Αυτή κι αν είναι… συνεργασία. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν. Από τη μια ο φίλος Baseline θέλησε να μοιραστεί μαζί μας/σας τις ανησυχίες του. Από την άλλη ένας πολύ καλός φίλος της στήλης, μας έστειλε τη φωτογραφία, που χάρη σε ένα… παιχνίδι του φακού και το “κλικ” της στιγμής κάνει τον διαιτητή στα αριστερά (όπως βλέπεται την οθόνη) να μοιάζει με… πρίγκιπα που φορά στέμμα.
Μεταξύ μας, πολλοί θα ήθελαν να σφυρίζουν με στέμμα, πολλοί θα ήθελαν να αναγνωριστεί το… γαλάζιο του αίματός τους, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών είναι μάλλον… βάτραχοι στη λίμνη.
Το κείμενο αυτούσιο:
Είμαι σχετικά νέος, μπήκα στον χώρο της διαιτησίας γιατί από μικρός έμαθα να αγαπώ το μπάσκετ, αφού μεγάλωσα στις αλάνες παρέα με την πορτοκαλί μπάλα. Η αλήθεια είναι πως, όταν ξεκίνησα είχα όνειρα, κέφι, φιλοδοξίες, μεράκι για αυτό που θα έκανα. Όσο όμως πέρναγε ο καιρός, όλο και περισσότερο ένοιωθα ένα σφίξιμο στο στήθος, και αυτό γιατί έβλεπα πως τίποτα από όσα ζω δεν είναι αυτό που ονειρεύτηκα, δεν είναι αυτό που πίστεψα, δεν είναι αυτό που θέλησα να ζήσω.
Ξέρω ότι δεν είμαστε κοινωνία αγγέλων. Όμως, άλλο είναι να παλεύεις και να αγωνίζεσαι για να πετύχεις τούς στόχους σου με θεμιτά μέσα (με όποιο αποτέλεσμα), και άλλο είναι να παλεύεις με τους δήθεν, τους ημέτερους, τους κολλητούς και τους φιλόδοξους καρεκλοκένταυρους νάρκισσους (με συγκεκριμένο πάντα αρνητικό για σένα αποτέλεσμα).
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω…
Από τους διαιτητοπατέρες, αυτούς δηλαδή που είχαμε πρότυπα. Αυτούς που φιλοδοξία μας ήταν να καταφέρουμε να τους δούμε από κοντά, να τους ακούσουμε, να τους αγγίξουμε, να ρουφήξουμε σαν σφουγγάρι όλα όσα είχαν να μας πουν. Να μάθουμε από τις πολλές και σημαντικές εμπειρίες τους, να ακούσουμε φάσεις και να σχολιάσουμε αποφάσεις. Οι μεγάλοι της ελληνικής διαιτησίας μου φαίνονται – τώρα που τους είδα από κοντά, τους άκουσα και τους ΚΑΤΑΛΑΒΑ- τόσο, μα τόσο ΜΙΚΡΟΙ.
Να συνεχίσω με όλους εκείνους που από τη θέση του παράγοντα (για να εξασφαλίσουν το καλύτερο για την ομάδα τους) ενισχύουν ΟΛΕΣ τις φιλοδοξίες των κάθε λογής μπασκετικών ηγεμόνων, αφού με τη σιωπή τους, τούς επιτρέπουν να υπάρχουν και να διαφεντεύουν τις τύχες ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Και…
Να τελειώσω με την κορυφή της πυραμίδας. Φαίνεται πως ο αέρας που φυσά εκεί ψηλά είναι διαφορετικός από αυτόν που φυσά εδώ κάτω, που βρίσκονται οι απλοί θνητοί. Έτσι, κάτι το ύψος, κάτι ο αέρας, αλλοιώθηκε η εικόνα της πραγματικής προσφοράς και μένει σε εμάς να ακολουθήσουμε τη μοίρα μας. Πάντα ΜΟΝΟΙ και δυστυχώς πάντα εξαρτημένοι.
Μια πορεία χωρίς ελπίδα, μια διαδρομή για να γίνει και μια παρουσία για να λέμε ότι, το ζήσαμε και αυτό. Όταν κατεβαίνεις στην τσουλήθρα, όταν κατηφορίζεις ένα δρόμο, κάπου σταματάς. Ο δικός μας κατήφορος φοβάμαι ότι δεν έχει τέλος.
Ήρθα στο άθλημα που αγαπώ με ελπίδες, με πίστη, με σιγουριά για τη μαγεία της διαδρομής. Τώρα πια ξέρω πως θα φύγω με τη βεβαιότητα της πλήρους απογοήτευσης, επιβεβαιώνοντας πως “ότι λάμπει δεν είναι χρυσός”. Κατάφεραν να μικρύνουν στα μάτια μου όλα όσα θαύμαζα, όλα όσα πίστευα, όλα όσα αγάπησα και το χειρότερο είναι ότι αυτοί που το πέτυχαν αυτό είναι τόσο, μα τόσο ΛΙΓΟΙ!
Δεν μπορεί από αυτούς να εξαρτάται η τύχη και η πορεία στο άθλημα που αγάπησα, δεν είναι αυτή η διαιτησία που πίστεψα, δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι που έμοιαζαν θεοί, εκείνοι που είχα τοποθετήσει στις ψηλότερες θέσεις της δικής μου συνείδησης.
Ίντριγκες, γαλιφιές, υποσχέσεις, διαπλοκή, ωχαδερφισμός, επίδειξη δύναμης και υπεροχής, κάτσε κάτω ρε γιατί έτσι μ’ αρέσει, αριβίστες, νάρκισσοι, πολυθεσίτες, ηγεμόνες, φεουδάρχες, εσατζήδες… Και όλα αυτά να συνυπάρχουν με το “αρχαίο πνεύμα αθάνατο“. Όλα αυτά είναι Αθλητισμός – Μπάσκετ; Είναι η μαγεία της δικής μου ζωής;
Θέλησα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου, καταθέτοντας συγχρόνως την αγωνία μου για την ελπίδα που χάνεται.
baseline