Η Εθνική ομάδα γυναικών βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Όχι μόνο γιατί μετά από αρκετά χρόνια για πρώτη φορά δεν συμμετέχει απευθείας σε μεγάλη ευρωπαϊκή διοργάνωση, αλλά επειδή η παλαιά φουρνιά (Μάλτση – Καλτσίδου – Καλέντζου) πλησιάζει προς το κλείσιμο του κύκλου της.
Η ομοσπονδία θα πρέπει, κατά την ταπεινή μας άποψη, να κινηθεί ταυτόχρονα προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις, προκειμένου να πείσει τους… κορυφαίους να τραβήξουν το… κάρο από τη λάσπη. Αφενός να πείσει τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο, ίσως τον καλύτερο προπονητή στην Ευρώπη, σίγουρα μεταξύ των κορυφαίων, να ηγηθεί της προσπάθειας. Αυτή είναι η αρχή, αλλά συνάμα και το ήμισυ του παντός.
Ακόμα καλύτερα να δημιουργήσει ένα ισχυρό προπονητικό τιμ, με επικεφαλής τον Δικαιουλάκο και νέους τεχνικού που έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν με σύγχρονο πρόγραμμα. Για παράδειγμα, ο Κώστας Κεραμιδάς κάνει πολύ καλή χρονιά στη Σουηδία, Ελένη Καπογιάννη και Γιασεμή Σαμαντούρα κάνουν σπουδαία πράγματα στην Ελλάδα.
Το δεύτερο, αλλά διόλου ευκαταφρόνητο και εύκολο, στοίχημα για την ΕΟΚ είναι να πειστούν οι παλιοσειρές να κατεβούν. Με πρώτη και καλύτερη τη Μάλτση, που μπορεί να… περπατά τα 35, αλλά παραμένει κορυφαία αθλήτρια. Τόσο η Εβίνα, όσο και οι άλλες που προαναφέραμε, από τη στιγμή που θα κληθούν από τον ομοσπονδιακό τεχνικό, οφείλουν να ανταποκριθούν. Ακόμα και η τραυματίας Καλτσίδου, μπορεί να βοηθήσει με τον τρόπο της…
Να σημειώσουμε εδώ μια παράμετρο: Η ΕΟΚ βοήθησε σημαντικά τα κορίτσια, διοργανώνοντας μεγάλους αγώνες, να αποκτήσουν την εμπειρία συμμετοχής σε Ολυμπιακούς και Πανευρωπαϊκούς, να δείξουν τί αξίζουν, να “χτίσουν” το… όνομά τους.
Άλλωστε με εξαίρεση τον Αθηναϊκό, καμία άλλη ομάδα δεν εξαργύρωσε αυτή την ευκαιρία, κάτι που έκαναν οι παίκτριες. Και πολύ καλώς έκαναν. Τώρα, θαρρούμε πως πρέπει να ανταποδώσουν και να παραδώσουν στην… επόμενη φουρνιά μια Εθνική που θα έχει προκριθεί στο Πανευρωπαϊκό του 2015.
Αν θέλουμε να έχουμε συνέχεια στην επιτυχημένη διαδρομή, πρέπει από τώρα να δουλέψουν όλοι με ορίζοντα το 2015. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι…