“Η Εθνική δεν είναι καφενείο για να μπαινοβγαίνει όποιος θέλει” είπε -μεταξύ άλλων- ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο οποίος αίφνης ενοχλήθηκε από την επιλογή του Κώστα Κουφού να μην ενισχύσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα το καλοκαίρι.
Δεν είχε δείξει ανάλογη ευαισθησία, είτε ως διεθνής, είτε ως μέλος του ΠΣΑΚ, όταν μια σειρά παικτών επέλεξαν να κλείσουν το κεφάλαιο Εθνική. Το όψιμο ενδιαφέρον του, από τη στιγμή που ανήκει στους κόλπους της ΕΟΚ (ως ομοσπονδιακός τεχνικός) μπορεί καθένας να το αξιολογήσει, αλλά ας πάμε στην ουσία της σκέψης του.
Δεν είναι καφενείο η Εθνική. Θα διαφωνήσω. Δεν θα έπρεπε να είναι καφενείο η Εθνική, είναι η σωστή φράση Δημήτρη μου. Γιατί μόνο στο καφενείο βαφτίζεται τεχνικός σύμβουλος άνθρωπος που εργάζεται ως διοικητικό προσωπικό (εννοώ τον Δημήτρη Καρβέλα). Στο καφενείο και όχι στην Εθνική ανακοινώνεται τη μία μέρα η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας των Εφήβων από έναν προπονητή (εν προκειμένω εσένα, Δημήτρη) και την άλλη ανακαλείται, αφού διαφώνησε ο Τρινκιέρι.
Δεν έχω τίποτα με το παιδί και δεν θέλω να το αδικήσω, επειδή ακριβώς δεν γνωρίζω τη δουλειά του, αλλά το γεγονός ότι επιλέχθηκε ως φυσικοθεραπευτής στην Εθνική Γυναικών ο γιος του Τάκη Τσαγκρώνη, δεν αποτελεί επιτυχία για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Επειδή ακριβώς είναι γιος του Τσαγκρώνη, έπρεπε πρώτα να φτάσει στα υψηλότερα σκαλιά της ιεραρχίας σε ομαδικό επίπεδο και στο τέλος να πάει στην Εθνική, αλλά δεν το προχωρώ, γιατί -επαναλαμβάνω- είναι άδικο να κριθεί ένα παιδί μόνο επειδή είναι γιος μεγαλοπαράγοντα. Το ίδιο άδικο είναι αν δεν αξίζει να έχει πάρει θέση άλλου που αξίζει, λόγω του πατρός.
Η Εθνική ΔΕΝ ήταν, ΔΕΝ είναι και ΔΕΝ θα είναι καφενείο. Η διοίκηση, οι δηλώσεις (περί αποκόλλησης του πλακούντα μιας κοπέλας), ο τρόπος λειτουργίας, οι επιλογές προπονητών, η επιλεκτική τιμωρία παικτών, το χάιδεμα σε άλλους, είναι στοιχεία που χαλάνε την εικόνα της επίσημης αγαπημένης μας.
Όλα αυτά εκπορεύονται όχι από κάποιον (ή κάποιους) παίκτη που δεν τίμησε τη φανέλα με το εθνόσημο, αλλά από αυτούς που έχουν αναγάγει μια εθνική υπόθεση σε προσωπική.
Υ.Γ.: Επειδή είσαι νέος προπονητής και κατά πώς λένε οι παίκτες που συνεργάστηκε “πολλά υποσχόμενος“, μην ακολουθήσεις το παράδειγμα του Ηλία Ζούρου, που αν και πολύ καλός τεχνικός επέλεξε να είναι το αγαπημένο παιδί του προέδρου (δια των δηλώσεων και της ανοχής του σε ό,τι ήθελε ο “μεγάλος“) και στο τέλος τον πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα.