Ο Κώστας Ρήγας έχει δώσει… ρέστα στο διάστημα των εκλογών του ΣΕΔΚΑ. Φωνάζει “παρών” σε κάθε συγκέντρωση, έχει ενεργό ρόλο, τόσο στην αποδυνάμωση -κι εν τέλει παραγκωνισμό- του Θοδωρή Βιδάλη, όσο και στη σύσταση του νέου Δ.Σ., αν και η πρότασή του για τον Στέφανο Παπαθανασίου (δεν ήθελε να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο) έπεσε στο κενό.
Τρία χρόνια είχε… χαθεί από τα κοινά του Συνδέσμου κι αίφνης επανήρθε. Καλό είναι, σε πρώτη ανάγνωση. Έως και εξαιρετικό, αφού άνθρωποι αυτού του διαμετρήματος δίνουν αίγλη σε κάθε σύνδεσμο. Αρκεί να έχει διάρκεια.
Γιατί η “ήττα” του στο θέμα Παπαθανασίου, δεν αποκλείεται να τον οδηγήσει και πάλι σε λογική “αυτοεξορίας” και αδιαφορίας για τα τεκταινόμενα, οπότε θα έχει κάνει διπλό κακό: Αφενός θα έχει δρομολογήσει εξελίξεις που δεν θα μπορεί να ελέγξει και αφετέρου θα έχει χρεώσει τους υπολοίπους με δικές του επιλογές (ως έναν βαθμό), τα θετικά ή τα αρνητικά των οποίων, θα υποστούν οι υπόλοιποι.
Μας κάνει εντύπωση η ξαφνική δραστηριοποίηση του Ρήγα, αλλά την επικροτούμε. Αρκεί να μην ακολουθήσει νέα… εξαφάνιση. Γιατί πολλοί, αν όχι όλοι, στον ΣΕΔΚΑ αναρωτιούνται “πόσο θα κρατήσει“;