Έγινε πολύς ντόρος σχετικά με το θέμα των προπονητών χωρίς άδεια. Η ιστορία με την απαγόρευση της συμμετοχής στον αγώνα, από την καρέκλα του κόουτς, στον Δημήτρη Παπανικολάου ήταν πικάντικη για ορισμένους, ευκαιρία για άλλους να ανακτήσουν χαμένες σχέσεις και έδαφος, όμως στην πραγματικότητα -για όσους ασχολούνται σοβαρά με το σπορ- ήταν η κορυφή του παγόβουνου.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι (ποτέ δεν ήταν) ο Παπανικολάου, ο Βετούλας, ή όποιος άλλος αναλόγου επιπέδου βρίσκεται σε αυτή τη θέση. Κι εδώ φαίνεται και η ρηχή αντιμετώπιση της ΕΟΚ.
Ο φίλος Δημήτρης μας έστειλε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, το οποίο δίνει απάντηση σε πολλά ερωτήματα και κυρίως εξηγεί γιατί τόσο καιρό (πολύ πριν τον “ντόρο Παπανικολάου“) ασχολιόμασταν με το θέμα (σοβαρά και όχι ευκαιριακά):
“Χαίρετε κύριε Κογκαλίδη,
Δεν θα σας καθυστερήσω πολύ. Ωραίο το άρθρο σας σχετικά με το δίπλωμα προπονητή, που έχουν ή δεν έχουν όλοι αυτοί που δηλώνουν προπονητές.
Εγώ τέλειωσα τα ΤΕΦΑΑ πριν 12 χρόνια κι έχω δίπλωμα πρώτης κατηγορίας. Αυτό (όντας πτυχιούχος, δηλαδή) σημαίνει ότι μπορώ να είμαι προπονητής, παιδαγωγός, ότι ξέρω να εφαρμόζω τις αρχές της προπονητικής (εργοφυσιολογία και όλα αυτά) και με λίγα λόγια έχω περάσει από τα στάδια που απαιτεί το επίσημο “σύστημα“, τουλάχιστον για να μπορώ να ασκήσω την προπονητική, που τόσο αγαπάω.
Μετά από 12 χρόνια, λοιπόν, που είχα οργανώσει μια κατάσταση με μια ακαδημία στον τόπο μου, με “έφαγαν” ξεδιάντροπα οι “παράγοντες” της ομάδας, για να βολέψουν τους δικούς τους, που ούτε σχέση έχουν με την προπονητική, ούτε και παιδαγωγοί είναι (εννοείται).
Έχουν, βέβαια, μπαμπάδες με λεφτά, που σημαίνει ότι μπορούν να πηγαίνουν οι παράγοντες, να τους ζητάνε κάθε τόσο… ελεημοσύνη.
Γιατί, άραγε, είναι άδικο όλο αυτό που συνέβη για τους wannabe προπονητές και δεν είναι άδικο για μας (γιατί σαν εμένα είναι πάρα πολλοί, πιστέψτε με), που φάγαμε τα μάτια μας στα πανεπιστήμια;
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναφέρω ένα σωρό άλλα γεγονότα… Δεν ξέρω αν έχει νόημα να γράψω κι άλλα που γίνονται στον χώρο μας… Ένα ξέρω: Ότι είμαι 35 χρονών και αυτό που είχα φτιάξει μόνος μου, χωρίς τη βοήθεια κανενός, μου το πήγαν κάποιοι για να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα τους, να κάνουν πολιτική.
Θα μου βρει, αλήθεια, ο κ. Γιαννάκης, ή ο κ. Μπολάτογλου δουλειά; Ή ο κ. Ηλιάδης, ο κ. Αποστολίδης; Τί να λέμε τώρα…”.
Ακόμα κι ένας προπονητής (διπλωματούχος) να χάνει τη δουλειά του από έναν… τυχάρπαστο που δηλώνει προπονητής, έχει σημασία και νόημα η πιστοποίηση. Και βέβαια με αυτό δεν έχουν σχέση ο Παπανικολάου και ο Βετούλας, αλλά είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ να υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που είναι προπονητές και τους άλλους που… βλέπουν φως και μπαίνουν.
Ως εκ τούτου, το ζητούμενο δεν είναι μόνο να μπορέσουν οι δύο άνθρωποι να κάνουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους, αλλά και να λειτουργήσει (επιτέλους) σχολή προπονητικής, αλλά και να λειτουργήσουν οι αρχές που έχει θέσει ο ΣΕΠΚ, χωρίς όμως να τις έχει υπερασπιστεί με φανατισμό.