Τα αδέρφια Αντετοκούνμπο δεν είναι οι μόνοι Έλληνες που ανοίγουν τα “φτερά” τους στο NBA και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Εκεί, υπάρχει ακόμα μία οικογένεια, αυτή του Νίκολα Μάντη. Ο “παππούς”, όπως τον αποκαλούν, διέπρεψε τη δεκαετία του ’60 στο ανταγωνιστικότερο πρωτάθλημα μπάσκετ στον κόσμο, έπειτα ο γιος του στο NCAA, και τώρα πια ο εγγονός του, ο οποίος έχει και τ’ ονομά του, κάνει τα δικά του βήματα, φιλοδοξώντας να ξεχωρίσει και μια μέρα να φορέσει τη γαλανόλευκη.
Συνέντευξη του Νίκολα Μάντη (παππού κι εγγονού) στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΟΚ.
Ναι… Ο «μικρός» παίζει μπάσκετ. Και ξεχωρίζει στο Γυμνάσιο εκεί στο Σικάγο.
Αφήνοντας στην άκρη τα συναισθήματα (όσο αυτό είναι δυνατό φυσικά) προσπαθεί να «ακτινογραφήσει» τον παίκτη εγγονό: «Έχει πολλά καλά στοιχεία, έχει ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Κάνει σχεδόν τα πάντα καλά και είνα καλός all around παίκτης. Όσο μεγαλώνει και γίνεται δυνατότερος, πιστεύω πως θα γίνεται και καλύτερος παίκτης. Είναι τυχερός που έχει έναν πατέρα που έχει αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία του NCAA και ήταν εκπληκτικός σουτέρ, αλλά ε, κι έναν παππού που έπαιξε επαγγελματικά για να του δίνουν θετικές συμβουλές για το παιχνίδι».
Τα συναισθήματα επιστρατεύονται για φινάλε… Άλλωστε, τα όνειρα, οι ευχές και οι επιθυμίες είναι απλά λέξεις χωρίς αυτά. «Είμαι περήφανος για τον εγγονό μου, όχι γιατί είναι ένας παίκτης με ταλέντο, αλλά πολύ περισσότερο για το ότι εξελίσσεται σε έναν εκπληκτικό νεαρό άνδρα. Ξέρω τα όνειρά του, ξέρω πως θέλει να παίξει στην Α’ Κατηγορία NCAA μετά το Γυμνάσιο. Πάνω από 20 κολλέγια τον παρακολουθούν ήδη. Μετά από αυτό, ποιος ξέρει; Αν είναι το ΝΒΑ ή να παίξει επαγγελματικά στην Ευρώπη δεν ξέρω… Ελπίζω μόνο να επιμείνει στα όνειρά του, να παλέψει γι’ αυτά και να τα δει να γίνονται πραγματικότητα».
To πέρασμα της σκυτάλης
Ο παππούς έπαιξε στο ΝΒΑ μιας άλλης εποχής, ο μπαμπάς ήταν μόνιμος στα γήπεδα και με αρκετές διακρίσεις στο NCAA, ο εγγονός είναι εδώ και δείχνει έτοιμος να γράψει τη δική του ιστορία. Η σκυτάλη έχει περάσει στα χέρια του και πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν να δουν τη συνέχεια για τον Νίκολας στα παρκέ. Το μπάσκετ άλλωστε ήταν κάτι που απλά υπήρχε πάντα στη ζωή του.
«Το μπάσκετ ήταν κάτι που αγαπούσα από πολύ μικρός. Άρχισα να παίζω μπάσκετ οργανωμένα όταν ήμουν μόλις πέντε ετών. Βοήθησε το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν εκπληκτικός παίκτης και ο παππούς μου θρύλος στην περιοχή. Έχει τόσες πολλές ιστορίες. Είναι πραγματικά υπέροχο να ακούς πως ήταν το παιχνίδι τότε, πώς ήταν οι ίδιοι οι παίκτες στις δικές του μέρες. Εκείνοι ήταν που άνοιξαν το δρόμο για τους σημερινούς παίκτες του ΝΒΑ. Χωρίς αυτούς το ΝΒΑ δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα».
-Υπάρχει η κλασική εικόνα με την μπασκέτα στην αυλή στο σπίτι σας;
«Ω, ναι! Ήταν πάντα εκεί και πάντα έπαιζα… Μπορούσα να σουτάρω για ώρες!»
-Αυτή τη στιγμή είσαι στο Γυμνάσιο όπου ξεχώρισες. Μπορείς να μας πεις λίγο πώς λειτουργεί το σύστημα, πόσους αγώνες δίνετε σε μία σεζόν;
«Κάθε Πολιτεία στις ΗΠΑ έχει ένα μικρό πρωτάθλημα. Στην Ιντιάνα παίζουμε στην κατηγορία 4Α , που αφορά τα μεγαλύτερα σχολεία της Πολιτείας. Ο πρώτος γύρος είναι τρεις αγώνες, μετά δύο αγώνες για τους περιφερειακούς, ένας αγώνας για τον ημιτελικό και όλα καταλήγουν στον τελικό και τον τίτλο. Συνολικά δίνουμε περίπου 22 αγώνες στην κανονική περίοδο, παίρνουμε μέρος σε κάποια τουρνουά στις διακοπές… Συνήθως είναι 1-2 αγώνες την εβδομάδα».
-Πώς ήταν η χρονιά για το Lowell και σένα;
«Ήταν μια εκπληκτική χρονιά για το Λόουελ. Ήταν η πρώτο φορά που το σχολείο μας νίκησε σε 20 αγώνες στην κανονική περίοδο και προκριθήκαμε στους περιφερειακούς στην κατηγορία 4Α. Συνήθως παίζαμε στις μικρότερες 2 Α και 3 Α, αλλά τώρα ανήκουμε στην κατηγορία των μεγάλων και ανταγωνιζόμαστε τα καλύτερα προγράμματα στην Πολιτεία. Τελειώσαμε τη χρονιά με ρεκόρ 20-6 και νικήσαμε στην περιφέρειά μας. Είχα μέσο όρο 19.9 πόντους, 7 ριμπάουντ, 3,5 ασίστ ανά αγώνα με ποσοστό 57% εντός πεδιάς, 80% στις ελεύθερες βολές και 40% στα σουτ τριών πόντων, και ψηφίστηκα δύο φορές στην καλύτερη ομάδα (Allareateams)».
-Ένιωσες πως έκανες ένα βήμα μπροστά φέτος; Φαίνεται πως η φετινή χρονιά ήταν σαν να σε βοήθησε να «ξεσπάσεις»…
«Αισθανόμουν πως ερχόμουν από μια καλή δεύτερη χρονιά, αλλά παράλληλα πως είχα πολλά να αποδείξω. Η ομάδα μας δεν ήταν στο επίκεντρο πέρυσι. Είχαμε μια πολύ νεανική ομάδα. Φέτος ξέραμε πως θα πρέπει να βγούμε εκεί έξω και να δείξουμε σε όλους πως έχουμε μία από τις καλύτερες ομάδες. Είχαμε καλή χημεία και αρνηθήκαμε να παραδοθούμε. Παίξαμε όσο πιο δυνατά μπορούσαμε ως το τελευταίο σφύριγμα. Είμαι τόσο περήφανος για τους συμπαίκτες μου. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερους! Είμαστε σαν οικογένεια και έχουμε ακόμη πολλά να πετύχουμε ως ομάδα. Ανυπομονώ για την επόμενη χρονιά, γιατί θα έχουμε μια από τις καλύτερες ομάδες στην περιοχή και στην Πολιτεία της Ιντιάνα. Μπορούμε να προχωρήσουμε πολύ του χρόνου, αν συνεχίσουμε να παίζουμε με την ίδια ένταση και να δουλεύουμε σκληρά».
-Ποια είναι τα σχέδιά σου;
«Θέλω να γίνω ο καλύτερος παίκτης που μπορώ να γίνω. Έχω θέσεις αρκετούς στόχους για μένα και την ομάδ αμου. Θέλω να παίξω στην Division I μετά το Γυμνάσιο. Και ήμουν τυχερός γιατί αρκετά κολλέγια επικοινώνησαν ήδη μαζί μου και ήθελαν να με δουν».
-Θα μπορούσες να σκιαγραφήσεις τον εαυτό σου ως παίκτη; Να μας πεις τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία του παιχνιδιού σου;
«Πάντα νιώθω πως μπορώ να παίξω καλύτερα. Βλέπω τους αγώνες μου και αμέσως αρχίζω να σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα στη διάρκεις της αναμέτρησης ή σε μια συγκεκριμένη κατάσταση. Είμαι πολύ τυχερός που έχω έναν πατέρα και έναν παππού που ξέρουν τόσα πολλά γύρω από το μπάσκετ. Μου μαθαίνουν πράγματα που έκαναν οι ίδιοι όταν έπαιζαν ή που τους είχαν μάθει όταν ήταν παίκτες. Όλα αυτά τα πράγματα που μπορούν να σε βοηθήσουν να γίνεις καλύτερος παίκτης. Νομίζω πως ένα από τα θετικά στοιχεία μου είναι το allaroundπαιχνιδι μου και η αθλητικότητα. Μπορώ να σουτάρω από μακριά, αλλά και να δημιουργήσω τα δικά μου σουτ. Όταν τα σουτ δεν μπαίνουν, μπορώ να πάω προς το καλάθι με driveκαι ή να σκοράρω έτσι, ή να δημιουργήσω για τους συμπαίκτες μου. Όσο καλύτερος γίνεσαι, τόσο πιο δυνατή γίνεται και η άμυνα απέναντί σου. Οπότε πρέπει να συνεχίζω να δουλεύω το παιχνίδι μου προς κάθε κατεύθυνση τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά. Η δύναμη θα έρθει με τα χρόνια, αλλά θέλω να γίνω καλύτερος μαθητής του ίδιου του παιχνιδιού. Δεν θέλω να γίνω μονοδιάστατος παίκτης. Θέλω να μπορώ να κάνω πολλά πράγματα για την ομάδα μου. Αν θέλει η ομάδα σκορ, ριμπάουντ, δημιουργία, να μπορώ να βοηθήσω με κάθε τρόπο. Θέλω να κάνω ότι χρειάζεται για να βοηθώ την ομάδα μου να νικά και αυτό σκοπεύω να κάνω».
-Τι είναι το πιο σύνηθες που ακούς από τον προπονητή σου να σου λέει;
«Ο προπονητής μου στο γυμνάσιο, ο Τζο Ντελγκάδο ήταν εκπληκτικός. Μου αρέσει το στυλ παιχνιδιού του και ο ρυθμός στον οποίο θέλει να παίζουμε. Είναι ένα γρήγορο παιχνίδι, στο οποίο μπορούμε να ανοίξουμε το ρυθμό. Είναι ένα στυλ που ταιριάζει στην ομάδα, όχι ένα στυλ που σε αναγκάζει να ακολουθήσεις. Αναγνωρίζει το ταλέντο της ομάδας και χρησιμοποιεί τα δυνατά σημεία του καθενός μας. Το ίδιο συμβαίνει και στην άμυνα. Πιέζουμε πολύ, κάνουμε παγίδες και νταμπλ τιμ σε κάθε ευκαιρία. Πιέζουμε στην άμυνα σε όλο το παιχνίδι και συνήθως αναλαμβάνω τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Με βοηθά πολύ η εμπιστοσύνη που μου δείχνει, βοηθά πολύ το παιχνίδι μου».
-Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης;
«Θα πρέπει να πω ο Στεφ Κάρι, αλλά και ο ΛεΜπρον Τζέιμς και ο Άλεν Άιβερσον. Μου αρέσει όλη αυτή η ένταση που βγάζουν στο γήπεδο, κανοντας και όλους τους άλλους καλύτερους».
-Από το ελληνικό μπάσκετ γνωρίζεις πράγματα; Τις ελληνικές ομάδες, τους Έλληνες παίκτες…
«Στις ΗΠΑ βλέπουμε πολύ κολλεγιακό μπάσκετ, αλλά και ΝΒΑ. Προσωπικά μου αρέσουν όμως και οι διεθνείς διοργάνωσεις. Τα παγκόσμια πρωταθλήματα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο πατέρας μου μου έχει πει υπέροχες ιστορίες για το ελληνικό μπάσκετ. Ο Νίκος Γκάλης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι από τους παίκτες για τους οποίους συζητάμε και είναι και από τους αγαπημένους μας».
-Το Σικάγο έχει μια ιδιαίτερα δυνατή ελληνική κοινότητα. Είναι μέρος της ζωής σου;
«Αγαπώ το Σικάγο και η ελληνική κοινότητα εδώ έχει πραγματικά μεγάλη ιστορία. Πηγαίνω στην Greektownμε τον παππού, τη γιαγιά και τον 13χρονο αδελφό μου Κρίστοφερ και πραγματικά το απολαμβάνω κάθε φορά. Μου έχουν μάθει τόσα πολλά για το ποιοι είμαστε ως οικογένεια και για την ελληνική κληρονομιά μας. Εδώ να πω πως ο αδελφός μου Κρίστοφερ, παίζει ήδη μπάσκετ και σίγουρα θα τραβήξει πολλά βλέμματα τα επόμενα χρόνια!»
-Μπορεί να μην έχεις ταξιδέψει στην Ελλάδα ακόμη, αλλά πώς βλέπεις την προοπτική να παίξεις ίσως με τη φανέλα με το εθνόσημο;
«Θα είναι απίστευτη τιμή! Δεν νομίζω πως έχω τις λέξεις να εξηγήσω τι θα σήμαινε για μένα να φορέσω την τόσο γνωστή γαλανόλευκη φανέλα! Η ευκαιρία να εκπροσωπήσω την ελληνική μου κληρονομία είναι ευκαιρία ζωής για μένα. Είμαι ευλογημένος με μια αγαπημένη οικογένεια που με στηρίζει σε κέθα βήμα. Θα ήταν λοιπόν ξεχωριστό για μένα να τους κάνω περήφανους, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στο υψηλότερο επίπεδο. Δεν είναι μόνο το να είσαι μέλος της Εθνικής Ομάδας. Είναι κάτι περισσότερο: Η Ευκαιρία να εκπροσωπήσει κάποιος τους υπέροχους ανθρώπους της Ελλάδας και μια κληρονομιά της οποίας είμαι απλά περήφανος που αποτελώ κομμάτι της».