Όπου Ντίνος Καλαμπάκος και Κώστας Κατωπόδης, και το αντίθετο. Αυτή είναι η ιστορία ζωής των δυο τεχνικών και φίλων του Παγκρατίου, με τον Κώστα Κατωπόδη, να δίνει στο basketblog.gr την μεγαλύτερη συνέντευξη της καριέρας του, εξηγώντας, πως από το πρώτο του ξεκίνημα στον Μίλωνα, όπου αρκετοί πίστεψαν σε αυτόν από τότε, μέχρι το 2016, κατάφερε να ψηφιστεί μαζί με τον Ντίνο Καλαμπάκο ως μέλος του τεχνικού διδύμου της χρονιάς, οδηγώντας μια ομάδα, που ήταν το πρώτο φαβορί για υποβιβασμό, στα πλέι οφς ανόδου.
To «alter ego» του coach Καλαμπάκου, με τον οποίο εκτός από το Παγκράτι τα τελευταία τρία χρόνια, ήταν μαζί και στο Πέραμα, μίλησε για την τριετία που πέρασε, ανέλυσε το πλάνο των «ροσονέρι», και δεν δίστασε να πει πως πλέον νιώθει και αυτός Παγκρατίωτης.
Κώστα, μετά από τρία χρόνια ποια είναι τα πρώτα σου συναισθήματα, βλέπουμε ότι απογειώθηκε η καριέρα σου: «Δεν είναι θέμα καριέρας, Όταν έρχεσαι στο Παγκράτι είναι κάτι ευχάριστο και κάτι μαγικό, το οποίο μπορείς να το πεις μόνο όταν το ζήσεις. Για εμάς και εμένα προσωπικά, αυτά τα τρία χρόνια ήταν μαγικά και ανεπανάληπτα».
Ωστόσο υπήρξαν και πολλές δυσκολίες, με την ομάδα να ξεκινάει πάντα ως αουτσάιντερ για την παραμονή της. Πως τα καταφέρατε: «Δεν μπορούμε να πούμε και όλα μας τα μυστικά (γέλια). Με τον Ντίνο (Καλαμπάκο) δεν είναι μόνο μια σχέση συνεργατών, είναι μια σχέση ισχυρής φιλίας, μια σχέση ζωής, είναι η καθημερινότητα που είμαστε μαζί, είμαστε μια οικογένεια, και αυτό βοήθησε πάρα πολύ το πάντρεμα με το Παγκράτι, γιατί το Παγκράτι ήταν το μέρος που ανδρώθηκε και ο Ντίνος μπασκετικά, ήταν το σπίτι του, η ομάδα του. Αυτό μας βοήθησε πάρα πολύ, σε αυτό το οικογενειακό κλίμα που δουλεύουμε. Και με όλα τα παιδιά που είχαμε στο παρελθόν στο Πέραμα είχαμε γίνει μια οικογένεια, και αυτό εδώ στο Παγκράτι, έγινε μια πολύ πιο μεγάλη οικογένεια».
Δηλαδή αυτό που λένε ότι είστε ο ένας το «alter ego» του άλλου ισχύει; Μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλον: «Μόνο μια χρονιά το δοκιμάσαμε. Είναι τόσο κοντινή η σχέση μας και η καθημερινότητα μας, που είναι πολύ μικρό το χρονικό διάστημα που μείναμε χώρια, για να πω ότι δοκιμαστήκαμε», για να συνεχίσει μιλώντας για την αυτόματη συνεννόηση που έχουν οι δυο τους σε κάθε παιχνίδι: «Νομίζω ότι αυτός είναι ο ρόλος του προπονητή και του assistant, καταρχήν να μην υπάρχει ο φόβος του πρώτου για τον δεύτερο, και ο σεβασμός του πρώτου στον δεύτερο. Σίγουρα να διακρίνω κάτι και το πω ο Ντίνος δεν θα το σκεφτεί, θα το κάνει, και είναι βασικό ότι θα πάρει την ευθύνη ο ίδιος».
Από την ψηφοφορία των παικτών αλλά και τον προπονητών είστε το τεχνικό δίδυμο της χρονιάς στην Α2. Αυτό πως το αντιλαμβάνεσαι Το περίμενες; «Να σου πω την αλήθεια, εμείς περιμέναμε να παλέψουμε, να μην πέσουμε κατευθείαν. Από την στιγμή που ξαφνικά εμφανιστήκαμε ,ένα απόγευμα στις 5 Σεπτεμβρίου στο γήπεδο, ο στόχος ήταν ξεκάθαρος, αυτή η ομάδα να μην πέσει κατευθείαν. Αν και δεν μας αρέσει να πηδάμε από το καράβι, μετά το αρχικό 1-6, κλωνιστήκαμε, μπήκαν και δεύτερες και τρίτες σκέψεις στο μυαλό μας, και σκεφτήκαμε να αποχωρήσουμε, μήπως δημιουργηθεί ένα σοκ στην ομάδα και αλλάξει το κλίμα. Και ως δια μαγείας, κάναμε ένα καλό παιχνίδι με τον Φίλιππο στην Βέροια, κερδίσαμε, και εκεί γύρισαν όλα. Το «δια μαγείας» το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί από την αρχή της χρονιάς είχαμε βάλει στόχους μετά την τρίτη αγωνιστική, για να έρθουν οι Μαχητές να μας κερδίσουν καθαρά, και αν εξαιρέσουμε Φάρο και Κύμη, ήταν η μόνη ομάδα που μας κέρδισε καθαρά μέσα στο γήπεδο μας. Με αυτή την λογική δεν το περίμενα να έχουμε αυτή την διάκριση και επιτυχία. Σιγά σιγά βλέπαμε και ξέραμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε πράγματα, αλλά το να τερματίσουμε πέμπτοι, και στα πλέι οφ ανόδου, όχι, δεν το είχαμε φανταστεί. Έτσι, τους ευχαριστούμε πολύ για την αναγνώριση, μας τιμά και ειδικά τον Ντίνο».
Ναι, αλλά είναι ένα συν για την καριέρα σας και το βιογραφικό σας: «Δεν είναι θέμα καριέρας. Για όσους γνωρίζουν, ξέρουν ότι εμείς δεν το βλέπουμε έτσι το μπάσκετ. Είναι η καθημερινότητα μας, να «ξεκαπνίσουμε» από τα άλλα προβλήματα που μας απασχολούν, το μεράκι μας. Έτσι και αλλιώς αν δεν είσαι στον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό και στον Άρη, δεν μπορείς να ζήσεις μόνο από το μπάσκετ, στην σημερινή πραγματικότητα».
Ωστόσο, δεν θα θέλατε να γίνει πράξη κάποια στιγμή αυτό: «Βέβαια, αν τα καταφέρναμε θα ήταν ευχής έργο. Ο Ντίνος να έχει πάει σε μια πολύ μεγάλη ομάδα, και εγώ να μπορώ να τον ακολουθήσω, σίγουρα θα ήταν τέλεια».
Με τον κόσμο της ομάδας ποια είναι η σχέση σας, έχετε δεθεί, πως σας έχουν δεχθεί: «Νομίζω φαίνεται από την πλάκα που κάνουμε μεταξύ μας, πριν και μετά τα παιχνίδια. Το Παγκράτι όπως έχω ξαναπεί, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, είναι το Παγκράτι και αυτό τα λέει όλα. Αν αρχίσεις να εξιστορείς κάποιες ομάδες, δέκα ομάδες ιστορικές στην Αθήνα, θα είναι μέσα σε αυτές. Και μπορώ πλέον να πω, άσχετα αν έχω γεννηθεί στη Νέα Σμύρνη, η καταγωγή μου είναι από Λευκάδα, μπορώ να πω ότι και να θεωρώ ότι είμαι Παγκρατιώτης μετά από τρία χρόνια ».
Θα ήθελες αυτά τα τρία χρόνια, να γίνουν και τέσσερα και πέντε: «Θα ήθελα κάποια στιγμή, μαζί με τον Ντίνο, και με τους ανθρώπους που ματώνουν στην καθημερινότητα τους, για αυτή την ομάδα, να την οδηγήσουμε στην Α1. Σπάσαμε ένα ιστορικό ρεκόρ, μετά από 32 χρόνια, ξεπεράσαμε τις εκτός έδρας νίκες, τις κάναμε οκτώ, και εκεί καταλαβαίνει την ορμή και την δίψα του κόσμου, καταλαβαίνεις τι σημαίνει να εργάζεσαι και είσαι μέλος σε ένα ιστορικό σωματείο. Ευελπιστώ σε ένα δυο χρόνια να κάνουμε το βήμα παραπάνω, και να είμαστε στην Α1».
Στα φετινά πλει οφς, περιμένατε να το διασκεδάσετε ή είχατε και παραπάνω στόχους: «Όλα τα παιχνίδια θέλουμε να τα διασκεδάζουμε, πάνω από όλα, εμείς με τους παίκτες, μετά ο κόσμος, αλλά πίστευα ότι μπορούσαμε να κάνουμε την υπέρβαση. Δεν ξέρω αν θα κάναμε τρεις συνεχόμενες νίκες με τον Φάρο, αλλά από ότι φάνηκε και στο παιχνίδι μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει το πρώτο παιχνίδι».
Παρατηρούμε ότι η ομάδα παίζει ένα ιδιαίτερο, δικό της μπάσκετ. Τι είναι αυτό ακριβώς που ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ομάδες: «Αυτό που ξεχωρίζει από τις άλλες ομάδες είναι ο Νίκος Σισμανίδης (την στιγμή της συνέντευξης διακόπτει ο Αλέξης Ράπτης, με φιλοφρονήσεις και γέλια). Το στυλ του παιχνιδιού, πιέζουμε τρέχουμε είναι δική του δουλειά», για να επιμείνουμε ρωτώντας τον, ότι μια ομάδα που φαντάζει δυο ταχύτητες γρηγορότερα από τις άλλες, και το στυλ που παίζει είναι μόνο έργο του πολύπειρου, και πρώην γυμναστή της Εθνικής Ανδρών: «Είναι ο τρόπος που παίζουμε. Πολλές φορές κάνουμε και αβίαστα λάθη, χαμένα λέι απ, πάσες χωρίς στόχο, αλλά έτσι είναι το στυλ μας».
Δηλαδή οι παίκτες που διαλέγεται εξυπηρετούν αυτό το στυλ παιχνιδιού ή απλά τυχαίνει: «Και τις τρεις χρονιές διαλέγαμε παιδιά που να μπορούν να προσαρμοστούν στην δική μας φιλοσοφία, όχι να προσαρμοστούμε εμείς στην δική τους. Έτσι στήνουμε τις ομάδες μας, με αυτή τη λογική».
Κάποια στιγμή σε αυτά τα τρία χρόνια που ήσουν πολύ χαρούμενος ή να απογοητεύτηκες πάρα πολύ: «Πέρυσι απογοητεύτηκα πάρα πολύ, με τις δυο ήττες που κάναμε με Ψυχικό και Λευκάδα, γιατί πίστευα ότι μπορούσαμε να μπούμε σε διαδικασία ανόδου. Το είχαμε πιστέψει ότι με αυτές τις δυο νίκες θα ανεβέναμε κατηγορία. Τρομερή στιγμή ήταν αυτό που ζήσαμε φέτος με το Πευκοχώρι, την τελευταία αγωνιστική, που ήταν 300 άτομα μέσα στο γήπεδο, και περιμέναμε να μάθουμε το αποτέλεσμα στην Λευκάδα, με τους έντονους πανηγυρισμούς στο φινάλε για την είσοδο μας στα πλέι οφς. Ήταν κάτι μαγικό, ήταν τρομερές οι στιγμές, ήταν μια δικαίωση για όλους, για τα παιδιά, για εμάς, για τον κόσμο».
Η ομάδα σας κέρδισε σε έδρες (Ιβανώφειο, Ερυθραία, Λευκάδα, Περιστέρι, Ψυχικό), που δεν καταφέρανε και πολλοί. Πως έγινε αυτό: «Θεωρώ το νεαρό της ηλικίας των παικτών. Είχαν άγνοια κινδύνου, και ξέραμε ότι και πίσω στο σκορ να είμαστε, το καλό μας σημείο ήταν το τρίτο δεκάλεπτο. Δηλαδή στον Ηρακλή βρεθήκαμε 22 πόντους πίσω, σε Λιβαδειά, Λευκάδα με 17 πόντους στην Ερυθραία 14 πόντους, και τα καταφέραμε», για να ρωτήσουμε, πως γυρίζουν τέτοιες διαφορές: « Ξεκάθαρα θεωρώ ότι δεν αντέχουν οι αντίπαλοι. Εμείς είμαστε πιεστικοί και μπροστά και πίσω, δηλαδή έχουμε κάποια παιχνίδια που πιέζουμε και στην επίθεση, έχουμε συνεχόμενη κίνηση, και αυτό δημιουργεί κούραση στην αντίπαλη ομάδα. Εμείς λόγω του Νίκου Σισμανίδη έχουμε πολύ γυμνασμένη ομάδα, και αντέχαμε. Γενικά όπου υπάρχει μπάλα πέφτουμε πάνω, κυνηγάμε σε όλο το γήπεδο».
Δηλαδή, δημιουργείτε σχολή μπάσκετ: «Είναι και η ανάγκη που μας κάνει να παίζουμε έτσι, δεν γίνεται να παίξουμε σετ παιχνίδι. Και στο Πέραμα έτσι έπαιζε η ομάδα, ίδια λογική και φιλοσοφία. Είναι και το πιο περιορισμένο μπάτζετ, που σε κάνει να ψάξεις να βρεις λύσεις για να γίνει πιο ανταγωνιστικός».
Αναφορικά με το πρωτάθλημα, πιστεύεις ότι ανέβηκε δίκαια η Κύμη: «Όπως έγινε, πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη ομάδα, Και εμείς το καταλάβαμε, παίζοντας μαζί τους μετά την διακοπή του Πάσχα, ότι η Κύμη μαζεύτηκε, δούλεψε, δεν τα παράτησε μετά την μεγάλης έκτασης ήττα στο Κερατσίνι από τον Φάρο, και τα κατάφεραν. Πίστεψαν στον εαυτό τους, και ήταν πολύ σοβαροί».
Αναφορικά με τα πλέι οφ και πλέι άουτ, πως τα κρίνεις. Ήταν σωστή η κίνηση της ομοσπονδίας, γιατί διαμαρτύρονται πολλές ομάδες ότι δεν έπρεπε να γίνουν: «Ας διαμαρτυρόμαστε όλοι πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα, και πριν θεσπιστούν. Ήταν αυτή η διαδικασία, η προκήρυξη του πρωταθλήματος, όλοι μας έπρεπε να προσαρμοστούμε σε αυτή. Για παράδειγμα πάρτε την Ερυθραία (ως παράδειγμα το θέτω και μόνο), έκανε πολύ σημαντικές αχρείαστες νίκες για την οικονομία του πρωταθλήματος, κέρδισε όλους τους πρώτους, δηλαδή ομάδες που θα τις έβρισκε ποτέ μπροστά της στα πλέι άουτ. Και όπως είδαμε στον δεύτερο γύρο, όλα πήγαν στραβά, είχαν άτυχα αποτελέσματα, δεν άντεξαν, και το βρήκανε μπροστά τους, με αποτέλεσμα να υποβιβαστούν. Σίγουρα ήταν πιο ανταγωνιστικό, στα παλιά πρωταθλήματα, με την προηγούμενη μορφή, από την 18η ή 19η αγωνιστική, υπήρχαν ομάδες αγωνιστικά αδιάφορες».
Τόλης Κουτρούλιας, στα 40 του χρόνια, και ακόμα παίζει ως έφηβος, κάποιο σχόλιο: «Δεν υπάρχουν πολλά να πει κάποιος για τον Κουτρούλια, και θέλω να αναφέρω ένα περιστατικό. Όταν ξεκίνησε αυτή η χρονιά, ο Τόλης έμεινε σε αυτή την ομάδα επειδή πίστευε ότι μπορεί κάτι να κάνει. Αυτό τα λέει όλα. Ήταν ο πατέρας των παιδιών, ο καθοδηγητής τους, ο προπονητής μέσα στο γήπεδο σε κάποιες στιγμές. Ο Τόλης είναι τεράστιος, και είναι αυτή την στιγμή, μαζί με δυο τρία παιδιά, η ζωντανή ιστορία της Α2. Μπήκε σε διαδικασία να παλεύει με ψηλούς που για το 2016 έπαιρναν υπέρογκα ποσά, και σε εισαγωγικά, τους έκανε πλάκα. Ο Τόλης είναι ιστορία, είναι γίγαντας, είναι ο «γέρος» του Παγκρατίου».
Και για την προσωπική σου καριέρα, πως βλέπεις την συνέχεια της και πως την ονειρεύεσαι: «Να περνάμε καλά. Πλέον σκέφτομαι λίγο τις διακοπές μου, να ξεκουραστώ, και εύχομαι τη νέα σεζόν να είμαστε πάλι στο Παγκράτι, και όλα θα έρθουν».
