Οι δημοσιογράφοι Γιάννης Φιλέρης (Sport24.gr) και Αρης Λαούδης (Sentragoal.gr) γράφουν για τον Φίλιππο Συρίγο αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές για τον επαναστατικό και ασύμβατο χαρακτήρα του.
Του Γιάννη Φιλέρη (κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Sport24.gr)
Χωρίς φανφάρες, χωρίς στεφάνια, χωρίς πολλά-πολλά. Θα μπορούσε να ήταν “Δίχως μαλλιά στη γλώσσα”, όπως ήταν και ο τίτλος της κορυφαίας στήλης του στο “Τρίποντο”. Ο Φίλιππος Συρίγος κηδεύτηκε τη Δευτέρα, στο κοιμητήριο της Αναστάσεως στον Πειραιά, με την οικογένειά του, συγγενείς και φίλους να του λένε το τελευταίο αντίο.
Ναι, ο Φίλιππας είχε τα πάθη του. Ήξερε, όμως, να τα τιθασεύει όταν καταλάβαινε πως “δεν πήγαινε άλλο”. Γι αυτό και έκοψε μαχαίρι το τσιγάρο πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, όταν ξαφνικα παρουσιάστηκε χωρίς τα μόνιμα Winston στο χέρι του. Δεν του άρεσαν τα πολλά-πολλά και προτιμούσε να πηγαίνει στις συναυλίες του Θάνου Μικρούτσικου, που ήταν παρών στην κηδεία, όπως και ο Γ. Βασιλακόπουλος, ο Σ.Φυντανίδης και όσοι είχαν φροντίσει να μάθουν την ώρα και τον τόπο της κηδείας.
Η οικογένειά του ήθελε να τον δει να φεύγει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ησυχία, μακριά από τις συνηθισμένες παρελάσεις που γίνονται στις κηδείες “δημοσίων προσώπων”. Γι αυτό και κράτησε -όσο μπορούσε- μυστική την είδηση του θανάτου του, που διέρρευσε από τα social media, τα μόνα ίσως που δεν πρόλαβε να “πάρει στο ψιλό” ο Φ.Σ
Ο Συρίγος, όπως τον γνώρισα, έτσι έμεινε, σχεδόν ως το τέλος. Πιστός (και δογματικός) στην άποψή του. Την υπεράσπιζε ως το τέλος και δεν δίσταζε να τσακωθεί μαζί σου, ακόμη κι αν διαισθανόταν πως έκανε λάθος. Όσους “αδικούσε”, πάντως, με τον δικό του τρόπο, ήξερε να τους “δικαιώνει” κάποια στιγμή στη ζωή του. Το τηλέφωνο στην Κωνσταντινουπόλεως 161 ηχεί ακόμη στα αυτιά μου, για να τον ακούσω να λέει το γνωστό “έλα ρε , να σου διαβάσω τι έγραψα”. Και διάβαζε σιγά-σιγά, όπως μετέδιδε τους αγώνες, το κείμενό του σε μια εμπειρία που έζησαν, αν δεν κάνω λάθος, σχεδόν όλοι συντάκτες του περιοδικού “Τρίποντου”.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, για να περιγράψει κανείς την δημοσιογραφική αρτιότητα του Συρίγου. Δεν νουθετούσε, δεν συμβούλευε, δεν έκανε παρατηρήσεις. Έλεγε δυο λόγια και έφτανε. Ήξερες καλά τότε, αν είχες γράψει (ή είχες πει από το μικρόφωνο) … μαλακία. Άλλωστε αν είχες κάνει το δεύτερο, δεν άκουγες τίποτε άλλο, εκτός από μπινελίκια. Οι τηλεοπτικές μεταδόσεις του ήταν υπόδειγμα, καθώς ήταν ο πρώτος που έλεγε άφοβα την άποψή του, έστω κι αν έκανε λάθος. Μπορεί να πήγαινε με ένα χαρτί (αντί για δεκάδες πληροφορίες) που ούτε τις συνθέσεις δεν είχε γραμμένες, αλλά όσα έλεγε, είχαν βαρύνουσα σημασία. Το πως οργάνωσε τις τηλεοπτικές παραγωγές σε ΕΡΤ, Mega, ANT1 και τέλος στη Nova μπορεί να γραφτεί σε εγχειρίδιο για όσους ασχολούνται με την τηλεόραση, ακόμη και οι σκηνοθέτες που … έβγαζε στη σέντρα με την γνωστή φράση “κύριε σκηνοθέτα, αν είναι να περιμένουμε πέντε ώρες το ριπλέι…”
Πάνω απ΄όλα, το κείμενο του Συρίγου, πρέπει να διδάσκεται στις σχολές δημοσιογραφίας. Πώς, δηλαδή, ένας δημοσιογράφος, πιάνει από την αρχή το θέμα του και το ξετινάζει σε δέκα παραγράφους. Ουσιαστικός, καυστικός, σίγουρος. Για αυτά που έγραψε, άλλωστε, λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του από τους σουγιάδες κάποιων αγνώστων νταήδων.
Δεν ήθελε πολλά-πολλά, αλλά άφησε πίσω του πολλά. Μια σπουδαία δημοσιογραφική κληρονομιά και μια ωραία οικογένεια. Η γυναίκα του Ντίνα, που τον συντρόφευσε σε όλη αυτή την παλικαρίσια μάχη των τελευταίων δυο ετών, η κόρη του Βασιλική και γιος του Γιώργος, μαζί με τα τρία εγγόνια του, θα τον θυμούνται πάντα. Όπως κι εμείς, βέβαια, που μεγαλώσαμε μαζί του…
Του Άρη Λαούδη (που δημοσιεύτηκε στο Sentragoal.gr)
Το τηλέφωνο χτύπησε την Κυριακή το απόγευμα κι όταν είδα το «μικρός Συρίγος» στην αναγνώριση του κινητού, ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. «Αρη, έφυγε» άκουσα τον Γιωργάκη να μου λέει και ταξίδεψα 15 χρόνια πριν, όταν εγώ του ‘λεγα «Γιώργο, έφυγε η Ζέτα…».
Δεν είχα πολλά να του πω, δεν είχε πολλά να μου πει, ήταν ένα deja vu, σαν κάτι να το ζούσαμε ξανά και ξανά, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τον Ιούλιο του 1998…
Ο Φίλιππας τα ‘βαλε με όλους… Τα βαλε με τον Βαρδινογιάννη, τα ‘βαλε με τον Κόκκαλη, τα ‘βαλε με την Γιάννα, τα ‘βαλε με τους μαχαιροβγάλτες, τα ‘βαλε με τον Θεό τον ίδιο, αλλά ουδέποτε νικήθηκε. Μόνο έτσι μπορούσε να βγει νοκ – άουτ, απ’ αυτή την καταραμένη αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε την τελευταία 2ετία.
Το «Συρίγος» ή το «κύριος» δεν μου βγαίνει… Μου βγαίνει μόνο το Φίλιππας και γι αυτόν θέλω να γράψω δύο λόγια. Θέλω να γράψω γι αυτόν που με συναντούσε στην Αίγινα από μικρό παιδί και μου φώναζε «έλα εδώ μουν@$%νο» κι έτρεχα να με σφαλαριώσει, να μου κάνει πλάκα για τα αθλητικά και να με κοροϊδέψει για καμιά γκόμενα.
Προτιμώ να γράψω για τον Φίλιππα που μέρα παρά μέρα μάζευε τον Γιωργάκη από το σπίτι μας γιατί είχε πλακωθεί με την Ντίνα και κοιμόταν τα βράδια σε μένα. Προτιμώ να μιλάω και να γράφω για τον Φίλιππα που έπαιζε τουρτοπόλεμο με τους γονείς μου, έστηνε παγίδες στους γείτονες και κρυβόταν στις γωνίες για να σημαδέψει σωστά και να πετύχει τον στόχο του.
Να γράψω για τον τρελάρα με το κόκκινο αυτοκίνητο που μπούκαρε κάθε τόσο στον «Θολό» και τον έβριζε για τα πολιτικά πιστέυω του, απειλώντας να τον σερβίρει πρώτο – πρώτο, με εκατοντάδες τουρίστες δεξιά κι αριστερά να αναρωτιούνται για τον τρελό με τα μούσια…
Να γράψω γι αυτόν που τον Νοέμβριο του 1993 με πήρε από το χεράκι, με πήγε στον διευθυντή του αθλητικού τμήματους του «Εθνους», τον Πέτρο Μπακατσέλο, και του είπε «αυτόν θα πάρεις». Να γράψω γι αυτόν και την οικογένειά του που το 1998 στάθηκε δίπλα σ’ εμένα και την οικογένειά μου όσο λίγοι. Γι αυτόν που ήταν εκεί και το 2000, όταν τον χρειαστήκαμε και που συνέχιζε να είναι εκεί μέχρι και χθες…
Για τον τρελό-Φίλιππα που τον άφηνα το απόγευμα στην αυλή του σπιτιού μου να παίζει τάβλι με τον Ζερβουδάκη και τον έβρισκα την άλλη μέρα το πρωί να του λέει καντήλια και να του φέρνει το τάβλι στο κεφάλι επειδή… τόλμησε να τον νικήσει.
Για τον Φίλιππα που την στιγμή που τον κυνηγούσαν Θεοί και Δαίμονες, σκεφτόταν να περάσει να με πάρει από το σπίτι και να πάμε με τον Γιωργάκη στην ΕΡΤ να παίξουμε μπαλίτσα στο γκαζόν, όσο αυτός θα έκανε εκπομπή.
Για τον Φίλιππα που εκείνη την θλιβερή για ‘μας 5η Ιουλίου 1998, στάθηκε μπροστά μου και με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις μου είπε «Μουν@#$%, τώρα πρόσεχε τον πατέρα σου». Για τον Φίλιππα λοιπόν που ήταν πάντα εκεί, ό,τι κι αν περνούσε… Για τον Φίλιππα που τον ένιωσα δεύτερο πατέρα μου στην εφηβική μου ηλικία… Για τον Φίλιππα που ήταν ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Οπως τα άλλα παιδάκια είχαν τον Ζορό και τον Σούπερμαν, έτσι είχα εγώ τον Φίλιππα.
Για τον Συρίγο ή τον «κύριο» δεν έχω να γράψω τίποτα. Είμαι πολύ λίγος για να εκφράσω άποψη, πολύ μικρός για να τολμήσω να πω ότι κάναμε την ίδια δουλειά. Ο Συρίγος δεν έκανε νεοελληνική δημοσιογραφία, έκανε λειτούργημα. Ασκούσε το επάγγελμα, όπως οι έντιμοι γιατροί τηρούν τον όρκο του Ιπποκράτη. Δεν τον φόβιζαν οι εντάσεις, δεν σκιαζόταν από τις απειλές, δεν ακολουθούσε ποτέ τα «πρέπει».
«Αυτός είμαι και σ’ όποιον γουστάρει. Αν σ’ αρέσει καλώς, αν δεν σ’ αρεσει αλλάζεις κανάλι» έλεγε σ’ όποιον τον πλησίαζε και μπορεί να έμοιαζε απόλυτος, αγύριστο κεφάλι, υπερβολικός, αλλά αυτός ήταν και δεν κόλλωνε ποτέ και σε τίποτα… Μακάρι η Ελλάδα να είχε καμια 20αριά Συρίγους σε όλα τα επαγγέλματα… Μακάρι η Ελλάδα να είχε την πυγμή και τα αρχ… ενός Συρίγου.
Φίλιππε, καλό ταξίδι… Δώσε χαιρετίσματα απ’ όλους, αν συναντηθείτε…
Υ.Γ.: Συγνώμη που οι περισσότεροι από ‘σας δεν καταλαβαίνετε πολλα απ’ όσα γράφω και που ενδεχομένως να μην σας ενδιαφέρουν κιόλας. Είναι από τα κείμενα που γράφονται για να βγάλουμε αυτό που έχουμε μέσα μας, αδιαφορώντας ποιος θα το διαβάσει και τι θα καταλάβει. Μου φτάνει που θα καταλάβουν ο Γιώργος, η Ντίνα και η Νουνού…
Υ.Γ2: Το SentraGoal επέλεξε να μην δημοσιεύσει χθες την είδηση του θανάτου του Φίλιππα Συρίγου, σεβόμενο την επιθυμία της οικογένειάς του που δεν ήθελε να δοθεί δημοσιότητα στο θέμα μέχρι να αναπαυτεί στην τελευταία του κατοικία. Είναι το πιο μικρό που θα μπορούσα να κάνω γι αυτόν.