H Διονυσία Αλεξανδρή ξεκίνησε το μπάσκετ από… τύχη και κατέληξε να το αγαπήσει όσο τίποτα άλλο. Από μικρή ηλικία γεύτηκε επιτυχίες με διάφορους συλλόγους, όμως, αυτό που της μένει ανεξίτηλο, είναι η παγκόσμια διάκριση με την ομάδα του σχολείου της. Στην πορεία κάπου χάθηκε, επέστρεψε, ωστόσο, δριμύτερη και πιο δυνατή από ποτέ. Είναι εγωίστρια στο παιχνίδι της, αλλά χωρίς δείγματα ατομικισμού, και δε θέλει να χάνει. Αυτό που τη νοιάζει, πλέον, είναι να περνά καλά, όχι, όμως, με την έννοια της καλοπέρασης, αλλά οι λόγοι είναι βαθύτεροι. Φέτος, πρωταγωνίστησε στα παρκέ, με την ομάδα της Δάφνης Αγ. Δημητρίου και η χρονιά έκλεισε ιδανικά, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία του ο σύλλογος ανέβηκε στην Α1 κατηγορία, κι αυτό σηματοδοτεί και την επιστροφή της 26χρονης γκαρντ στη μεγάλη κατηγορία, γεγονός για το οποίο ανυπομονεί.
Η Διονυσία μιλά στο basketblog.gr και την Κάτια Πετροπούλου για την άνοδο αυτή, για την ανανέωση με την ομάδα της, για τις δυνατές “μονομαχίες” που θα υπάρχουν από τη νέα σεζόν στην Α1, θυμάται τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της και όχι μόνο, σχολιάζει την ανάπτυξη στο γυναικείο μπάσκετ και εκμυστηρεύεται τα μελλοντικά της σχέδια.
“Τέλος καλό, όλα καλά”
Η ομάδα της Δάφνης Αγ. Δημητρίου εξασφάλισε την άνοδό της στην Α1 φέτος, τέσσερις αγωνιστικές πριν τελειώσει το Πρωτάθλημα Γυναικών στην Α2 και η Διονυσία αποτέλεσε ένα από τα βασικά στελέχη της ομάδας. Πώς νιώθει γι’ αυτό; “Είχαμε πάρα πολύ καλή ομάδα. Αν είχε ακόμα δύο ξένες, θα μπορούσε να σταθεί και στην Α1, έτσι όπως ήμασταν, κατά τη γνώμη μου. Ήμασταν το φαβορί στην αρχή, είχαμε πολύ έμπειρες παίκτριες. Σίγουρα υπήρχαν δύσκολες μέρες, δύσκολοι αγώνες, δύσκολες συνθήκες. Παρόλα αυτά τα ξεπεράσαμε, φτάσαμε στο στόχο”, λέει, για να συμπληρώσει ποιες αναμετρήσεις ήταν οι πιο δύσκολες και στις οποίες κρίθηκε κι η άνοδος, “δύσκολο παιχνίδι, και αναμενόμενα, ήταν αυτό με το Φάρο, που κερδίσαμε στην παράταση. Πιο πριν είχαμε κάνει μία ήττα με τον Ίκαρο, επομένως, δεν ήταν στις βλέψεις μας να κάνουμε άλλη μία. Και φυσικά με τον Πανιώνιο, όπου παίξαμε εξαιρετικά, και με το Σπόρτιγκ, που νικήσαμε με buzzer beater”.
Τη ρωτάω ποιες ήταν οι δυσκολίες που υπήρχαν, παρόλο που ο σύλλογος έκανε μια εξαιρετικά καλή πορεία. “Όταν κάναμε αυτή την αναμενόμενη ήττα, δε το περιμέναμε με τίποτα, ίσως και γι’ αυτό να ήρθε αυτό το αποτέλεσμα. Έπρεπε να σταθούμε στα πόδια μας, γιατί δεν ξέραμε τι συμβαίνει και η καθεμία έπρεπε να βρει τον εαυτό της. Ήταν λίγο δύσκολες οι προπονήσεις, μέχρι να έρθει κι ο επόμενος αγώνας να ξεκινήσουμε, γιατί είχαμε και κενό λόγω Χριστουγέννων. Μετά ξεκινήσαμε το δεύτερο γύρο με τον Πανιώνιο, και μέχρι να αρχίσουν πάλι οι αγώνες, υπήρχε μία ένταση”. Ωστόσο, το κλίμα ανάμεσα σε εκείνη και τις συμπαίκτριές της ήταν καλό και δεν επηρεάστηκαν πολύ από τις όποιες καταστάσεις. “Είχαμε πολύ καλό κλίμα. Γυναίκες είμαστε, δύσκολες μέρες περνάμε όλες (γέλια). Παρόλα αυτά, κατά γενική ομολογία είχαμε πολύ καλό κλίμα. Και δόξα τω Θεώ, τέλος καλό, όλα καλά”.
Η Διονυσία ήταν και μία από τις πρώτες σκόρερ στην Α2, μαζί με τις Τζούλι Στεφανίδου και Στέλλα Φουράκη, όμως, αυτό είναι κάτι που δε την απασχολεί και πολύ, καθώς δίνει μια αφοπλιστική απάντηση. “Η αλήθεια είναι πως το σκοράρισμα δεν είναι τόσο στα πλάνα μου. Βγήκε καθαρά, δε το επεδίωξα”, και προσθέτει, “αυτό που με νοιάζει είναι άλλες κατηγορίες, όπως παραδείγματος χάριν, οι ασίστ ή τα λάθη. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει στατιστική στην Α2”, λέει με μια πικρία, όσον αφορά το τελευταίο.
Πρόσφατα, μάλιστα, ανανέωσε και τη συνεργασία της με τη Δάφνη Αγ. Δημητρίου, κάτι που δείχνει, προφανώς, την ικανοποίησή της και τονίζει ότι δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη, ακόμα κι αν είχε προτάσεις από ομαδες της Α1. “Είμαι πολύ ικανοποιημένη. Όπως είπα και πριν, είχαμε καλό κλίμα στην ομάδα. Πέρασα ωραία βασικά! Αυτό έχει σημασία. Ο κόουτς με πιστεύει, τον πιστεύω, μείνανε κι οι παίκτριες. Επομένως, το σωματείο είναι υγιές. Είναι από τα λίγα σωματεία στο γυναικείο μπάσκετ που κρατάνε το λόγο τους. Άρα, δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη να πάω σε άλλη ομάδα”.
“Αξία το ντέρμπι με τον Κρόνο, άλλη κατηγορία ο Ολυμπιακός”
Η γκαρντ της Δάφνης δεν θα βρεθεί για πρώτη φορά στην Α1, από τη νέα σεζόν, καθώς και στο παρελθόν είχε αγωνιστεί ξανά στη μεγάλη κατηγορία. Με αφορμή αυτό, της θυμίζω μια παλιά της δήλωση, που είχε πει “Δε θέλω να επιστρέψω στην Α1 για να πω ότι έπαιζα απλά εκεί ή γιατί είναι καλά τα λεφτά. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι οι συνθήκες στο μπάσκετ”, ζητώντας να μου εξηγήσει ειδικότερα τι εννοούσε. “Γενικότερα, η φιλοσοφία μου σαν άνθρωπος, είναι να περνάω καλά, ότι κάνω να το κάνω καλά και να είμαι καλά εγώ. Είτε παίζω σε Γ’ ΕΣΚΑ, είτε σε Α1, οπουδήποτε. Επομένως, θέλω να είμαι σε μία ομάδα που να έχω ρόλο, γιατί είμαι πολύ εγωίστρια στο να μην έχω ρόλο (γέλια) και να περνάω καλά με τις συμπαίκτριές μου και με την ομάδα. Να δίνω και να παίρνω”.
Η τελευταία φανέλα που φόρεσε, πριν πάει στη Δάφνη, ήταν αυτή του Αθηναϊκού, κι από τη νέα χρονιά θα είναι αντίπαλοι στα παρκέ. Νιώθει περίεργα γι’ αυτό; “Όχι. Είναι άλλο σωματείο από αυτό που ήμουν εγώ. Είναι άλλοι πρόεδροι, άλλες παίκτριες Είναι τελείως διαφορετικά”. Οι αναμετρήσεις, όμως, ανάμεσα στις δύο ομάδες, από την ίδια περιοχή, Κρόνος και Δάφνη, δε φαντάζουν δυνατές; “Σίγουρα τα τοπικά ντέρμπι έχουν πάντα αξία, καθένα για τους δικούς του λόγους. Δε μένω σ’ αυτή τη περιοχή, άρα δεν έχω φανατιστεί με αυτό. Η ομάδα μου θα θέλει να νικάει, να πάει όσο καλύτερα μπορεί γιατί είναι νεοφώτιστη, κι ο πρόεδρος καλείται για πρώτη φορά να ανταπεξέλθει σε μια τέτοια κατηγορία. Οι βλέψεις είναι να πηγαίνουμε κάθε χρόνο και καλύτερα. Στόχος είναι να μείνουμε και κάθε χρόνο να είμαστε καλύτεροι”.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να ανανέωσε 11 παίκτριες, να δυνάμωσε το ρόστερ του με τις Εβίνα Μάλτση και Στέλλα Καλτσίδου, και ο Παναθηναϊκός να ενισχύεται μέρα με τη μέρα, όμως, οι αγώνες κόντρα στους “αιωνίους”, δε φοβίζουν τη Διονυσία, η οποία θεωρεί ότι έχουν περάσει αμφότεροι πια σε άλλο επίπεδο. “Θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός είναι μια άλλη κατηγορία, τουλάχιστον για φέτος. Θα είναι μια εμπειρία να παίξουμε μαζί τους. Δε σκεφτόμαστε να κοντράρουμε τον Ολυμπιακό, σε καμία περίπτωση. Ξέρουμε που βαδίζουμε. Ο Παναθηναϊκός σίγουρα θα κοιτάξει να είναι απειλητικός, όπως κάθε χρόνο. Ο Αθηναϊκός πάει για κάτι καλό. Θεωρώ ότι οι υπόλοιπες ομάδες θα παλέψουμε μεταξύ μας”. Άρα, θεωρεί ανεβασμένο το επίπεδο, πλέον, της Α1, σε σχέση με παλιά, που αγωνιζόταν σε αυτή την κατηγορία; “Με την προσθήκη των δύο ξένων φυσικά είναι πιο ανεβασμένο. Ο Ολυμπιακός έχει γυρίσει και σημαντικές σελίδες με τις Μάλτση και Καλτσίδου, επομένως, αυτό από μόνο του ανεβάζει το επίπεδο. Θεωρώ ότι θα είναι από τις δύσκολες χρονιές στην Α1, σίγουρα πιο δύσκολη από πέρσι”. Συνεπώς, η ίδια κρατάει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, σχετικά με το αν η ομάδα της καταφέρει να ανταπεξέλθει σε αυτό το δύσκολο έργο. “Αν εξαιρέσουμε τις τρεις ομάδες που ανέφερα, θεωρώ ότι όλα είναι πιθανά. Δεν μπορώ να κάνω κάποια πρόβλεψη”.
“Όσο περισσότερο προβάλλεται κάτι, τόσο περισσότερος κόσμος ανταποκρίνεται”
Στο δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος, η Διονυσία μου αναφέρει ότι ο κόσμος στο γήπεδο αυξανόταν σταδιακά, και εξηγεί για ποιο λόγο ήταν σημαντικό αυτό. “Η αλήθεια είναι πως από το δεύτερο γύρο και μετά, είχαμε όλο και περισσότερο κόσμο, δεδομένου, προφανώς, ότι είχαμε νίκες. Είναι θετικό το γεγονός ότι είχαμε περισσότερες οικογένειες με παιδιά στο γήπεδο, άρα αυτό από μόνο του είναι το σημαντικό. Οι ακαδημίες έχουν αυξηθεί, από όσο ξέρω. Είναι κι ένας καλός Δήμος”. Ωστόσο, δε τη λυπεί το γεγονός ότι έπρεπε η ομάδα να κάνει νίκες, για να έρχεται κόσμος στο γήπεδο; “Η αλήθεια είναι ότι όσο περισσότερο προβάλλεται κάτι, τόσο περισσότερος κόσμος ανταποκρίνεται. Και πόσο μάλλον, που από του χρόνου που θα είμαστε Α1, θεωρώ θα έχουμε περισσότερο κόσμο”.
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν πως όσο υπάρχουν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός σε αθλήματα, πλην του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ ανδρών, τόσο περισσότερο κόσμο τραβάνε στα γήπεδα, και το ίδιο συμβαίνει και με το γυναικείο μπάσκετ. Η Διονυσία ενστερνίζεται αυτή την άποψη και λέει με ειλικρίνεια “Κακά τα ψέματα, όσο είναι δυνατοί Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, προσελκύουν και περισσότερο κόσμο, τα μικρά παιδιά έχουν πρότυπα και θέλουν να μοιάσουν σε αυτά, επομένως, πάνε και στα γήπεδα”.
“Μ’ έχει στιγματίσει το Δ.Α.Σ.Α.Λ.”
Η Διονυσία ξεκίνησε την καριέρα της μόλις στα 11 από τη ΜΕΝ Ιλίου και συνέχισε σε ΔΑΣΑΛ, που είχε μεγάλες διακρίσεις, κι έπειτα σε ΑΕΝ Κηφισιάς και Αθηναϊκό. Ποια ομάδα από αυτές ξεχωρίζει, εξαιρουμένης της Δάφνης; “Σίγουρα το Δ.Α.Σ.Α.Λ. Μ’ έχει στιγματίσει αυτή η ομάδα και με έχει αναδείξει. Μέσω και του σχολείου κιόλας, που πήγαινα εκεί, είχαμε βγει τέταρτοι στον κόσμο, άρα μόνο καλά πράγματα έχω να θυμάμαι. Εκεί έπαιξα πρώτη φορά στην Α1, σε μικρή ηλικία, στα 16, με πρωταγωνιστικό ρόλο. Σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα. Έχω φοβερές αναμνήσεις από εκεί”. Το πρόσωπο της φωτίζει όταν θυμάται την ιστορία του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος που έζησε με το Δ.Α.Σ.Α.Λ., μέσα από το οποίο συμμετείχαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Πολωνία, και κατέλαβαν την τέταρτη θέση. “Η αλήθεια είναι πως τότε, γι’ αυτό κιόλας είναι από τις πιο έντονες εμπειρίες της ζωής μου, το Αριστοτέλειο είχε τη Ζωή Δημητράκου, τη Μπουσνάκη, η οποία έχει σταματήσει και ήταν μια τεράστια παίκτρια, είχε πολύ έμπειρο ρόστερ, φοβερή ομάδα, ωστόσο, εμείς χάσαμε στον τελικό από εκείνες. Είχαν μακράν καλύτερη ομάδα από εμάς, και εν τέλει πήραμε το πρωτάθλημα στα χαρτιά, γιατί αυτές είχαν μια παράνομη παίκτρια, κι έτσι πήγαμε εμείς στο Παγκόσμιο. Θεωρητικά, αυτές είχαν βγει πρώτες, όμως, στο Παγκόσμιο δε θα πήγαιναν οι ’87ρες, που ήταν η Δημητράκου και οι υπόλοιπες, θα πήγαιναν οι ’88-’89, που εκεί είχαμε εμείς καλύτερη ομάδα. Εκεί, λοιπόν, βοηθά και η τύχη, γιατί βρεθήκαμε εμείς εκεί, και τα πήγαμε, αν μη τι άλλο, τέλεια! Δε το περιμέναμε καθόλου αυτό που έγινε”, λέει με χαμόγελο κι ενθουσιασμό.
‘Ωρες ώρες η ζωή, όμως, φτιάχνει δικά της σενάρια. Το όνομα της τότε σχολικής αντιπάλου, Ζωής Δημητράκου, ακούγεται έντονα για τον Ολυμπιακό, και σε περίπτωση που γίνει αυτή η μεταγραφή, θα βρεθούν ξανά αντίπαλες με τη Διονυσία, αυτή τη φορά στην Α1. Θα πάρει τις μεταξύ τους αναμετρήσεις λίγο “πατριωτικά” που λέμε; “Αν πάει κι η Ζωή στον Ολυμπιακό, εντάξει.. Η κοπέλα έχει μεγάλη καριέρα, καμία σχέση με τη δική μου. Ο Ολυμπιακός είναι μια άλλη κατηγορία, γιατί με τη Μάλτση, την Καλτσίδου, τη Δημητράκου, με ξένες, θα πάνε σε άλλο επίπεδο τα κορίτσια”.
“Είναι τιμή να φοράς το εθνόσημο”
Η 26χρονη πλέι μέικερ είχε την τιμή να είναι βασικό στέλεχος των Εθνικών Ομάδων Κορασίδων, Νεανίδων και Νέων Γυναικών και μιλά για την εμπειρία αυτή. “Είναι τιμή να φοράς το εθνόσημο και να αντιπροσωπεύεις τη χώρα σου! Έχω περάσει πάρα πολύ ωραίες στιγμές με τα κορίτσια. Διακρίσεις μπορεί να μην είχαμε, αλλά περνάγαμε πολύ ωραία, παίρναμε εμπειρίες”.
Η πιο ξεχωριστή της στιγμή ήταν η πρώτη της εμφάνιση με τη “Γαλανόλευκη”. “Η πιο χαρακτηριστική στιγμή ήταν η πρώτη φορά που πήγα στην Εθνική Ομάδα, με την Κορασίδων, που σωθήκαμε κατηγορία στο τελευταίο παιχνίδι και πανηγυρίζαμε με τις ελληνικές σημαίες. Είχαμε γενικά δύσκολο πρόγραμμα τότε. Ο Θάνος ο Σόφτσης, ήταν αυτός, που πρώτος με επέλεξε στην Εθνική. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία κι αυτή θυμάμαι”. Παρόλα αυτά, έχει ακόμα την επιθυμία να την καλέσουν ξανά στην Εθνική Γυναικών; Η Διονυσία εμφανίζεται προσγειωμένη. “Σίγουρα το να σε καλούν στην Εθνική είναι κάτι σπουδαίο, δε το συζητώ. Εμένα πρωταρχικός μου στόχος ήταν να επιστρέψω στην Α1 και να είμαι καλά, υγιής, να περνάω ωραία. Από εκεί και πέρα ότι είναι να έρθει, θα έρθει”.
Η “επίσημη αγαπημένη”, ωστόσο, συνεχίζει τις υποχρεώσεις για τα Προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2017, και η ίδια είναι αισιόδοξη για μια ενδεχόμενη επιτυχία της Εθνικής “Πιστεύω σ’ αυτή την ομάδα. Θεωρώ ότι έχουμε ίσως την καλύτερη ομάδα, μετά το 2004, που παρακολουθούσα την Εθνική, λόγω του ότι ήταν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες εδώ. Θεωρώ ότι έχουμε πολύ δυνατή ομάδα και πως θα είναι άδικο να μην περάσουμε”.
“Δεν παίρνεις αυτό που αξίζεις, αλλά αυτό που διαπραγματεύεσαι”
Μέσα από τη μεγάλη πορεία της στα παρκέ, σίγουρα θα έχει ακούσει πολλά και θα έχει δει ακόμα περισσότερα. Τη ρωτάω, λοιπόν, για το ρόλο που έχουν οι μάνατζερ στον αθλητισμό και κατά πόσο είναι σημαντική η συμβολή τους, με την ίδια να παραδέχεται ότι παίζουν μεγάλο ρόλο. “Εννοείται ότι παίζουν μεγάλο ρόλο. Η αλήθεια είναι πως, και στο μπάσκετ, και στη ζωή γενικότερα, όλα είναι θέμα timing, θέμα τύχης και συνθηκών. Ένας μάνατζερ σίγουρα θα σε κάνει να έχεις περισσότερες ευκαιρίες στο να βρεθείς σε μία ομάδα. Όπως, επίσης, αν δεν έχεις καλό μάνατζερ, μπορεί να μην είσαι εσύ αυτή που θα έπρεπε να είσαι σε μία ομάδα. Ανάλογα το μάνατζερ που θα έχεις, θα σε βοηθάει ή δε θα σε βοηθάει σε κάποιες ευκαιρίες που μπορεί να σου παρουσιαστούν”.
Άρα, πιστεύει πως αν κάποιος είναι καλός ή όχι, θα φανεί στην πορεία; “Ναι, θα φανεί σίγουρα. Το θέμα είναι αν θα είσαι τόσο τυχερός, ώστε να φτάσεις εκεί που αξίζεις. Γιατί, δυστυχώς, δεν παίρνεις αυτό που αξίζεις, αλλά αυτό που διαπραγματεύεσαι. Επομένως, αν είσαι καλός, χρειάζεσαι κα την τύχη μαζί σου και τις κατάλληλες συνθήκες. Όπως, επίσης, υπάρχουν παίκτες, που κάποιοι μπορεί να μην είναι τόσο ικανοί από κάποιους άλλους, αλλά να είναι σε μεγαλύτερες θέσεις, κι αυτό συμβαίνει και στη ζωή, είτε είναι μια δουλειά είτε το οτιδήποτε”.
Από το ποδόσφαιρο…στο μπάσκετ!
Η αλήθεια είναι ότι το γυναικείο μπάσκετ – όπως και το γυναικείο ποδόσφαιρο- μπορεί να ξενίζει λίγο σε αρκετούς, καθώς στη χώρα μας υπάρχουν ακόμα αρκετά ταμπού. Πώς πήρε η Διονυσία την απόφαση να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο άθλημα; “Από ποδόσφαιρο ξεκίνησα βασικά. Σε ηλικία 11 χρονών, ασχολήθηκα με το μπάσκετ, γιατί έπαιζε η αδερφή μου, που είναι 3 χρόνια μεγαλύτερη. Σπίτι δε με άφηνε η μητέρα μου να κάτσω, επειδή έκανα πολύ φασαρία (γέλια), είχα πολλή ενέργεια. Πήγα ένα μεσημέρι να παίξω μπάσκετ κι έτσι έμεινα στο άθλημα αυτό”, κι εξηγεί πως από τύχη η πορτοκαλί μπάλα έγινε αγάπη, “μ’ άρεσε πολύ το κλίμα στην ομάδα, ήμουν η πιο μικρή, και με είχαν στα ώπα ώπα. Στην αρχή ομολογώ δε μου άρεσε, ωστόσο, είχα μία κλίση, ό,τι μου έλεγαν τα έπαιρνα εύκολα. Και σιγά σιγά ήμουν καλή, έπαιζα σε παιχνίδια κι έτσι έγινε αγάπη το μπάσκετ”.
Επίσης, οι γονείς της δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να παίζει μπάσκετ, γιατί έτσι εξασφάλιζαν την… ησυχία τους. “Ίσα ίσα. Τους άρεσε απλά που έλειπα από το σπίτι, γιατί είχα πάρα πολύ ενέργεια και δεν άφηνα κανέναν να κοιμηθεί (γέλια)”. Πέρα από την πλάκα, η Διονυσία νιώθει ότι τους χρωστάει πολλά, αφού ποτέ δεν αποτέλεσαν εμπόδιο, τόσο στην απόφασή της, όσο και στην επαγγελματική της πορεία και στην ερώτηση αν της στάθηκαν στήριγμα, απαντά “Δόξα τω Θεώ! Το στήριγμα των γονιών μου ήταν να με αφήνουν να κάνω ότι θέλω. Δεν ήρθαν ποτέ στο γήπεδο να φωνάζουν. Πάντα, από μικρή ηλικία, τα έκανα όλα μόνη μου. Δεν ήθελα τους γονείς μου στο γήπεδο, γιατί φοβόμουν μην γίνουν σαν αυτούς που κοροϊδεύω, που αντί να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, κάνουν το αντίθετο. Κι υπάρχουν πολλά παραδείγματα, μεγάλων παικτών και παικτριών, που δεν έχουν καταφέρει να κάνουν κάτι, λόγω των γονιών τους κι αυτά που έκαναν από τις κερκίδες”.
Ακόμη, όταν κάποιος τη γνωρίζει για πρώτη φορά και εκείνη αναφέρει πως παίζει μπάσκετ, η πρώτη αντίδραση είναι να βάλει ο άλλος τα γέλια, καθώς δεν την πιστεύουν, εξαιτίας του ύψους της, όπως λέει κι η ίδια με αυτοσαρκασμό “Λόγω ύψους, γελάει (γέλια). Θεωρούν ότι μόνο οι ψηλοί μπορούν να παίξουν. Το σύγχρονο μπάσκετ, όμως, τους χρειάζεται όλους. Όταν κάποιος που δεν είναι από το χώρο και δεν ξέρει, με γνωρίσει, ναι, ίσως παραξενευτεί. Σίγουρα με ρωτά τι άθλημα κάνω, αλλά δεν πιστεύει ότι είναι το μπάσκετ αυτό (γέλια)”.
“Έχασα όλους μου τους φίλους”
Περίμενε ποτέ η ίδια, άραγε, να φτάσει τόσο ψηλά στην καριέρα της ή θεωρεί ότι αυτό το “ψηλά” δεν έχει έρθει ακόμη; “Όχι, δε σκεφτόμουν ποτέ την επόμενη μέρα ή να βάζω στόχους. Μ’ άρεσε πάντα να περνάω καλά. Ίσως, κι αυτό να μην είναι τόσο καλό τελικά, γιατί, πιο μικρή που είχα προτάσεις και από κολλέγια και από εξωτερικό, δεν το είχα σε τόση προτεραιότητα, ώστε να ασχοληθώ με αυτό. Δε σκέφτομαι πλέον. Μ’ αρέσει να περνάω καλά και να κερδίζω, δε μ’ αρέσει να χάνω (γέλια)”.
Πέραν, όμως, από την καλοπέραση, η Διονυσία έχει περάσει και άπειρες ώρες δουλειάς, προκειμένου να καταφέρει να πετύχει όσα έκανε. “Η αλήθεια είναι πως έχω περάσει άπειρες ώρες δουλειάς στο μπάσκετ. Τρεις ώρες την ημέρα αφιερώνω σίγουρα. Υπάρχουν στιγμές που κάνω ατομικές με διάφορους προπονητές, ανάλογα και την περίοδο και σίγουρα ασχολούμαι πάρα πολύ” και εξομολογείται πως υπήρξε κι ένα διάστημα που κράτησε αποστάσεις απο το μπάσκετ, χωρίς να αποκαλύπτει τι συνέβη, και πλέον, εμφανίζεται συνειδητοποιημένη, λέγοντας πως και η επιστροφή στην Α1 είναι ένα σημαντικό βήμα. “Έχω χάσει κάποια χρόνια από το μπάσκετ, λόγω προσωπικών καταστάσεων κι ίσως γι’ αυτό δεν έχω πλέον κι εγώ βλέψεις π.χ. για την Εθνική ομάδα. Για μένα μόνο και μόνο που θα είμαι στην Α1 και θα πρωταγωνιστήσω εκεί, είναι ένα καλό βήμα. Γιατί σημαντικά χρόνια της ζωής μου, απείχα λίγο από το μπάσκετ σε πρωταγωνιστικό επίπεδο, που ίσως θα μπορούσα να τα καταφέρω”.
Το γνωστό ρητό “θέλει θυσίες για να φτάσεις στην κορυφή” η ίδια το ξέρει από πρώτο χέρι, αφού στερήθηκε αρκετά πράγματα, από έναν απλό καφέ, μέχρι διακοπές, ακόμα και να χάσει κάποιους φίλους. “Ειδικά σε πιο μικρή ηλικία, που έκανα έξι και εφτά ώρες προπόνηση την ημέρα, αναγκαστικά οι φίλοι μου ήταν από το χώρο του μπάσκετ, δεν είχα άλλους φίλους. Έφυγα από τη γειτονιά που έμενα, πήγα σ’ άλλη γειτονιά να παίξω. Έχασα όλους μου τους φίλους. Κανά δύο έχω κρατήσει. Τρία χρόνια στο Λύκειο, δεν είχα πάει ούτε για έναν καφέ. Δεν είχα πάει διακοπές. Σίγουρα, έχασα τους φίλους μου, κέρδισα, όμως, άλλα πράγματα, πολύ πιο σημαντικά” και δε το μετανιώνει λεπτό, καθώς αν είχε την ευκαιρία, θα έκανε ακριβώς τα ίδια “Σε καμία περίπτωση δε το μετάνιωσα! Θα το ξαναέκανα! Ίσως, μετάνιωσα, που μετά από αυτή την περίοδο που προανέφερα, δεν ασχολήθηκα περισσότερο με το μπάσκετ, αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα, που αναγκαστικά έπρεπε να αποσυρθώ λίγο από τον πρωταθλητισμό”.
“Αν μας ακούει κάποιος Υπουργός…”
Τότε, με τις επιτυχίες σε Πανελλήνιο και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η Διονυσία είχε τα εξής δύο προνόμια: πρώτον, να μπει σε σχολή της αρεσκείας της και να σπουδάσει το επάγγελμα που ήθελε να κάνει και δεύτερον, να έχει μία θέση στο Δημόσιο, όταν γινόταν 23 χρονών. Αυτά τα προνόμια φυσικά και τα εκμεταλλέυτηκε, ωστόσο, όσον αφορά το δεύτερο, υπάρχει μία… καθυστέρηση. “Πήγα στο Παιδαγωγικό. Έχω τελειώσει δασκάλα. Τώρα, με τη θέση στο Δημόσιο, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, δεν έχω μπει ακόμα. Περιμένω τη σειρά μου, ελπίζω να έρθει κάποτε. Αν μας ακούει κάποιος Υπουργός, να το συζητήσουμε (γέλια)”. Το Παιδαγωγικό ήταν κάτι που ήθελε να κάνει και τελείωσε με επιτυχία τη σχολή της, καθώς παραδέχτηκε πως τα παιδάκια της αρέσουν πολύ και την ηρεμούν, ενώ, θα ήθελε κάποια στιγμή να διδάξει κιόλας.
Προς το παρόν, όμως, δεν επαναπαύεται, εφόσον συνδυάζει τον πρωταθλητισμό με τη δουλειά, καθώς εργάζεται στην επιχείρηση που έχουν οι γονείς της κολλητής της φίλης. “Βοηθάω βασικά, την οικογενειακή επιχείρηση μιας φίλης μου, που έχουν κάποια μαγαζιά με γαλακτοκομικά προϊόντα. Αυτό είναι που μου αρέσει κιόλας, ότι είναι οικογενειακή επιχείρηση, είναι της κολλητής μου, που είμαστε 15 χρόνια φίλες”. Συνεπώς, είναι δύσκολο να συντηρηθεί μόνο από το μπάσκετ; “Θα μπορούσα να συντηρηθώ. Έχουμε φτάσει σε ένα επίπεδο που παίρνεις περισσότερα λεφτά από μια 8ωρη δουλειά, όπως είναι στις μέρες μας. Ωστόσο, μπορώ να τα συνδυάσω, είναι οικογενειακή η επιχείρηση, μ’ αρέσει πολύ η δουλειά που κάνω”.
“Τα τελευταία χρόνια έχει έρθει η ανάπτυξη”
Στο χώρο της, ωστόσο, παρατηρεί όλο και πιο συχνά σημάδια βελτίωσης και ανάπτυξης, γεγονός που δημιουργεί αισιοδοξία μελλοντικά. “Θεωρώ πως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικές κινήσεις, είτε είναι site, που πλέον ασχολούνται περισσότερο, είτε ιντερνετικά κανάλια που δείχνουν τους αγώνες live. Ο Ολυμπιακός, που έχει κάνει αυτό το τεράστιο βήμα.. Οι ακαδημίες σιγά σιγά αρχίζουν και αναπτύσσονται. Το βλέπω και από το δικό μας σωματείο, που τα παιδιά είναι περισσότερα. Πιστεύω, πως τα τελευταία χρόνια – γιατί εμείς οι Έλληνες έχουμε έτσι την ικανότητα να τα ισοπεδώνουμε όλα – έχει έρθει η ανάπτυξη και η προσθήκη των δύο ξένων βοηθάει περισσότερο στο θέαμα, να είναι πιο ανταγωνιστικό το επίπεδο”. Βοήθησε καθόλου σε όλο αυτό και η πορεία της Εθνικής Ομάδας; “Σίγουρα! Μόνο και μόνο που γέμισαν τα γήπεδα στη Χαλκίδα και που έδειχνε η δημόσια τηλεόραση τα παιχνίδια, είναι πολύ σημαντικό αυτό”.
Κάνοντας, όμως, και λίγο το δικηγόρο του διαβόλου, τη ρωτάω αν θα έφευγε ποτέ για το εξωτερικό, πιστεύοντας πως τα πράγματα είναι καλύτερα σε σχέση με τη χώρα μας. “Στο εξωτερικό είχα τις ευκαιρίες μου παλιότερα. Δε το έκανα. Τώρα δε το έχω σκεφτεί. Στο δικό μου μυαλό, είναι σίγουρα καλύτερα, γιατί, θεωρώ, ότι το κακό του γυναικείου μπάσκετ είναι ότι ασχολούμαστε περισσότερο με άλλα πράγματα, από το να παίζουμε μπάσκετ. Ίσως στο εξωτερικό να μη σε νοιάζει τόσο αυτό, γιατί πας μόνο για να παίξεις. Όταν έχεις μόνο το μπάσκετ, είσαι πιο συγκεντρωμένος, δεν κάνεις άλλα πράγματα στη ζωή σου κι ίσως είναι καλύτερο αυτό”.
“Η πιο έντονη στιγμή για μένα…”
Κάνοντας μια ανασκόπηση της καριέρας της, ζητάω να μου πει ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της επαγγελματικά. “Η πιο δύσκολη στιγμή μου ήταν με την Κηφισιά, που είχαμε ομάδα για να ανέβουμε στην Α1 και, δυστυχώς, πέσαμε. Ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ και δεν καταλάβαινα πως συνέβη αυτό! Χάναμε τα παιχνίδια στον πόντο και δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται και μέσα σ’ ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να βοηθήσω την ομάδα. Είχαμε ένα τέλειο κλίμα μεταξύ μας και δεν καταλάβαινα γιατί χάναμε. Και είχαμε σίγουρα ομάδα για να πρωταγωνιστήσει…”, λέει το ίδιο έκπληκτη ακόμα και τώρα, λες και μόλις έχει συμβεί αυτό το γεγονός.
Ωστόσο, όταν τη ρωτάω, αντίστοιχα, να μου πει για την πιο όμορφη στιγμή, το πρόσωπό της γλυκαίνει. “Η πιο όμορφη στιγμή ήταν σίγουρα η κατάκτηση της τέταρτης θέσης στο Παγκόσμιο. Μοναδικές στιγμές… Τεράστια γήπεδα και γεμάτα… Να είναι ο κόσμος με την ελληνική σημαία… Στο Δήμο, τότε, των Άνω Λιοσίων μας βράβευαν όλοι και έλεγαν συνέχεια γι’ αυτό, οπότε δεν μπορούσες και να το ξεχάσεις και να ήθελες. Γενικότερα, ζήσαμε μεγάλες στιγμές. Επίσης, άλλη μια σημαντική στιγμή για μένα, ήταν που στα 16-17, σώσαμε την ομάδα (Δ.Α.Σ.Α.Λ.) στην Α1, που ήταν να πέσει, με ένα καλάθι μου κι με ένα κλέψιμό μου, ένιωσα απίστευτα, κι είχα παίξει μόλις τέσσερα λεπτά στην παράταση. Έτυχε κι έπαιξα, γιατί είχε βγει με πέμπτο φάουλ η πλέι μέικερ. Αυτή ήταν μια έντονη στιγμή για μένα”.
Παρόλα αυτά, εκείνο που θα ήθελε να κάνει και δεν έχει καταφέρει ακόμα, είναι να μείνει σε μία ομάδα για αρκετά χρόνια, και σαν να ευελπιστεί ότι αυτό το “λιμάνι” που ψάχνει, το έχει βρει στη Δάφνη Αγ. Δημητρίου. “Θα ήθελα να μείνω σε μία ομάδα, γι’ αυτό το λόγο πήγα και στη Δάφνη πέρσι (Α2), στόχος μου είναι να μείνω για κάποια χρόνια. Δε μ’ αρέσει να αλλάζω ομάδες συνέχεια. Θέλω να πρωταγωνιστήσω και να έχω ενεργό ρόλο”.
Όσον αφορά το μέλλον της και αν θα ήθελε να παραμείνει στο χώρο του μπάσκετ ή να ασχοληθεί πάνω στο αντικείμενο που έχει σπουδάσει (παιδαγωγικά), εκμυστηρεύεται “Δε το έχω σκεφτεί, αλλά μ’ αρέσουν σίγουρα τα παιδάκια. Βρίσκω ηρεμία”, ενώ, στην πρότασή μου να τα συνδυάσει αυτά τα δύο και να προπονεί παιδάκια, απαντά “Δεν ξέρω αν είμαι καλή σε αυτό. Δε νομίζω να είμαι καλή προπονήτρια. Βέβαια, στα παιδάκια δεν έχει να κάνει τόσο η προπονητική, άλλα πράγματα χρειάζεσαι. Δεν ξέρω. Θέλω με κάποιο τρόπο να ασχοληθώ με παιδάκια, πάντως, γιατί με κάνουν και ηρεμώ” και παράλληλα συμπληρώνει πως θα ήθελε να αποκτήσει πολλά παιδάκια κι η ίδια στο μέλλον.
Τέλος, με τόσο φορτωμένο πρόγραμμα που έχει, τι είναι αυτό που της αρέσει να κάνει όταν ξεκλέβει λίγο χρόνο; Η απάντηση της Διονυσίας θα σας εντυπωσιάσει. “Παίζω σίγουρα ποδόσφαιρο! Γενικά, οτιδήποτε έχει να κάνει με αθλητισμό, μου αρέσει! Θεωρώ ότι είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω καλά. Ό,τι και να έχει να κάνει με αθλητισμό” κι όταν της λέω έκπληκτη “Δηλαδή και στον ελεύθερό σου χρόνο πάλι με κάποιο άθλημα θες να ασχολείσαι”, είναι καταφατική. “Σίγουρα! Εκατό τοις εκατό!”.
Παρά το πόσο συνεσταλμένη μπορεί να δείχνει, η Διονυσία έχει πνεύμα μαχητή και το σίγουρο είναι ότι στην πορεία της στην Α1, από τη νέα χρονιά, θα βάλει δύσκολα στους αντιπάλους της, τόσο η ίδια, όσο και η ομάδα της. Είναι άτομο που δε τα παρατάει ποτέ, έχει πείσμα κι όσα στραβά και να έρθουν, θα βρει τον τρόπο να χαμογελάσει. Εγώ με τη σειρά μου εύχομαι καλή επιτυχία στην επιστροφή της στην Α1 κι ό,τι καλύτερο!