Μπορεί να συνδυαστεί η παιδική αθωότητα με τον επαγγελματισμό; Το αθώο βλέμμα με τις παιδικές απορίες; Φυσικά και μπορεί… Έχει όνομα και επώνυμο και λέγεται Γιάννης Κωνσταντουράκης ή αλλιώς «Γιώργος Αμερικάνος» τζούνιορ, για όσους είδαν την ταινία «1968» του Τάσου Μπουλμέτη, σίγουρα θυμούνται εκείνο τον πιτσιρικά με τα γαλάζια μάτια που παλεύει να βάλει καλάθια σε μια αλάνα, πάνω σε μια αυτοσχέδια μπασκέτα… Μια καταπληκτική ταινία που συγκίνησε φίλους της ΑΕΚ και όχι μόνο! Ποιος είναι, όμως, ο μικρός Γιάννης ή ο μεγάλος Αμερικάνος σε μικρή ηλικία;

Τον συναντήσαμε ένα απόγευμα (προς βράδυ, γιατί το ραντεβού ήταν δύσκολο να πραγματοποιηθεί, λόγω υποχρεώσεων εκατέρωθεν), σε ένα υπέροχο καφέ κάπου στην Ηλιούπολη. Με τη συνοδεία της πιο πιστής θαυμάστριάς του, που δεν είναι άλλη από την υπέροχη Κέλλυ (μητέρα του Γιάννη). Κάτσαμε και απέναντί μου είχα ένα παιδί με μυαλό ενήλικα, κι αυτός είχε απέναντί του έναν δημοσιογράφο, που του μιλούσε με την άνεση ενός σταρ! Αρχικά μου έδειξε τη συλλογή από τις τάπες του με διάφορους ποδοσφαιριστές. Για 1η φορά ένιωσα αμήχανα έχοντας απέναντί μου έναν συνεντευξιαζόμενο, το οποίο είναι παιδί. Το ότι ήταν παιδί δε σήμαινε ότι είναι και εύκολης διαχείρισης, ίσα ίσα το αντίθετο, καθώς δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Σαν παιδί ή σαν έναν ώριμο άνθρωπο ο οποίος θα έχει απορίες (παιδικές ίσως) που μπορεί, όμως, να σε «κολλήσουν» στον τοίχο. Ο Γιάννης βοήθησε με τον καλύτερο τρόπο να λυθεί όλο αυτό. Τον άφησα να μου μιλήσει εκείνος για εκείνον, οπότε από μόνος του έκανε μία μίνι παρουσίαση ποιος είναι, λες και παρουσίαζε το βιογραφικό του στο επόμενο interview για ταινία…

Ο Γιάννης Κωνσταντουράκης, λοιπόν, είναι 10 ετών περίπου, πηγαίνει στην 4η Δημοτικού και του αρέσει να παίζει με μαριονέτες (παρακολουθεί μαθήματα σε γνωστό θέατρο μαριονέττας της Ηλιούπολης). Εκτός από αυτά του αρέσει πολύ να πειράζει την αδερφή του, η οποία έχει ταλέντο στη ζωγραφική και της έκανε αρκετό… promotion. Παράλληλα με την ερμηνεία του στο «1968» ετοιμάζει κάτι στην τηλεόραση, ενώ πάντα κυνηγάει και τις διαφημίσεις. Εκτός, όμως, από το ταλέντο του στο γυαλί ή στη μεγάλη αίθουσα, ετοιμάζει και το 1ο του CD με διάφορα τραγούδια. Όλα αυτά σύντομα θα είναι ανακοινώσιμα!

Σε ότι αφορά το πέρασμα του από την ταινία του επιτυχημένου σκηνοθέτη Τάσου Μπουλμέτη, τον ρώτησα πως ήταν αυτή η εμπειρία. Μου απάντησε με δυο λέξεις… «Τέλεια!», «Τρελάθηκα!» και συμπλήρωσε: «Μου άρεσε που 20 άτομα ήταν δίπλα μου με κούρευαν, με χτένιζαν και μου συμπεριφερόντουσαν σα να ήμουν, βασιλιάς. Με ρωτούσαν συνέχεια, αν πεινάω, αν δίψασα κλπ.!». Τον ρώτησα τι τον σημάδεψε από την ταινία και μου απάντησε: «Το μέρος που έγιναν, τα γυρίσματα, κάπου στον Ασπρόπυργο!». Τον ρώτησα τι γνωρίζει για την ΑΕΚ. Η απάντηση κάθετη: «Είμαι άρρωστος ΑΕΚτζής!», μου είπε και με αποστόμωσε.

Ο Γιάννης παίζει μπάλα στον Υμηττό, αλλά έπαιξε σε μια μπασκετική ταινία και γενικά πηγαίνει σε κάθε εντός έδρας αγώνα μπάσκετ της Ενωσης στο ΟΑΚΑ. Τον ρώτησα τι του αρέσει από τα δύο και πήρα «κατηγορηματική» απάντηση: «Και τα δύο. Γενικά μου αρέσει η ΑΕΚ, οπότε δε με νοιάζει τίποτα άλλο!». Στην ταινία υποδύεται τον Γιώργο Αμερικάνο σε παιδική ηλικία, όταν είχε την πρώτη του επαφή με την καφετί μπάλα. Τον «Παγκόσμιο» δεν τον γνώρισε ποτέ, καθώς «έφυγε» από κοντά μας πριν 4,5 χρόνια περίπου. Μου απάντησε: «Δεν τον γνώρισα, αν και θα ήθελα. Γνώρισα, όμως, την κόρη του, την κ. Χριστίνα!».

Σε μια ερώτηση που σχεδόν σε όλους μας, όταν είμαστε παιδιά μας την κάνουν και σχεδόν όλοι μας έχουμε ίδιες απαντήσεις, εκείνος είπε κάτι διαφορετικό. Τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε; Συνήθως το ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, αστροναύτες, γιατροί, μοντέλα (τα κορίτσια) κλπ. είναι τα πιο συνηθισμένα. Για τον Γιάννη, όμως, είναι κάτι άλλο, όταν μεγαλώσει, μου είπε: «Θέλω να γίνω επαγγελματίας Καραγκιοζοπαίχτης ή να παίζω μαριονέτες ή να γίνω ντράμερ!». Δεν το έλεγε σε φάση πλάκας ή παιδικής ανεμελιάς, αλλά το εννοούσε, το πίστευε. Φυσικά μέσα στο μυαλουδάκι του υπάρχει και η ηθοποιία, γι’ αυτό και κυνηγάει από μόνος του ότι οντισιόν ακούσει ή μάθει, αλλά και το τραγούδι, μας τραγούδησε λίγο και μας εξέφρασε την επιθυμία ότι λατρεύει την ραπ. Θα του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο ή μπάσκετ και σε ερώτηση πως θα του φαινόταν κάποια στιγμή στο μέλλον ν’ ακούει το όνομά του στις κερκίδες του νέου ποδοσφαιρικού γηπέδου της ΑΕΚ ή στο κλειστό μπάσκετ της ομάδας, απάντησε: «Φανταστικά! Υπέροχο θα ήταν αυτό, να φωνάζουν το όνομά σου!».

Δε θα μπορούσα να μη ρωτήσω για τι σχέση του και για την επιλογή του από τον καταξιωμένο σκηνοθέτη, Τάσο Μπουλμέτη. Τον ρώτησα, λοιπόν, ποια είναι η γνώμη του για τον σκηνοθέτη και απάντησε: «Τον αγαπώ! Είναι φίλος μου. Με φώναζε συνέχεια ‘‘Το παιδί μου’’. Δυο μήνες διήρκησε η οντισιόν για το αγόρι που θα έπαιζε το ρόλο του Αμερικάνου. Μόλις πήγαμε και με είδε, μου μίλησε λίγα λεπτά και είπε: ‘’Αυτός είναι, τέλος’’. Δέκα μέρες μετά ξεκίνησαν τα γυρίσματα και για μένα η εμπειρία ήταν για 12 ώρες, σχεδόν». Σε ερώτηση μου αν αυτό το πέρασμα άνοιξε πόρτες πήρα την εξής απάντηση: «Μα φυσικά και άνοιξε! Πρώτα από όλα γνώρισα τον κ. Μπουλμέτη, ανθρώπους της ΑΕΚ, τον κ. Αγγελόπουλο, πηγαίνω στο ΟΑΚΑ και κάθομαι στις πολυθρόνες VIP βλέποντας την ομάδα μου. Πηγαίνω στο κλειστό και με χαιρετάνε από τις κερκίδες οι απλοί φίλαθλοι, ζητάνε να βγουν φωτογραφία μαζί μου. Ερχονται οι παίκτες της ΑΕΚ και μου μιλάνε και πολλές φορές μου δίνουν τη μπάλα να κάνω σουτ. Τώρα μιλάω για κάποια διαφημιστικά, ενώ έκλεισα και μία πολύ καλή σειρά. Δε θα ανακοινώσω ακόμα τίποτα! (Μιλάμε για τον απόλυτο επαγγελματία και να τονίσω εδώ πως η μητέρα του ήταν απλός θεατής και δεν είχε συμμετοχή στην κουβέντα μας). Αρα η απάντηση είναι ΝΑΙ, μου άνοιξε πόρτες και είμαι ευτυχισμένος για αυτό».

Μπάρτσα και Κριστιάνο

Εκτός από την ΑΕΚ στην καρδιά του έχει την Μπαρτσελόνα, αλλά και τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον οποίο θεωρεί κορυφαίο! Συνεχίσαμε να τα λέμε, έχοντας απλώσει στο τραπέζι τις τάπες του και φτιάχνοντας τη συλλογή του. Παρόλα αυτά όταν έπρεπε να μιλήσουμε για κάτι που αφορούσε τη συνέντευξη τότε έκανε στην άκρη τα παιχνίδια του και μετατρεπόταν σε επαγγελματία ηθοποιό, ο οποίος είναι έτοιμος να σου απαντήσει στα πάντα με απίστευτο θάρρος και με το «φόβο» να σε ρωτήσει εκείνος κάτι στο οποίο να ζορίζεσαι να δώσεις απάντηση.

Με τη σειρά μου, τη χάρηκα πολύ αυτή τη γνωριμία, έμαθα πολλά και γνώρισα έναν ενήλικα «ντυμένο» παιδί, ένα αυθόρμητο και αληθινό παιδί το οποίο χαίρεσαι να συναντάς και να τα λες μαζί του. Ευχόμαστε σαν basketblog στον Γιάννη να υλοποιήσει κάθε του επιθυμία, κάθε του προσδοκία και να φτάσει εκεί που ορίζει η ψυχή του, πάντα με καλές βάσεις, με τους γονείς του να είναι δίπλα σε κάθε του απόφαση, σωστή ή λάθος, χωρίς να τον επηρεάζουν με στόχο το προσωπικό τους όφελος. Το έχουμε δει σε πολλές περιπτώσεις να συμβαίνει αυτό και είναι καταδικαστέο.