Τις πρώτες ημέρες του 1961, το ελληνικό μπάσκετ θα έκανε ένα τεράστιο άλμα στην αγκαλιά του εκσυγχρονισμού και της εξέλιξης, με τον πρώτο καταγεγραμμένα ιστορικά αγώνα σε κλειστό γήπεδο να είναι γεγονός!
Το γήπεδο αυτό δεν ήταν άλλο από το κομβικής σημασίας «Τάφο του Ινδού», ο οποίος κλείνει φέτος 61 έτη μπασκετικής ζωής αλλά και κάτι παραπάνω γενικότερα αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως ήταν έτοιμος ήδη από το 1959 οικοδομικά.
Από εκεί πέρασαν πολλοί και σπουδαίοι, αλλά και μερικές από τις πλέον χαρακτηριστικές στιγμές του εγχώριου αθλητισμού, με τον ζωντανό θρύλο του «τριφυλλιού», τον Μανώλη Λεκάκη, να μιλάει αποκλειστικά στο basketblog.gr για εκείνα τα χρόνια, τις πρώτες σκέψεις, τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν -συντροφεύοντάς τα φυσικά με μερικές ανέκδοτες ακόμα ιστορίες από το παρελθόν, μπασκετικό και ποδοσφαιρικό.
Κεφάλαιο 1: Η γέννηση και τα πρώτα προβλήματα
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο ίδιος «το κλειστό ήταν κάτι που το πανηγυρίσαμε», με το τότε μέλος του πρώτου αγώνα στο στάδιο μεταξύ των εφηβικών τμημάτων του Παναθηναϊκού και του Μίλωνα να γυρίζει πίσω το χρόνο, στα πιο αγνά χρόνια της παλιάς γειτονικής ακόμα Αθήνας και τα αρχικά βήματα της ιστορικής αναμέτρησης.
«Ο Παναθηναϊκός είχε ήδη ένα κλειστό γήπεδο, πολύ μικρό βέβαια, θα ήταν 30χ12, εκεί που είναι τώρα η μπουτίκ της ομάδας στην Τσόχα (σ.σ Αναστασίου Τσόχα 43, Αθήνα 11521).
Εκεί που είναι τώρα το γήπεδο ήταν εξέδρα ορθίων, και κάτω από αυτήν είχε γίνει πρόβλεψη να γίνει ένα γήπεδο αθλοπαιδιών, για μπάσκετ και βόλεϊ. Κάτι που έγινε τελικά» αναφέρει αρχικά στο basketblog.gr πριν μας χαρίσει μερικές ατόφιες πληροφορίες για το σχεδιασμό.
«Στην αρχή, το πάτωμα ήταν με φελλό και πίσσα. Αυτό το γήπεδο είχε περιπέτειες, γιατί από κάτω του περνούσε ο ποταμός Ηριδανός, που κατέβαινε από τα Τουρκοβούνια, πότιζε τον Εθνικό Κήπο και σήμερα μπορείς να βρεις κομμάτια του στο μετρό στο Μοναστηράκι.
Εκεί λοιπόν, έριχναν χιλιάδες κυβικά νερό τα βράδια για να μπορούν να θεμελιώσουν.
Ο πλαϊνός τοίχος, εκεί που είναι τώρα τα παράθυρα, τότε δεν τα είχε, ήταν ανοιχτό δηλαδή».
Ανοιχτό; Και όμως, ναι.
Το πρώτο κλειστό γήπεδο στη χώρα μας ήταν στα νεογνά του βήματα κλειστό μονάχα σε εισαγωγικά, όπως τονίζει και ο ίδιος, κάτι που επέφερε φυσικά και σειρά προβλημάτων αναλόγως των καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν.
«Όταν έβρεχε, είχαν βάλει μια αντλία στο γήπεδο για να μαζεύει τα νερά και να τα πετάει στο δρόμο, τα τραβούσε και τα πετούσε δηλαδή.
Στη συνέχεια όμως, αποδείχθηκε ανεπαρκής, γιατί το νερό έφτανε μέχρι πάνω, πότιζε το φελλό και έβγαινε και στο παρκέ. Γινόταν λίγο επικίνδυνο.
Επίσης, και από τις ενώσεις των κερκίδων όταν έβρεχε έτρεχε νερό και από εκεί -μέχρι και χιονόνερο έμπαζε από τα παράθυρο αν είχε αέρα».
Τον Ιανουάριο του 1963 μάλιστα, στο πρώτο ίσως πραγματικά σπουδαίο ματς των «πράσινων» στο «σπίτι» τους, η μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης επισκέφτηκε τη «Λεωφόρο Αλεξάνδρας» για ένα μοναδικής εμβέλειας παιχνίδι, το οποίο έτυχε να παρακολουθήσει ο διάδοχος του θρόνου Χουάν Κάρλος με την ελληνικής καταγωγής σύντροφό του, Σοφία.
Αλλά παρά τις προσδοκίες από τα όσα είχαν δει στα κλειστά γήπεδα της Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης μέχρι και εκείνες τις στιγμές, η κατάσταση που θα συναντούσαν θα ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο.
«Πριν από τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Ρεάλ το 1963, είχαν φωνάξει όλη την εφηβική ομάδα και σκουπίζαμε το γήπεδο μια ώρα πριν από τον αγώνα.
Σκουπίζαμε όλοι μας το γήπεδο, εγώ, ο Στεφάνου και όλα τα παιδιά της εφηβικής ομάδας για να γίνει ο αγώνας.
Αργότερα είδαν ότι η αντλία δεν ήταν επαρκής και την κατέβασαν στα δύο μέτρα και στο ένα έβαλαν μια διπλή. Τουλάχιστον, σταμάτησαν να έρχονται υγρασίες και νερά από κάτω».
Όταν όμως οι συνθήκες ήταν ήρεμες και… σέβονταν τις δράσεις του γηπέδου, όλα ήταν ρόδινα για τον ίδιο και τους συμπαίκτες του -ειδικότερα το καλοκαίρι, όταν άνοιγε ο καιρός.
«Ήταν άνετο το καλοκαίρι γιατί το ζέσταινε ο ήλιος και δροσερό γιατί υπήρχαν τα νερά από κάτω.
Το καλοκαίρι ήταν η καλύτερη προπόνηση εκεί».
Κεφάλαιο 2: Ποδόσφαιρο και Γουέμπλεϊ
Μπορεί το «Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος», όπως ονομάζεται από το 2017 έπειτα από πρωτοβουλία του Ερασιτέχνη, να αποτελεί ένα ενεργό σήμα κατατεθέν για το μπασκετικό τμήμα του οργανισμού, αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε μονάχα από αυτό, με το ποδοσφαιρικό τμήμα να στρέφεται εκεί όταν ο βροχερός καιρός δεν τους επέτρεπε να προπονηθούν στο δικό τους τερέν!
«Στον ‘Τάφο’ έκαναν προπόνηση και οι ποδοσφαιριστές καμιά φορά, έπαιζαν κάτι σαν αυτό που λένε σήμερα ποδόσφαιρο σάλας.
Όταν είχε κακό καιρό, γιατί και τα χορτάρια δεν είναι αντίστοιχα των σημερινών εποχών, έκαναν προπόνηση στο κλειστό του μπάσκετ.
Θυμάμαι τον Πούσκας να προσπαθεί να βάλει καλάθι από τις βολές με το πόδι, το έβαζε κιόλας πότε- πότε. Τεράστιος παίκτης».
Έτσι, τα δύο τμήματα ήρθαν πολύ κοντά, με τις επιτυχίες του ποδοσφαιρικού μάλιστα, που είχε φτάσει εκείνη την εποχή μέχρι και τον μεγάλο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ κόντρα στο σπουδαίο Άγιαξ, να μικραίνουν ακόμα περισσότερο τη μεταξύ τους απόσταση -με τους εκατέρωθεν αθλητές να περνούν ατόφιο χρόνο παρέα.
«Την εποχή του Γουέμπλεϊ πηγαίναμε και εμείς να τους δούμε, βλέπαμε τον Πούσκας και όλα τα παιδιά.
Ήμασταν φίλοι, στα ίδια ξενοδοχεία πηγαίναμε όταν είχαμε αγώνα, μαζί ήμασταν τα Σάββατα και μετά τις προπονήσεις».
Κεφάλαιο 3: Ο Ολυμπιακός γηπεδούχος στον «Τάφο»
Όσο παράλογο και αν ακούγεται, ο Ολυμπιακός έχει παίξει πολλά ματς ως γηπεδούχος στην ιστορική έδρα του τρανού του αντιπάλου, κάτι που όμως είναι πέρα για πέρα λογικό.
Εκείνη την εποχή, με μόνο ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ στην Αθήνα, αυτή η εξέλιξη ήταν μη αναστρέψιμη πολλές φορές όταν ο καιρός δεν είχε… διάθεση για αθλητισμό, με τα παιχνίδια των ανοιχτών γηπέδων να μεταφέρονται σε αυτό για να μην αναβληθούν.
«Το πρωτάθλημα είχε Σαββατοκύριακο συνήθως τους αγώνες είτε Αθήνα είτε Θεσσαλονίκη είτε Πάτρα -ανεβαίναμε με άλλη μια ομάδα, συνήθως με τον Σπόρτιγκ.
Όποτε έβρεχε, μεταφέρονταν οι αγώνες των ανοιχτών στο κλειστό για να μην αναβάλλονται.
Παίζαμε Παναθηναϊκός- Αμύντας και μετά μπορεί να έπαιζε ο Ολυμπιακός, ως Αθηναίος γηπεδούχος, με τον ΠΑΟΚ».
Όσο για τον θρύλο που αναφέρει πως το «τριφύλλι» δάνειζαν τις πράσινες εμφανίσεις τους στους τυπικά οικοδεσπότες είπε:
«Αυτά είναι παραμύθια. Όλες οι μεγάλες ομάδες είχαμε φροντιστές. Αυτοί κουβαλούσαν τα ρούχα σε βαλίτσες.
Αποκλείεται να έφτανε ο Ολυμπιακός χωρίς φανέλες.
Υπάρχουν περιπτώσεις που έρχονταν με ταξί και το όχημα χάλασε.
Αλλά αυτό δε θυμάμαι να έγινε ποτέ».
Κεφάλαιο 4: Η… βάφτιση μέσω του σινεμά
Ο αστικός θρύλος έχει συγκεκριμένη ρότα για τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε το όνομά του ο αποκαλούμενος «Τάφος του Ινδού», με το σινεμά να αποτελεί την κυρίαρχη εκδοχή βάφτισής του, με την ομώνυμη ταινία του Αυστριακού εξπρεσιονιστή σκηνοθέτη Φριτς Λανγκ να είναι και ο κύριος υπαίτιος επ’ αυτού -με τον Μανώλη Λεκάκη να επιβεβαιώνει ως παρόντας την ιστορία!
«Για το όνομα θα πω την ιστορία που ξέρω και θυμάμαι εγώ. Το 1963-64, είχαμε πάει στον κινηματογράφο «Αρζεντίνα» στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας μαζί με τον Στεφάνου πριν από την προπόνηση και είδαμε τον «Τάφο του Ινδού», που ήταν μεγάλη επιτυχία τότε.
Φεύγουμε από τον κινηματογράφο και πάμε για προπόνηση.
Αλλάζουμε στα αποδυτήρια (δεν είχαν γίνει ακόμα στο μπασκετικό) και για να πάμε στο γήπεδο μπαίναμε στο διάδρομο του ποδοσφαιρικού, δίπλα από τις εξέδρες. Είχε ένα δίμετρο διάδρομο εκεί, πηγαίναμε στο βάθος του.
Και στην είσοδο, βλέπει κάτω τα σκαλιά και μου λέει:
”Κοίτα Μάνο, σαν τον ‘Τάφο του Ινδού’ δεν είναι;”
Έμοιαζε όντως με εκείνο το μαυσωλείο στην ταινία. Σου έδινε αυτήν την αίσθηση, ήταν 60-65 σκαλιά από εκεί που κόβουν τα εισιτήρια μέχρι το γήπεδο.
Αυτό λοιπόν, από στόμα σε στόμα έμεινε και κόλλησε και το πήρε όλο το μπάσκετ.
Όλοι έλεγαν «πού έχει αγώνα; Στον ‘Τάφο’».