Ανεβαίνει (γιατί άραγε;) το θερμόμετρο ενόψει των εκλογών της ΟΔΚΕ. Ο Ηλίας Καφφές παίζει άνευ αντιπάλου (συνηθίζεται αυτό σε εκλογές που έχουν -με τον έναν ή άλλον τρόπο τη… σφραγίδα της ΕΟΚ), έχοντας την απόλυτη στήριξη του Γιώργου Βασιλακόπουλου.
Αυτό το γεγονός από μόνο του, από τη στιγμή που με ένα νεύμα του “μεγάλου” όλοι οι επίδοξοι πρόεδροι (τύπου Τσαγκαμίλη) εξορίστηκαν, έφτανε για να πάμε σε μια… αναίμακτη -όσο και σύντομη, όσο και αδιάφορη- προεκλογική περίοδο. Μόνο έτσι δεν είναι.
Ο Τάκης Τσαγκρώνης φέρεται να ασχολείται υπερβολικά (όσο και αναίτια) με το θέμα, δημιουργώντας εκνευρισμό στον χώρο. Ο κ. Παντελάκης καταγγέλλει πιέσεις προκειμένου να αποσύρει την υποψηφιότητά του, την ίδια στιγμή που ο κ. Δημόπουλος από “εχθρός” του κ. Καφφέ έχει μετεξελιχθεί σε… “κολλητό“.
Αν κάτι έχει ενοχλήσει τον χώρο, ενεργούς και μη διαιτητές, είναι αυτές οι εύκολες διαδρομές από τη μια άκρη στην άλλη. Αναφαίρετο δικαίωμα καθενός είναι να αλλάζει γνώμη και θέση, αλλά πώς από τη μια μέρα στην άλλη ο Δημόπουλος άλλαξε “στρατόπεδο” και -κυρίως- πώς από τη μια μέρα στην άλλη το “στήριγμα” του Καφφέ στην ΟΔΚΕ (Παντελάκης) βρέθηκε στο περιθώριο και αναβαπτίστηκε ο Πατρινός;
Όλα αυτά αφήνουν μια οσμή μούχλας, που κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι. Κι ο Ηλίας Καφφές ΔΕΝ έχει ανάγκη από αλλεπάλληλους συμβιβασμούς, από αλλαγές πλεύσης, από πολιτικούς ελιγμούς. Αν κάτι έπρεπε να κάνει σημαία είναι οι προσήλωση (όχι με δογματικό τρόπο) σε αρχές και θέσεις, από τη στιγμή που η θέση του προέδρου της ΟΔΚΕ είναι κέντρο – απόκεντρο.
Όπως λέει κι ο λαός μας, τα ίδια… Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου!