Δυο γαϊδάρων άχυρα δεν μπορούν να ξεχωρίσουν και επιμένουν να καταδυναστεύουν το ελληνικό μπάσκετ. Και θέλουν, ενδόμυχα, να αναλάβουν τις τύχες της Α1. Και πιστεύουν ότι είναι η αρχή και το τέλος του αθλήματος στη χώρα.

Ο πάντα έγκυρος Γιώργος Νικολάου κατέγραψε τις παλινωδίες της ΕΟΚ στο θέμα του μπαράζ. Όσες μπορούσαν να καταγραφούν, αφού υπήρξαν κι άλλες που λέχθηκαν αλλά δεν δημοσιεύτηκαν, για να υπάρχουν… πειστήρια. Βεβαίως, οι ομάδες γνωρίζουν ότι ειδοποιήθηκαν πως θα παίξουν στο Αλκαζάρ, έκλεισαν ξενοδοχεία στη Λάρισα και μετά ανακοινώθηκαν… Τρίκαλα. Κοντά είναι, δεν έπεσε η ζάχαρη στο νερό.

Ένα μπαράζ καλούνται να διοργανώσουν, όχι να τετραγωνίσουν τον κύκλο, αλλά επειδή δεν θέλω να με πείτε εμπαθή, το προσπερνώ. “Θόλωσαν” οι άνθρωποι, δεν τρέχει κάτι.

Μήπως κατόρθωσαν να διοργανώσουν έναν τελικό Κυπέλλου της ανθρωπιάς; Στο μισοάδειο (κατά το ορθότερο άδειο από φιλάθλους και γεμάτο από ημίγυμνους οπαδούς) κλειστό του Ελληνικού, γίναμε όλοι μάρτυρες της μανίας των χούλιγκαν, έγινε απονομή χωρίς κόσμο, αφού οι διαιτητές προχώρησαν σε εκκένωση των εξεδρών.

ΟΧΙ, δεν φταίει η ΕΟΚ θα πω -χωρίς να το πιστεύω- για να μην πείτε ότι είμαι εμπαθής.

Μα μήπως κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν την Α2 χωρίς… παρατράγουδα; Φιέστα ετοιμάζουν (και καλά κάνουν) στα Τρίκαλα, αλλά έχει ληφθεί απόφαση από τον Αθλητικό Δικαστή για την ένσταση της Κηφισιάς; Μα γίνεται τη μία μέρα να πανηγυρίζουν και την άλλη να υποχρεωθούν (υπόθεση εργασίας) να ξαναπαίξουν; Δεν θα βγουν στον δρόμο οι φίλαθλοί τους (και θα έχουν κάθε δίκιο), δεν θα νιώσουν ότι αδικούνται;

Αν πάλι δεν δικαιωθεί η Κηφισιά, δεν θα έχει κάθε λόγο να διαμαρτύρεται ότι ποτέ κατ’ ουσία δεν εκδικάστηκε η ένστασή της; Γιατί, ποιος Δικαστής θα μπορέσει να λάβει αμερόληπτη απόφαση, υπό το βάρος του φορτίου των πανηγυρισμών και της φιέστας, ποιος θα γυρίσει το ρολόι πίσω;

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι το πρωτάθλημα της Α2, το σημαντικότερο για την ομοσπονδία (μετά το ατυχές πείραμα του τελικού Κυπέλλου). Μήπως, όμως, τα πήγαν καλύτερα στη Γ’ εθνική; Δεν είναι σκάνδαλο το γεγονός ότι η τύχη της ένστασης του Μίλωνα, στον αγώνα με τον Πολυκράτη (έχει γίνει από την 4η αγωνιστική του πρώτου γύρου) αποφασίστηκε -και γι’ αυτό μην πάρετε ακόμα όρκο- μετά τη λήξη του πρωταθλήματος;

Μιλάμε για την απόλυτη αλλοίωση ενός πρωταθλήματος, για μια παγκόσμια πρωτοτυπία που βαραίνει και την ΚΕΔ, και την επιτροπή πρωταθλημάτων της ΕΟΚ, και όλους. Η απόφαση ουσιαστικά κατακυρώνει το παιχνίδι στον Μίλωνα, αφού θεωρεί ΑΚΥΡΟ το καλάθι του Πολυκράτη στην εκπνοή του αγώνα. Δηλαδή, έχουμε μια ομάδα να κρατά τους βαθμούς μιας νίκης επί 5 ολόκληρους μήνες, ενώ αντίστοιχα ο Μίλωνας να φορτώνεται μια ήττα – φάντασμα, που ενδεχομένως είχε ψυχολογικό αντίκτυπο στην πορεία του (και των δύο ομάδων).

Περίμεναν πέντε μήνες και μόλις έληξε (την Κυριακή) το πρωτάθλημα σαν τον Πόντιο Πιλάτο λένε να ξαναγίνει το παιχνίδι και κόψτε το λαιμό σας… Αναρωτιέμαι, γιατί να πάει ο Μίλωνας να παίξει, να δώσει 3.000 για το ταξίδι (που δεν τα έχει κιόλας), να ξαναζήσει στιγμές απείρου κάλλους, για να σωθεί η Πεντέλη ή ο Πολυκράτης;

Αν αυτή είναι διοίκηση, αν αυτή είναι ομοσπονδία, αν για όλα αυτά δεν υπάρχει μια παραίτηση, τότε μπορεί να έχουμε το μπάσκετ που μας αξίζει. Όχι αυτό της σταθερής παρουσίας στα φάιναλ φορ, όχι αυτό της βιτρίνας, αλλά της αποθήκης που μυρίζει μούχλα, σαπίλα, του μπάσκετ της απαξίωσης.

Βεβαίως, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θα ξαναμιλήσει όταν θα του φαίνονται λίγα τα χρήματα που του δίνει η πολιτεία. Γιατί τέτοιο εντυπωσιακό έργο πρέπει να πληρώνεται αδρά. Οι υπόλοιποι δεν μιλάνε αν δεν μιλήσει και όλα καλά.

Η ομοσπονδία είναι γερασμένη, τα πρωταθλήματα διαλυμένα, το μπάσκετ ασφυκτιά τη στιγμή που οι παράγοντες έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια…