Τα Δυτικά προάστια της Αττικής, ήταν το μέρος όπου λάτρεψε το άθλημα, που στη συνέχεια θα γινόταν η καθημερινότητά του. Από το Ίλιον και τους Νέους Παλατιανής, ξεκίνησε μία πορεία, η οποία τελικά του χάρισε σπουδαίες εμπειρίες. Μπορεί να μην έφτασε σε πολλούς τίτλους ή διακρίσεις, ούτε να δημιούργησε κάποιο «τρανταχτό» όνομα, αλλά όσα έζησε είναι σίγουρα αξιοζήλευτα. Άνοδος με την «θρυλική» ομάδα του Παλαιού Φαλήρου του Κώστα Σορώτου στην Α1 το 2003, στήριξη στον Ολυμπιακό σε χρόνια κρίσης, πέρασμα διόλου απαρατήρητο από συλλόγους, όπως η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Πανιώνιος, ο Ίκαρος Καλλιθέας, το Ρέθυμνο, ο Κολοσσός Ρόδου, η Άλμπα Βερολίνου και η Μπενετόν Τρεβίζο.

Μέσα σε όλα αυτά, έμελλε να ζήσει και την πιο σπουδαία στιγμή ενός αθλητή, το κάλεσμα της πατρίδας. Μπορεί να μην κατάφερε να βρεθεί στη 12άδα της Εθνικής ομάδας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο, αλλά ποτέ δεν τα παράτησε και η σκληρή δουλειά κάποια στιγμή ανταμείβεται. Αυτό έγινε το 2009, όταν σαν… πρωτάρης στα 31 του χρόνια, βρέθηκε στην ανανεωμένη ομάδα του Γιόνας Καζλάουσκας και έβαλε το δικό του «λιθαράκι» για το «θαύμα» του χάλκινου μεταλλίου του Κατοβίτσε, του τελευταίου μέχρι σήμερα της Επίσημης Αγαπημένης.

Μία τόσο γεμάτη καριέρα, έμελλε να κλείσει με ιδανικό τρόπο. Στην ολοένα ακμάζουσα ΑΕΚ, η οποία επανήλθε στο προσκήνιο του ελληνικού μπάσκετ μετά τα δύσκολα χρόνια στις χαμηλότερες κατηγορίες, είχε και πάλι να προσφέρει πολλά. Στα 38 του χρόνια, δε διέφερε από παίκτες, των οποίων θα μπορούσε βάσει διαφοράς ηλικίας να είναι… και πατέρας. Αποφάσισε, όμως, ότι αυτό ήταν το ιδανικό τέλος, αυτό που του άρμοζε, για να αφοσιωθεί στην οικογένεια του και στην νέα του πρόκληση, η οποία φαίνεται πως θα τον βρει στο «μετερίζι» της προπονητικής, αφού πρώτα αποχωρήσει από τη θέση του προέδρου του ΠΣΑΚ, την οποία του εμπιστεύτηκαν οι συνάδελφοί του, τον Νοέμβριο του 2015.

Ο Γιάννης Καλαμπόκης, δέχθηκε με απόλυτη προθυμία μία συνάντηση στο ΟΑΚΑ, το μέρος όπου έγραψε τις τελευταίες «σελίδες» της σπουδαίας καριέρας του και ως «χείμαρρος» αναφέρεται σε μία σειρά θεμάτων, σχετικά με αυτή. Εξηγεί στο Basketblog.gr τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφαση να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, δηλώνοντας γοητευμένος από την προοπτική ενός «στοιχήματος» στην προπονητική. Μιλάει για την τελευταία του σεζόν με την ΑΕΚ, ενώ εξιστορεί το πιο όμορφο επεισόδιό του, αυτό της Εθνικής ομάδας. Παράλληλα, δε διστάζει να μοιραστεί τις εμπειρίες του στο εξωτερικό και την ιστορία γύρω από την ενασχόλησή του… με το πιάνο, αλλά έχει να δώσει και μία σύμβουλη στους νεότερους ανθρώπους, για το τι σημαίνει αθλητισμός.

kalampokis-rafa-2

«Συνειδητή η απόφασή μου, δεν ήθελα να μπω σε πλειστηριασμό»

Πώς συνειδητοποιεί ένας παίκτης, ότι έχει έρθει η ώρα του να αποχωρήσει;

Κάθε περίπτωση παίκτη έχει διαφορετικά κριτήρια, στη σκέψη της απόσυρσης. Η σκέψη αυτή, για μένα, «στριφογύριζε» στο μυαλό περίπου δύο χρόνια, γιατί ποτέ δεν ήμουν της νοοτροπίας να παίζω όσο με κρατούν τα πόδια μου. Δεν ήθελα να αναγκαστώ να αποσυρθώ, επειδή δεν μπορούσα να περπατήσω ή για το λόγο, ότι καμία ομάδα δε μου τηλεφωνούσε. Δεν το κατακρίνω για όσους το κάνουν, αλλά αυτή είναι η επιλογή μου. Πίστευα, ότι δε μου ταίριαζε τέτοιο τέλος. Ένας ακόμη λόγος που με οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις και εν τέλει την απόφαση, είναι ότι όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο περισσότερο μου άρεσε να ασχολούμαι με το λεγόμενο «άχαρο» κομμάτι για έναν παίκτη, όπως είναι το βίντεο, το σκάουτινγκ και άλλες λεπτομέρειες τεχνικής φύσης, όπου χρειάζεται να αφιερώσεις πολλές ώρες.

Ένιωθα, λοιπόν, πιο κοντά με την άλλη πλευρά, αυτή του προπονητή και σαν παίκτης καταλάβαινα, ότι τελικά στερούσα από τον εαυτό μου, αυτό που ήθελα ήδη να κάνω και με το οποίο είχα ήδη ταυτιστεί σε μεγάλο βαθμό. Η απόφαση αυτή βέβαια, είναι δύσκολη, γιατί αφενός νιώθω ότι μπορώ ακόμη να παίξω, αφετέρου μου λείπει αυτή η φάση της αρχής της σεζόν, που βρίσκομαι στην προετοιμασία με την ομάδα. Είναι, όμως, συνειδητή και η «σελίδα» αυτή πρέπει να γυρίσει, για να κάνω κάτι διαφορετικό.

Σχετικά με το «άχαρο» κομμάτι που ανέφερες, το έβλεπες όντως έτσι επειδή ήσουν παίκτης και ήθελες απλώς να βρεθείς στο παρκέ και να αγωνιστείς, ή μήπως γιατί ξεκίνησες να παίζεις σε μία εποχή, όπου όλο αυτό το τεχνικό κομμάτι δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένο και δεν έπαιζε τόσο σπουδαίο ρόλο;

Είναι ένας συνδυασμός και των δύο που ανέφερες. Η δική μου γενιά, έπρεπε να βιώσει τη μετάβαση στους νεότερους κανονισμούς που άλλαξαν τη μορφή του αθλήματος, τον τρόπο με τον οποίο παιζόταν, ή ακόμη και τον τρόπο εκγύμνασής μας. Η σχέση του τεχνικού με το ιατρικό επιτελείο είναι πλέον πολύ στενότερη, διότι παλιά ο γυμναστής απλώς έκανε τις διατάσεις. Τώρα, έχει μπροστά του μία μεγαλύτερη «γκάμα» εργασιών που πρέπει να εκτελέσει, παίζοντας σπουδαίο ρόλο, τόσο στην προετοιμασία όσο και στη διάρκεια της σεζόν. Ήμουν μάλλον τυχερός που έζησα εκείνη την εποχή.

Είναι αλήθεια, όπως είπες, πως όταν είσαι μικρός είναι δύσκολο να συγκρατήσεις όλες τις πληροφορίες που ακούς και θες να μπεις στο παρκέ να παίξεις ή να προπονηθείς. Κάποια στιγμή, κατάλαβα τη διαφορά μεταξύ των δύο καταστάσεων, ενστερνίστηκα αυτή που είναι πιο κοντά στον προπονητή, και κάπως έτσι «χτύπησε το καμπανάκι» για να αλλάξω την καθημερινότητά μου στο παρκέ.

kalampokis-rafa-3

Ήταν, επομένως, αυτοσκοπός σου να τελειώσεις την καριέρα σου πλήρης ημερών και σε ένα μεγάλο σύλλογο, όπως η ΑΕΚ;

Είναι αλήθεια. Σεβόμενος την προσπάθεια που έχω κάνει, καθώς ξεκίνησα σε ένα σημείο που «δε με ήξερε η μάνα μου» κι έκανα διαδρομή με μικρά βηματάκια, ένιωθα πως κάνοντας κάτι τέτοιο, ολοκλήρωνα τη διαδρομή μου με τον πιο σωστό τρόπο.  Επίσης, δεν ήθελα να βάλω τον εαυτό μου σε πλειστηριασμό. Δεν επιθυμούσα να πω στον ατζέντη μου να κάνει κάτι τέτοιο, σε μία εποχή όπου έχει γίνει… μόδα η Α2 που ίσως να προσφέρει λίγο περισσότερα χρήματα. Προτίμησα να τελειώσω την καριέρα μου με αυτόν τον τρόπο. Ήταν σαφώς και η συγκυρία που με βοήθησε να ολοκληρώσω με αυτό τον τρόπο την καριέρα μου, αλλά ήμουν προετοιμασμένος να το κάνω.

Πώς, όμως, σε μία εποχή που όπως ανέφερες, η Α2 έχει γίνει ελκυστική ακόμη και για συναδέλφους σου που έχουν παίξει στο υψηλότερο επίπεδο πανευρωπαϊκά, εσύ δε γοητεύτηκες από την προοπτική της;

Για να μην παρεξηγηθώ, θα σου πω αμέσως ότι πολύ σωστά έκαναν τη συγκεκριμένη επιλογή, όσοι ήθελαν να βιώσουν την εμπειρία αυτής της Α2. Για μένα προσωπικά, όμως, δεν ήταν το πρωτάθλημα που θα γέμιζε την καρδιά μου με ευχαρίστηση και ευτυχώς, είχα πάντα την ευκαιρία να διαλέγω μέρη, όπου απολάμβανα αυτό το συναίσθημα. Στις επιλογές μου, δεν έπαιζε πρωταρχικό ρόλο ο οικονομικός παράγοντας, ήθελα να παίζω σε ένα πρωτάθλημα και μία ομάδα που θα μου έδιναν τη δυνατότητα να παίξω με τον τρόπο που ήθελα. Για το θέμα της Α2, σκέφτηκα πως δεν ήταν στα σχέδια μου να κάνω κάποια «αρπαχτή» και να φτάσω σε μία επιλογή, για την οποία θα μετάνιωνα μελλοντικά.

«Η στιγμή της απόσυρσης, είναι λύτρωση»

Έκανες προπονήσεις πέρυσι το καλοκαίρι με τον Ολυμπιακό και υπέγραψες αργά στην ΑΕΚ, κοντά στην έναρξη της χρονιάς. Σου περνούσε από το μυαλό με το δεδομένο αυτό, να σταματήσεις;

Η αλήθεια είναι, ότι όταν ξεκίνησα προετοιμασία με τον Ολυμπιακό, πίστευα ότι θα βρεθεί κάτι καλό, θα ερχόταν μία πρόταση που θα με ικανοποιούσε. Είχα μείνει στην Αθήνα, επιπλέον, για οικογενειακούς λόγους και είχα στόχο να προετοιμάσω όσο καλύτερα μπορούσα τον εαυτό μου. Προκάλεσα, λοιπόν, την τύχη μου, ήρθε κι αυτή και συναντηθήκαμε.

Έκανες με την ΑΕΚ μία σεζόν, η οποία είχε πολλές αλλαγές στη διάρκεια της, τόσο στο ρόστερ όσο και στην τεχνική ηγεσία, αλλά τελείωσε με την κατάκτηση της τρίτης θέσης, με μειονέκτημα έδρας. Πώς βίωσες και κρίνεις εσύ την χρονιά;

Αρχικά, πρέπει να σου πω ότι πρόκειται για μία επιτυχημένη χρονιά. Ήταν συναρπαστική για μένα στο πώς κύλησε, με όλες αυτές τις αλλαγές, οι οποίες τελικά έγιναν για να βρει η ομάδα το σωστό δρόμο. Υπήρξαν, φυσικά, και αποφάσεις που δεν είχαν τη σωστή κατεύθυνση, ενώ είναι και δύσκολο να διαχειριστείς τις καταστάσεις που προκύπτουν, όταν ο κορμός σου δεν είναι σταθερός. Τελικά, όμως, επιτεύχθηκε ο στόχος και η ΑΕΚ έχει μεγάλα κέρδη από αυτή την χρονιά, βλέποντας ότι έγιναν αρκετά λάθη και θα πορευτεί με μεγαλύτερη γνώση στη συνέχεια.

kalampokis-rafq-10

Η ΑΕΚ έχει καινούργια πρόκληση μπροστά της, γιατί εκτός από το ότι έχει ενισχυθεί σημαντικά για να γίνει πιο ανταγωνιστική κόντρα στους δύο «αιωνίους», παίζει και στην νέα διοργάνωση της FIBA, το Champions League, με τον προπονητή να μιλά για Final Four. Ποια είναι η δική σου οπτική γωνία;

Ο ιδιοκτήτης, ο κύριος Αγγελόπουλος, έχει δείξει από την αρχή τις προθέσεις του, οι οποίες είναι ενδεικτικές για το πού θέλει να δει την ΑΕΚ, άρα οι στόχοι είναι εκ των πραγμάτων υψηλοί. Το να αναφερθούν οι στόχοι δεν είναι κακό, αλλά σε θέτουν προ των ευθυνών σου. Κάθε παίκτης που έρχεται, καταλαβαίνει αμέσως την αίσθηση του καθήκοντος και με ποια κριτήρια επιλέχθηκε. Από τις κινήσεις που έγιναν, φαίνεται πως με «σχολείο» την περσινή χρονιά, μπορεί να πάει και πιο ψηλά. Η πραγματικότητα βέβαια, μπορεί να είναι διαφορετική, γιατί παίζει ρόλο και τι έχεις «χτίσει» έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ και ποια είναι τα αντανακλαστικά σου, αν όσα έχεις σχεδιάσει δεν πάνε όπως θέλεις εσύ. Κανείς δεν προβλέπει τους «αστάθμητους» παράγοντες και άπαντες πρέπει να τους λάβουν υπόψη τους.

Τώρα που αρχίζεις να έχεις μια πιο ουδέτερη ματιά, μετά από πολλά χρόνια σε κορυφαίους συλλόγους, μπορείς να μου εξηγήσεις πώς είναι να βιώνεις όλη αυτή την πίεση και πώς ξεχωρίζει ένας παίκτης σε αυτή την κατάσταση;

Είναι αυτό που λέμε εμείς «δουλειά». Παλιότερα δε μου άρεσε αυτή η λέξη, αλλά πρέπει να συμφωνήσω. Η ενασχόληση αυτή με το άθλημα, είναι σε 24ωρη βάση, ένας τρόπος ζωής. Δεν είναι κάτι που κάνεις, επειδή είσαι υποχρεωμένος να έρχεσαι στο παρκέ, από τη στιγμή που πληρώνεσαι. Είναι κάτι που ζεις όλη τη μέρα, με πολλούς παράγοντες εντός κι εκτός γηπέδου να παίζουν ρόλο και να οφείλεις να τους λάβεις υπόψη σου. Εγώ, επί παραδείγματι, θυμάμαι πως εκτός από τους δύο αγώνες που έπαιζα, έβλεπα άλλους 8-10 μέσα στην εβδομάδα, γιατί είναι ακόμη μία «προπόνηση».

Όταν θέλεις να πετύχεις κάποιους στόχους, μπορεί η πίεση να σε «καταπιεί», αλλά μπορείς και να τη μετατρέψεις σε μία ενέργεια δημιουργίας, που θα σου δώσει το κίνητρο που χρειάζεσαι, αλλά και τη δύναμη να παλέψεις με το άγχος. Οι σχέσεις με τους παίκτες, τους προπονητές και το staff παίζουν επίσης ρόλο, καθώς οι ομάδες πρέπει να κάνουν «προπόνηση» κι εκτός παρκέ. Όταν έρχεται, λοιπόν, η στιγμή να αποσυρθείς, νιώθεις πως λυτρώνεσαι, αλλά πλέον είναι τέτοια η αδρεναλίνη που ζεις για πολλά χρόνια, που κάπου πρέπει να τη διοχετεύσεις πια. Εγώ δε σταματάω τώρα να κάνω δουλειές στο σπίτι, που τα προηγούμενα χρόνια δεν προλάβαινα να ασχοληθώ (γέλια). Το κομμάτι της «πάλης» των συναισθημάτων, είναι το πιο όμορφο στον επαγγελματικό αθλητισμό, γιατί έτσι γίνεσαι καλύτερος συμπαίκτης και συνάνθρωπος.

kalampokis-rafa-4

Πώς νιώθεις πλέον που, όπως είπες, διοχετεύεις πια την ενέργεια σου στην οικογένεια σου;

Πάντα προσπαθούσα να αφιερώνω αρκετό χρόνο στην οικογένειά μου και φυσικά αποτελεί ένα λόγο που ολοκλήρωσα την καριέρα μου. Σκέψου, ότι η μεγάλη μου κόρη θα φοιτήσει τώρα στην πρώτη Δημοτικού και θέλω να είμαι κοντά τις, όπως και στη μικρότερη και τη γυναίκα μου. Θεωρώ, ότι είμαι από τους αθλητές-πατέρες που αφιέρωσαν χρόνο στην οικογένεια τους.

«Στο Φάληρο, την Εθνική και την ΑΕΚ οι πιο αξέχαστες στιγμές»

Ποια είναι η σεζόν που θα σου μείνει ως αξέχαστη, αυτή που ήταν κάτι το διαφορετικό;

Εσύ μάλλον θέλεις να ακούσεις μία σεζόν και μία ομάδα. Όπου έπαιξα, πήρα μεγάλη χαρά από το παιχνίδι και αυτό ήταν το βασικό στοιχείο που «κυνηγούσα». Μπορεί και να υπήρξαν στιγμές που συνέβαινε το αντίθετο, αλλά στη διάρκεια έβρισκα το κίνητρο, μαζί με τους συμπαίκτες και τους προπονητές μου.

Δεν μπορώ, βέβαια, να ξεχάσω την τρομερή πορεία με το Παλαιό Φάληρο, φτάνοντας στην Α1 κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, άσχετα αν στη συνέχεια η ομάδα δεν μπόρεσε να «εξαργυρώσει» αυτή την επιτυχία. Ήταν μία απίστευτη χρονιά και όλοι οι τότε παίκτες την νοσταλγούμε. Κάθε φορά που βρισκόμαστε σε συναντήσεις που οργανώνουμε, λέμε όσα συνέβησαν και είναι σαν τα ζούμε εκείνη τη στιγμή που έγιναν. Ίσως η ανεκπλήρωτη επιθυμία του να παίξουμε στην Α1 να μας δημιούργησε αυτή την νοσταλγία.

Άλλες δύο χρονιές ιδιαίτερες, ήταν φυσικά με την εθνική ομάδα, όταν κλήθηκα το 2008 και το 2009, ενώ συμμετείχα στο Ευρωμπάσκετ του 2009, όταν και πήραμε το χάλκινο μετάλλιο. Η Εθνική είναι πάνω απ’ όλα και θυμάμαι πάντα έντονα εκείνες τις στιγμές. Η φετινή χρονιά με την ΑΕΚ, επίσης, ήταν συναρπαστική όπως ανέφερα. Σε γενικές γραμμές, πάντως, είμαι ευγνώμων που έπαιξα σε όλες αυτές τις ομάδες, καθώς μέσα σε όλα τα περιβάλλοντα που εργάστηκα, είχα την ευκαιρία να ολοκληρώσω τον εαυτό μου.

kalampokis-rafa-5

Μετανιώνεις που δεν αγωνίστηκες με το Παλαιό Φάληρο στην Α1;

Στενοχωριέμαι βασικά, δε μετανιώνω και δεν έχω λόγο να μετανιώνω, γιατί το Φάληρο δεν έπαιξε λόγω οικονομικών προβλημάτων. Άλλοι θα έπρεπε να μετανιώνουν γι’ αυτό το γεγονός.

Για να σου θέσω αντίστροφα το ερώτημα, υπάρχει σεζόν που «στράβωσε» και θα ήθελες να την ξαναζήσεις για να την «ισιώσεις»;

Υπήρξαν τέτοιες χρονιές, αλλά εγώ προσπαθούσα να είμαι συνεπής απέναντι στις εκάστοτε υποχρεώσεις μου. Θεωρώ, ότι ήμουν όντως συνεπής και δεν αναφέρομαι στους αγώνες, όπου όπως συμβαίνει σε όλους, ήμουν άλλες φορές καλός, άλλες μέτριος και άλλες κακός. Αναφέρομαι σε επίπεδο νοοτροπίας, σκέψης και τρόπου ζωής. Δε θεωρώ, λοιπόν, με βάση όσα είπα, ότι υπήρξε σεζόν όπου δεν ήμουν συνεπής. Υπήρξαν, σαφώς, πράγματα που θα ήθελα να είχα αλλάξει, αλλά όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Δεν έχω λόγο πια να μετανιώσω γι’ αυτά, από τη στιγμή που θέλω να γυρίσει αυτή η «σελίδα».

«Υπήρχε ένας κρυφός πόθος το 2009, υπερβάσεις οι επιτυχίες του 2005 και του 2006»

Είμαστε στο ΟΑΚΑ αυτή τη στιγμή (4/9). Τι αναμνήσεις σου φέρνει;

Αρχικά είναι η τελευταία μου σεζόν με την ΑΕΚ κι έχω μόνο καλές αναμνήσεις. Στο ίδιο γήπεδο, όμως, παίζει και η Εθνική ομάδα, η οποία έχει πολλές επιτυχίες. Δεν είναι, όμως, μόνο το αγωνιστικό κομμάτι, είναι ένας υπέροχος χώρος για όλους. Βλέπεις εδώ τις οικογένειες με τα παιδιά τους, να παίζουν και να διασκεδάζουν και σου δημιουργείται η θλίψη γιατί να μη βλέπεις αυτή την ατμόσφαιρα να μεταφέρεται και στο γήπεδο. Να μπορούμε να απολαμβάνουμε, δηλαδή, τον αθλητισμό και να έχουμε μία διαφορετική κουλτούρα. Κάθε εστία αθλητισμού, βέβαια, έχει σπουδαία σημασία, και δη το ΟΑΚΑ, το οποίο θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί για σπουδαίους σκοπούς.

Σχετικά με τα τελευταία που ανέφερες, τι θα έπρεπε να αλλάξουμε προς αυτή την κατεύθυνση;

Θα σου εξηγήσω, λέγοντάς σου γιατί μέχρι τα 38 μου διασκέδαζα το παιχνίδι, ξεκινώντας στους νέους της Παλατιανής. Εμείς γνωρίσαμε το μπάσκετ στην αλάνα και αυτό ήταν κάτι παραπάνω από χόμπι. Ήταν η διέξοδός μας από τα μαθήματα, το διάλειμμα από το σχολείο μας. Ήταν το Facebook της εποχής μας, έτσι κοινωνικοποιούμασταν. Είμαστε παιδιά των ανοικτών γηπέδων και των τσιμέντων, όχι των κλειστών και του παρκέ. Όταν έβρεχε, προσπαθούσαμε να σκουπίσουμε το ταρτάν μήπως και καταφέρουμε να προπονηθούμε. Η προπόνηση, όμως, είναι τώρα δεδομένη στο κλειστό, όπως είναι δεδομένο ότι θα έχεις ακριβά παπούτσια. Τότε, για να αγοράσεις ένα cd του Τζόρνταν, του Μπερντ ή του Μάτζικ, έπρεπε να «ξεροσταλιάζεις» στο βίντεο club, μήπως και το πετύχεις, το νοικιάσεις για 2-3 μέρες και το επιστρέψεις, για να το ξαναπάρεις μετά από λίγο καιρό. Τώρα με ένα κλικ, έχεις όλη τη ζωή τους στην πολυθρόνα σου.

Όλη αυτή η διαδικασία, λοιπόν, έκανε τη δική μου γενιά και την προηγούμενη να λατρέψουμε το άθλημα και αυτή είναι η διαφορά. Σήμερα, λοιπόν, δεν υπάρχει τέτοιος ζήλος και αρκετά παιδιά που μετά γίνονται φίλαθλοι, αρχικά μπορεί να μην έχουν αθληθεί. Είναι δύο πράγματα αλληλένδετα, διότι για να σεβαστείς κάτι, πρέπει πρώτα να το έχεις ζήσει σε όλες του τις εκφάνσεις. Λυπάμαι πραγματικά, που ο αθλητισμός μας έχει περιέλθει σε τέτοια κατάσταση. Νιώθω, ότι το γονίδιο, ο χαρακτήρας και η ταυτότητα των Ελλήνων έχει αλλοιωθεί. Αυτό γίνεται κατανοητό και από την παιδεία που λαμβάνουμε, με το εκπαιδευτικό μας σύστημα να μην είναι σε καμία περίπτωση το πιο ιδανικό. Αν, λοιπόν, δεν υπάρχουν την ίδια ώρα άνθρωποι που θα εμφυσήσουν στα παιδιά αξίες, όπως η αγάπη, η ομαδικότητα και η αλληλεγγύη, έχοντας αυτή τη δουλειά ως λειτούργημα, τότε το να μην πέσει ένα παιδί που μπορεί να έχει σημαντικές αρετές σε καλά χέρια, θα το στείλει σίγουρα σε αρνητικό «μονοπάτι». Αυτό είναι κάτι, στο οποίο έχουμε κι εμείς ευθύνη. Αν εγώ πάω σε ένα γήπεδο και φωνάξω ή κάνω χειρονομίες στο αυτοκίνητό μου, με το παιδί μου να ακούει, δεν πρέπει να απορώ αν παρουσιάσει παρόμοια συμπεριφορά.

Πρέπει να αποφασίσουμε, ότι δεν είναι αργά για να κάνουμε μία δική μας «εκκίνηση», ξεκινώντας από το ίδιο μας το σπίτι, αντί να μοιρολατρούμε.

kalampokis-rafa-6

Μίλησες νωρίτερα για την Εθνική ομάδα και την επιτυχία του 2009. Ήσασταν μία ομάδα διαφορετική σε σύγκριση με αυτή που είχε φέρει μεγάλες επιτυχίες τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια, με καινούργιο προπονητή και χωρίς να μπορεί να εκτιμήσει κάποιος ξεκάθαρα, μέχρι πού μπορούσε να φτάσει. Εσείς πώς βιώνατε αυτή την κατάσταση όσο περνούσε ο καιρός;

Θα συμφωνήσω αρχικά, ότι αυτή η ομάδα ήταν υποτιμημένη και εν μέρει λογικά, γιατί πορεύτηκε με λύσεις ανάγκης. Είμαι άνθρωπος που πατά στη Γη και γνωρίζω, ότι αν δεν έλειπαν ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς, δε θα ήμουν εκεί. Θα σου φανεί περίεργο, αλλά παρότι πρόκειται για το highlight της ζωής μου, με κάνει να λυπάμαι, γιατί εκείνες οι απουσίες μπορεί να στέρησαν από την Εθνική μία αίσθηση σπουδαίας συνέχειας στις επιτυχίες. Θα μπορούσε η γενιά αυτή, να επιδείξει κάτι μετά το 2009. Το μετάλλιο είναι φυσικά σε περίοπτη θέση στο σπίτι μου, όπως και όλων των παιδιών.

Πρέπει να πω, όμως, ότι περάσαμε υπέροχα το καλοκαίρι. Ο κόουτς Καζλάουσκας ευθύνεται γι’ αυτό κυρίως, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό κλίμα. Είναι ένας προπονητής, που όταν έχει ένα καλό υλικό στα χέρια του, μπορεί να το απογειώσει, να το φέρει πάνω από τις δυνατότητές του. Βοήθησε κάθε παίκτη και κάθε μέλος του staff, να καταλάβει πού βρισκόταν και ποια ήταν τα δεδομένα. Υπήρχαν τότε, άλλωστε, αρκετοί παίκτες δεύτερης γραμμής. Ο Καϊμακόγλου δεν είχε ακόμη κάνει τη δική του «έκρηξη», όπως και ο Πρίντεζης, ο Καλάθης και ο Κουφός δεν ήξεραν να πουν «καλημέρα», ο Σοφοκλής (Σχορτσανίτης) δε βρισκόταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Υπήρχε, όμως, τέτοιος συναγωνισμός, τόσο ωραία «αύρα» και τόσο θετική ενέργεια σε κάθε εκδήλωση, από το τρέξιμο στο στίβο μέχρι και τον καφέ, που δημιουργούσε έναν κρυφό πόθο για την επιτυχία. Σκεφτόμασταν μέσα μας με τη λογική «πάμε και βλέπουμε, γιατί να μην πετύχουμε;». Νομίζω ότι πετύχαμε, γιατί σεβαστήκαμε τη δουλειά μας και ό, τι δημιουργήσαμε στις τάξεις αυτής της ομάδας, περισσότερο από τους αντιπάλους μας.

Όσο προχωρούσε η ομάδα στο τουρνουά, συνεχίσατε με την ίδια λογική ή ήρθε η πίεση;

Μου φαίνεται, ότι δεν ήρθε καμία πίεση. Ο Σπανούλης, ο Ζήσης και ο Φώτσης, που ήταν παίκτες πολύ έμπειροι, έπαιζαν σημαντικό ρόλο, «απορροφώντας» όλο το άγχος και αφήνοντας εμάς να παίξουμε χωρίς πίεση. Είναι αθλητές που σου δίνουν το παράδειγμα, γιατί ακόμη και την προπόνησή τους, τη ζουν σαν να είναι η τελευταία τους. Αφού με αυτή τη λογική, λοιπόν, περάσαμε τον πρώτο όμιλο με καλές εμφανίσεις, άρχισαν μερικά παιδιά στο δεύτερο όμιλο να παίρνουν πρωτοβουλίες, για να βιώσουν την «έκρηξή» τους στο φινάλε. Μερικοί, παίζαμε το δικό μας συμπληρωματικό ρόλο, αναγνωρίζοντας το ρόλο μας και την αίσθηση του καθήκοντος. Προσπαθήσαμε να δώσουμε ουσιαστικά λεπτά, χωρίς να σκεφτόμαστε την προβολή μας μέσω της Εθνικής ομάδας. Αυτό που έγινε τελικά, ξεπερνά το όνειρο κάθε παιδιού. Δεν φανταζόμουν, προσωπικά, ότι θα βίωνα τέτοια στιγμή.

Η οποία ήρθε στα 31 σου…

Ναι, άργησα λίγο (γέλια).

kalampokis-rafa-12

Πιστεύεις, χωρίς να γνωρίζουμε καταστάσεις στα ενδότερά της, ότι το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια συσσωρεύεται μία μεγάλη πίεση γύρω από την Εθνική, λόγω των υψηλών προσδοκιών που τίθενται κάθε χρόνο, είναι αυτό που την έχει απομακρύνει από τις επιτυχίες;

Οι προσδοκίες αυτές, δημιουργούνται από την ιστορία που έχει γράψει η ομάδα αυτή και το status που έχει παγκοσμίως. Υπάρχουν, όμως, και αντίπαλοι που μπορεί να είναι καλύτεροι από εμάς, ενώ τα αποτελέσματα που ήρθαν αντιμετωπίστηκαν ως φυσιολογικά, καθημερινά. Πρέπει να τονίσουμε, όμως, αν έχουμε μία πιο ψύχραιμη προσέγγιση, ότι η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 2005 και η νίκη επί των Αμερικανών το 2006, αποτέλεσαν απίθανες υπερβάσεις. Εμείς, ωστόσο, ως καλομαθημένοι θεωρήσαμε ότι αυτές οι επιτυχίες θα συμβαίνουν κάθε χρόνο. Αυτή η νοοτροπία δεν μπορεί να καθορίσει τη συνέχεια μίας ομάδας, αν και είναι καλό να υπάρχουν μεγάλοι στόχοι. Βλέπεις, πάντως, τι απαιτήσεις μπορεί να προκαλέσει μία συγκυρία σαν αυτή. Πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν ζούμε σε μία κοινωνία που δεινοπαθεί, δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι θα υπάρξουν τομείς ανεπηρέαστοι.

Ο κόσμος λέει πολλά και οι δημοσιογράφοι το ίδιο, για το πώς πρέπει να υπηρετεί ένας παίκτης την Εθνική ομάδα, βλέποντας αρκετούς να αποσύρονται σε θεωρητικά παραγωγική ηλικία, την ώρα που συνάδελφοί τους που αγωνίζονται ακόμη και στο ΝΒΑ, δέχονται στα 37 και τα 38 τους την πρόσκληση της χώρας τους. Εσύ τι εκτίμηση έχεις σε αυτή την κατάσταση, από τη σκοπιά του παίκτη;

Δεν μπορώ να μπω στα παπούτσια ενός παίκτη που έχει πάρει τέτοια απόφαση. Θα σου μιλήσω για τη συγκλονιστική αποχώρηση του Τζινόμπιλι από την Εθνική Αργεντινής πριν λίγες εβδομάδες, που αναδεικνύει το μεγαλείο του παίκτη και του αθλητισμού. Ο συγκεκριμένος παίκτης είναι ο ορισμός της απόλαυσης του παιχνιδιού και ήταν εντυπωσιακό αυτό που συνέβη στο Ρίο. Είδες τι εισέπραξε, φτάνοντας την αποστολή με την πατρίδα του μέχρι το τέλος, και ήταν αυτό που του άξιζε. Αν κάποιος παίκτης δεν εισπράττει την ίδια αντιμετώπιση, μπορεί να καταλάβει και ο ίδιος γιατί. Δε θέλω, πάντως, να μπω στη διαδικασία να μιλήσω για άτομα που δεν ξέρω πώς σκέφτονται πάνω σε ένα τόσο σοβαρό θέμα.

kalampokis-rafa-8

Ο μέντοράς του, το πιάνο και το «μήνυμα» στους νεότερους

Μίλησες για χαρά του παιχνιδιού. Μήπως τη βίωσες παραπάνω στο εξωτερικό; Ποια ήταν η καθημερινότητά σου εκεί;

Είναι πιο απλοποιημένα τα πράγματα. Όταν η δομή μίας κοινωνίας είναι συγκεκριμένη και σωστά δημιουργημένη, ο αθλητισμός δε θα είναι σε διαφορετικό δρόμο. Στην Άλμπα και την Μπενετόν, έπρεπε να σκέφτομαι μόνο τις ώρες που θα βρισκόμουν στο γήπεδο, αλλά την ίδια ώρα είχα και 30-40 άτομα στα γραφεία, πρόθυμα να με εξυπηρετήσουν, όταν στην Ελλάδα μπορεί να μπεις σε ένα γραφείο και να δεις… μισό άτομο. Νιώθω ευλογημένος, πάντως, που έπαιξα στο εξωτερικό, γιατί έχει τύχη σε αγώνα με «αιώνιο» αντίπαλο, να έρθουν οι φίλαθλοι της άλλης ομάδας και να με χαιρετήσουν, μαζί με τους συμπαίκτες μου. Και μιλάμε για αντιπαλότητα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, και σκεφτόμουν αν θα βιώσουμε ποτέ στην Ελλάδα τέτοιες εικόνες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι πολλοί προπονητές και παίκτες μας γυρίζουν δύσκολα από το εξωτερικό πια.

Εκτός από συλλόγους στα μεγάλα αστικά κέντρα, έχεις αγωνιστεί και σε νησιώτικες ομάδες. Ποια είναι η διαφορά;

Έπαιξ συνολικά τρία χρόνια σε νησιά, δύο στο Ρέθυμνο κι ένα στη Ρόδο. Η διαφορά, έχει να κάνει με το να βρίσκεσαι σε μία πιο κλειστή κοινωνία, όπου όλοι θα θελήσουν να σε γνωρίσουν και να σου μιλήσουν. Στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη χάνεσαι. Στο αγωνιστικό κομμάτι, δεν υπήρξε καμία ομάδα, όπου η προσπάθειά μου ήταν μικρότερη. Έτυχε μάλιστα, να παίξω σε δύο ομάδες που έχουν κάνει πολλά «βήματα» προς τα εμπρός. Προσπαθούν να κάνουν κάθε παίκτη να νιώσει άνετα, να πάρουν στοιχεία από τους μεγάλους συλλόγους και κάθε χρόνο να διαγράφουν μία αξιοσημείωτη πρόοδο.

Το μέλλον σου ποιο είναι; Προπονητής ή πιανίστας;

Πιανίστας σίγουρα όχι, κιθαρίστας μπορεί (γέλια). Είμαστε σε μία εποχή, όπου καθετί που κάνεις εμπεριέχει ρίσκο και δεν έχω τόσο μεγάλη οικονομική άνεση, για να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό από τη δουλειά του προπονητή. Είναι, άλλωστε, κάτι που ήδη αγαπάω και θα το «κυνηγήσω». Θα φροντίσω πρώτα, βέβαια, να ολοκληρώσω ένα σεμινάριο του ΠΣΑΚ, που θα έχει δύο διαφορετικές μορφές, ώστε να παραιτηθώ από τη θέση του προέδρου και να κλείσει τυπικά η «σελίδα» μου ως παίκτη. Έχω ένα υλικό χρόνων από προπονητές, θα συνεχίσω να συλλέγω και θα πορευτώ βήμα-βήμα.

kalampokis-rafa-9

Ποιος προπονητής σε επηρέασε περισσότερο στο να αρχίσεις να σκέφτεσαι αυτό το επάγγελμα;

Ο Κώστας Σορώτος. Με έχει επηρεάσει ιδιαίτερα στη σκέψη μου γύρω από το μπάσκετ και τη ζωή σε μερικές περιπτώσεις, αποτελώντας ενίοτε «οδηγό» μου. Αναφορικά με το ζήτημα της φιλοσοφίας μου, θα ήθελα να σεβαστώ όλους τους προπονητές μου και να μην αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα.

Το πιάνο πώς προέκυψε;

Έπαιζε ο αδελφός μου, ο Μιχάλης κι έπρεπε επίσης να παίξω επίσης, για τον πατέρα και τη μάνα μου. Έπαιζα επτά χρόνια, αλλά τα τελευταία επτά χρόνια σταμάτησε να με ελκύει, κυρίως λόγω του χώρου όπου φοιτούσαμε. Ήμασταν στο Εθνικό Ωδείο, ένα κτίριο καταθλιπτικό, με τα θεωρητικά μαθήματα να γίνονται σε ένα θέατρο που ήταν… μες στη μαυρίλα (γέλια). Για το μπάσκετ, φυσικά, θυσίασα αυτή την ενασχόληση, καθώς και τις σπουδές μου σε ένα ΙΕΚ για διοίκηση επιχειρήσεων. Πρέπει να σου πω, πάντως, ότι και το μπάσκετ από τον αδερφό μου προέκυψε, απλά αυτός άφησε το μπάσκετ για να πιάσει το πιάνο κι εγώ έκανα το ακριβώς αντίθετο, για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι (γέλια).

kalampokis-piano

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σου έδωσε ο αθλητισμός και θα ήθελες να το περάσεις στις επόμενες γενιές;

Με τον τρόπο που ξεκίνησε και συνεχίστηκε η πορεία μου, θα ήθελα να περάσω το μήνυμα σε όσους νιώθουν την ίδια αγάπη αλλά πως δεν έχει έρθει ακόμη η ευκαιρία τους κι έχει περάσει το «τρένο», ότι χρειάζεται υπομονή και καθημερινή προσπάθεια. Πρέπει, επίσης, να ξεπεράσουν την αντίληψη ότι ο αθλητισμός θέλει θυσίες, γιατί δεν είναι αλήθεια. Αν θέλεις να πηγαίνεις στα μπουζούκια και να ξενυχτάς, επί παραδείγματι, δεν μπορείς να κάνεις αθλητισμό. Δεν είναι θέμα θυσιών, αλλά θέμα επιλογών, καθημερινότητας, τρόπου ζωής. Αν παίρνεις ευχαρίστηση από αυτή την καθημερινότητα και αισθάνεσαι ότι είναι η κατάλληλη, τότε να είσαι σίγουρος ότι το «τρένο» θα έρθει.

Στον αθλητισμό, επίσης, έμαθα να ακούω, να σέβομαι τα όρια των άλλων, να πειθαρχώ σε πράγματα που θα σε φέρουν κάθε μέρα σε πιο υψηλό επίπεδο και να πηγαίνω τα δικά μου όρια πιο μακριά. Ο αθλητισμός, είναι το μέσο που σε ταξιδεύει εκεί που δεν μπορεί να σε πάει κανένα άλλο. Νιώθεις τόσα συναισθήματα αντιφατικά μεταξύ τους και βιώνεις τόσες εμπειρίες, που δεν μπορείς παρά να νιώθεις ευγνώμων για την επιλογή που έκανες. Πολλές φορές, φυσικά, είναι και τρόπος διαφυγής από άλλες συνήθειες, βλαβερές, κάτι που κατάφερα εγώ, μεγαλώνοντας στα Δυτικά προάστια.

Το μεγαλείο του αθλητισμού, λοιπόν, είναι ότι ξεκινώντας, δεν υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο που θα σου λέει τι θα κάνεις σαν αθλητής. Εσύ βιώνεις την εμπειρία και μόνο στο τέλος καταλαβαίνεις τι αποκόμισες. Εγώ μπορεί να μην κέρδισα πολλούς τίτλους και διακρίσεις, νιώθω όμως γεμάτος γιατί υπήρξαν στιγμές που για μένα είχαν την ίδια σημασία με έναν τίτλο ή μία διάκριση.

kalampokis-rafa-11

* Φωτογραφίες συνέντευξης: Γιώτα Μπρέκη
* Η φωτογραφία όπου απεικονίζεται ο Γιάννης Καλαμπόκης να παίζει πιάνο, προέρχεται από το αρχείο του Βασίλη Σκουντή.