Ήταν ξημέρωμα ενός αυγουστιάτικου ζεστού πρωινού το 1992 στην Βαρκελώνη όταν ο «τσακωμένος» με την ιδέα της ήττας Μάικλ Τζόρνταν χτυπούσε στις 3:30 π.μ. την πόρτα του δωματίου του προπονητή του στην DreamTeam των ΗΠΑ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες εκείνης της χρονιάς. Επιθυμία του θρύλου των Μπουλς ήταν μία ρεβάνς στο… γκολφ με τον κόουτς Τσακ Ντέιλι, ο οποίος τον είχε νικήσει λίγες ημέρες νωρίτερα στο Μόντε Κάρλο! Ο Τζο Αρλάουκας δεν είναι δα και τόσο ανταγωνιστικός με το μπαστούνι στο χέρι. Τουλάχιστον όχι όσο ήταν τις εποχές που κυριαρχούσε στα παρκέ της ACB και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο άλλοτε σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης (πρωταθλητής Ευρώπης του 1995 με συμπαίκτη τον Άρβιντας Σαμπόνις, προπονητή τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και αντίπαλο τον Ολυμπιακό στον τελικό στην Σαραγόσα) και επίσης πρώην παίκτης των ΑΕΚ και Άρη θα δοκιμάσει και φέτος τις ικανότητές του στο γκολφ στο επερχόμενο (21-24/2) MessiniaPro-Am στην CostaNavarino. Όμως στο basketblog.gr μίλησε κυρίως για μπάσκετ. Ο γεννημένος στη Νέα Υόρκη και με καταγωγή από την Λιθουανία παλαίμαχος φόργουορντ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην θητεία του στην ΑΕΚ και τον τελικό του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό του Βασίλη Σπανούλη «τον οποίο θαυμάζω». Ως «Πρεσβευτής» και τηλεσχολιαστής της Ευρωλίγκας σχολίασε τη νέα προσπάθεια της Ένωσης να επιστρέψει στην ελίτ και τις κολακείες που ακούει για τον κ. Μάκη Αγγελόπουλο και την διοίκηση του «Δικέφαλου». Παράλληλα, θυμήθηκε το μικρό, αλλά γεμάτο εμπειρίες εντός κι εκτός παρκέ πέρασμά του από το ΝΒΑ και τους Σακραμέντο Κινγκς, με τον… υπναρά προπονητή του, Μπιλ Ράσελ και τον «γυναικά» συμπαίκτη του, Ρέτζι Θίους! Ο Αρλάουκας, που φόρεσε επίσης τις φανέλες της ιταλικής Καζέρτα και των ισπανικών Μάλαγα και Ταουγκρές, μίλησε για το «διαφορετικό πια ΝΒΑ» και «έριξε» τις «σπόντες» του για τον ΛεΜπρόν Τζέιμς. Ενώ τόνισε γιατί δεν έγινε προπονητής και εξήγησε τον λόγο που λατρεύει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Παρά τους τσακωμούς τους, αλλά και την κάθε συμφιλίωσή τους με… ουίσκι!
· Θα έχετε ακούσει την ιστορία για τους αγώνες γκολφ του Μάικλ Τζόρνταν με τον κόουτς Ντέιλι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Ποια είναι η δική σας ανταγωνιστική προσέγγιση στο γκολφ;
«Την έχω ακούσει. Ο Τζόρνταν δεν ήθελε να χάνει πουθενά! Παλαιότερα ήμουν πιο ανταγωνιστικός στο γκολφ. Ίσως όχι όσο στο μπάσκετμπολ, αλλά όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο γίνεσαι απαιτητικός με τον εαυτό σου. Πάντως, δεν νομίζω ότι τελικά είμαι τόσο καλός. Απλώς συνηθίζαμε να παίζουμε στοιχήματα με φίλους και για να το θέσω πιο απλά, κάποια στιγμή θέλησα να σταματήσω να χάνω χρήματα! Επομένως, ενώ μου αρέσει πολύ το γκολφ, ο ανταγωνισμός μου άρχισε να μειώνεται».
· Θα συμμετάσχετε σε λίγες μέρες και στο 2ο MessiniaPro-AmστηνCostaNavarino. Ποιες ήταν οι εμπειρίες σας από την περσινή παρθενική διοργάνωσή του και ποιες οι προσδοκίες για φέτος;Τ. Α.
«Βάσει των όσων ζήσαμε πέρσι οι προσδοκίες μου είναι πολύ μεγάλες. Είναι μία εξαιρετική διοργάνωση. Η ομορφιά της τοποθεσίας είναι μοναδική και οι διοργανωτές ξέρουν πλέον τι να περιμένουν. Πιστεύω ότι και πάλι θα το απολαύσουμε».
· Β.: Θεωρείτε ότι διοργανώσεις σαν αυτή μπορούν να αυξήσουν τον αριθμό των φαν του γκολφ στην Ελλάδα;
«Αυτό που μου κάνει εντύπωση και στην Ελλάδα και στα περισσότερα μέρη της Ευρώπης είναι η έλλειψη γηπέδων γκολφ. Τόσο η χώρα σας, κυρίως, όσο και πολλά μέρη στην Ευρώπη είναι πανέμορφα και θα μπορούσαν να αποτελούν καταπληκτικές τοποθεσίες για γκολφ. Ίσως για αυτό στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί οπαδοί του. Ωστόσο, με διοργανώσεις σαν το MessiniaPro-Amη διάδοσή του είναι εφικτή. Άλλωστε, ό,τι κάνουν οι Έλληνες το κάνουν με πάθος και σίγουρα αν ασχοληθούν με το γκολφ, θα το λατρέψουν. Είναι κάτι υγιές, πρέπει να περπατάς πολύ και ελπίζω στο μέλλον να υπάρξουν περισσότερα γήπεδα στις όμορφες τοποθεσίες της Ελλάδας».
Το μεγάλο πάθος του Τζο Αρλάουκας, βεβαίως, παραμένει το μπάσκετ ακόμη και μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Και δεν παραλείπει να παρακολουθεί όσο το δυνατόν περισσότερο τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Ο παλαίμαχος σταρ περιμένει τον σαββατιάτικο (17/2) τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος μεταξύ της πρώην ομάδας του, της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού, δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τον Βασίλη Σπανούλη αλλά και το «κιτρινόμαυρο» παρελθόν του και σχολιάζει την προσπάθεια της Ένωσης για επιστροφή στις κορυφαίες θέσεις Ελλάδας και Ευρώπης.
· Παρακολουθείτε τι συμβαίνει στο ελληνικό μπάσκετ;
«Λόγω της επαγγελματικής ενασχόλησής μου με την Ευρωλίγκα ακολουθώ περισσότερο τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Πριν από μερικές μέρες ενημερώθηκα ότι η ΑΕΚ είναι στον τελικό του Κυπέλλου και χάρηκα πάρα πολύ, γιατί οι “κίτρινοι” είναι μεγάλο κομμάτι της καριέρας μου, αν και αγωνίστηκα σε αυτούς μόλις μία σεζόν. Ελπίζω να διεξαχθεί ένας σπουδαίος αγώνας και να νικήσει ο καλύτερος στο παρκέ».
· Κάποια πρόβλεψη; Να υποθέσω ότι τα αισθήματά σας κλίνουν προς την ΑΕΚ;
«Αν και είμαι μεγάλος θαυμαστής του Βασίλη Σπανούλη, αν έπρεπε να διαλέξω ομάδα θα ήθελα να νικήσει η ΑΕΚ. Άλλωστε, είναι σημαντικό να αναδεικνύονται νέες δυνάμεις στο μπάσκετ και ειδικά στην Ελλάδα, όπου κυριαρχούν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Χάρηκα πολύ και για την πρόκριση της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό όπως χάρηκα και πέρσι στην Ισπανία, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος από την Βαλένθια. Δεν ξέρω τι διαφορά μπορεί να προσφέρει στο άθλημα, όμως είναι σημαντικό να αυξάνεται ο ανταγωνισμός και το ενδιαφέρον».
· Β.: Υπήρξατε μέλος της ΑΕΚ μία σεζόν πριν κατακτήσει το Κύπελλο του 2000, που ήταν αρχή μίας θριαμβευτικής τριετίας με δύο Κύπελλα (2000, 2001), ένα Κύπελλο Σαπόρτα (2000) και την κατάκτηση του πρωταθλήματος (2002). Μάλιστα αγωνιστήκατε και στον τελικό Κυπέλλου του 1999 κόντρα στον ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ (σ.σ.: ήττα με 71-54). Η Ένωση κάνει, πλέον, μία νέα προσπάθεια. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας;
«Μιλάω με κόσμο στην Ελλάδα, ο άλλοτε συμπαίκτης μου στην ΑΕΚ, ο Δήμος Ντικούδης, είναι φίλος μου και είχα μάθει ότι τα περασμένα χρόνια η ομάδα βρέθηκε και στην τρίτη κατηγορία. Τώρα ενημερώνομαι πως κάνει μία νέα σημαντική προσπάθεια. Υποθέτω ότι η προηγούμενη κατάσταση είχε να κάνει και με την γενικότερη κρίση στη Ευρώπη, από το 2008. Τα χρήματα παίζουν πάντοτε μεγάλο ρόλο στα επαγγελματικά σπορ και συχνά είναι η σπουδαιότερη λύση. Νομίζω ότι ιστορικές ομάδες σαν την ΑΕΚ ή τον Άρη και τον ΠΑΟΚ πρέπει να επιστρέψουν στις ρίζες τους, να συσπειρώσουν τους οπαδούς και να προσφέρουν μεγαλύτερο ανταγωνισμό στο άθλημα, γιατί αυτό θα κάνει καλό και στο ελληνικό και στο ευρωπαϊκό μπάσκετμπολ. Οι καταστάσεις στις λίγκες είναι δύσκολες παντού, Στην Ισπανία παραλίγο να υπάρξει απεργία πριν το Final-8 του Κόπα Ντελ Ρέι. Δυστυχώς, πολλοί παράγοντες σε όλη την Ευρώπη έχασαν τον προσανατολισμό τους και προτίμησαν κάποια στιγμή να επιχειρήσουν να βγάλουν περισσότερα χρήματα, αντί να παρουσιάσουν ένα καλό προϊόν».
· Πιστεύετε ότι η μη συμμετοχή στην Ευρωλίγκα κάνει δυσκολότερο το έργο επένδυσης σε ομάδες όπως οι ΑΕΚ, Άρης, ΠΑΟΚ;
«Δεν θα έπρεπε να το βλέπει κάποιος έτσι, διότι η Ευρωλίγκα θα μεγαλώσει στα επόμενα χρόνια και οι ομάδες θα αυξηθούν. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Το θέμα για έναν φιλόδοξο παράγοντα δεν είναι να αποφασίσει να επενδύσει όταν η Ευρωλίγκα γίνει διαθέσιμη, αλλά να το κάνει πριν από την διοργάνωση. Η Ευρωλίγκα θέλει να δει διοικήσεις με αφοσίωση. Να δει κλαμπ με καλά γήπεδα, καλούς παίκτες και λειτουργικότητα. Η διοργάνωση θα προσφέρει ευκαιρίες στο άμεσο μέλλον, όμως οι σύλλογοι θα πρέπει να δουν τις ευκαιρίες αυτές νωρίτερα και να είναι έτοιμες για αυτές τις ευκαιρίες».
· Έχετε κάποιες συμβουλές για τη νέα διοίκηση της ΑΕΚ;
«Τόσο ο Δήμος Ντικούδης με τον οποίο επικοινωνούμε συχνά όσο και ο Θοδωρής Παπαλουκάς, που είναι επίσης “Πρεσβευτής” της Ευρωλίγκας και κουβεντιάζουμε τακτικά, μιλούν με εξαιρετικά κολακευτικά σχόλια για τους ανθρώπους της ΑΕΚ και κυρίως τον κ. Μάκη Αγγελόπουλο. Με όσα μαθαίνω, δεν μπορώ να δω πώς δεν θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται στο άμεσο μέλλον. Η ΑΕΚ είναι σύλλογος με βάσεις και μεγάλο κοινό και περιμένω να επιστρέψει σε μονοπάτι επιτυχιών, με καλή οργάνωση και σωστές αποφάσεις».
· Ο Άρης (σ.σ.: 1999-2000) ήταν η τελευταία ομάδα της καριέρας σας και φέτος περνάει μερικές δύσκολες αγωνιστικές και διοικητικές μέρες.
«Αποσύρθηκα από το μπάσκετ παίζοντας για τον Άρη και μπορεί πολλοί στην Ελλάδα να μην ευχαριστηθούν με αυτό που θα πω, αλλά η ζωή στην Θεσσαλονίκη μου άρεσε περισσότερο από αυτή της Αθήνας.Πανέμορφη πόλη! Ελπίζω και ο Άρης και ο ΠΑΟΚ να βρουν σύντομα τον δρόμο τους. Η ζωή εκεί ήταν πολύ πιο ήρεμη σε ρυθμούς, εκτός από την τρέλα στα γήπεδα και κυρίως στα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Βλέπεις τα παλιά βίντεο με τον Άρη ή τους αγώνες του Πέτζα Στογιάκοβιτς στον ΠΑΟΚ και αναπολείς εκείνες τις εποχές. Σου λείπει η αντιπαλότητα, κάτι που και στην Ισπανία, πλην του Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, δεν υπάρχει πια. Οι κόντρες στις πόλεις έχουν μειωθεί. Ούτε η Εστουδιάντες είναι ανταγωνιστική στην Ρεάλ στην Μαδρίτη ούτε η Μπανταλόνα δυσκολεύει την Μπαρτσελόνα στην Βαρκελώνη. Λίγες είναι οι λεγόμενες “rivalries” που έζησα στην Ευρώπη σαν τα ματς στην Αθήνα μεταξύ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ και στην Θεσσαλονίκη ανάμεσα σε Άρη-ΠΑΟΚ. Αν δεν τα ζήσεις από μέσα, δεν καταλαβαίνεις την τρέλα των οπαδών τους!».
· Β.: Με προλάβατε, γιατί η επόμενη ερώτηση ήταν για τις εμπειρίες σας από το κοινό στην Ελλάδα, είτε σαν παίκτης του γηπεδούχου είτε σαν φιλοξενούμενος…
«Νομίζω ότι θυμάμαι περισσότερα σαν αντίπαλος παρά σαν οικοδεσπότης. Χαχα! Όταν παίζεις σαν γηπεδούχος σε ένα θορυβώδες γήπεδο το συνηθίζεις και είναι σαν να παίζεις σε “mute”. Σαν αντίπαλος το αντιμετωπίζεις τρεις-τέσσερις φορές το χρόνο και πάντα δεν το πιστεύεις, περιμένοντας κάτι καινούριο. Τα τελευταία χρόνια είναι αλήθεια ότι το κοινό δείχνει πιο ήρεμο παντού. Σε πρόσφατες επισκέψεις σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ, για μετάδοση, έχω σκεφτεί ότι οι παίκτες έχουν εύκολη δουλειά σχετικά με το κοινό… Στην εποχή μου μας πετούσαν κέρματα, μπουκάλια, καρέκλες και έβριζαν την μητέρα μου! Ήταν τρομερό. Σήμερα οι καταστάσεις δείχνουν πιο ήρεμες, αν και οι Έλληνες τρελαίνονται όταν νομίζουν ότι ο διαιτητής έλαβε μία λανθασμένη απόφαση».
· Β.: Γνωρίζετε ότι το όνομά σας είχε γίνει σύνθημα από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, για τη νίκη σας με την Ρεάλ επί του Ολυμπιακού στον τελικό του 1995;
«Μου το είπαν μερικά χρόνια αργότερα, δίχως να μου εξηγήσουν τι ακριβώς έλεγε. Χαμογέλασα τότε και έλεγα σε φίλους ότι αυτό δείχνει την τρέλα του κοινού στη χώρα σας. Πάντως, νομίζω ότι έπαιξα τόσες φορές στην Ελλάδα, ακόμη και πριν αγωνιστώ σε ΑΕΚ και Άρη και νομίζω ότι με συμπαθούν και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και εκείνοι του Ολυμπιακού».
· Β.: Με συμπληρωμένα τα 2/3 της κανονικής περιόδου της φετινής Ευρωλίγκας, μπορεί κάποιος να κάνει προβλέψεις;
«Οι προβλέψεις δεν είναι ποτέ ασφαλείς. Σαφώς η ΤΣΣΚΑ Μόσχας έχει ξεχωρίσει και πάλι, όμως η Φενέρμπαχτσε είναι δυνατή και είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι σε καλό δρόμο και έχουν πιθανότητες για το φάιναλ-φορ και μένει να δούμε πώς θα εμφανιστεί και η Ρεάλ Μαδρίτης όταν επιστρέψει ο Σέρχιο Γιουλ. Το θετικό είναι πως υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός σε μία πολύ ενδιαφέρουσα Λίγκα».
Η προπονητική (δεν) πέρασε από το μυαλό του Τζο Αρλάουκας, ο οποίος πλέον εργάζεται ως «Πρεσβευτής» αλλά και τηλεσχολιαστής της Ευρωλίγκας. Ο ίδιος εξηγεί στο basketblog.gr τι σκέφτηκε τον πρώτο καιρό μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση και ποιοι ήταν οι παράγοντες που επηρέασαν τις αποφάσεις του.
· Τι απολαμβάνετε περισσότεροστις ιδιότητές σας στην Ευρωλίγκα;
«Μου αρέσει γιατί παραμένω κοντά στο μπάσκετμπολ. Μέχρι πέρσι κάναμε περισσότερα πράγματα, με τις συνεντεύξεις για τα ντοκιμαντέρ “Insider”. Φέτος “τρέχουν” περισσότερες παραγωγές από το Λονδίνο και όχι από την Βαρκελώνη και σταμάτησαν οι συνεντεύξεις. Μάλιστα, μέχρι το καλοκαίρι ήμουν περισσότερο στον δρόμο για ρεπορτάζ αγωνιστικού χώρου σε εκτός έδρας αγώνες, ενώ φέτος εργάζομαι μόνο στα εντός έδρας παιχνίδια της Ρεάλ. Στη ζωή πολλές φορές κοιτάς τι δεν έχεις. Ο άνθρωπος παραπονιέται συνεχώς και ενώ παλαιότερα έλεγα ότι δεν περνώ πολύ χρόνο με την οικογένειά μου λόγω των ταξιδιών, τώρα μου λείπουν τα εκτός έδρας ματς. Όμως απολαμβάνω τα καθήκοντά μου, κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι νέο και φέτος είναι και η πρώτη φορά που μετέδωσα ολόκληρο ματς στην Μαδρίτη. Η πολλή δουλειά δεν με ενόχλησε ποτέ, μου αρέσει να μαθαίνω και ελπίζω ο Λούκα Ντόντσιτς να κάνει κάτι εκπληκτικό, ώστε η φωνή μου να ακουστεί στο Top-10 της εβδομάδας»!
· Η προπονητική δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό σας;
«Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν πέρασε. Όμως ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα με πάθος και δεν αισθάνθηκα ποτέ το ίδιο πάθος για τον ρόλο του κόουτς. Ένας λόγος ήταν ότι το lifestyle του προπονητή είναι σαν του παίκτη. Πολλά ταξίδια και περισσότερη ανασφάλεια, γιατί μία κακή σεζόν σε αναγκάζει να μετακομίσεις και να πάρεις την οικογένειά σου από τη μία πόλη στην άλλη. Επίσης, παρά τους ασίσταντ, η ζωή του προπονητή είναι μοναχική. Μου αρέσει να κοουτσάρω παιδιά, το κάνω συχνά στο αμερικανικό γυμνάσιο στην Μαδρίτη, αλλά δεν ένιωσα ποτέ αυτό το πάθος για το επαγγελματικό επίπεδο. Αρχικά, όταν αποσύρθηκα, είχα ακόμη τη νοοτροπία του παίκτη και σκέφτηκα να το δοκιμάσω. Είδατε όμως τι συνέβη φέτος στην Μπασκόνια με την σύντομη θητεία του Πάμπλο Πριτζιόνι, που έπαιζε μέχρι το καλοκαίρι. Θα γίνει καλός προπονητής, όμως προφανώς δεν ήταν έτοιμος τόσο γρήγορα. Συχνά οι παίκτες έχουν ακόμη τη σκέψη “είμαι καλύτερος από εσένα” και όταν αποχωρήσουν. Ωστόσο, δεν γίνονται συνήθως καλοί προπονητές οι σπουδαίοι παίκτες. Ούτε ο Τζόρνταν το επιχείρησε ούτε ο Μπερντ».
· Στο ΝΒΑ είναι διαδεδομένος ο ρόλος του τζένεραλ μάνατζερ. Είναι τόσο δύσκολο, με εξαίρεση ίσως την Ισπανία, να γίνει σε επαγγελματικό πλαίσιο, κάτι αντίστοιχο στην Ευρώπη;
«Στην Ευρωλίγκα, συλλογικά, πιστεύω ότι γίνεται καλή δουλειά με τους παλαίμαχους παίκτες ως “Πρεσβευτές”. Είναι κάτι που προφανώς αντιγράφηκε από το ΝΒΑ. Ο ρόλος του GM είναι δύσκολος και πάντα σκέφτομαι ότι ακόμη και στην Ισπανία, όπου εργάστηκε ο Ζόραν Σάβιτς στην Μπαρτσελόνα ή ο Τζόνι Ρότζερς στην Βαλένθια για παράδειγμα, οι ιδιοκτήτεςφοβούνται ότι αν τοποθετήσουν έναν άνθρωπο σαν εμένα ή τους Σάβιτς και Ρότζερς σε πόστο με διευρυμένο ρόλο, θα τους κλέψουν την ηγεσία! Φυσικά οι μεγάλοι παίκτες έχουν φιλοδοξίες. Στο ΝΒΑ η νοοτροπία είναι διαφορετική και σπουδαίοι παίκτες δέχονται να εργαστούν και σαν βοηθοί προπονητή. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς στο Σαν Αντόνιο δεν φοβάται να του κλέψουν τη θέση οι ασίσταντ του ή ο τζένεραλ μάνατζερ των Σπερς. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας δεν έχει τέτοιες ανησυχίες… Στην Ευρώπη δυστυχώς οι παράγοντες δεν το βλέπουν έτσι. Η δική μου σκέψη είναι σαν αυτή του Στιβ Τζομπς που έλεγε: “Είμαι καλός και γίνομαι καλύτερος όταν έχω μαζί μου καλούς συνεργάτες, ακόμη και καλύτερους από μένα».
Σε παλαιότερη συνέντευξή του στην ιστοσελίδα «JotDown», την εποχή που στα τέλη της δεκαετίας του ’80 άφηνε το ΝΒΑ για την Ευρώπη, ο Τζο Αρλάουκας είχε δηλώσει ότι «ήρθα στην Ευρώπη με τη νοοτροπία ότι οι λίγκες εδώ θα ήταν “σκ..ά” και ότι θα σκόραρα 40π. όποτε ήθελα! Δεν φοβόμουν κανέναν». Ο ερχομός του στην Γηραιά Ήπειρο, όμως, αποτέλεσε μία «ευλογία», όπως λέει πλέον ο ίδιος. Καθώς το πέρασμά του από το ΝΒΑ (σ.σ.: σαν ρούκι το 1987-88, με μ.ό. μόλις 3,8π.) ήταν απρόσμενα σύντομο, αλλά με μπόλικες περιπέτειες και ευτράπελα για να γεμίσει ένα… βιβλίο.
· Γιατί η θητεία στους Σακραμέντο Κινγκς ήταν τόσο μικρή;
«Από όσο θυμάμαι έπαιξα σε εννέα ματς και συνολικά μόλις 33 λεπτά. Όταν φτάνεις στο ΝΒΑ πρέπει να καταλάβεις άμεσα ότι πρόκειται για επιχείρηση. Αν δεν το κατανοήσεις γρήγορα έχεις πρόβλημα. Για μένα, έστω κι έτσι, ήταν μία θετική εμπειρία. Συνάντησα στους Κινγκς τον Ότις Θορπ (σ.σ.: μετέπειτα πρωταθλητή με τους Χιούστον Ρόκετς, το 1994), ο οποίος με βοήθησε να γίνω δυνατότερος και σωματικά και πνευματικά. Η προπόνηση μαζί του και το να τον αντιμετωπίζω κάθε μέρα με έκανε πιο σκληρό. Το ΝΒΑ είναι συχνά πολιτική και στρατηγική, με τα συμβόλαια, τους παράγοντες. Ήθελα πάντα να επιστρέψω, αλλά όχι με τις ίδιες συνθήκες. Θα μπορούσα να παίξω στο ΝΒΑ, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Είχα κάποιες προτάσεις από Γιούτα και Νέα Υόρκη, όμως δεν ήθελα να γυρίσω και να είμαι τη μία σεζόν στην μία ομάδα και την επόμενη σε άλλη. Η Ευρώπη δεν μου άρεσε στην αρχή, δεν το κρύβω. Όμως δεν κοιτάζω πίσω. Στήριξα κάθε απόφαση της ζωής μου και αυτό προσπαθώ να διδάξω και στην κόρη μου, για τις δικές της επαγγελματικές επιλογές. Το μόνο πράγμα για το οποίο έχω δεύτερες σκέψεις είναι που δεν αποφάσισα τελικά να αγωνιστώ στην Εθνική Λιθουανία στους Ολυμπιακούς του 1992, όπως μου είχε ζητηθεί. Πάντως, δεν έχω απωθημένα».
· Η μη εκπλήρωση του ονείρου του ΝΒΑ, ωστόσο, μπορεί να εξελιχθεί πολύ καλά στην Ευρώπη, όπως συνέβη και με τον Νίκο Γκάλη…
«Ο Νικ είναι σπουδαίος! Ακριβώς, μπορείς να το πεις και “ευλογία” το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα και για εκείνον και για μένα. Μακάρι να ήμουν στην Ευρώπη νωρίτερα, για να τον απολαύσω περισσότερο».
· Κατά πόσο έχει αλλάξει στις μέρες μας το ΝΒΑ;
«Δεν έχω ούτε πολύ χρόνο ούτε πολλές αντοχές γιατί μεγαλώνω (σ.σ.: γέλια) για να ξενυχτάω και να παρακολουθώ. Το μπάσκετμπολ αλλάζει παντού από εποχή σε εποχή, αλλά αυτό που δεν μου αρέσει πια στο ΝΒΑ είναι ότι παίκτες και ομάδες προσπαθούν να δημιουργούν “τρικέφαλα τέρατα” με σκοπό τον τίτλο και την καταξίωση. Πολλοί, πάντως, παρεξηγούν το Γκόλντεν Στέιτ, όμως εγώ λατρεύω τον τρόπο που εξελίχθηκε, με τις επιλογές των Στεφ Κάρι, Κλέι Τόμπσον και Ντρέιμοντ Γκριν στο ντραφτ και δεν το θεωρώ “super-team μίας χρήσης”. Απέκτησαν βεβαίως τον Ντουράντ, όμως ήταν πρωταθλητές από πριν, ωρίμασαν από συγκεκριμένες διαδικασίες και έχουν ξεκάθαρους ρόλους. Η δημιουργία τους δεν ήταν κάτι σαν την απόφαση του ΛεΜπρον Τζέιμς να παίξει το 2010 μαζί με τον Ουέιντ και τον Μπος στο Μαϊάμι. Ο Τζόρνταν αντιμετώπισε τους Πίστονς και τους Νικς που δεν ήθελαν απλώς να νικήσουν, αλλά να τον… σκοτώσουν! Ο “Air” έκανε καλύτερους τους συμπαίκτες του και δεν έψαχνε καλούς συμπαίκτες. . Όταν θες να είσαι θρύλος, απλώς κερδίζεις και δεν ψάχνεις δεξιά και αριστερά τους τίτλους».
· Β.: Μιλώντας για θρύλους, σε εκείνη την συνέντευξή σας στο «JotDown» είχατε αναφερθεί στον προπονητή σας στο Σακραμέντο, τον θρύλο των Σέλτικς (σ.σ.: 11 φορές πρωταθλητής σαν παίκτης και δύο σαν κόουτς) Μπιλ Ράσελ και κάποιες συνήθειές του.
«Καταρχάς να πω ότι αυτή η συνέντευξη μου έφερε μπελάδες, όμως ήταν απλώς η αλήθεια και όχι έλλειψη σεβασμού στον σπουδαίο Μπιλ Ράσελ. Είπαμε πριν ότι οι μεγάλοι παίκτες δεν γίνονται απαραίτητα αντίστοιχοι προπονητές. Το θετικό για τον Ράσελ στους Κινγκς ήταν πως είχε ασίσταντ τον Ουίλις Ριντ, που έκανε όλη τη δουλειά. Είχα πει σε εκείνη την συνέντευξη ότι ο Ράσελ είχε αποκοιμηθεί σε μία προπόνηση και όταν ξύπνησε είπε: “Ουίλις, να τελειώνουμε σιγά-σιγά γιατί πρέπει να πιω τσάι και να πάω για γκολφ”! Απλώς αυτό συνέβη. Στη συνέχεια η διοίκηση του έδωσε θέση GM γιατί δεν ήθελε στην πραγματικότητα να κοουτσάρει. Εμένα μου φέρθηκε δίκαια, όμως όταν φτάνεις σαν ρούκι στο ΝΒΑ δεν περιμένεις τέτοια νοοτροπία από έναν από τους σπουδαιότερους παίκτες όλων των εποχών».
· Στο Σακραμέντο συναντήσατε και τον μετέπειτα παίκτη του Αρη (μόνο για τον τελικό Κυπέλλου του 1993), Ρέτζι Θίους, που δεν φημιζόταν απλώς για τις επιδόσεις του στο παρκέ…
«Αυτός είναι ένας κομψός τρόπος να το πει κάποιος. Ο Ρέτζι λάτρευε τις γυναίκες! Ήταν κάτι σαν… είδωλο, γιατί ήθελε σε κάθε ένα από τα 41 ταξίδια για τα εκτός έδρας ματς να βρει κοπέλα, όμως το επόμενο βράδυ έμπαινε στο γήπεδο και σκόραρε 20-25π.. Εργαζόταν νεότερος και ως μοντέλο. Μία συνέχεια της ιστορίας που δεν έχω πει είναι όταν τον είδα για πρώτη φορά στην τηλεόραση, πριν καν τον γνωρίσω στο Σακραμέντο. Είχα γίνει επιλογή στον τέταρτο γύρο από τους Κινγκς (Νο74) μετά το πανεπιστήμιο του Νιαγάρα και καθόμουν στο σπίτι με την τότε κοπέλα μου. Αρχίσαμε να παρακολουθούμε την εκπομπή της Όπρα Ουίνφρεϊ και μεταξύ μοντέλων και όμορφων ηθοποιών ήταν καλεσμένος και ο Θίους, ο οποίος ήταν διατηρούσε φιλική σχέση με την παρουσιάστρια. Σε μία ερώτηση για το τι προτιμά ένας άνδρας σε μία γυναίκα, κι ενώ κάποιοι απάντησαν σεμνά κάτι σαν «τα μακριά ή τα ξανθά μαλλιά» ή «το αδύνατο κορμί», ο Ρέτζι έκανε μία κίνηση με τα δάχτυλα και είπε σε παναμερικανική μετάδοση: “Οι μακριές ρώγες”!!! Δεν το πίστευα ότι το άκουσα. Είπα στην κοπέλα μου: “Αυτός θα είναι συμπαίκτης μου του χρόνου. Μακάρι να κάνω παρέα μαζί του! Εκείνη, όμως, μου απάντησε γελώντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσει να βγαίνω μαζί του”!». Ο Ρέτζι ήταν εκπληκτικός παίκτης και τον αγαπώ σαν άνθρωπο διότι αν και έμεινα λίγο στους Κινγκς, με πήρε κάτω από τα φτερά του».
Ο Τζο Αρλάουκας, βεβαίως, υπήρξε εξαιρετικός παίκτης στην Ευρώπη και εκτός των 5 τίτλων που κατέκτησε (σ.σ.: Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1995, Κύπελλο Κυπελλούχων το 1997 και πρωτάθλημα Ισπανίας το 1994, με την Ρεάλ, Κύπελλο Ισπανίας το 1993 με την Ταουγκρές και Κύπελλο Ιταλίας το 1988 με την Καζέρτα), ήταν κορυφαίος σκόρερ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1996. Σεζόν που απέκτησε το κορυφαίο προσωπικό «παράσημό» του. Πριν από δύο ημέρες συμπληρώθηκαν 22 χρόνια από την κορυφαία επιθετική επίδοση της καριέρας του, καθώςστις 15 Φεβρουαρίου 1996, ο Αρλάουκας σκόραρε 63π. με 24/28διπ. και 15/18βολ. στη νίκη 115-96 της Ρεάλ επί της Βίρτους στην Μπολόνια! Στο ρεκόρ της σύγχρονης εποχής της διοργάνωσης, καθώς ο Ραντιβόι Κόρατς είχε πετύχει… 99π. σε αγώνα του 1965! Ο Αρλάουκας θυμήθηκε πάλι εκείνο το ματς αλλά και τον τότε προπονητή του, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, «ο οποίος με άφησε να πετύχω κάτι τέτοιο». Εξηγώντας επίσης γιατί λατρεύει τον «Ζοτς» παρά τους συνεχείς τσακωμούς τους στην Μαδρίτη.
· Στις μέρες μας και τον τρόπο που διαχειρίζονται οι κόουτς τον χρόνο των παικτών, θεωρείται απίθανη μία επίδοση 63π. σε έναν αγώνα. Τι ήταν διαφορετικό τότε, εκτός ίσως από το ταλέντο ενός μεγάλου σκόρερ;
«Πλέον το rotation απαιτεί συχνά την αλλαγή ενός παίκτη ακόμη και όταν έχει πετύχει οκτώ σερί πόντους. Είναι απογοητευτικό για τους αυθεντικούς σκόρερ. Αλλά έτσι παίζεται το μπάσκετμπολ πια στην Ευρώπη. Αν με ρωτήσεις, η Ευρωλίγκα είναι το καλύτερο προϊόν στον κόσμο, Δεν είναι καλύτερη από το ΝΒΑ αγωνιστικά, με μην παρεξηγήσει κάποιος. Απλώς ο τρόπος διεξαγωγής της κάνει κάθε ματς να μετράει. Στο ΝΒΑ αν χάσεις τρία συνεχόμενα παιχνίδι, είχες απλά μία κακή εβδομάδα. Στην Ευρωλίγκα αν χάσεις τρία συνεχή ματς, μπορεί να μείνεις εκτός πλέι-οφς και υπάρχει μεγάλη ένταση κάθε εβδομάδα. Το μόνο παράπονό μου για την Ευρωλίγκα είναι η έλλειψη μεγάλων σούπερ-σταρ, όπως στο παρελθόν. Δεν υπάρχει παίκτης που πραγματικά να λέει ο αντίπαλος “πρέπει να σταματήσω μόνο εκείνον”. Ποιος μπορούσε να σταματήσει τον Γκάλη, τον Σαμπόνις, τον Στογιάκοβιτς; Η έλλειψη σταρ έχει να κάνει με το rotation. Κανένας δεν παίζει πια 35-40΄. Στο ΝΒΑ ο ΛεΜπρον είναι 33 ετών και αγωνίζεται 38΄ και έχει καταπληκτικά στατιστικά. Στην Ευρωλίγκα ο Σπανούλης και ο Ναβάρο μεγάλωσαν, ο Διαμαντίδης σταμάτησε και μόνο ο Γιουλ μπορεί να τους διαδεχθεί σαν σταρ. Ακόμη και όταν έπαιζα εγώ στην Ελλάδα υπήρχαν αστέρες. Τώρα οι περισσότεροι θέλουν να ξεκουράζονται. Στην εποχή μου ποιος ήθελε να βγει από το παρκέ; Κανένας. Ο Τζέσι Κάρολ της Ρεάλ θα μπορούσε να σκοράρει 30π. κάθε βράδυ και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μένει στον πάγκο συγκεκριμένα λεπτά σε κάθε αγώνα».
· Γιατί το rotation ήταν μικρότερο παλαιότερα;
«Μην πεις στον κόουτς Ομπράντοβιτς ότι είπα πως δεν μου αρέσει το σημερινό rotation! Όμως και στην Ρεάλ ο Ζέλικο χρησιμοποιούσε πολύ και εμένα και τον Σαμπόνις. Τότε είχαμε ρολίστες όπως ο Λάσα ή ο Σάντος. Πλέον, μάλλον οι περισσότεροι παίκτες είναι ρολίστες και οι σταρ ιδιαιτέρως λίγοι».
· Σας έχει εξηγήσει ο «Ζοτς» γιατί γίνεται πια αυτό;
«Έχω την αίσθηση ότι έτσι κινείται πλέον το μπάσκετ. Τον αγαπώ τον Ζέλικο, Τον ευχαριστώ κάθε φορά που τον συναντώ για τον τίτλο που κατακτήσαμε το 1995 και για το ματς των 63π. που είχα, γιατί δεν θα το πετύχαινα αν δεν με άφηνε στο παρκέ. Σήμερα δεν θα συνέβαινε. Τότε, ξέρεις, ενώ είχα 32π. στο ημίχρονο, ο ένας βοηθός μού είπε στα αποδυτήρια πως “τώρα που έχεις σκοράρει τόσο, θα σε μαρκάρουν πιο σκληρά και θα ήταν καλύτερα να πασάρεις”. Όμως ο Ομπράντοβιτς πήρε το λόγο και μου είπε “γ..α τις πάσες! Είσαι σε καταπληκτική κατάσταση και θα σουτάρεις κάθε φορά που ακουμπάς τη μπάλα!”. Είχα παίξει 39΄ και το μόνο που έκανα ήταν να παίρνω εύκολα σουτ. Οι εποχές άλλαξαν και το μόνο θετικό για μένα είναι ότι με το σημερινό rotation… κανένας δεν φαίνεται ότι θα καταρρίψει το ρεκόρ μου»!
· Τι μάθατε από τον κόουτς Ομπράντοβιτς στην συνεργασία σας στην Ρεάλ;
«Το σπουδαιότερο πράγμα που μου έμαθε ήταν να περιμένω περισσότερα από τον εαυτό μου, σε καθημερινή βάση. Σε πίεζε στα όριά σου. Μου συμπεριφέρθηκε με σκληρό, αλλά συνάμα δίκαιο τρόπο. Ο Ζέλικο έχει αυτή την εξαιρετική αίσθηση της επικοινωνίας με τον παίκτη. Ξέρει να είναι σκληρός μαζί του και ταυτόχρονα να του δείχνει ότι τον σέβεται και έτσι τον εμπιστεύονται. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή της συνεργασίας μας υπήρχε αμοιβαίο μίσος! Φώναζε ο ένας στον άλλον και μερικές φορές με έδιωξε και από την προπόνηση… Όμως ήταν ο μοναδικός προπονητής που είχα ο οποίος με κατάλαβε. Ήταν ο μόνος που κατανόησε τον χαρακτήρα μου και κατόρθωσε να μετατρέψει τις παραξενιές μου σε κάτι θετικό. Παραδέχομαι ότι συνήθως ήμουν μ….άς. Ήμουν κακός σε συμπαίκτες μου, σε προπονητές μου και φυσικά στους αντιπάλους μου. Ήθελα σε κάθε ματς να… σκοτώσω τον Ορένγκα και για την ακρίβεια, ακόμη θέλω και τον μισώ και σήμερα, γιατί ήταν κακός άνθρωπος! Με τον Όντι Νόρις ή με τον Ντάριλ Μίντλτον το trash-talking δεν σταματούσε, αν και πλέον είμαστε φίλοι και τους σέβομαι απεριόριστα. Ο Ομπράντοβιτς, όμως, με άφησε να είμαι ο εαυτός μου. Δεν κράτησε τίποτε προσωπικό εναντίον μου. Μου έβαζε τις φωνές, με έδιωχνε από την προπόνηση όμως το βράδυ με έπιανε και το συζητούσαμε πίνοντας ένα μπουκάλι ουίσκι! Πέρσι έχασε 34π. στην Μπασκόνια και έλεγε σε όλους να ηρεμήσουν. Και στο ματς του δεύτερου γύρου ηττήθηκε εντός έδρας και μετά έβγαλε όλη την ομάδα έξω για τα γενέθλιά του! Ποιος προπονητής το κάνει αυτό; Γι’ αυτό και, πέρα από το ταλέντο και τις ικανότητές του, οι ομάδες του είναι τόσο επικίνδυνες τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Πέρσι είχα ξεγραμμένη την “Φενέρ”, όμως όταν πέτυχε το 2-0 στην έδρα του Παναθηναϊκού σκέφτηκα: “Θεέ μου, τώρα μπορεί και να κατακτήσει πάλι το τρόπαιο».