Όλοι οι κύκλοι, όσο μεγάλοι ή μικροί είναι, κάποτε ολοκληρώνονται στην ζωή. Μετά από 8 χρόνια παρουσίας στα τμήματα υποδομής του Γκύζη Πολυγώνου, ο Σπύρος Κανελλόπουλος και ο γιος του, με απόφαση της διοίκησης αποχωρούν από τον σύλλογο. Ο ίδιος ο κόουτς, θέλησε να κάνει τον απολογισμό των οκτώ αυτών σεζόν και να εκφράσει τα… παράπονα του μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, σε μία… κατάθεση ψυχής.
Αναλυτικά η ανάρτηση:
«Οι τίτλοι τέλους της συνεργασίας μας με τις Ακαδημιες της ομάδας μπασκετ Γκυζη Πολυγωνου έπεσαν , λίγες μέρες πριν. Τίποτα άλλωστε δεν είναι μόνιμο σε αυτή την ζωή. Σίγουρα, κάποια στιγμή και αυτό θα γινόταν. Οι τρόποι διαφέρουν και είναι αυτοί που κάνουν την κάθε συνεργασία ξεχωριστή.
Ξεκίνησα πριν από 8 χρόνια αναλαμβάνοντας στην αρχη τα μικρότερα τμηματα της ομάδας και μετά σταδιακα παιδικό και εφηβικο. Τα τελευταία 2 χρόνια τα τμήματα παιδικου και εφηβικου προπονουνταν και επαιζαν τα παιχνιδια κάτω από τις οδηγιες του γιου μου ( που σπουδαζει σχετικα και είναι και παικτης) ενώ εγώ ημουν παρών σε κάθε προπόνηση και παιχνίδι.
Η πορεία μας όλα αυτά τα χρόνια ήταν δύσκολη. Πολλές φορές πολυ δυσκολη. Παίζαμε με παιδιά ηλικιακά μικρότερα ( οποτε και τα αποτελεσματα ηταν αναλογα ) είχαμε προβλήματα μετακίνησης ( την τελευταία χρονιά κάποιες φορές πηγαίναμε με 2 αυτοκινητα – το δικό μου και του γιου μου – για να μεταφέρουμε τα παιδια) , ψαχναμε για γονεις που θα μπορουσαν να βοηθησουν, πριν από καποια χρόνια “χαθηκε” μια καλή φουρνιά παιδικού μιας και η απόφαση της τότε διοίκησης ήταν να μην “κατεβασουμε ” την επομενη χρονια εφηβικο – όπου και θα πήγαιναν ηλικιακά.
Εμείς όμως, συνεχίσαμε να συμμετέχουμε. Με οσους ειχαν απομεινει. Ειχε διακοπει η συνεχεια της ομαδας. Μαζεψαμε νεα παιδια. Ξαναφτιαξαμε τα τμηματα. Παραμείναμε μια καλή παρεα, μια ομάδα αποτελούμενη από παιδιά της γειτονιάς χωρίς πολύ ταλέντο αλλά πάντα με πολύ θέληση και όρεξη για δουλεια ( σε μια περιοχή όπου υπάρχουν τουλάχιστον 3 ομάδες “μεγαλυτερου” ονόματος ).
Οι προπονήσεις ενώ κάθε χρόνο – κατ’ εντολή διοίκησης – έληγαν τέλος Μαΐου, εμείς συνεχίζαμε για όλο τον Ιούνιο με ατομικές, εθελοντικά. Μεχρι και οργανα χειροποιητα ειχαμε φτιαξει ωστε να μπορουν τα παιδια να δουλεψουν και να αναπτυξουν τις ικανοτητες τους. Οι προπονήσεις γίνονταν σε ένα γηπεδο σχολείου μικρότερων διαστάσεων, που μπορεί να ήταν αρκετό για μικρούς αθλητές, όχι όμως για παιδικό -εφηβικο.
Κι όμως, παρολες τις δυσκολίες η δουλειά καποια στιγμη ανταμειβεται. Ετσι ηρθε και η δική μας ώρα. Η τελευταία χρονιά ήταν η καλύτερη. Το παιδικό που “κατέβαινε” στους αγωνες με 5 έως 7 παιδιά maximum σε κάθε αγώνα έφτασε μια ανάσα από τα play offs ενώ την ίδια ακριβως κατάταξη είχε και το εφηβικο ( υπάρχουν βαθμολογίες ΕΣΚΑ). Μπορεί να ακούγεται κάπως παράξενο ένας προπονητής να επιβραβευει την Τρίτη θέση σε ένα πρωταθλημα. Όμως, στην δική μας περίπτωση με όλες τις παραπάνω δυσκολίες μοιάζει με έναν μικρό άθλο. Όποιος ήταν κοντά στην ομάδα καταλαβαίνει τι λεω.
Κι όμως. Ύστερα από όλα αυτά η απόφαση της τωρινής διοίκησης ( εμμεσως πλην σαφως) ήταν να αποχωρήσουμε από τον πάγκο της ομάδας. Αιτία και αφορμες υπάρχουν. Τις ξέρουμε. Δεν θα τις αναφέρουμε. Όχι εδώ και οχι τώρα. Άλλωστε, δεν απολογουμαστε. Κάνουμε την αποτίμηση της προσφοράς μας στον σύλλογο για 8 συνεχή χρόνια.
Επίσης, ο στόχος μας όλα αυτά τα χρόνια ήταν να προωθήσουμε παιδιά στην πρώτη ομάδα. Θεωρούμε ότι σε έναν σύλλογο που μετέχει στην Γ ‘ κατηγορια ΕΣΚΑ ( και πολύ υψηλότερα να ηταν, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζητηση) το Αντρικο ειναι – και πρέπει να ειναι- το τελευταίο στάδιο των Ακαδημιων του. Είναι τιμή για μια ομάδα, ένας παίκτης που ξεκίνησε από το παμπαιδικο ( ίσως και μικροτερο) να περνά παιδικό, μετά εφηβικο και τέλος στο αντρικο. Αυτή είναι εικόνα υγιους ομάδας. Αυτό δεν έγινε. Ίσως να γίνει στο μελλον. Αυτό θα ήταν ένα καλό προπονητικό τέλος για μένα.
Θα κλείσω την μακρηγορια μου με θετικα σχόλια. Ευχαριστω τον Νίκο Σπυρόπουλο που με εφερε στην ομαδα πριν απο 8 χρονια και πιστεψε σε μενα. Τον Ηλία Σάντα που πάρα τις διαφωνίες μας, συνεχίσαμε να λειτουργούμε με γνώμονα το καλό της ομάδας. Επίσης θερμά ευχαριστω τον Χάρη Τζιτζικαλακη για την αρμονική συνεργασία μας και του ευχομαι καλή συνέχεια σε ότι κάνει.
Ευχαριστουμε τους γονείς των παιδιών που, κατ’ αρχας μας τα εμπιστευτηκαν ολα αυτα τα χρονια και μας ανέχτηκαν. Υπεμειναν τις προπονητικες ιδιοτροπιες μας, οι οποιες όμως είχαν μοναδικό στόχο την αθλητική βελτιωση αλλά και την κοινωνική διαπαιδαγωγηση τους. Το μπάσκετ άλλωστε, είναι μόνον ένα μέρος της ζωής. Δεν είναι όλη η ζωή. Προσπαθήσαμε να είμαστε και παιδαγωγοι και η στάση των παιδιών σήμερα δείχνει ότι κάτι καταφέραμε.
Τέλος, θέλουμε από τα βάθη της καρδιάς μας να ευχαριστήσουμε όλα τα παιδιά του Γκυζη Πολυγωνου που πέρασαν από τα χέρια μας. Μικρα και μεγαλα, μπασκετικα η οχι, αθλητικα η οχι. Που άκουσαν τις οδηγίες μας, που τρόμαξαν απο τις φωνές μας , που υπεστησαν τις τιμωρίες μας όταν κρίναμε ότι κάτι γινόταν λάθος. Που υπακουσαν όταν εμείς κάναμε λάθη.
Τους ευχόμαστε – σε όλους χωρίς καμία εξαίρεση – να έχουν υγεία και πάντα επιτυχίες στην ζωή τους. Να ζήσουν μια ζωή όπως αυτοί την επιθυμούν. Να χαίρονται τις οικογένειες τους. Και ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να ξανά συναντηθούμε στα γήπεδα ( η μερια του γηπεδου δεν εχει καμμια απολυτως σημασια) .»