει κι εκείνος την ίδια γνώμη; Μπορεί να συνεργαστεί
(ΜΟΝΟ) με τον Κώστα Ρήγα;
Γιατί, αν δεν έχουμε μεταλλαχθεί σε αυτή τη χώρα, μέχρι πριν
από λίγους μήνες, το τι έλεγε το στόμα του για τον Ρήγα δεν γράφεται και δεν
περιγράφεται.
Όλα ψωμί κι αλάτι; Όλα γραμμένα στο χιόνι; Σφουγγάρι και πάμε από
την αρχή;
Φαντάζομαι, πως τα προσωπικά πάθη και τα μίση μπήκαν στο
περιθώρια, προκειμένου για το καλό της διαιτησίας.
Αρχίζω να πιστεύω πως υπήρξε
επιφώτιση (όχι επιδότηση), πως υπάρχει κάποιος άγιος της διαιτησίας (για
“Άγιο σφυρίχτρα” είναι αλήθεια δεν έχω ακούσει κάτι, αλλά πάλι η
σχέση μου με την εκκλησία απέχει από το να χαρακτηριστεί καλή), ο οποίος τους επισκέφθηκε
στον ύπνο τους και τους συμφιλίωσε.
Ας σοβαρευτούμε: Σας βλέπει ο κόσμος και γελάει. Το κακό
είναι πως δεν κρυβόσασταν, πως μιλούσατε ανοιχτά, πως εκφράζατε δημόσια την
απέχθεια ο ένας για τον άλλον. Τώρα, λοιπόν, που κάνετε σαν 15χρονα που ζουν
τον εφηβικό τους έρωτα, αρχίζει ο κόσμος και αναρωτιέται γιατί το κάνετε;
Η άδολη αγάπη για τη διαιτησία είναι ισόβαρη με την πίστη
στον Αη Βασίλη (βρε, το θρησκευτικό μου μ’ έπιασε σήμερα;). Μόνο που ο
“ερυθρόλευκος” υπάλληλος της Coca Cola απευθύνεται σε παιδιά και δη
προσχολικής ηλικίας. Εσείς απευθύνεστε σε ενήλικους διαιτητές, σε φιλάθλους σε
παράγοντες.
Αν θέλετε να συνεργαστείτε κάντε το, δεν μου πέφτει λόγος.
Κόψτε όμως τα σάλια, γιατί αρχίζει το πράγμα και γίνεται ενοχλητικό…
Άντε κι ένα τραγουδάκι αφιερωμένο…