Ο Απόλλων Πατρών κέρδισε την Νέα Κηφισιά με 73-75, και προκρίθηκε σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδος, ύστερα από 17 χρόνια. Σε μία τόσο μεγάλη στιγμή για το περιφερειακό, και δη το πατρινό μπάσκετ, δε θα μπορούσε να μην έχει λόγο ένας άνθρωπος, που έχει συνδέσει το όνομά του με το σύλλογο, αλλά και αυτό της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, όντας η “Θρυλική Φωνή” του 1968, στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, μεταξύ ΑΕΚ και Σλάβια Πράγας, όπου η “Ένωση” είχε δώσει μία τεράστια επιτυχία στον ελληνικό αθλητισμό, χάρη στο τελικό 89-82.
Ο Βασίλης Γεωργίου μας δίνει την άποψή του με το δικό του, ξεχωριστό τρόπο, στον απόηχο όσων συνέβησαν στο “Ζηρίνειο”, ενώ μας θυμίζει τη μεγάλη επιτυχία του 1997, όταν η τότε ομάδα του Βαγγέλη Αλεξανδρή έφτασε ένα “βήμα” από το να “στεφθεί” Κυπελλούχος Ελλάδος. Τέλος, βλέπει τον τελικό σαν μία γιορτή μεν για την ομάδα της Αχαΐας, αλλά προειδοποιεί ότι δε θα μπει και αδιάφορη.
Με τον Ραφαήλ Αλαγά
Κύριε Γεωργίου, ο Απόλλων Πατρών, με την νίκη του απέναντι στην Νέα Κηφισιά, προκρίνεται σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδος, ύστερα από 17 χρόνια. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την ομάδα του 1997, αλλά και τη σημερινή;
Να αρχίσω, λέγοντας πως οι δύο ομάδες έχουν δύο πρόσωπα που τις συνδέουν μεταξύ τους, τον Νίκο Αγγελόπουλο και τον Νίκο Βετούλα, οι οποίοι αγωνίζονταν τότε μαζί, σε μία εξαιρετική ομάδα, με μεγάλους παίκτες, όπως ο Μυριούνης, και προπονητή τον Βαγγέλη Αλεξανδρή. Η πορεία της ομάδας του 1997 στο Κύπελλο, είχε συνοδευτεί από εκπληκτικές εμφανίσεις, ενώ σε μία από αυτές απέκλεισε τον Παναθηναϊκό, και μάλιστα στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων. Στον τελικό, είχε να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό ενός από τους μεγαλύτερους παίκτη που πέρασαν από τα ελληνική γήπεδα, του Ντέιβιντ Ρίβερς, έχοντας παράλληλα στον πάγκο τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, στη σεζόν που στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, στο τελικό της Ρώμης με την Μπαρτσελόνα. Θα έλεγα πως η ομάδα του Απόλλωνα “έπεσε ηρωικά”, καθώς έχασε το τελευταίο σουτ. Απέμεναν δέκα δευτερόλεπτα για τη λήξη του αγώνα, με το σκορ στο 78-78 και την μπάλα στον Ολυμπιακό. Στον Απόλλωνα αποφάσισαν να μην κάνουν φάουλ, λόγω του γεγονότος ότι υπήρχαν ουκ ολίγοι παίκτες του που είχαν αποβληθεί με 5 φάουλ. Μετά την επαναφορά, την ευθύνη πήρε ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο οποίος με δικό του καλάθι, 2.5 δευτερόλεπτα πριν την εκπνοή, διαμόρφωσε το τελικό 80-78, χαρίζοντας το τρόπαιο στον Ολυμπιακό.
Αυτό που κατάφερε η σημερινή ομάδα του Απόλλωνα, και που είναι πράγματι σπουδαίο, είναι πως με τη σημερινή νίκη, έφεραν στον νου των Πατρινών τις αναμνήσεις από το 1997. Γι’ αυτόν τον λόγο, πρόκειται για μία ιδιαίτερα ιστορική στιγμή, καθώς δεν πρόκειται απλώς για μία πρόκριση σε τελικό Κυπέλλου. Γινόταν, τότε, λόγος για την κορυφαία επαρχιακή ομάδα, η οποία είχε τις δικές της διακρίσεις, ενώ εξήγαγε και σπουδαίους αθλητές, όπως ο Κώστας Πετρόπουλος, ο οποίος αγωνίστηκε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του στον Απόλλωνα, ενώ ακολούθησε και καριέρα προπονητή, τόσο σε συλλογικό, όπως και σε εθνικό επίπεδο.
Ασφαλώς η νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό είναι ανυπολογίστου αξίας, αλλά και η σημερινή απέναντι σε μία ισχυρή ομάδα, όπως η Νέα Κηφισιά, δεν είναι εξίσου υπολογίσιμη;
Βεβαίως και είναι, καθώς όπως είπες, η Κηφισιά είναι μία ισχυρή ομάδα, με σημαντικούς στόχους, όπως και αρκετές ομάδες στο φετινό πρωτάθλημα, ενώ είχε κερδίσει και τον Απόλλωνα στις τελευταίες συναντήσεις τους. Γι’ αυτό και παρακολουθήσαμε ένα καλό ματς ποιοτικά, όπου πρυτάνευσε η δύναμη, χωρίς ωστόσο να λείπουν και οι ωραίες φάσεις, μαζί με μερικά πολύ καλά τετράλεπτα ή πεντάλεπτα και από τις δύο πλευρές. Μπορεί η Κηφισιά να ήταν αυτή που έδειχνε να ελέγχει το ματς στο πρώτο ημίχρονο, αλλά η ομάδα που είχε την εικόνα του νικητή στην επανάληψη, ήταν ο Απόλλων. Κατάφερε, έτσι, να ανατρέψει την εις βάρος του κατάσταση, έχοντας χρήσιμες λύσεις, τόσο από τους Αμερικανούς, όσο και από τους Έλληνες παίκτες που διαθέτει, αντιμετωπίζοντας τη σημαντική απουσία του Μπατή. Από την Κηφισιά, βέβαια, μπορούμε να πούμε πως οι παίκτες που ξεχώρισαν ήταν ο Ντέιβις και ο Ντούβνιακ, δύο πολύ καλοί παίκτες, αυτό που πλήρωσε, όμως, ήταν το γεγονός πως οι περισσότεροι δεν είχαν διάρκεια.
Διεξήχθη, λοιπόν, ένας ημιτελικός με μεγάλο σπασπένς, εξελιχθείς στο τέλος σε θρίλερ, και κριθείς στην τελευταία φάση, όπου ο Τσαλδάρης δεν ήταν εύστοχος, και ο αγώνας πήγε στον Απόλλωνα.
Όπως αναφέρατε νωρίτερα, ο προπονητής Νίκος Βετούλας, και ο Νίκος Αργυρόπουλος, είναι τα δύο πρόσωπα που συνδέουν τη σημερινή επιτυχία, με εκείνη του 1997. Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει να έχεις τέτοιες μεγάλες παραστάσεις, όταν καλείσαι να αγωνιστείς σε παιχνίδια σαν το σημερινό;
Αρχικά, ο Αργυρόπουλος είναι ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες που έχει αναδείξει η ομάδα. Όπως είπε και ο ίδιος, τότε ήταν 17, και σήμερα κοντεύει τα 37, αλλά αγωνίστηκε με το ίδιο πάθος και έδωσε πραγματικά τον καλύτερό του εαυτό, προκειμένου να βοηθήσει την ομάδα του να φτάσει στην νίκη. Ο Βετούλας είναι επίσης ένας άνθρωπος με μεγάλη προσφορά στο σύλλογο. Εκτός από παίκτης, είναι και προπονητής από την εποχή της Β’ Εθνικής, εδώ και δηλαδή 6 χρόνια. Είναι ένας προπονητής έμπειρος, που γνωρίζει πώς μπορεί να μεταφέρει το μήνυμα που θέλει. Σήμερα, πέρασε με τον καλύτερο τρόπο το μήνυμα πως η ομάδα του δε θα έχανε από την Κηφισιά, κάτι που τελικά έγινε πραγματικότητα.
Πλέον, ο Απόλλων περιμένει στον τελικό κάποιον εκ των Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ. Τι διάσταση παίρνει αυτό το ματς για τους πατρινούς;
Ο Απόλλων θα μπει στον αγωνιστικό χώρο, προκειμένου να συμμετάσχει σε μία μεγάλη γιορτή για τον ίδιο, καθώς βρίσκεται σε τελικό, ύστερα από 17 χρόνια. Αυτό οφείλουν να κάνουν, πρώτα, οι παίκτες είναι να απολαύσουν το ματς απέναντι σε μία μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, όποια κι αν είναι αυτή. Όπως και οι οπαδοί, οι οποίοι θα νιώσουν ακόμη εντονότερα τις αναμνήσεις του 1997. Μιλάμε, όμως, για μπάσκετ, και “θαύματα” έχουν γίνει πολλά. Καμία ομάδα, άλλωστε, δεν εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο για να χάσει!