Πρωταθλητής στο Κατάρ, ευτυχισμένος για την επίτευξη του στόχου, δικαιωμένος αλλά και υπερήφανος. Ο Βασίλης Μπρατσιάκος τα είπε όλα στο basketblog.gr αλλά κυρίως έδειξε ότι αυτή η μεγάλη επιτυχία στο Κατάρ, του δίνει ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο. Διότι είναι πολύ δύσκολο να φτάσεις στην κορυφή, αλλά ακόμα δυσκολότερο να παραμείνεις εκεί.
Αυτό το ξέρει ο έμπειρος κόουτς, ένας ακόμα Έλληνας προπονητής που διαφημίζει το όνομα των συμπατριωτών μας ανά τον κόσμο.
-Τελικά, κόουτς, ουδείς Προφήτης στον τόπο του; Χρειάστηκε να φύγετε κι εσείς, όπως και άλλοι από την Ελλάδα για να βρείτε την αναγνώριση και την εμπιστοσύνη;
«Από μια άποψη, ναι. Από την άλλη, όμως, είναι τόσο μεγάλη η υπερηφάνεια που φτάσαμε στην κορυφή και διαφημίσαμε τη χώρα μας και το ελληνικό μπάσκετ, ώστε το όποιο παράπονο μπαίνει στην άκρη. Έστω κι αν παραμένει στο βάθος. Όσο για την αναγνώριση που λέτε; Επειδή είμαι Έλληνας, έχω μάθει διαφορετικά, όπως όλοι οι συμπατριώτες μας: Την αναγνώριση δεν την εξασφαλίζεις αλλά τη διεκδικείς. Η αναγνώριση, κατά την ταπεινή μου άποψη, έχει να κάνει με το σεβασμό που απολαμβάνει η δουλειά σου. Κι αυτό, ευτυχώς, το έχω».
-Η δουλειά σας που βασίστηκε;
«Η προπονητική όπως και το μπάσκετ είναι σύνθετες έννοιες. Έχεις να κάνεις με ένα ζωντανό Οργανισμό, αφού αποτελείται από ανθρώπους, άρα διαφορετικούς χαρακτήρες. Κι αν είσαι σε ξένη χώρα είναι περισσότερο πολύπλοκο αφού υπάρχει και η κουλτούρα. Φανταστείτε, σε ξένη χώρα, με διαφορετικούς χαρακτήρες που μιλούν άλλες γλώσσες! Μια πολυπολιτισμική κατάσταση στην οποία πρέπει ν’ ανταπεξέλθεις, να συνδυάσεις την τεχνογνωσία και να αναπτύξεις σχέσεις εμπιστοσύνης και σεβασμού. Χαίρομαι που τα καταφέραμε».
-Αυτή είναι η φιλοσοφία σας, φυσικά, ανεξάρτητα της χώρας ή του πρωταθλήματος που εργάζεστε.
«Βεβαίως. Δίνω απόλυτη προτεραιότητα στις προσωπικές σχέσεις καθώς έτσι θα γίνουν τα πράγματα περισσότερο εύκολα. Πρώτα θα πρέπει να διδάξεις τη λογική σου, μετά να γίνει αποδεκτή από τους παίκτες και τελικά να εφαρμοστεί. Είναι μια διαδικασία που περιγράφεται εύκολα αλλά δεν είναι τόσο απλή στην πράξη. Απαιτεί πολύωρη δουλειά, σε προσωπικό επίπεδο ώστε να αναπτυχθούν οι απαραίτητες σχέσεις».
-Και όταν συμβεί αυτό γίνεται ευκολότερη η δουλειά του προπονητή;
«Όχι, αυτό το υπογράφω (γέλια). Η δουλειά του προπονητή ποτέ δε γίνεται ευκολότερη καθώς ο προπονητής πάντα είναι ο πρώτος που κρίνεται. Σίγουρα όμως βάζεις τις αρχές σου κι αισθάνεσαι ότι δημιουργείς κάτι δικό σου κάτι όμορφο. Μπορεί να σας φανεί υπερβολικό αυτό που θα πω αλλά δεν είναι: Χάρηκα πολύ για τον τίτλο, περισσότερο όμως χάρηκα επειδή διαπίστωσα ότι συνέβαλα ώστε να κάνω πολλούς ανθρώπους χαρούμενους. Από τους συνεργάτες και τους παίκτες μου, ως τη διοίκηση, τους φιλάθλους, όσους δουλεύουν σε αυτή την ομάδα».
-Δηλαδή δεν το είδατε σαν προσωπική σας δικαίωση;
«Να απαντήσω δηλαδή σε κάποιους; Όχι. Απαντήσεις δίνω μόνο στον εαυτό μου, ώστε κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερος, ως επαγγελματίας και ως άνθρωπος. Διότι όπως έχω ξαναπεί το κίνητρο είναι πάντα η επόμενη προπόνηση! Εκεί δίνεις τις εξετάσεις στους παίκτες σου. Εκεί κερδίζεις το σεβασμό και την αναγνώρισή τους. Δικαίωση για εμένα είναι όταν οι παίκτες μου γίνονται καλύτεροι».
-Άλλωστε έχετε μέσα σας το πνεύμα της δημιουργίας μέσω των ακαδημιών μπάσκετ.
«Μα όταν οδηγείς ένα παιδί στο γήπεδο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση. Εκείνη η στιγμή είναι ιερή, διότι διαμορφώνεις ένα χαρακτήρα, έναν αθλητή. Το πιο σημαντικό είναι ότι δε θα γίνουν όλοι σούπερ σταρ αλλά καλοί φίλαθλοι. Κι έτσι θα φτιάξουμε και θα ορίσουμε το μέλλον μας».
-Κόουτς θέλετε να επιστρέψετε στην Ελλάδα;
«Έλληνας είμαι, αγαπώ την οικογένειά μου, εδώ είναι η ζωή μου, οι φίλοι μου. Αλλά θυμάμαι και κάτι που είχα πει παλαιότερα στην ιστοσελίδα σας: Ο προπονητής είναι πολίτης του κόσμου. Προσωπικά είμαι έτοιμος για νέες προκλήσεις. Είτε στην Ελλάδα, είτε εκτός, θα ζυγίσω τι είναι καλύτερο για την οικογένειά μου και την καριέρα μου».
-Θα επιμείνω πάντως για το αν αισθάνεστε πικρία επειδή αν και είχατε σπουδαία πορεία με την Κύμη, δεν το εξαργυρώσατε εντός συνόρων.
«Το εξαργύρωσα. Με δουλειά, με αναμνήσεις, με εμπειρίες. Μα κυρίως με αναγνώριση όσων εργάστηκαν δίπλα μου και κατανόησαν το έργο μου. Στην Ελλάδα θα πρέπει να έχουμε υπομονή πλέον, αφού τα δεδομένα δεν είναι τα ίδια σε οικονομικό επίπεδο. Θα πρέπει να φτιάξουμε ένα μακροπρόθεσμο πλάνο που θα εξασφαλίσει την οικονομική βιωσιμότητα των ομάδων συνδυαστικά με την αγωνιστική πρόοδο κι εξέλιξη. Είναι ιερός απέναντι στη νεολαία, το μέλλον της χώρας μας ο ρόλος όσων ασχολούμαστε με τον αθλητισμό. Όταν γίνει αντιληπτό αυτό στην Ελλάδα και δημιουργήσουμε το κατάλληλο υπόβαθρο, τότε πιστέψτε με, ουδείς θα είναι πικραμένος. Και ναι, τότε θα μιλάμε για δικαίωση. Όλων μας»