Με τους δύο νεαρούς (και άπειρους) βοηθούς του Αντρέα Τρινκιέρι θα ασχοληθώ σήμερα. Αμφότεροι καταπληκτικά παιδιά, τολμώ να πω “φίλοι μου“, οπότε το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα θα ήταν να τους κακοκαρδίσω. Επαγγελματική υποχρέωση (πείτε το και διαστροφή) με υποχρεώνουν να γράψω αυτό που πιστεύω.
Κατ’ αρχήν είναι πρόδηλο πως αποτελούν επιλογή της ομοσπονδίας και όχι του Ιταλού κόουτς. Αυτό όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, ίσως κοιτάζει προς τη δύση περιμένοντας να δει τον ήλιο να ανατέλλει. Και μπορεί να σημαίνει πολλά και τίποτα, σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την αξία τους.
Θαρρώ λάθος την ταυτόχρονη συνύπαρξή τους στον εθνικό πάγκο. Θα δεχόμουν χωρίς δεύτερη συζήτηση την παρουσία ενός εκ των δύο (όποιος κι αν ήταν αυτός). Όπως, για παράδειγμα, στην Εθνική καλείται ο Κώστας Σλούκας, γνωρίζοντας (αναφέρομαι στις προηγούμενες κλήσεις) ότι δεν είναι έτοιμος για τη 12άδα, αλλά αποτελεί επένδυση για το μέλλον, έτσι μπορούσε εύκολα να είναι ένας εκ των βοηθών πολλά υποσχόμενος νεαρός.
Θα μπορούσε η ομοσπονδία να δώσει στον έναν εκ των δύο το χρίσμα, θεωρώντας πως έτσι τον αναδεικνύει. Και θα ήταν πολύ καλό να το κάνει. Η ταυτόχρονη παρουσία τους, σε συνδυασμό με την απειρία του Αντρέα, δημιουργεί τον πιο άπειρο πάγκο σε επίπεδο εθνικών ομάδων στην Ευρώπη. Κι αυτό ενδέχεται να μετατραπεί σε πρόβλημα.
Θα προτιμούσα να είναι δίπλα στον Ιταλό ένας σαφώς πιο έμπειρος προπονητής (για παράδειγμα ο Κώστας Μίσσας, ο Βασίλης Φραγκιάς, ή όποιος άλλος θέλετε), κι ένας εκ των Δημήτρη Παπανικολάου – Γιώργου Λημνιάτη. Τώρα ελλοχεύει ο κίνδυνος σε περίπτωση αποτυχίας -την οποία είναι πρόδηλο πως, παρά τις αντιρρήσεις μας στη φιλοσοφία πρόσληψης του Τρινκιέρι, απευχόμαστε- να “καούν” και οι δύο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος ο ομοσπονδιακός τεχνικός έχει στο πλευρό του έναν εξαιρετικά έμπειρο βοηθό, τον οποίο έπρεπε να επιβάλλει και να πάρει μαζί του και στην Εθνική (τον Εμάνουελ Μολίν). Ο πάγκος πρέπει να έχει και το στοιχείο της εμπειρίας και όσο ταλαντούχοι κι αν είναι οι δύο συνεργάτες, εμπειρία δεν μπορούν να προσθέσουν.
Υπάρχει και μια διαφορετική άποψη, για να τα λέμε και να τα γράφουμε όλα. Από τη στιγμή που η ομοσπονδία πήγε στη λύση δύο νεαρών τεχνικών, μπορούσε να πάρει τους συνεργάτες των Μπαρτζώκα και Πεδουλάκη, ήτοι τους Χρήστο Παππά και Σωτήρη Μανωλόπουλο, που “χειρίζονται” και τα 7/12 της Εθνικής.
Θα είχε τη σημειολογία της μια τέτοια κίνηση, αλλά δεν είναι και υποχρεωτική. Ούτε κανείς μπορεί να “ζυγίσει” τη διαφορά βαρύτητας μεταξύ των φερέλπιδων προπονητών που προσελήφθησαν και αυτών που δεν μπήκαν στο τεχνικό τιμ της Εθνικής.
Όπως και να ‘χει, το ζητούμενο είναι πώς θα διαχειριστεί ο ελληνικός πάγκος την απειρία του. Αυτό είναι και το πρώτο εμφανές μειονέκτημα.