Όπως άλλωστε είχαμε τονίσει και στο πρώτο μέρος, τα προβλήματα στον κόσμο των Παιδικών και Εφηβικών πρωταθλημάτων της Αθήνας είναι πάρα πολλά, κάτι που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα μερικές από τις καλύτερες ομάδες της χώρας να μην έρχονταο αντιμέτωπες με συνθήκες αντάξιες του αγωνιστικού τους κάλλους, την ίδια στιγμή που το μπάσκετ αλλά και η επόμενη ημέρα του κάνει γοργά βήματα προς τα πίσω.
Δυστυχώς όμως, η πρωτεύουσα δεν είναι η μοναδική περιοχή της επικράτειας που ταλανίζεται από σημαντικά προβλήματα όπως η παντελής απουσία 24αριού (!) ή επί μέρους ζητήματα όπως η ζώνη ή ο χρόνος συμμετοχής αλλά και όσα αυτά στερούν φυσικά από τους νεότερους, με όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.
Το basketblog.gr λοιπόν, με απώτερο σκοπό να ωθήσει το μπάσκετ προς τα μπροστά, αποφάσισε να επεκτείνει και πέρα από τα σύνορα της Αθήνας τα ραντάρ του και να συνομιλήσει με προπονητές μερικών εκ των απόλυτων πρωταγωνιστών τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο αυτών των ηλικιακών βαθμίδων, προκειμένου να χαρίσει άμεσα στο αναγνωστικό του κοινό την άποψη των ειδικών σχετικά με τις δυσκολίες που φράζουν την εξέλιξη του αθλήματος στη χώρα μας.
Τα σοβαρότερα προβλήματα είναι :
– Η έλλειψη 24 χρονoμέτρου σε αγώνες παιδικού και εφηβικού ! (θαυμαστικό πρέπει να βάζουμε πάντα όταν το ξαναδιαβάζουμε)
– Η έλλειψη τρίτου διαιτητή σε αγώνες παιδικού και εφηβικού και ενός σε παμπαίδες!
– Η χρησιμοποίηση ζώνης και zone press σε αγώνες παιδικού πρωταθλήματος (και μίνι και παμπαιδες πολλές φορές)
– Η χρησιμοποίηση 5 και 6 παικτών μόνο στα παιδικά πρωταθλήματα με αποτέλεσμα να σταματούν πολλά παιδιά πριν το εφηβικό και πολλαπλές συνέπειες στο παιδαγωγικό κομμάτι αλλά και στο άθλημα κλπ.
– Η χρησιμοποίηση νέων παιδιών σε αντρικές ομάδες -ειδικά χαμηλών κατηγοριών.
– Η ώρα τέλεσης των αγώνων του εφηβικού πρωταθλήματος και η βιασύνη των διαιτητών να τελειώσουν τα ματς νωρίς (χωρίς να σφυρίζουν στη διάρκεια του αγώνα τις παραβάσεις).
Αν ρωτάτε εμάς σαν basketblog.gr, δεν θα είχαμε ούτε τα σκορ στα παιχνίδια παιδικών ομάδων και μικρότερων ηλικιών αλλά μόνο «νίκησε ή έχασε» μια ομάδα. Ωστόσο, τα παραπάνω προηγούνται και είναι πιο άμεσα.
Οι προπονητές που μίλησαν στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος του basketblog.gr στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεότεροι αθλητές είναι οι Ιωσήφ Νικολαϊδης (ΔΕΚΑ), Δημήτρης Τσαλδάρης (Ολυμπιακός) και Βασίλης Σκροπολίθας (Προμηθέας Πατρών).
Αναλυτικά τι απάντησαν στις ερωτήσεις του basketblog.gr:
* Είναι σωστό να παίζουν χωρίς 24αρι; Ποιος θα πρέπει να αναλάβει το κόστος;
Ι.Ν: «Πιστεύω πως είναι μέσα στους κανονισμούς του παιχνιδιού και θα έπρεπε να τηρείται. Στην δική μας ένωση (ΕΚΑΣΘ) από όσο γνωρίζω τηρείται κανονικά. Το κόστος θα μπορούσε να επιμεριστεί και στις δυο ομάδες».
Δ.Τ: «Δεν είναι σωστό να παίζουν οι παίκτες χωρίς 24αρι, Νομίζω ότι στα πλαίσια της εκπαίδευσης ενός αθλητή είναι να λαμβάνουν υπόψη τους όλες τις παραμέτρους του παιχνιδιού όπως ο χρόνος κλπ. Επομένως θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει 24αρι στα παιχνίδια, ενώ αναφορικά με το ποιος πρέπει να αναλάβει το κόστος είναι κάτι που δεν είναι δική μου δουλειά να το πω».
Β.Σ: «Είναι πολύ σημαντικό για εμένα οι ομάδες να εναρμονίζονται με τους κανόνες της εκάστοτε ένωσης. Θα πρέπει λοιπόν να υπάρχει 24αρι σε όλους τους αγώνες και το κόστος και ο τρόπος θα πρέπει να βρεθούν από τους αρμόδιους φορείς για το ‘καλό’ των αθλητών»
* Είναι πρόβλημα που υπάρχουν μόνο δύο διαιτητές μάξιμουμ στα παιχνίδια;
Ι.Ν: «Θεωρώ πως δυο διαιτητές αρκούν για την διεξαγωγή του παιχνιδιού σε αυτές τις ηλικίες όταν το κάνουν με αφοσίωση και γνώμονα την σωστή λειτουργία ενός αγώνα».
Δ.Τ: «Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαπιστώσει διαιτητές που βιάζονται να τελειώσουν τα ματς. Ίσως το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν σφυρίζουν τα παιχνίδια όπως πρέπει όταν τα παιχνίδια έχουν μεγάλες διαφορές. Παρόλα αυτά όπως είπα και πιο πριν δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου διαιτητής που δεν σφυρίζει όπως πρέπει, επειδή θέλει να φύγει πιο νωρίς».
Β.Σ: «Οι διαιτητές είναι σημαντικό μέρος το παιχνιδιού. Για αυτό λοιπόν θα πρέπει να αντιλαμβάνονται την κάθε ηλικιακή κατηγορία που σφυρίζουν και ανάλογα να πράττουν. Δεν είναι ‘ποσοτικό’ το θέμα. Είναι θέμα αντίληψης και υπευθυνότητας».
* Πιστεύετε οτι ο κανονισμός που ισχύει στο μίνι σχετικά με την υποχρεωτική συμμετοχή όλων των παικτών για μια περίοδο του εκάστοτε αγώνα θα έπρεπε να ισχύει και στα παιδικά – εφηβικά;
Ι.Ν: «Νομίζω πως κάθε ομάδα έχει την φιλοσοφία της στο πως πρέπει να λειτουργεί και να αναπτυχθεί. Οι προπονητές όπως και οι διαιτητές θα πρέπει να βοηθούν στην καλή λειτουργία ενός παιχνιδιού αναπτυξιακών ηλικιών. Πιστεύω πως όλοι οι αθλητές θα πρέπει να συμμετέχουν ανάλογα με την προσπάθεια τους».
Δ.Τ: «Νομίζω πως όχι, διότι μπαίνοντας ένας παίκτης στο παιδικό και το εφηβικό υπάρχει μία αλλαγή στην διαδικασία και θα πρέπει ο παίκτης να μάθει να λειτουργεί υπό το καθεστώς της υπευθυνότητας. Για παράδειγμα ο παίκτης πρέπει να έχει την λογική όσο κάνω προπόνηση θα παίζω, όσο συνεχίζω θα παραμένω στο παιχνίδι και όταν κάνω λάθη θα βγαίνω. Επομένως θεωρώ ότι δεν θα έκανε καλό ένα τέτοιο μέτρο στα παιδικά και τα εφηβικά».
Β.Σ: «Το παιδικό είναι ένα πρωτάθλημα πανελλήνιας εμβέλειας στο οποίο τα παιδιά αρχίζουν να καταλαβαίνουν την έννοια του πρωταθλητισμού. Οπότε έγκειται στο κάθε προπονητή να κρίνει αν θα παίξουν όλα τα παιδιά ή όχι».
* Θα έπρεπε να απαγορευτεί η ζώνη σε αυτές τις ηλικίες;
Ι.Ν: «Και πάλι, κάθε ομάδα έχει την φιλοσοφία της για τον τρόπο παιχνιδιού της. Η ζώνη είναι κομμάτι του παιχνιδιού και αρκετές ομάδες είχαν μεγάλες επιτυχίες επιλέγοντας αυτόν τον τρόπο άμυνας. Κάποια κολλέγια και γυμνάσια στην Αμερική επιλέγουν αυτόν τον τρόπο άμυνας ως τον βασικό τους για μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Στην δική μας φιλοσοφία δεν είναι κάτι που προωθούμε ούτε δίνουμε έμφαση».
Δ.Τ.: «Αν πούμε ότι στο εφηβικό οι παίκτες μαθαίνουν τα πάντα για το μπάσκετ, γιατί την επόμενη χρονιά είτε θα προωθηθούν στο αντρικό είτε θα αγωνίζονται στις επόμενες κατηγορίες, τότε θα πρέπει να μάθουν να λειτουργούν τόσο επιθετικά όσο κι αμυντικά απέναντι σε τέτοιου είδους άμυνες. Έτσι θεωρώ ότι στο εφηβικό, ενώ στο παιδικό θα μπορούσε να υπάρχει ένας περιορισμός. Από την άλλη θέλει πολλή σκέψη, κουβέντα και μελέτη για το αν θα πρέπει να υπάρχει αυτός ο περιορισμός, διότι έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο ακόμη και σε μικρότερες ηλικίες ομάδες να παίζουν ζώνη με την μορφή man to man, υπό την έννοια ότι ένας μαρκάρει τον παίκτη του κι άλλοι παίζουν σε ζώνη».
Β.Σ: «Οι κανόνες του παιχνιδιού σε αυτή την ηλικία για την άμυνα ζώνης είναι δεδομένοι. Οπότε ας πάρουμε το καλό σενάριο ότι τα παιδιά μαθαίνουν όλες τις πιθανές παραλλαγές της άμυνας. Σουτάρουν περισσότερο και βάζουν το μυαλό τους σε μια διαδικασία αναζήτησης λύσης μέσα στο παιχνίδι. Ακόμα και στην Ισπανία, είδαμε ζώνη στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα παίδων. Οπότε θεωρώ πως δεν πρέπει να απαγορευτεί».
* Θα έπρεπε 2+ παίκτες του εφηβικού να είναι υποχρεωτικά στα αντρικά τμήματα ή σε U23;
Ι.Ν: «Πιστεύω πως θα έπρεπε, ίσως και περισσότεροι αν σκοπεύουμε στην ανάπτυξη των νεαρών αθλητών και της παραγωγικής διαδικασίας. Πιστεύω πως νεαροί αθλητές θα πρέπει να παίζουν σε δυνατά παιχνίδια, με καλυτέρους αντίπαλους, να διαχειρίζονται δύσκολες καταστάσεις και όχι απλά να παίζουν για να έχουν περισσότερα παιχνίδια. Η ομάδα μας συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής με πολύ νεανική ομάδα και μεγάλη συμμετοχή έχουν παίκτες της εφηβικής ομάδας».
Δ.Τ: «Αυτό είναι πολύ ευρύ, καθώς θα πρέπει να ξέρω για ποιες ομάδες και ποιες κατηγορίες μιλάμε. Αν μου έλεγες για την Α1 και την Ευρωλίγκα θα σου έλεγα ότι δεν μπορεί να γίνει αυτό, οπότε εξαρτάται το επίπεδο. Για παράδειγμα σε αρκετά πιο χαμηλές κατηγορίες θα μπορούσε να είναι και τρεις και τέσσερις, αλλά στην Α1 που το επίπεδο είναι επαγγελματικό είναι πολύ δύσκολο αυτό όπως είπα και πριν. Το να κάνουν προπονήσεις και να βρίσκονται στο ρόστερ της αντρικής ομάδας θα ήταν κάτι θετικό, αφού θα πρέπει να υπάρχει μία σύνδεση μεταξύ του εφηβικού και του αντρικού, όμως για να στελεχώνει την ομάδα σε επίπεδο 12αδας και αγωνιστικού ρυθμού θα πρέπει να είναι πάρα πολύ καλός».
Β.Σ: «Όλοι οι προπονητές θέλουμε να έχουμε νέους παίκτες και να τους δίνουμε την ευκαιρία να πάρουν ενεργό ρόλο ακόμα και σε μία αντρική ομάδα. Όμως, δεν μπορεί να έχουμε δεδομένη μια κατάσταση λόγω ηλικίας. Θα πρέπει να αποδείξουν ότι μπορούν να παίξουν και κανένας προπονητής δεν θα τους «αδικήσει». Το «πρόβλημα» είναι το κίνητρο για νέα παιδιά και η αγάπη για το άθλημα».
* Μήπως θα έπρεπε τα εφηβικά να παίζουν σε πιο λογικές ώρες λόγω σχολείου και υποχρεώσεων;
Ι.Ν: «Από την εμπειρία που είχα στα πρωταθλήματα εφήβων και παίδων της ΕΣΚΑΝΑ νομίζω πως θα ήταν καλύτερο να γινόταν σε διαφορετικές ημέρες. Και πιο λειτουργικό θα ήταν για τους μαθητές-αθλητές και για τα μαθήματά τους αλλά και για την ανάπτυξη των νεότερων».
Δ.Τ: «Θεωρώ ότι το ωράριο θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε και το καλύτερο θα ήταν οι αγώνες να λάμβαναν χώρα το Σαββατοκύριακο και όχι τις Τετάρτες. Από την άλλη αντιλαμβάνομαι τις αντικειμενικές δυσκολίες όπως στο κομμάτι των κριτών – διαιτητών, καθότι υπάρχουν εθνικά πρωταθλήματα και γίνονται πάρα πολλοί αγώνες, αλλά για εμάς στην ΕΣΚΑΝΑ που κάποιες Τρίτες τα παιδιά παίζουν 10 το βράδυ, τελειώνουν 12 τον αγώνα και κοιμούνται 1-2 από την υπερένταση είναι αρκετά εξουθενωτικό, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά έχουν απαιτητική καθημερινότητα με σχολεία και άλλες δραστηριότητες».
* Στην Πάτρα οι υποχρεώσεις των παιδικών και εφηβικών τμημάτων λαμβάνουν χώρα το Σαββατοκύριακο και όχι τις καθημερινές.