Τις παλιές αγάπες δεν τις ξεχνάς… έτσι και ο Αβραάμ Καλλινικίδης, επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του, στην ομάδα που τον ανέδειξε, ύστερα απο 13 χρόνια.
Το καλοκαίρι του ΄96 υπέγραψε στο Αιγάλεω και απο κει και πέρα η ιστορία ξεκίνησε να γράφεται, για τον επί 8 έτη (2001-09′) αρχηγό του “σίτι”. Στο διάστημα αυτό κατάκτησε έναν τίτλο Α΄Αθηνών (1997), 2 τίτλους Γ΄ Εθνικής (1999 και 2001), ένα τίτλο Β΄Εθνικής (2004) και μια άνοδο σαν δευτεραθλητής της Α2 (2006), για την Α1 κατηγορία.
Η αήττητη πορεία του Αιγάλεω στην Α΄εσκα τη φετινή σεζόν, δείχνει οτι η ιστορία θα επαναληφθεί, 20 χρόνια μετά και θα ανέβει στην Γ’ Εθνική κατηγορία..ο ίδιος ελπίζει η ομάδα να φτάσει ξανά στα μεγάλα σαλόνια, εκεί που της αρμόζει..
Eπιστρέφεις στο Αιγάλεω μετά απο 13 χρόνια, τι σε έκανε να γυρίσεις ξανά?
“Πάντα ήλπιζα να κλείσω τη καριέρα μου στο Αιγάλεω, αλλά δεν ήξερα πως να το κάνω. Οι συνθήκες φέτος στην ομάδα με έκαναν να “κατέβω” κατηγορία, διότι οι άνθρωποι της διοίκησης μου εγγυήθηκαν ότι θα γίνει κάτι καλό και ήθελαν να επιστρέψει το Αιγάλεω στις μεγάλες κατηγορίες. Έχω άλλον ένα χρόνο συμβόλαιο, που σημαίνει ότι πρέπει να είμαι υγιείς και να πάει καλά η ομάδα. Προς το παρόν πάμε σύμφωνα με το σχέδιο και ετοιμάζομαι ήδη για τη Γ΄εθνική, δεν είμαι αλαζόνας ούτε έχω καβαλήσει το καλάμι αλλά το 10-0 δείχνει το δρόμο προς την άνοδο, ούτε με αυτοκτονία δεν χάνουμε τη πρώτη θέση”.
Το 1997-’98 το Αιγάλεω ανέβηκε στη Γ΄εθνική, 20 χρόνια μετά η ιστορία δείχνει ότι θα επαναληφθεί. Ποιά είναι τα συναισθήματά σου, καθώς εκείνη τη χρονιά ήσουν μέλος της ομάδας?
“Γυρνώ το χρόνο πίσω και εχω μνήμες και εικόνες, μιλάμε για μία ζωή… πριν 20 χρόνια μαζευτήκαμε κάποιοι άνθρωποι και βάλαμε τις βάσεις ώστε το Αιγάλεω μετά απο 8-9 χρόνια να φτάσει στην Α1. Πραγματικά ελπίζω να επαναληφθεί όλο το σενάριο, αν και είναι δύσκολες εποχές, σκαλοπάτι σκαλοπάτι ελπίζω να ανέβουμε ξανά στην Α1”.
Από όλες τις χρονιές που αγωνίστηκες στο Αιγάλεω, ποιά ξεχωρίζεις και γιατί?
“Η χρονιά που ανεβήκαμε στην Α1, γιατί για μένα ήταν δικαίωση πολλών ετών, δικαίωση της αφοσίωσης μου στο μπάσκετ. Ήμουν 29 ετών όταν έπαιξα πρώτη φορά στην Α1, αισθάνθηκα οτι ήταν η τελευταία μου ευκαιρία, δεν ήξερα αν είχα το κουράγιο να συνεχίσω να είμαι στο Αιγάλεω (αν δεν ανεβαίναμε κατηγορία) ή να πάω σε άλλη ομάδα και να προσπαθήσω να αγωνιστώ στην τοπ κατηγορία. Επίσης θα ξεχωρίσω και τη τελευταία χρονιά, που μας άφησε πικρή γεύση ο υποβιβασμός στην Α2 και ακόμα περισσότερο η κατρακύλα που ακολούθησε λόγω της μη σταθερής διοίκησης και της έλλειψης παιχτών”.
Έχεις μπασκετικά απωθημένα? πέτυχες όσα ονειρευόσουν έως τώρα?
“Έχω απωθημένα, νομίζω μόνο παίχτες όπως ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης δεν έχουν απωθημένα. Από τη στιγμή που έπιασα τη πορτοκαλί μπάλα, ονειρευόμουν να παίξω ψηλά, να πάρω πρωταθλήματα, να παίζω σε γεμάτα γήπεδα, να είμαι ο πάικτης που θα “κρίνει” το παιχνίδι. Πολλά από τα όνειρά μου τα πραγματοποίησα, υπάρχουν και άλλα που δεν έγιναν πραγματικότητα, αλλά νομίζω ότι στο τέλος της ημέρας κατάφερα πολύ περισσότερα απ όσα μπορούσα, οπότε είμαι γεμάτος και το ταξίδι ακόμα συνεχίζεται..”
Είχες δύσκολη στιγμή στη καριέρα σου?
“Οι δύσκολες στιγμές ήταν εκείνες που η ομάδα έχανε, έπεφτε κατηγορία, στιγμές που δεν πληρωνόμουν από κάποια ομάδα ή που δεν υπήρχε διοίκηση. Μην ξεχνάμε οτι, όταν δεν αγωνίζεσαι στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό πρέπει να παλέψεις για την επιβίωσή σου, τα χρήματα πλέον δεν είναι πολλά και υπάρχουν άνθρωποι που πίσω τους έχουν οικογένειες και υποχρεώσεις. Είναι μια κατάσταση που την έχω βιώσει αρκετές φορές και είναι από τις πιο δύσκολες”.
Καλύτερος προπονητής και καλύτερος συμπαίχτης που είχες?
“Είχα τη τύχη να συνεργαστώ με αξιόλογους προπονητές όπως ο Πεδουλάκης, Σκουρτόπουλος, Καλαφατάκης, Καστρίτης, αλλά εκείνον που ξεχωρίζω είναι ο Στέργιος Κουφός. Ο Στέργιος κατέχει ξεχωριστό κομμάτι στη καριέρα μου και στην καρδιά μου, σαν προπονητής και σαν άνθρωπος, με βοήθησε πολύ, μου άρεσε η φιλοσοφία του εντός και εκτός γηπέδου και θα τον τοποθετήσω ένα σκαλί πιο πάνω από τους υπόλοιπους. Από συμπαίκτη θα ξεχωρίσω κάποιον που είχα στο Ρέθυμνο και με βοήθησε πολύ, ειδικά στην αρχή που ήταν δύσκολα τα πράγματα. Τότε ήταν αρχηγός της ομάδας (πλέον team manager), ο Γιώργος Κούμουλος που γνωριζόμαστε από 10 ετών. Ήταν ο άνθρωπος που βοήθησε την ομάδα κυρίως εκτός γηπέδου, τους κράτησε όλους ενωμένους, σε μια χρονιά που ήταν πιεστική και έκανε ότι ήταν δυνατό να πετύχει το Ρέθυμνο. Ήταν αρχηγός με όλη τη σημασία της λέξης”.
Όταν αποφασίσεις να κρεμάσεις τα παπούτσια σου, τι θα ακολουθήσει?
“Ομολογώ ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο το σκέφτομαι. Σίγουρα θα μου αφήσει ένα κενό όταν σταματήσω το μπάσκετ, είναι και κάτι που πρέπει να κυνηγήσω άμεσα διότι δεν έχω βγάλει χρήματα και δεν μπορώ να μείνω εκτός για καιρό. Θα μείνω στο χώρο αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα είμαι στο πόστο του προπονητή γιατί ακόμα συνεχίζω να παίζω και είναι αυτό που μου αρέσει. Να ασχοληθώ με κάτι εκτός μπάσκετ δεν θα το κάνω διότι δεν με γεμίζει, το αντικείμενο μου είναι το μπάσκετ και θα ασχοληθώ με αυτό”.