Το καταγράψαμε σε… πραγματικό χρόνο, την ώρα που συνέβαιναν τα γεγονότα. Οι έλεγχοι στους δημοσιογράφους εξονυχιστικοί, τη στιγμή που οι “στρατοί” περνούσαν όπλα και φωτοβολίδες.
Όμως, για ποιους ελέγχους μιλάμε; Τρεις φορές είδαν τη διαπίστευσή μας, συγκρίνοντάς τη με την αστυνομική (ή δημοσιογραφική) ταυτότητα. Ενοχλητικά σχολαστική διαδικασία, ανώφελη αφού οι μπασκετικοί δημοσιογράφοι ΔΕΝ κάνουν επεισόδια, αλλά κι αυτή (η διαδικασία) ήταν της πλάκας.
Συνάδελφος μπήκε στο γήπεδο επιδεικνύοντας τη διαπίστευση που είχε πάρει στον προπέρσινο τελικό. Δεν το έκανε ούτε γιατί δεν είχε φετινή διαπίστευση, ούτε γιατί ήθελε να “τεστάρει” τα μέτρα τήρησης της τάξης. Από αβλεψία, και τη… συνήθεια να κρατά όλες τις διαπιστεύσεις, έδειξε κατά λάθος την παρωχημένη -πλην όμως λειτουργική– διαπίστευση.
Πάλι καλά που δεν έδειξε την πιστωτική του κάρτα, ή αυτή των απεριορίστων διαδρομών. Και το αναφέρουμε γιατί μας έλεγξαν τρεις φορές, σε διάστημα 10 βημάτων. Κανείς δεν πήρε χαμπάρι το… λάθος.
Αν ισχυριστούν οι έχοντες την ευθύνη ότι ήταν πιο… χαλαροί οι έλεγχοι στα δημοσιογραφικά, θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί ήταν τριπλοί. Άσε που οι έλεγχοι στις εξέδρες των οπαδών δεν φάνηκαν πιο αποδοτικοί.
Αν πάλι δεν πήραν χαμπάρι ότι η διαπίστευση έχει… λήξει προ διετίας, δεν μας κάνει εντύπωση που δεν αντιλήφθηκαν πιστόλια και 1-2 κιλά φωτοβολίδες.
Αλήθεια, αν δεν υπήρχε έλεγχος στις εισόδους, τί παραπάνω θα περνούσε στις εξέδρες;
Υ.Γ.: Το τελευταίο πρόβλημα (αλλά πρόβλημα) είναι η αστυνόμευση. Πρωταρχικό ζήτημα είναι η βούληση και η εκπαίδευση, η δημιουργία φιλάθλων και όχι οπαδών.