Ενα double double μόνο σπάνιο δεν είναι στην πολύχρονη καριέρα του Γιάννη Γκαγκαλούδη. Οταν, όμως, ο ίδιος ξεχωρίζει το τελευταίο από αυτά, στον χθεσινό αγώνα της Λιβαδειάς με το Παγκράτι όπου είχε 16 πόντους και 15 ασίστ, τότε υπάρχει… θέμα. Ο “Γκάγκα” χάρηκε ιδιαίτερα το προσωπικό ρεκόρ των ασίστ, “μέχρι 11 είχα φτάσει οπότε καταλαβαίνεις ότι οι 15 ήταν κάτι ξεχωριστό”, όπως χαίρεται και με το παραπάνω τη χρονιά που περνάει στη Λιβαδειά και την Α2.
– Αλήθεια, τι δουλειά έχεις εσύ στη Λιβαδειά; Εννοώ μια ομάδα της Α2 και μάλιστα νεοφώτιστη.
“Εχω… τη γνωστή δουλειά μου. Να παίζω μπάσκετ και να το χαίρομαι όπως κάνω πάντα. Είχα κι ένα πολύ μεγάλο κίνητρο, έναν πολύ καλό φίλο από χρόνια στη θέση του προπονητή, με κυνήγαγε χρόνια ο Νίκος, από τότε που έγινε προπονητής. Δεν είχα καμια… καϊλα να παίξω σε αυτή την Α1, έτσι που έχει γίνει και με τα λεφτά που δίνουν. Δεν έχω κανένα απωθημένο, δόξα τω Θεώ είμαι ευτυχισμένος με την καριέρα που έχω κάνει μέχρι τώρα, πλέον θέλω να παίρνω τα λεφτά μου και να χαίρομαι κάθε στιγμή αυτό που κάνω”.
– Αυτό που συνεχίζεις να κάνεις με τον ίδιο ζήλο είναι να κάνεις ευτυχισμένους τους συμπαίκτες σου. Ετοιμα καλάθια μοιράζεις, όταν δεν τα βάζεις, η τέχνη δεν ξεχνιέται.
“Εννοείται. Είμαι ο έκτος πασέρ όλων των εποχών στην Α1, είναι κάτι που με… τρελαίνει, μου αρέσει πολύ να τους κάνω ευτυχισμένους. Αυτό έκανα πάντα και νομίζω γι’ αυτό ήμουν και αγαπητός στους συμπαίκτες μου, ποτέ δεν έπαιζα για την πάρτη μου.
Να σου πω και κάτι άλλο όμως. Για να μην είμαι υπερβολικός και πω ότι παίζω στην ομάδα με το καλύτερο κλίμα που συνάντησα ποτέ, στη Λιβαδειά αυτό που συνάντησα το θυμάμαι μόνο στη δεύτερη χρονιά μου στον ΠΑΟΚ και στη δεύτερη στον Αρη. Τόσο καλή παρέα, εκπληκτικούς χαρακτήρες από όλα τα παιδιά, φιλότιμοι, με ήθος, ε, όσο να ‘ναι είναι διπλή η χαρά να κάνεις ευτυχισμένους τέτοιους ανθρώπους”.
– Τι δουλειά γίνεται στη Λιβαδειά; Και αγωνιστικά αλλά και σαν οργάνωση ομάδας.
” Πολύ καλή. Η αγωνιστική νομίζω φαίνεται και στο γήπεδο με την πορεία μας. Η διοίκηση ζει καινούργιες εμπειρίες, αλλά είναι φιλότιμοι άνθρωποι που αγαπάνε την ομάδα. Νομίζω ότι του χρόνου που θα είναι όλοι πιο έμπειροι θα είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα. Κάθε επίπεδο που ανεβαίνεις ζεις διαφορετικές καταστάσεις και αυτό δεν ισχύει μόνο για παίκτες και προπονητές. Με κάποιες πινελιές που θα μπουν το καλοκαίρι, νομίζω ότι η Λιβαδειά θα αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία για το καθένα να έρθει και να δουλέψει εδώ”.
– Την εξέλιξη του πρωταθλήματος πώς τη βλέπεις;
“Κατ’ αρχάς όλοι συμφωνούν ότι είναι ένα πολύ καλό, δυνατό και ποιοτικό πρωτάθλημα. Εμείς ακόμα δεν έχουμε εκπληρώσει το στόχο μας, αφού όλα είναι αμφίρροπα, όμως σίγουρα βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο για να πετύχουμε κάτι που στην αρχή φαινόταν εξαιρετικά δύσκολο, όταν η ομάδα βρέθηκε… απότομα στην κατηγορία και άρχισε με μόνο μια νίκη για κάποιο διάστημα Τώρα είμαστε στη μέση της βαθμολογίας και κοντά στην επίτευξη του στόχου.
Οσο για τα ψηλά, η Καβάλα δεν είναι γι’ αυτή την κατηγορία. Εγώ θα πω ότι έχει ήδη ανέβει και ότι θα είναι παράξενο αν χάσει ματς. Μπορεί να ακούγεται σα μεγάλη κουβέντα, αλλά εγώ λέω ότι είναι πέντε επίπεδα πάνω από τη δεύτερη ομάδα. Για εκεί θα παλέψουν το Ψυχικό ο Αρκαδικός και όσο αντέχει το Λαύριο, δε μπορείς να μην το υπολογίζεις. Για την παραμονή, πέρα του πεσμένου Ηλυσιακού, βράζουν πολλοί στο ίδιο καζάνι, θα γίνει μάχη”.
– Στην Α1 είπες ότι δεν είχες και… καημό να παίξεις. Δε χώραγες όμως;
“Δε με απασχολεί, στο λέω ειλικρινά. Αρνήθηκα ευγενικά κάποιες προτάσεις που υπήρξαν το καλοκαίρι και μετά δεν το ξανασκέφτηκα. Ξέρεις, αν καθόμουν να το σκέφτομαι θα σήμαινε ότι είχα τον καημό που λες. Είμαι πολύ ευτυχισμένος εδώ που είμαι, το νιώθω εγώ, το βλέπουν και οι δικοί μου άνθρωποι, δεν θα κάτσω να σκάσω για τίποτα”.
– Πολλά παιχνίδια στην Α1 είναι ντέρμπι, άρα υπάρχει ανταγωνισμός. Υπάρχει και ποιότητα;
“Εγώ τα έχω πει πολλές φορές και γίνομαι κακός ή, για κάποιους και γραφικός. Το μπάσκετ στην Ελλάδα είναι σε κατήφορο χρόνο με το χρόνο. Αν κάποιοι θέλουν να εθελοτυφλούν και να μιλάνε για πρωτάθλημα επιπέδου, δικαίωμά τους. Θα μου επιτρέψεις όμως, έχοντας ζήσει από το ’98 μέχρι το ’14 την Α1, έχοντας δει παίκτες και παίκτες, ομάδες και ομάδες, να έχω τη γνώμη μου. Καμία σχέση με τα παλιά. Ευθύνονται πολλοί γι’ αυτό, αλλά δεν θα κάτσω εγώ να το αναλύσω. Ας τα βρουν μόνοι τους, αν τους ενδιαφέρει”.
– Μετά από τόσα χρόνια παθιάζεσαι το ίδιο, έχεις το ίδιο κέφι, είσαι το ίδιο… τρελός με αυτό που κάνεις;
“Και… χειρότερος. Και μέχρι τα 40 που θα παίζω, πίστεψέ με ότι έτσι θα είμαι. Το μπάσκετ είναι η ζωή μου, έζησα εγώ, οικογένειά μου, έζησα και ζω μεγάλες συγκινήσεις, χαρές και λύπες. Δεν το είδα ποτέ σα δουλειά, δυστυχώς μπορώ να πω, με την έννοια ότι αν το έβλεπα έτσι θα μπορούσα να έχω αποφύγει και σοβαρά λάθη που έκανα και τα πλήρωσα. Εγώ πάντα μπαίνοντας στο παρκέ ήθελα να παλεύω, δεν ήθελα να χάνω και πάντα θα δίνω το χέρι όμως αν με νικήσει κάποιος καλύτερος. Αυτά θα κάνω και μέχρι να σταματήσω και σου είπα, θα αργήσω προς στενοχώρια κάποιων”.
– Σα να νιώθεις ότι ενοχλείς κόσμο με την παρουσία σου;
“Στα παλιά μου τα παπούτσια κι αν ενοχλώ. Ναι, ενοχλούσα, το ξέρω. Ελεγα πολλά αλλά πάντα έλεγα αυτά που πίστευα. Δεν κρύφτηκα ποτέ, δεν ήμουν κωλοτούμπας κι αυτό μου το αναγνωρίζουν όλοι και είναι μεγάλη μου τιμή. Ούτε ρουφιανάκος ήμουν ποτέ ούτε γλυφτράκος. Κι αν δεν αρέσω σε κάποιους, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αρέσω όμω και σε πολλούς και αυτό για μένα είναι μεγάλη τιμή”.
– Εχεις ακόμα στόχους καριέρας ή θέλεις να ζεις και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή όσο κρατήσει;
“Κοίτα, σαφώς και έχω στόχους σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε προπόνηση. Και ατομικούς κα ομαδικούς, να εδώ, θέλω να σώσουμε τη Λιβαδειά και να βοηθήσω εγώ σε αυτό. Αν εννοείς απωθημένα καριέρας όμως, όχι δεν έχω. Είναι αυτό που είπες. Να ζω και να χαίρομαι κάθε μέρα, κάθε στιγμή που περνάω παίζοντας μπάσκετ”.