Ενας… Πειραιώτης στην καρδιά, βρίσκεται αυτές τις μέρες στην αγαπημένη του πόλη για να διδάξει τα νέα παιδιά το αγαπημένο του άθλημα. Ο Ντέιβιντ Ρίβερς, καλεσμένος του Δήμου Πειραιά, επέστρεψε στα μέρη που αγάπησε και αγαπήθηκε, έχοντας πάντα στο μυαλό του τον Ολυμπιακό. Σε μια εξομολόγηση καρδιάς, ο Ρίβερς, παροτρύνει τους νέους να κυνηγούν τα όνειρά τους αψηφώντας το φόβο της αποτυχίας, μιλάει για τα δικά του όνειρα και φιλοδοξίες, ενώ ανατρέχει στο παρελθόν για να θυμηθεί την κατάκτηση της Ευρωλίγκας με τον Ολυμπιακό, καθώς και όλη την πορεία εκείνης της σεζόν. Παράλληλα, μιλάει για το λόγο αποχώρησής του από τους «ερυθρόλεκους»,, το παρ’ ολίγον θανατηφόρο ατύχημα που είχε όταν φοιτούσε ακόμα στο κολλέγιο και το… γιατί κουράστηκε από το NBA, με αποτέλεσμα να συνεχίσει την καριέρα του στην Ευρώπη. Δείτε ακόμη, τι απάντησε ερωτηθείς για το εάν θα τον ενδιέφερε να γυρίσει στον Ολυμπιακό, αυτή τη φορά ως προπονητής, το πρώτο του ντέρμπι «αιωνίων και το … καπάκι τουαλέτας, και άλλα πολλά ενδιαφέροντα.
“Να κυνηγάτε τα όνειρά σας”
-Πάλι στα μέρη μας, λοιπόν, Ντέιβιντ, με ποιά αφορμή αυτή τη φορά;
«Εγώ και ο δήμαρχος Πειραιά, Γιάννης Μώραλης, είχαμε μια πολύ καλή συζήτηση με θέμα to να έρθω εδώ και να επισκεφτώ σχολεία αλλά και αθλητικά σωματεία, για να μιλήσω με τα παιδιά και να μοιραστώ τις εμπειρίες μου, όχι μόνο για το μπάσκετ αλλά και για το πώς να είσαι ηγέτης. Επίσης, το να είσαι μέντορας και να δίνεις πίσω στην κοινωνία, στην οικογένεια και στα παιδιά. Αμφότεροι, θεωρήσαμε ότι θα ήταν υπέροχη ιδέα να κάνουμε κάτι θετικό και να ενθαρρύνουμε τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο να συμμετάσχουν παράλληλα σε κάποιο άθλημα».
-Επομένως, ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις στα παιδιά, που είτε παίζουν ήδη μπάσκετ είτε τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο;
«Το πρώτο βήμα είναι να το διασκεδάζεις. Να αγοράζεις τον εξοπλισμό για το άθλημα που σου αρέσει και σε κάνει χαρούμενο και να βγεις έξω και να παίξεις διασκεφάζοντάς το. Το δεύτερο, είναι να μη φοβάσαι ποτέ να αποτύχεις. Τα παιδιά, σήμερα, αποκτούν συνεχώς νέες εμπειρίες και ανακαλύπτουν καινούρια πράγματα καθημερινά. Το μήνυμά μου λοιπόν προς αυτά, είναι αγκαλιάσουν τη ζωή και όλες τις προκλήσεις που αυτή φέρνει και να μην φοβηθούν ποτέ να αποτύχουν. Να κυνηγούν πάντα τα όνειρά τους με αυτοπεποίθηση, στάση την οποία είχα κι εγώ από μικρός γιατί είχα μεγάλα όνειρα και πολλοί άνθρωποι μου έλεγαν :«Ντέιβιντ, τα όνειρά σου είναι πολύ μεγάλα», αλλά ποτέ δεν τούς έδινα σημασία. Αυτός άλλωστε, είναι ο σκοπός της επίσκεψής μου εδώ και το μήνυμα που θέλω να μοιραστούμε τα παιδιά στο σχολείο και με τα παιδιά στα αθλητικά σωματεία είναι το εξής: βρείτε αυτό που αγαπάτε και μην φοβάστε να το κυνηγήσετε».
-Ότι δηλαδή μπορούν να κάνουν οτιδήποτε επιθυμούν:
«Ακριβώς, ακριβώς. Δεν υπάρχουν όρια. Ξέρεις, τείνουμε να βάζουμε όρια στα παιδιά μας. Είναι λάθος να τους δίνουμε την εντύπωση ότι έχουν περιορισμένες δυνατότητές, ότι δηλαδή ΔΕΝ μπορούν να γίνουν αστροναύτες, πρόεδροι, επαγγελματίες μπασκετμπολίστες κ.λπ. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τους βοηθήσουμε να αγκαλιάσουν τα όνειρά τους».
-Το μήνυμά σου προς τους γονείς των παιδιών;
«Το μήνυμά μου προς αυτούς είναι να δώσουν χώρο στα παιδιά να ανακαλύψουν πράγματα. Παραδείγματος χάριν, εγώ έχω τρία παιδιά και δεν αποφασίζω για αυτά. Τους δίνω πληροφορίες και τους αφήνω να επιλέξουν ελεύθερα το άθλημα, με το οποίο θέλουν να ασχοληθούν. Ταυτόχρονα όμως, είμαι εκεί για να τους σηκώσω όταν θα πέσουν, να τους μαζέψω και να τους πω «Όλα καλά, δεν πειράζει. Προχώρα. Συνέχισε να προσπαθείς».Νομίζω ότι αυτό είναι το μήνυμα στους γονείς: ό,τι κι αν φιλοδοξούν τα ίδια τα παιδιά τους να κάνουν, είτ αυτό είναι να γίνουν, συγγραφείς, ποιητές, τραγουδιστές, ηθοποιοί είτε επαγγελματίες παίκτες, ενθαρρύνετε τα παιδιά σας· μην τα κρατάτε πίσω και βοηθήστε τα να πιστέψουν πως μπορούν να γίνουν αυτό που έχουν ονειρευτεί».
-Εσύ, άλλωστε, όντας αρισχτούχος μαθητής του Σεντ Άντονι και απόφοιτος του Νοτρ Νταμ με αξιοσημείωτα ρεκόρ, μπορείς να αποτελέσεις πρότυπο για τα παιδιά και να τα εμπνεύσεις προς αυτή την κατέυθυνση.
«Το ελπίζω. Αυτό κάνω και με τα παιδιά, τα οποία συμμετέχουν στο καμπ μου. Αυτό το οποίο διδάσκω δεν είναι απλώς μπάσκετ, αλλά πραγματική ζωή. Διδάσκω το πώς να γίνει κανείς ηγέτης, το πώς να είναι μέντορας στα παιδιά στην οικογένεια. Εγώ αποτελώ πηγή ζωής για τα παιδιά τα οποία συναντώ, και νομίζω πως το γεγονός αυτό είναι πολύ σημαντικό. Διαφορετικά, δεν έχει κανένα νόημα για εμένα να κάνω αυτό που κάνω. Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ, είναι για να επεκτείνω τον εαυτό μου, στα παιδιά και στην κοινωνία. Θέλω λοιπόν, να ευχαριστήσω ξανά το δήμαρχο Πειραιά, Γιάννη Μώραλη, χάρη στον οποίο πραγματοποιήθηκε αυτό το ταξίδι μου εδώ. Αυτό που έχω να κάνω είναι να βρεθώ μπορστά σε γονείς και σε παιδιά και να μοιραστώ τις εμπερίες και όλα εκείνα τα πράγματα, που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της προσωπικότας και του χαρακτήρα μου. Είναι σημαντικό, γιατί σχεδιάζω να δημιουργήσω νέες σχέσεις με παιδιά και γονείς, για τα οποία γίνομαι πηγή γνώσης. Αυτό συμβαίνει και στο μπασκετικό μου καμπ. Είμαι ενθουσιασμένος με αυτήν την προοπτική και βασικό μου μέλημα είναι να αποτελέσω πηγή έμπνευσης και ενθάρρυνσης για αυτά τα παιδιά».
Ο προπονητής, ο δάσκαλος, ο μέντορας
-Πέρα από την ενασχόληση με τα παιδιά, αποφάσισες να γίνει προπονητής. Την περασμένη σεζόν, βρέθηκες στον πάγκο του Kennesaw State University ως βοηθός του κόουτς Λάλαθιν. Πώς έζησες πρώτη σου εμπειρία σε πάγκο ομάδας; Ήταν η πρώτη σου φορά νομίζω.
«Ναι, ήταν η πρώτη μου εμπειρία σαν κόουτς στο NCAA, και μάλιστα ως associate head coach. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία, από την οποία έμαθα πολλά γύρω από το lifestyle του κολλεγιακού μπάσκετ από μια διαφορετική οπτική γωνία (σ.σ. εκτός από αυτή του παίκτη. Η θέση αυτή, απαιτεί πολύ χρόνο και αυτοθυσία. Πάντως, πραγματοποιήσαμε μια από τις πιο επιτυχημένες σεζόν στην ιστορία του κολλεγίου και είμαι πολύ περήφανος που υπήρξα μέλος αυτής της επιτυχίας».
-Στο δίλημμα προπονητής στο NCAA ή «δάσκαλος» και μέντορας μικρών παιδιών τι απαντάς;
«Στην πραγματικότητα, έχω μεγαλύτερη ελευθερία όταν δουλεύω με μικρά παιδιά και οικογένειες.Αντιθέτως, ως κόουτς στο NCAA, υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές και περιορισμοί κι έτσι δεν μπορώ να εργαστώ όπως ακριβώς επιθυμώ. Με άλλα λόγια, είμαι περιορισμένος, στον τρόπο με τον οποίο μπορώ να δουλέψω, επομένως προτιμώ να την ενασχόληση με μικρότερες ηλικίες· να μιλάω στα παιδιά, με στόχο να τα εμπνεύσω και να τα ενθαρρύνω».
-Έχεις υπάρξει σπουδαίος παίκτης. Θα προσπαθήσω λοιπόν,να σου θέσω ένα νέο δίλημμα: προπονητής ή παίκτης ; Ποιον από τους δύο αυτούς ρόλους προτιμάς περισσότερο;
Παίκτης.
-Είσαι απόλυτος γι’ αυτό;
Ναι, γιατί όταν μου κάνεις αυτή την ερώτηση, το μυαλό μου πηγαίνει κατευθείαν στον παίκτη, ο οποίος ήμουν. Πιστεύω, ότι το είδος παίκτη που ήμουν, ήταν ιδανικό για κάθε προπονητή. Διότι σε μια ομάδα μπάσκετ, έχεις έναν διευθύντα σύμβουλο ο οποίος είναι ο προπονητής, και στη συνέχεια έναν στρατηγό ο οποίος αναλαμβάνει την εκτέλεση του πλάνου. Κι εγώ ήμουν τέτοιος παίκτης. Λάτρευα να παίρνω πλάνα παιχνιδιού και να τα εκτελώ. Με άλλα λόγια, ήθελα να είμαι ηγέτης. Επομένως,προτιμώ το ρόλο του παίκτη.
-Ποιο είναι το δικό σου προπονητικό στυλ; Έχεις αποκλειστικά τη δική σου φιλοσοφία ή έχεις υιοθετήσει στοιχεία από προπονητές που είχες στο παρελθόν, όντας παίκτης;
Πιστεύω ότι η φιλοσοφία μου ως προπονητής, περιλαμβάνει όλα αυτά που έχω μάθει από τον προπονητή μου στο high school, τον προπονητή μου στο κολλέγιο, τον προπονητή μου στους Λέικερς, Πατ Ράιλι. Η φιλοσοφία μου, περιλαμβάνει επίσης, αυτά που έμαθα από τους εξίσους εξαιρετικούς προπονητές μου στην Ευρώπη: τoν Ζακ Μονκλάρ στη Γαλλία (σ.σ. Αντίμπ), τον κόουτς Ιωαννίδη, τον κόουτς Ίβκοβιτς, τον προπονητή μου στην Ιταλία τους προπονητές μου στην Τουρκία. Όλοι τους, έχουν συμβάλλει στον τύπο του προπονητή, που είμαι. Το προπονητικό μου στυλ λοιπόν, είναι ελεύθερο. Οι παίκτες δεν είναι περιορισμένοι, δε μ’ αρέσει να βάζω περιορισμούς στους παίκτες μου. Προσπαθώ αφενός να κάνω τους παίκτες να συμπεριφέρονται ως επαγγελματίες στη δουλειά τους και αφετέρου να παίζουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Αλλά, το πιο σημαντικό για μένα είναι η άμυνα, στην οποία δίνω έμφαση κατά περίπου 80-85%. Επιθετικά, το παιχνίδι είναι λίγο-πολύ αυτορυθμιζόμενο, επομένως τείνω να δίνω περισσότερη ένταση, πάθος και έμφαση στην άμυνα.
-Ακούγοντάς σε, κάποιος φανατικό υποστηρικτής του NBA ίσως να σε χαρακτήριζε τρελό, δεδομένου ότι η άμυνα εκεί συνήθως παραμελείται και δίνεται μεγαλύτερο βάρος στην επίθεση, καθώς και στο προσωπικό ταλέντο του εκάστοτε παίκτη.
Όλοι οι προπονητές που είχα ως παίκτης, είχαν ένα κοινό: είχαν πολύ δυνατή σκέψη και εξίσου δυνατή θέληση. Ναι, το NBA είναι ως επί το πλείστον σόου, αλλά όταν έρχεται η ώρα των playoffs, η άμυνα μπαίνει σε πρώτο πλάνο. Αυτός είναι ο τομέας, στον οποίο δίνεται περισσότερη έμφαση, διότι δεν πρόκειται να κερδίσεις κανένα πρωτάθλημα, εάν δεν μπορείς να παίξεις καλή άμυνα·εάν δεν μπορείς να περιορίσεις τον καλύτερο επιθετικό πάικτη του κόσμου. Πράγματι λοιπόν, για ένα χρονικό διάστημα της σεζόν δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου άμυνα. Αλλά όταν έρχεται η ώρα για τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, βλέπεις την άμυνα να σκληραίνει. Αυτός είμαι εγώ και θα στοιχημάτιζα σε αυτήν τη φιλοσοφία, κάθε μέρα της εβδομάδας.
-Πιστεύεις ότι το γεγονός πως το συντριπιτικό κομμάτι της μπασκετικής σου καριέρας, το πέρασες στην Ευρώπη, σε έχει επηρεάσει στην υιοθέτηση αυτής της φιλοσοφίας; Για να αντιστρέψω, κάπως, το ερώτημα, πιστεύεις ότι εάν έπαιζες περισσότερα χρόνια στο NBA θα είχες διαφορετικό τρόπο σκέψης;
«Όχι, όχι γιατί ήμουν μαθητής του παιχνιδιού. Οι βασικές αρχές της άμυνας, όπως το να είσαι ικανός να σταματήσεις παίκτες ήταν πάντοτε σημαντικά για μένα. Και πιστεύω ακράδαντα ότι η Ευρώπη δεν άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου. Είχα έναν εξαιρετικό ρόλο και συνέβαλα με τον τρόπο μου στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τουλάχιστον, έτσι μου λένε και είμαι περήφανος γι’ αυτό».
Ο Ολυμπιακός και το ανεκπλήρωτο όνειρό του
-Θα ήθελες να γυρίσες κάποια στιγμή στον Ολυμπιακό, αυτή τη φορά ως κόουτς; Ή είναι ένα μακρινό σενάριο;
«Καλή ερώτηση. Είμαι ανοιχτός σε αυτήν την προοπτική. Σίγουρα αποτελεί μεγάλη πρόκληση και με εξιτάρει η ιδέα να αναλάβω τον Ολυμπιακό. Τα τελευταία χρόνια έχουν καταγράψει πολλές επιτυχίες και αυτή τη στιγμή τα πάνε υπέροχα, κάτι το οποίο με κάνει χαρούμενο για το σύλλογο».
-Αυτή την περίοδο, δεν βρίσκεσαι σε συζητήσεις με κάποια ομάδα, έτσι;
«Όχι. Νομίζω ότι όλες οι ομάδες εδώ στην Ελλάδα και γενικά στην Ευρώπη γνωρίζουν ότι είμαι διαθέσιμος, εάν θέλουν να συζητήσουν σοβαρά μαζί μου για να αναλάβω την τεχνική ηγεσία τους. Αγαπώ το να δουλεύω με παιδιά, αλλά αγαπώ επίσης και το να εργάζομαι με επαγγελματίες αθλητές. Πιστεύω ότι φέρνω ένα στυλ, το οποίο είναι πολύ αποτελεσματικό, είτε δουλεύοντας με μικρά παιδιά και όντας μέντορας γι’ αυτά είτε δουλεύοντας με επαγγελματίες και κάνοντάς τους να αφοσιωθούν ακόμα περισσότερο στην εκτέλεση».
-Μιλώντας για τον Ολυμπιακό, μετά από δύο άκρως επιτυχημένες σεζόν, αποχώρησες από την ομάδα. Ποιοι ήταν οι λόγοι; Τι ακριβώς συνέβη;
«Ουσιαστικά, δεν βρεθήκαμε ποτέ στην ίδια σελίδα. Ήμαστε πάρα πολύ κοντά σε συμφωνία (το τονίζει δις), ανυπομονούσα να μείνω στον Ολυμπιακό και να χτίσω μια δυναστεία για τα επόμενα δώδεκα (12) χρόνια . Αγαπώ τη χώρα, τον κόσμο, τους οπαδούς και ειλικρινά ανυπομονούσα να χτίσω πάνω σε αυτές τις δύο επιτυχημένες σεζόν. Δυστυχώς όμως, δεν είχα αυτήν την ευκαιρία».
-Έκανες λόγο για δυναστεία. Πιστεύεις ότι εάν έμενες τότε στον Ολυμπιακό, η ιστορία του συλλόγου θα ήταν διαφορετική; Το λέω αυτό, γιατί μετά την αποχώρησή σου από τον Ολυμπιακό, οι «ερυθρόλευκοι» χρειάστηκαν πέντε (5) χρόνια για να κατακτήσουν ξανά το πρωτάθλημα, το 2002, και δεκαπέντε (15) χρόνια για να επιστρέψουν στην κορυφή της Ευρώπης, πάλι υπό τις οδηγίες του Ντούσαν Ίβκοβιτς.
«Ναι, ναι ασφαλώς. Η ομάδα που είχαμε τότε, ήταν χτισμένη ώστε να είναι επιτυχημένη για τα επόμενα 6-8 χρόνια, κατακτώντας πολλούς τίτλους. Ανυπομονούσα να ζήσω αυτές τις στιγμές και αυτό ήταν το κομμάτι στο οποίο είχα αφοσιωθεί. Το πάθος μου πήγαζε πάντα από τον κόσμο, τους οπαδούς. Είχα πάντοτε την επίγνωση, ότι υπήρχε μια βάση οπαδών, η οποία δαπανούσε χρήματα ώστε να με βλέπει να παίζω. Δεν τους άφηνα να μού υπαγορεύουν τον τρόπο παιχνιδιού μου, αλλά είχα πάντοτε την επίγνωση του γεγονότος ότι έδιναν λεφτά για να έρθουν στο γήπεδο και να υποστηρίξουν την ομάδα, να μας δουν να αγωνιζόμαστε. Κι αυτό ήταν σημαντικό για μένα, και στο τέλος ήλπιζα αυτή η ομάδα να κεδίσει τον τίτλο. Είναι κάτι προσωπικό, κάτι με το οποίο είμαι παθιασμένος και το ωραιότερο είναι ότι, όταν ήρθα εδώ, ανακάλυψα ότι οι οπαδοί έχουν το ίδιο πάθος με μένα».
-Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, 1997. Θυμάσαι τίποτα από τον τελικό και την κατάκτηση του τροπαίου;»
«Ναι, φυσικά. Θυμάμαι ότι ήμαστε πάρα πολύ συγκεντρωμένοι Προσωπικά, δεν είχα μιλήσει πολύ κατά τη διάρκεια του Final Four. Ήμουν ολοκληρωτικά (σ.σ το τονίζει δις) αφοσιωμένος στο να ανταποκριθώ με επιτυχία, να πετύχω. Θυμάμαι ότι στο τέλος, αυτό που έμενε ήταν αγνή (σ.σ. το τονίζει δις) αγαλλίαση».
-Θα μπορούσες να ανακαλέσεις στη μνήμη σου όλη την πορεία εκείνης της σεζόν; Εννοώ, από το καλοκαίρι και την προετοιμασία, μέχρι την κατάκτηση του τρεμπλ;
«Πιστεύω ότι όλους τους τίτλους, τούς κατέκτησα στην προετοιμασία, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού προτού ξεκινήσει επίσημα η σεζόν.(12.20). Νικήσαμε παιχνίδια, χάσαμε παιχνίδια, και τόσο ο κόσμος όσο και τα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να αμφιβάλλουν εάν η ομάδα θα τα καταφέρει, εάν ήμουν ο κατάλληλος πόιντ γκαρντ για να ηγηθεί Υπήρξε κάθε είδους αμβιφιβολία, κι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό με βάση την εξέλιξη. Εγώ όμως δεν είχα καμία αμφιβολία μέσα μου. Η κατάκτηση τίτλων δεν είναι ποτέ είναι εύκολος δρόμος, στρωμένος με ροδοπέταλα. Μερικές φορές πρέπει να κάνεις μερικά βήματα πίσω, άλλες μπροστά. Πρέπει δηλαδή, να πέσεις και να σηκωθείς, κι εμείς τα βιώσαμε όλα αυτά.. Σε κάθε συνέντευξη που είχα κατά τη διάρκεια εκείνης της σεζόν, το μήνυμα μου ήταν παντού το ίδιο: «Πιστεύω ότι θα κερδίσουμε, και θα κερδίδουμε τα πάντα» Δεν ήμουν αλαζόνας, αλλά μιλούσα για κάτι, για το οποίο είχα δουλέψει και προετοιμαστεί και ήξερα ότι θα ανταποκρινόμουν με επιτυχία. Αλλά περισσότεροι από τους τίτλος που έχω κατακτήσει , είναι αποτέλεσμα της δουλειάς που έχω κάνει το προηγούμενο καλοκαίρι».
-Σε κάθε σύλλογο που πήγες κέρδισες κι από έναν τουλάχιστον τίτλο. Αλλά με τον Ολυμπιακό διατηρείς έναν ιδιαίτερο, έναν ξεχωριστό δεσμό. Πώς το εξηγήσεις;
«Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί στον Ολυμπιακό αγωνίστηκα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Ευρώπη,αλλά εν τέλει πιστεύω ότι αυτή η σχέση παραμένει ζωντανή ακόμα και σήμερα. Είναι απίστευτο! Βλέπω ανθρώπους, οι οποίοι έρχονται και μου διηγούνται προσωπικές ιστορίες, και είναι σαν να τους είδα χθες. Κατά τη γνώμη μου, ο δεσμός αυτός οφείλεται στο ότι δεν φοβήθηκα να δείξω τη καρδιά μου και την επιθυμία. Οι σχέσεις είναι δύσκολες, διότι παίρνεις ένα ρίσκο όταν αφήνεις τον εαυτό σου ευάλωτο, και οι οπαδοί εξέφρασαν το πάθος, την αγάπη και την υποστήριξή τους, προτού κάνω το οτιδήποτε για τον Ολυμπιακό Μάλιστα παρατήρησα πως το γεγονός αυτό με βοήθησε να κάνω αυτό που έπρεπε, δηλαδή να αποδώσω στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου και να κερδίσω. Αλλά η σχέση αυτή διατηρείται επειδή οι οπαδοί ξέρουν την καρδιά μου και ακόμα κι αν η σχέση αυτή είχε τα σκαπανεβάσματά της στην αρχή , στο τέλος της σεζόν βρήκαμε μια μεσαία λύση με εκτίμησαν και τους εκτιμώ. Γι’ αυτό κιόλας πιστεύω ότι αυτή η σχέση παραμένει μέχρι σήμερα, δυνατή και ζωντανή όπως τότε».
-Έχοντας κατακτήσει πολλούς τίτλους με διαφορετικές ομάδες σε διαφορετικές χώρες. Ποιο πιστεύεις ότι είναι το κλειδί της επιτυχίας;
«Αφοσίωση και σεβασμός για τη δουλειά που έχεις αποφασίσει να κάνεις. Επίσης, τ να είσαι επαγγελματίας και το να έχεις την επίγνωση του τι είναι αυτό που ζητάει ο άλλος α