Αρχίζει και καταντά κουραστικό (μονότονο) το… παιχνίδι της επιστροφής του Δημήτρη Διαμαντίδη στην Εθνική ομάδα. Ο άνθρωπος είπε “κουράστηκα“, αποχώρησε, ξανασυζήτησε με τον Ηλία Ζούρο, όταν ο τελευταίος ανέλαβε χρέη ομοσπονδιακού προπονητή, του απάντησε αρνητικά και τώρα, που ανέλαβε ο Αντρέα Τρινκιέρι να πάλι στην επικαιρότητα η επικείμενη επάνοδος.
Δηλαδή, για την επόμενη 10ετία, οσάκις αναλαμβάνει κάποιος “εθνικός κόουτς“, πρώτη κίνηση θα είναι να συζητά με τον Διαμαντίδη το ενδεχόμενο επιστροφής στην Εθνική;
Καλός, χρυσός και “άγιος” ο Δημήτρης, ο κορυφαίος Έλληνας παίκτης (εκ των κορυφαίων, αφού υπάρχει και ο Βασίλης Σπανούλης, αλλά και ο Θοδωρής Παπαλουκάς στη… “δύση” του), αλλά από τη στιγμή που έκλεισε το κεφάλαιο “Εθνική” από μόνος του, μόνο αυτός μπορεί να το ξανανοίξει.
Οι… ικεσίες από τη μια τον κάνουν να φαίνεται “κακό παιδί” (και μόνο αυτό δεν είναι), από την άλλη προσβάλουν αυτούς που έχουν επιλέξει να συνεχίσουν να αγωνίζονται στην Εθνική.
Προσωπικά θεωρώ απίθανη την επιστροφή του (όχι ότι δεν θα ήθελα να είναι στο ρόστερ της “επίσημης αγαπημένης”), αλλά περισσότερο με ενοχλεί το γεγονός ότι χρησιμοποιείται το όνομά του, προκειμένου να αλλάξει η ατζέντα συζήτησης, αναφορικά με την πρόσληψη Τρινκιέρι.
Θα πρότεινα, δε, στους εμπνευστές της “είδησης” να προωθήσουν το σενάριο συνύπαρξης Διαμαντίδη – Γκάλη στην Εθνική, το οποίο πουλάει περισσότερο και δεν έχει λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας…