Του Αλέξανδρου Τρίγκα
20/09/2011 (15:54)
Ο μεγάλος Μάικλ
Τζόρνταν έλεγε πως κάποιοι άνθρωποι θέλουν να συμβεί κάτι, άλλοι εύχονται να
συμβεί ενώ υπάρχουν και αυτοί που το κάνουν να συμβεί. Στην τελευταία κατηγορία
ανήκει η Αναστασία Κωστάκη.
Η πολύπειρη πλεϊμέικερ αποτελεί ένα από τα καλύτερα
εξαγώγιμα προϊόντα του ελληνικού μπάσκετ καθώς με την ποιότητά της και το
πείσμα της κατάφερε να υλοποιήσει όλα τα μπασκετικά της όνειρα με αποκορύφωμα
τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Ελλάδα και το WNBA.
– Η τελευταία σου
χρονιά ήταν στην Ιταλία, όπου πήγες αρκετά καλά ομολογουμένως. Ποιά είναι τα
πλάνα σου για τη νέα αγωνιστική περίοδο;
“Προτεραιότητά μου είναι να αγωνιστώ και πάλι στο εξωτερικό, όμως
υπάρχουν κάποιες δυσκολίες λόγω του ότι εργάζομαι ως δημόσιος υπάλληλος. Αυτό
είναι ένα πρόβλημα γιατί δεν μπορώ να πάρω άδεια και αναγκάζομαι να υπογράφω
αργά κάθε χρονιά.
Έτσι, η χρονική περίοδος που μπορώ να φύγω στο εξωτερικό
είναι περιορισμένη, γι αυτό και τα τελευταία δύο χρόνια επιλέγω να παίζω από
Δεκέμβριο μέχρι Μάιο. Το γεγονός ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα για κάποιο διάστημα
με βοηθά να οργανώσω σιγά-σιγά και την επόμενη επαγγελματική μου κίνηση.
Θέλοντας και μη μεγαλώνουμε και πρέπει να κοιτάμε και την επόμενη μέρα”.
– Όταν λες την επόμενη
μέρα, τι είναι αυτό που θα σε ενδιέφερε περισσότερο;
“Πιστεύω πως θα με ενδιέφερε περισσότερο να ασχοληθώ με μικρά
παιδιά, να τους μεταδώσω τις γνώσεις και τις εμπειρίες που έχω αποκτήσει τόσα
χρόνια ως μπασκετμπολίστρια. Έχω κάτι στο μυαλό μου που θα είναι πολύ
επαγγελματικό αλλά δεν θέλω να μιλήσω αυτή τη στιγμή, γιατί δεν είναι τίποτα
σίγουρο. Απλά θα αφορά νέα παιδιά που θα έχουν όνειρα και δίψα για να μάθουν…”
– Σκέφτεσαι, επομένως,
να ασχοληθείς με το θέμα των υποδομών. Πιστεύεις ότι υπάρχουν οι κατάλληλες
υποδομές στην Ελλάδα που θα βοηθήσουν στο να βγουν νέες παίκτριες, ώστε να
βγάλουμε την επόμενη Κωστάκη, την επόμενη Μάλτση;
“Κοίτα, δεν υπάρχει πραγματικά η υποδομή, αλλά πάνω σε αυτό
θα ήθελα να δουλέψω. Πιστεύω πως έχουμε καλούς αθλητές γιατί τον έχουμε μέσα
μας τον αθλητισμό. Το έχουμε αποδείξει πόσο καλοί είμαστε, με τελευταίο
παράδειγμα το πόλο γυναικών με την κατάκτηση του χρυσού στο παγκόσμιο. Γενικά
είμαστε ένας λαός με πολλές δυνατότητες αλλά δεν υπάρχουν οι υποδομές και ίσως
τα παιδιά θέλουν κίνητρα και δεν έχουν. Προσωπικά χαίρομαι πάρα πολύ που ακούω
για τις νεαρές μπασκετμπολίστριες που φεύγουν σε κολλέγια της Αμερικής.
Αν
γύριζα το χρόνο πίσω και ήμουν στην ηλικία αυτή θα είχα φύγει. Κατάφερα κάποια
στιγμή να παίξω στο WNBA,
που ήταν το όνειρό μου, με μεγάλο αγώνα, ενώ θεωρώ πως αν είχα φύγει από μικρή για
κάποιο κολλέγιο, τότε όλα θα είχαν γίνει πιο εύκολα. Δηλαδή, πάλεψα πολύ
περισσότερο. Είναι δύσκολο να φύγεις από την Ευρώπη, να σε σέβονται και να σε
αποδεχθούν στην Αμερική, που υπάρχει μία εντελώς διαφορετική νοοτροπία.
Παροτρύνω πάντα τις νέες κοπέλες που με ρωτάνε τι πιστεύω και τι θα είναι το
σωστό να κάνουν να επιδιώξουν να φύγουν στο εξωτερικό. Πάντα το κάνω αυτό,
γιατί εγώ δεν μετάνιωσα σε καμία στιγμή που έφυγα. Έκανα το χόμπι μου
επάγγελμα, το ευχαριστιέμαι, βγάζω χρήματα, ενώ από το 2003 έως το 2009 ήταν
πολύ καλές οι χρονιές και οι οικονομικές απολαβές που είχα. Γενικά, θεωρώ ότι
είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο να πάει στο εξωτερικό γιατί βελτιώνεται
όχι μόνο ως αθλητής αλλά και ως άνθρωπος. Ανοίγει το μυαλό του, βλέπει
καινούργια πράγματα και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό”.
– Τι κέρδισες από την
παραμονή σου στο εξωτερικό που πιστεύεις πως αν ήσουν στην Ελλάδα δεν θα το
είχες, είτε στον χαρακτήρα είτε στη νοοτροπία σου;
“Όσον αφορά τον χαρακτήρα μου, αυτό που μου λένε διαρκώς οι
άλλοι, που δεν το καταλαβαίνω από μόνη μου, είναι ότι είμαι πάρα πολύ δυναμική,
αλλά μου βγαίνει αυθόρμητα, γιατί έζησα δύσκολες καταστάσεις και επιβίωσα. Αυτό
σίγουρα σε κάνει πολύ πιο δυνατό, πιο ώριμο. Δυναμώνεις, ωριμάζεις. Επίσης,
νομίζω ότι βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακόμα
λένε “είμαστε οι καλύτεροι γιατί έχουμε τη θάλασσα, τον ήλιο..”. Και τελικά με
την κρίση, με αυτό που περνάμε, όλοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως αυτό δεν
είναι το παν. Πρέπει να ζεις σε καλύτερες συνθήκες από αυτές που έχουμε στην
Ελλάδα. Στο εξωτερικό σου παρέχουν τα βασικά πράγματα και η ζωή σου γίνεται πιο
απλή, πιο ήρεμη. Μπορεί να σου λείπει ο ήλιος, η παρέα σου αλλά έχεις άλλο
βιοτικό επίπεδο. Και ίσως αυτό στο τέλος, όταν μεγαλώνεις είναι αυτό που αξίζει
στη ζωή μας.
Δηλαδή απ το να ζεις στην Ελλάδα και να μην έχεις να φας, που λέει
ο λόγος, καλύτερα να πας κάπου αλλού και να είσαι αξιοπρεπής. Από εκεί και
πέρα, σίγουρα η νοοτροπία είναι πολύ διαφορετική. Νομίζω πως όποιος φεύγει το
βλέπει, έστω και για ένα χρόνο. Δεν το λέω με καθόλου υπεροψία. Απλά έτσι είναι
τα πράγματα. Όποιος φεύγει συνειδητοποιεί πως δεν αφήνει το τέλειο, ο
παράδεισος που λένε όλοι ότι είναι η Ελλάδα. Αγαπώ τη χώρα μου και πιστεύω ότι
είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο αλλά κάποια πράγματα πρέπει να τα ζεις, να
ανοίγεις τους ορίζοντές σου και να βλέπεις κι άλλα πράγματα”.
– Ποια πιστεύεις ότι
είναι η κορυφαία στιγμή στην καριέρα σου τόσο σε συλλογικό όσο και σε
διασυλλογικό επίπεδο;
“Αναμφισβήτητα ήταν η παρουσία μου στην Εθνική ομάδα στους
Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Ελλάδα. Η έβδομη θέση που πήραμε ήταν τεράστια
επιτυχία. Και φυσικά αυτό που έζησα στη χώρα μου με τον κόσμο, ήταν μοναδική
εμπειρία. Όσον αφορά το συλλογικό επίπεδο, η καλύτερη που είχα μέχρις στιγμής
στην καριέρα μου είναι η συμμετοχή μου στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, το WNBA. Ήταν κι αυτό ένα
τεράστιο όνειρο που είχα, και μόνο εγώ φαντάζομαι το πίστευα τόσο πολύ. Ήταν
μεγάλη επιβράβευση και ήμουν πραγματικά υπερήφανη γι αυτό που έκανα. Ήταν πάρα
πολύ δύσκολο”!
– Ένιωσες δηλαδή ότι ο
στόχος που είχες θέσει από μικρή, δηλαδή η συμμετοχή σου στο WNBA επετεύχθη;
“Ναι! Από πολύ μικρή είχα μεγάλη πίστη στον εαυτό μου. Δεν
ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Πολλοί γελούσαν τότε. Αλλά εγώ το πίστευα πολύ μέσα
μου. Είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση. Πιστεύω πως οι αθλητές που έχουν πετύχει
πράγματα είναι αγωνιστές, άνθρωποι με πολύ έντονη προσωπικότητα. Δηλαδή, πρέπει
να έχεις αυτά τα στοιχεία στον χαρακτήρα σου.
Σίγουρα χρειάζεται και η δουλειά
γιατί αυτά που κατάφερα, τα κατάφερα με πολύ κόπο. Από τη στιγμή που αποφάσισα
να κάνω πρωταθλητισμό στο εξωτερικό κατάλαβα ότι το μπάσκετ έγινε προτεραιότητά
μου. Πολλές ώρες προπόνησης με γυμναστές που με βοήθησαν σημαντικά. Είχα
συνεργασία με έναν πολύ καλό γυμναστή στην Ευρώπη που με βοήθησε πολύ στην πολύ
καλή μου πενταετία στο εξωτερικό. Όπως και τώρα έχω πολύ καλή συνεργασία με τον
Γιώργο Βαβέτση, ο οποίος πραγματικά τα τελευταία δύο χρόνια με βοηθάει, που “σπάω” τις χρονιές μου και αγωνίζομαι μισή σεζόν στο εξωτερικό.
Ο Γιώργος είναι
δίπλα μου, δηλαδή με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Είναι κορυφαίος και από θέμα
γνώσεων και φυσικά δεν θέλω να πω πολλά πράγματα. Μιλούν τα γεγονότα καλύτερα
καθώς το Μαρούσι, με το οποίο συνεργάζεται τα τελευταία χρόνια, κάνει πολύ
καλές πορείες στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σίγουρα οι προπονητές παίζουν καταλυτικό
ρόλο αλλά όταν είσαι πέντε χρόνια στην ομάδα και ακολουθείς συγκεκριμένο
πρόγραμμα, η ομάδα έχει πολύ καλή πορεία. Εγώ τον ευχαριστώ που εξακολουθεί να
με βοηθάει και είναι πολύ καλός μου φίλος”.
– Μετανιώνεις για κάτι;
“Σίγουρα έχω κάνει κάποια λάθη. Απ τα λάθη, όμως, μαθαίνουμε.
Έχω κάνει κάποια λάθη στις επιλογές μου, ίσως. Υπήρξε κάποια χρονιά που έκανα
λανθασμένη επιλογή ομάδας”.
– Έχεις κάποιο παράπονο
από κάποιον αυτά τα χρόνια, από κάποιον που είπε κάτι για σένα ή δεν πίστεψε
στο ταλέντο σου όσο έπρεπε;
“Γενικά είμαι άνθρωπος πολύ θετικός, δεν μου αρέσει να λέω
ότι με πείραξε κάτι που έγινε. Όταν παίρνω κάποιες αποφάσεις τις παίρνω πολύ
συνειδητά. Για παράδειγμα το ότι σταμάτησα από την Εθνική ομάδα πριν δύο χρόνια
ήταν μία απόφαση που σκέφτηκα πάρα πολύ πριν την πάρω. Είχα μέσα μου μία λύπη
γιατί δεν ένιωθα ότι έπρεπε να σταματήσω αλλά ένιωθα ότι ψυχικά δεν μπορούσα να
συνεχίσω σε αυτό το συγκεκριμένο τιμ”.
– Δηλαδή το κεφάλαιο
Εθνική ομάδα έχει κλείσει οριστικά για σένα;
“Όχι! Δεν έχει κλείσει οριστικά αλλά μου αρέσει να λέμε την
πραγματικότητα. Ηλικιακά δεν νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο να επιστρέφουν οι
μεγαλύτερες αθλήτριες. Καλύτερα να μπουν νέα κορίτσια στην ομάδα. Προσωπικά σαν
Αναστασία μέσα μου δεν ένιωθα χαρούμενη. Τελείωνα τις υποχρεώσεις μου το
καλοκαίρι με την Εθνική ομάδα και ένιωθα μέσα μου μία φθορά. Προτίμησα να
σταματήσω τη στιγμή που ήμουν στην κορυφή μου και είχα καλές αναμνήσεις από την
Εθνική.
Εγώ την Εθνική την έχω στο μυαλό μου ως κάτι σπουδαίο! Είναι τιμή μου
που έπαιξα τόσα χρόνια και αναδείχθηκα. Μέσω της Εθνικής με είδαν σκάουτερ από
την Ευρώπη και την Αμερική. Αν δεν έπαιζα δεν ξέρω αν θα είχα καταφέρει τόσα
πράγματα. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη όταν ακούω ότι η Εθνική ομάδα κάνει
επιτυχίες, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Έπαιξα 15 χρόνια στα εθνικά
συγκροτήματα, από την Εθνική κορασίδων και νεανίδων και σίγουρα αγαπώ πολύ αυτή
την ομάδα και πάντα όταν έπαιζα ήμουν ευτυχισμένη. Και όταν δεν είσαι
ευτυχισμένη δεν παίζεις μπάσκετ, γιατί το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι.
Και να σου
πω και κάτι; Καλό είναι να φεύγουν οι παλιές για να παίζουν οι μικρές που
έρχονται από πίσω. Κι εγώ στα 19 μου έπαιξα στην Εθνική Γυναικών και εύχομαι
πολλά νέα κορίτσια να το κάνουν αυτό. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να αποχωρούν
οι παλιές για να παίρνουν ευκαιρίες τα νέα κορίτσια. Και όχι να εκμηδενίζουμε
τη νέα γενιά γιατί άκουσα και κάτι μετά το τέλος αυτής της χρονιάς, ότι αν
σταματήσουν κάποιες παίκτριες τελειώνει η Εθνική ομάδα. Αυτό σε καμία περίπτωση
δεν ισχύει.
Κι εμείς όταν ξεκινήσαμε με την ανανεωμένη Εθνική, όταν ήμουν 19-20
με την Μάλτση, δεν πήγαμε καλά τις πρώτες χρονιές. Πηγαίναμε μέτρια αλλά
σιγά-σιγά μας πίστεψαν και στα 25 μας παίξαμε στους Ολυμπιακούς αγώνες και στη
συνέχεια πήγαμε αρκετά καλά. Κοιτάξτε την καριέρα μας. Η καριέρα που κάναμε στη
συνέχεια δείχνει πολλά. Πρέπει να πιστέψουμε στους νεότερους και να τους
δώσουμε ευκαιρίες”.
– Κλείνοντας, κοιτάζοντας
πίσω στην καριέρα σου ποια είναι η φράση που πιστεύεις ότι χαρακτηρίζει την
καριέρα σου;
“Η λέξη που πρέπει να έχουν όλοι οι αθλητές στο μυαλό τους είναι η πίστη.
Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και αυτό που θες να κάνεις να το πιστεύεις.
Να ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε αυτό που θες να κάνεις. Να βλέπεις το όνειρό
σου ότι γίνεται, και θα γίνει. Η πίστη είναι πίσω από όλα αυτά. Οπότε πρέπει να
στοχεύεις κάπου και να δουλεύεις σκληρά”.