Αν κάτι με ενοχλεί περισσότερο από το γεγονός της πρόσληψης ξένου προπονητή, είναι η συγκινητική (κατά τα άλλα) προσπάθεια στήριξης, που σταθερά -όπως και στον μετέπειτα αναφερόμενο από τους ίδιους ως “Υπνάουσκας” (κάτι που εμείς ουδέποτε υιοθετήσαμε)- ξεπερνά τα όρια της υπερβολής.
Είπε ο Μπρούνο Αριγκόνι, αθλητικός διευθυντής της Καντού, για τον Αντρέα Τρινκιέρι: “Είναι βαθύς γνώστης του μπάσκετ και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Δουλεύει σκληρά, βάζει πίεση στους παίκτες, θέλει να δίνουν πάντα τον καλύτερο εαυτό τους και τους βελτιώνει ατομικά.
Είναι οργανωτικός, γνωρίζει ότι τα πάντα ξεκινάνε από την άμυνα, αλλά λέει κι ότι οι παίκτες πρέπει να είναι ικανοποιημένοι στην επίθεση. Δεν είναι κόουτς των άκρων, θέλει πάντα να κερδίζει…”.
Αναρωτιέμαι, αφού έχει όλα αυτά τα στοιχεία μαζί, γιατί δεν τον πήραν στην Εθνική Ιταλίας; Γιατί αν είναι καλύτερος αυτού ο Σιμόνε Πιανιτζιάνι (ήτοι πιο βαθυγνώστης του σπορ, πιο προσεκτικός στις λεπτομέρειες, πιο δουλευταράς, πιο οργανωτικός, πιο καλός στον αμυντικό τομέα), αναρωτιέμαι πώς οι Ιταλοί με τέτοιους προπονηταράδες δεν έχουν κατακτήσει τη λίγκα του σύμπαντος.