Καλεσμένοι στο EOK Web Radio και την εκπομπή «Πρώτη Πάσα» με τον Νίκο Μπουρλάκη ήταν οι Μάκης Ποτόσογλου και Ανδρέας Κουτσούρης, οι οποίοι θυμήθηκαν τα παλιά και τις κοινές τους πορείες σε Φοίνικα Πειραιά και Πειραϊκό, ενώ φυσικά δεν παρέλειψαν να δώσουν τα φώτα τους και για την επόμενη μέρα του ελληνικού μπάσκετ.
Aναλυτικά:
Μάκης Ποτόσογλου:
Για την τη σχέση του με τους νέους παίκτες:
«Αυτά τα συναισθήματα είναι ό,τι καλύτερο. Ο προπονητής πρέπει να εμπνέει, ό,τι λέει να το πιάνουν χωρίς τιμωρίες.
Είναι δύσκολο. Θέλει μεγάλη υπομονή.
Ο Φαίδωνας Ματθαίου μας έλεγε ότι δεν του αρέσει ο όρος ‘κόουτς’, πίστευε ότι δε δημιουργούσε κοντινές σχέσεις με τον παίκτη. Εμένα με φώναζαν ‘Μάκη’, όχι ‘κόουτς’. Πήγε βέβαια στις ΗΠΑ αργότερα και αντίκρισε τον σεβασμό των παικτών όταν ακουγόταν το ‘κόουτς’. Και τότε το καθιέρωσε σιγά σιγά και στην Ελλάδα από την Εθνική Ενόπλων.
Στα νεαρότερα παιδιά -αν και είχα ένταση προφανώς, όλοι έχουν- έλεγα πάντα πως ‘σας αγαπάω πιο πολύ από τους γονείς σας γιατί αν δεν ήσασταν εσείς, θα αισθανόμουν 10 χρόνια μεγαλύτερος, μου δίνετε ζωή με τη ζωντάνια σας, σας οφείλω πολλά’».
Για την άνοδο με τον Φοίνικα Πειραιά το 1978:
«Το σύστημα ήταν το εξής, ο πρώτος -ο Μίλωνας τότε- ανέβαινε απευθείας στην Α1, δεν υπήρχε Α2 μετά την ΕΣΚΑ, και η 2η της ΕΣΚΑ έπαιζε με ομάδες από την επαρχία.
Σε 10 ημέρες δεν προλαβαίνεις να κάνεις πολλά, αλλά ήμασταν και τυχεροί με τον χρόνο. Αντίπαλος κόουτς ήταν ο Γιατζογλου που ήταν ακόμα εν ενεργεία παίκτης και δε μπορούσε να βρεθεί στο γήπεδο γιατί είχε ένα τουρνουά με την Εθνική. Μας είπαν λοιπόν να παίξουμε 40 ημέρες μετά το ματς.
Σε αυτό το διάστημα, ασκήσεις κάναμε μόνο για την άμυνα. Μου έλεγαν πρόεδροι και της διοίκησης πως ‘ερχόμασταν στο γήπεδο και βλέπαμε όλο να παίζεις άμυνα’.
Ο Κουτσούρης είχε πάθει υπερκόπωση, ο μόνος ψηλός μας δεν ερχόταν λόγω διαβάσματος.
Βρήκα ένα παιδάκι που δεν είχε παίξει καθόλου όλη τη χρονιά, τον Βασίλη τον Σκουρλή, και έπαιξε μερικές καλές άμυνες, ήταν πολύ δυνατός. Με ρωτάγανε μετά αν είχε μέσο που έπαιζε μόνο μαζί μου.
Τους έλεγα μόνο από την άμυνα θα κερδίσουμε το Παλαιό Φάληρο. Πριν έρθω είχαν χάσει και τα 2 ματς της κανονικής διάρκειας με πολύ μεγάλα σκορ.
Μετά από καλάθι μας, πίεση σε όλο το γήπεδο, αλλιώς ζώνη.
Σε μια στιγμή χάνουμε 15 πόντους, τους λέω τέλος η ζώνη., πίεση σε όλο το γήπεδο. Σε 5 λεπτά τους είχαμε ισοφαρίσει.
Να φανταστείς την αγωνία μου, έχω σηκωθεί από τον πάγκο και σε ένα κρίσιμο τζάμπολ έφυγα από το γήπεδο.
Τους έλεγα να κρατήσουν τη μπάλα όσο γίνεται, είχαμε 30” τότε επίθεση, και να μη δίνουν καθόλου πάσες στον ψηλό.
Τότε διάλεγες στα φάουλ αν θα κάνεις βολές ή επαναφορά και κρατήσαμε τη μπάλα μέχρι τέλους, δε φάγαμε καλάθι στα τελευταία 3 λεπτά. Το θυμάμαι και συγκινούμαι.
Και στα μπαράζ στην Πάτρα πάλι από την άμυνα κερδίζαμε, είχαμε δύσκολα ματς. Ειδικά τα Γιάννινα του Φιλίππου είχαν πολλή καλή ομάδα και χάσαμε στον πόντο.
Μας ενημερώνουν μετά όμως πως υπάρχει μια θέση ανοιχτή ακόμα για τη Β’ Εθνική και έπρεπε να παίξουμε με την Παναχαϊκή στην Πάτρα. Κερδίσαμε 30 πόντους τελικά. Ο Ανδρέας ήταν τόσο τρομερός που ένα ολόκληρο γήπεδο σηκώθηκε όρθιο και τον χειροκροτούσε.
Μπλέξανε ωραίες νοοτροπίες και κολλήσαμε, ήταν πολύ ωραίο συναίσθημα».
Για τον Πειραϊκό:
«Αν δεν είχε φύγει από το γήπεδο που τον γέννησε και δεν πήγαινε στην άγονη γραμμή στο σημερινό Ιππόδρομο -σήμερα είναι κόμβος, δεν υπάρχει τίποτα…
Δεν υπάρχει γειτονιά πια.
Το κάλο της διοίκησης είναι ότι έδινε το ελεύθερο σε προπονητές και παίκτες να κάνουν αυτό που ξέρουν, ήμασταν μια παρέα εκεί.
Είχα πάει στον Παναθηναϊκό -με είχε πάρει ο Βασιλακοπουλος από την ομάδα- για ένα μηνά. Πήγα 3-4 φορές, δεν άντεξα παραπάνω. Έκανα έτσι μετά αίτηση μετάνοιας και γύρισα ξανά στον Πειραϊκό».
Για τη σωστή αρχή:
«Εμείς δεν πήραμε ξένο πότε στον Πειραϊκό, στηριχθήκαμε στα πιτσιρίκια μας.
Δεν ξέρω κανέναν μεγάλο παίκτη που να μην έχει αρχίσει από ανοιχτά γήπεδα, δεν ξέρω κανέναν στα αλήθεια. Το θέμα είναι η σωστή νοοτροπία πάντα.
Την 3η φορά που γύρισα στον Κρόνο, παίζαμε στο καινούριο γήπεδο που ήταν πολύ μεγάλο, αλλά δεν ήταν ακόμα έτοιμο. Το έδειχνα σε κάτι παίκτες του Πειραϊκού και μου έλεγαν «δεν έχεις κάτι για μας»;
Ακόμα και τότε έλεγα, οι νέοι πρέπει να μάθουν να παίζουν έξω στο ανοιχτό, αυτό το γήπεδο είναι προνόμιο και κερδίζεται. Πέρασε το δικό μου τελικά παρά τις διαφωνίες.
5 χρονιά έκατσα τότε στον Κρόνο».
Για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη:
«Στο κλιμάκιο Νότου της Εθνικής Εφήβων βρήκα για πρώτη φορά τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, ήταν ακόμα στην Γλυφάδα.
Είχα πάει σε έναν αγώνα και είδα ότι έχαναν 22 πόντους 3 λεπτά πριν το τέλος, ο Φραγκίσκος τους εμψύχωνε και τους φώναζε συνέχεια όμως. Τον ρώτησα αν κουράζεται, μου λέει «τι να κάνω κόουτς, να τα παρατήσω;».
Χρόνια μετά, το 1996-97, όταν συναντηθήκαμε στην Α1. Έρχεται με αγκαλιάζει, με αγκάλιαζε ξανά και ξανά όπου με έβρισκε. Δεν με έχει ξεχάσει από τότε».
Για το μέλλον:
«Λείπουν άνθρωποι, όπως ο Ζαχαρίας Αλεξάνδρου, που υποδέχονταν τα παιδιά στις υποδομές και τους μάθαιναν το μπάσκετ και τη σημασία της ομάδας.
Κάνουν κουμάντο οι γονείς στις ομάδες πλέον, και καλά κάνουν πως ενδιαφέρονται για το μπάσκετ. Πρέπει να γυρίσουμε στα ανοιχτά αλλά και στην άποψη του «να δημιουργήσω» και όχι του «να κερδίσω».
Το μπάσκετ αναπτύχθηκε στα ανοιχτά των γειτονιών, εκεί γίνεται η παραγωγή. Ο κόουτς πρέπει να εμπνέει τα παιδιά. Πρέπει να τα ενθαρρύνει να σουτάρουν, να αστοχούν και να παίρνουν εμπιστοσύνη.
Το θέμα είναι να χάσει ένα-δυο ματς αλλά να μου κερδίσει δύο-τρία πρωταθλήτρια».
———————————————————————————————————————————————————————
Ανδρέας Κουτσούρης:
Για τη γνωριμία του με τον Ποτόσογλου:
«Δεν με ξέρουν στο σχολείο με το όνομα μου ως ‘Ανδρέα’, αλλά ως ‘κόουτς’.
Είμαι πολύ τυχερός και ευγνώμων γιατί παράλληλα με την εκπαίδευση βρήκα στην προπονητική τα κορυφαία ονόματα της εποχής μου (Νανος, Αγαθός, Ποτόσογλου).
Του είχα πει του Ποτόσογλου πως είναι γεμάτος μπάσκετ, όπως και όλοι όσοι έχουν περάσει από ανοιχτά γήπεδα.
Τυχαία ήρθε στον Φοίνικα, είχαμε παίξει αντίπαλοι ένα μήνα πριν και είχε έρθει επειδή ήταν Πειραιώτης. Του έκανε λοιπόν πρόταση η διοίκηση να μας βοηθήσει στα μπαράζ.
Έρχεται σε μια ομάδα με τελείως επιθετικό μπάσκετ να μας μάθει να παίξουμε άμυνα.
Παίζουμε με το Παλαιό Φάληρο στα μπαράζ, κερδίσαμε και εκεί και την επαρχία. Υπήρχαν ομάδες με παίκτες ορόσημα, κάτι που δε γίνεται σήμερα.
Δεν θα έφευγα ποτέ από τον Φοίνικα αν δεν έφευγε εκείνος πρώτα».
Για τον Πειραϊκό:
«Στον Πειραϊκό δεν θα πήγαινα αν δεν ήταν ο Μάκης, αλλά ήταν και η Εθνική Εφήβων ουσιαστικά (Λαγάνης, Οικονομάκος). Εγώ ήμουν 30 ετών, τους έλεγε ο Μάκης ‘βαράτε τον’.
Τελείωνε η προπόνηση και ήμασταν όλοι μαζί. Κρίμα που δεν ενισχυθήκαμε με κάποιους ξένους, δε λάβαμε έντονη υποστήριξη.
10 χρονιά μετά μου λέει ‘έλα στον Πειραϊκό’ και μαζί ανεβήκαμε στην Α1».
Για τον Μίλωνα:
«Η κατηγορία άργησε μια μέρα. Πέρυσι έγινε αδικία στις αναδιαρθρώσεις, έπρεπε να είναι ήδη στη Β’ και να προετοιμάζεται για την Α2. Είναι υγιές κύτταρο σε ένα καταπληκτικό προάστιο, έχει ανθρώπους που αγαπάνε τον σύλλογο.
Υπάρχουν ομάδες με αρκετά ΑΦΜ, δεν ξέρεις από που ξεκινούν και που τελειώνουν.
Αυτά που πρεσβεύει ο Μίλωνας είναι το μέλλον του.
Πήγα το 1981 στον Μίλωνα, έπαιξα 10 γεμάτα χρόνια εκεί. Όταν πήγα είχαμε μεγάλη ομάδα για τα δεδομένα, ήταν πάντα μια prime ομάδα, όλοι ήθελαν να παίζουν εκεί.
Κάναμε μια πορεία αήττητη, είχαμε χάσει στον πρώτο γύρο μόνο από τον διεκδικητή Έσπερο με 5 πόντους. Στο 2ο γύρο, τους κερδίζουμε 20 πόντους και ισοβαθμούμε αλλά δεν υπήρχε διαφορά πόντων και παίζουμε μπαράζ.
Ανάβουν καπνογόνα και διακόπτεται το ματς ενόσω ήμασταν 5 πόντους μπροστά, μετά από μισή ώρα παίξαμε ξανά και χάσαμε για 3. Αν είχαμε κερδίσει θα είχε αλλάξει η ιστορία του Μίλωνα.
Το Δάφνη-Μίλωνας θυμίζει παλιές εποχές. Με τη Δάφνη έχω φιλίες, εγώ δεν έχω παίξει ποτέ επίσημα αντίπαλος με αυτήν, παρά μόνο φιλικά. Πιστεύω ότι το αυριανό ματς είναι ατόφιο μπάσκετ, ξεκινάς από το μηδέν. Ο Τζιβελέκας είναι ο κύριος μοχλός για τη Δάφνη, αν τον περιορίσει ο Μίλωνας έχει ελπίδες.
Μέχρι και πέρυσι, δικά μου παιδιά ήταν στην ομάδα, τους είχα παίκτες στους Εφήβους παλιά».
Για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ:
«Μπράβο στην ΕΟΚ που κάνει αυτές τις δράσεις, όλα ξεκινούν από το σχολείο και τον αθλητισμό. Γεμάτο το γήπεδο του Μίλωνα σήμερα στην εκδήλωση κατά της αθλητικής βίας.
Είδα παλιούς μου παίκτες και συνεργάτες, συγκινήθηκα πολύ.
Πρέπει να διαδοθεί σε όλη την Ελλάδα, και όχι μόνο για την αθλητική βία αλλά για όλα τα σοβαρά ζητήματα.
Λέω στα παιδιά πως οι 4 γραμμές δεν είναι μόνο 4 γραμμές . Σου δίνει απλόχερα ό,τι έδωσες. Φιλίες που σε ακολουθούν, υγεία, πειθαρχεία, στόχοι, αποδοχή της διαφορετικότητας. Πράγματα που θα σε κάνουν ήρεμο και ευτυχισμένο και να έχεις μια όμορφη προσωπικότητα.
Τα παιδιά να ακούνε τους προπονητές. Εμείς που ασχολούμαστε με τις μικρές ηλικίες να τους δώσουμε να καταλάβουμε πως το μπάσκετ είναι για να παίζουν και όχι ένα παιχνίδι. Έτσι θα το αγαπήσουν περισσότερο από την αρχή.
Τα παιδιά πρέπει να γυρίσουν σε αυτό που κάνουν. Να παίζουν και να το χαίρονται».
Για τον Σταύρο Ελληνιάδη:
«Χαίρομαι για τις οικογένειες που έχουμε φτιάξει μέσω και μέσα στον αθλητισμό. Είναι η πεμπτουσία και το παράδειγμα που πρέπει να δώσουμε».
———————————————————————————————————————————————————————
Σταύρος Ελληνιάδης:
Για τον Ποτόσογλου:
«Μπασκετικός πατέρας, από μικρούς μας έβαζε στην πρώτη ομάδα του Πειραϊκού. Χρωστάω τα πάντα στον Μάκη. Του άρεσε να δίνει ευκαιρίες στους μικρούς».
Για τον Κουτσούρη:
«Στον Μίλωνα τον θαύμαζα, απορούσα πως σηκωνόταν έτσι στον αέρα. Να είναι πάντα καλά».