Εμάς δεν θα μας βρείτε σε κανένα τσάρτερ (από αυτά της χαράς), καμίας ομάδας. Μηδέ της Εθνικής. Άρα, εδώ γράφουμε αυτά που πιστεύουμε και όχι αυτά που θα μας… σφράγιζαν το εισιτήριο για το επόμενο ταξίδι. Και γράφουμε πράγματα που καθένας μπορεί να σκεφτεί, να αναλύσει και εύκολα να αντικρούσει, αν έχει επιχειρήματα.
Ο Αντρέα Τρινκιέρι, λοιπόν, δέχθηκε πρόταση από την ΕΟΚ για να αναλάβει τα ηνία της Εθνικής ομάδας. Τί θα έκανε κάθε λογικός προπονητής στον πλανήτη, από τη στιγμή που θα ένιωθε πως είναι έτοιμος να πει το “ναι“; Θα επέλεγε ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης για να πάρει μαζί του.
Όπως έκανε, για παράδειγμα, ο Γιαννάκης στη Λιμόζ (Λινάρδος), όπως έκανε ο Ζούρος στη Ζαλγκίρις (Κετσελίδης και Κατζούρης, νυν ομοσπονδιακός), ο Φραγκιάς στη Ντνίπρο Αζότ (Μπιτζάνης) και πάει λέγοντας.
Στον πάγκο της Καντού υπάρχει ένας άνθρωπος για τον οποίο ακούγονται πολύ καλύτερα σχόλια, απ’ ότι για τον ίδιο τον Τρινκιέρι. Μανουέλ (Μανώλης, όπως Αντρέας, πολίτες της Ευρώπης είμαστε όλοι πρόεδρε) Μολίν το όνομά του και παλιότερα είχε θητεύσει δίπλα στον Έκτορα (το γνωστό Γιώργο μου) Μεσίνα! Άρα έχει και εμπειρία, κάτι που δεν έχει ο Τρινκιέρι.
Το θαύμα έγινε. Όχι μόνο δεν ζήτησε τον Μολίν, αλλά αξίωσε να πάρει τον Δημήτρη Παπανικολάου και τον Γιώργο Λημνιάτη, ώστε να δημιουργήσει (δεν αναφέρομαι στο ταλέντο) το πιο άπειρο προπονητικό τιμ της Ευρώπης (και οψόμεθα για τον πλανήτη), σε επίπεδο εθνικών ομάδων.
Δεν αγγίζω το αν και κατά πόσο πρέπει να είναι στον πάγκο ως άμεσοι συνεργάτες οι δύο νεαροί Έλληνες κόουτς, αλλά αναρωτιέμαι υπάρχει έστω ένας (που δεν θέλει να μπει στο τσάρτερ), ο οποίος να πιστεύει ότι οι βοηθοί αποτέλεσαν προσωπική επιλογή του Τρινκιέρι; Μάλλον όχι.
Λέει κάτι αυτό; Πολλά και τίποτα. Είναι, όμως, απόλυτα ενδεικτικό του γιατί επιλέχθηκε ο Ιταλός. Προφανώς θα ακούσουμε περισσότερα “si” απ’ ότι “no“, στη διάρκεια της θητείας του. Όπως συνέβη με τους προκατόχους, Ηλία Ζούρο και Γιόνας Καζλάουσκας (είπαν “ναι” σε όλα).
Άρα, στα προσόντα του Αντρέα, οι “αγιογράφοι” μπορούν να προσθέσουν και το ότι δεν έχει… εμμονές με το “ΟΧΙ“. Άλλωστε, ιστορικά το αντίθετο συνέβη, ανάμεσα στις δύο… επαρχίες (είδες πρόεδρε, μαθαίνω) της Ευρώπης (μας).