Λίγοι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να σου προκαλέσουν τόσο έντονα συναισθήματα στη διήγηση μιας μεγάλης περιπέτειας, ώστε να θυμάσαι εκείνες τις στιγμές που σου συνέβησαν, για ολόκληρη τη ζωή σου. Όχι τόσο για το τι τους συνέβη, αλλά κυρίως για τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετώπισαν τη μεγάλη πρόκληση που βρέθηκε μπροστά τους, δείχνοντας την αληθινή δύναμη της ψυχής τους και κάνοντας μια μεγάλη «μάχη» ακόμη και με το ίδιο τους το «είναι». Στο τέλος, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν παρά να θεωρούνται νικητές!
Ο Κάιλ Κούριτς είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους, συγκλονίζοντας ολόκληρο τον μπασκετικό κόσμο, όταν είχε γίνει γνωστή η διάγνωσή του με καλοήθη όγκο στον εγκέφαλο. Η οικογένειά του, οι άνθρωποι της Γκραν Κανάρια και φίλαθλοι από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, συμπαραστάθηκαν σε όλη αυτή τη δύσκολη διαδικασία, στην οποία πάντως ο πρώτος αισιόδοξος για αίσιο τέλος, ήταν… ο ίδιος ο Αμερικανός φόργουορντ, για να αποθεωθεί και να κερδίσει το σεβασμό απάντων! Δεν μπορώ να κρύψω την έκπληξή μου για την υποδειγματική του ψυχραιμία, όταν στην ερώτηση για την πρώτη του σκέψη στο άκουσμα των μαντάτων από τον ιατρό του, μου απάντησε ότι σκέφτηκε «εντάξει, απλά έχω έναν όγκο στον εγκέφαλο». Τόσο μεγάλη ψυχή κρατά μέσα του, που όχι μόνο δεν ένιωσε άβολα στο να μου περιγράψει ολόκληρη την ιστορία του, αλλά το έκανε χωρίς να παραλείψει καμία λεπτομέρεια.
Ο 26χρονος παίκτης, συγκινεί με όσα λέει στο Basketblog.gr, αν και η συζήτηση δεν ξεκίνησε από την περιπέτεια του, αλλά από το μπάσκετ. Κι αυτό, γιατί σύντομα θα επανέλθει στους αγωνιστικούς χώρους, έτοιμος να βοηθήσει μια ομάδα που εντυπωσιάζει ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, εντός κι εκτός συνόρων. Αφού πριν αρχίσουμε τη συνέντευξη μέσω Skype (φώτο), τον ρώτησα για λόγους αρχικής γνωριμίας στην «πρόσωπο με πρόσωπο» κουβέντα που θα ακολουθούσε, για τα δύο μικρά παιδιά του, τα οποία εκείνη τη στιγμή απολάμβαναν τον ύπνο τους, εν συνεχεία μιλάει για την χαρά του να βρίσκεται σε ένα σύλλογο, όπως η Γκραν Κανάρια, και δη όταν στην άκρη του πάγκου της, κάθεται ένας κόουτς σαν τον Αΐτο Ρενέσες. Δε διστάζει, ασφαλώς, να αναφερθεί και στα όνειρά του, τα οποία δε σταμάτησαν ποτέ…
Κάιλ, η Γκραν Κανάρια μας έχει εντυπωσιάσει τον τελευταίο χρόνο. Έφτασε στους τελικούς του Eurocup πέρυσι, φέτος στον τελικό του Copa Del Rey, ενώ βρίσκεται μέσα στις κορυφαίες ισπανικές ομάδες.
Είναι, όντως, μεγάλη επιτυχία όσα έχουμε καταφέρει και κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Είμαστε μια πολύ καλή ομάδα και ένα πολύ σημαντικό συστατικό, είναι ότι ερχόμαστε συνέχεια πιο κοντά, ειδικά από τη στιγμή που φτάσαμε στους τελικούς του Eurocup. Είμαστε όλοι μαζί πολύ καλοί φίλοι και μέχρι τώρα, όλα πάνε περίφημα σε Ισπανία και Eurocup. Ελπίζουμε να ξαναφτάσουμε στους τελικούς του Eurocup.
Ποιο είναι το «κλειδί» της επιτυχίας σας;
Είναι μια διαφορετική σεζόν για μένα αγωνιστικά, απ’ ότι σε οποιαδήποτε ομάδα παρελθοντικά. Είμαστε πραγματικά, ένα σύνολο χωρίς κανόνες αποδυτηρίων ή κάτι τέτοιο. Είμαστε ομάδα εντός και εκτός παρκέ, διασκεδάζουμε το παιχνίδι και νομίζω, ότι αυτό φαίνεται στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό είναι που μας κάνει επιτυχημένους.
Πώς είναι να βρίσκεσαι στην ίδια ομάδα με έναν προπονητή, σαν τον Αΐτο Ρενέσες, υπό την έννοια ότι είναι ένας θρύλος του ισπανικού μπάσκετ, έχοντας διδάξει πρώτος τα στοιχεία που το χαρακτηρίζουν σήμερα;
Είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, ένας θρύλος όπως ακριβώς το είπες. Είναι ξεχωριστός, γιατί έμαθε σε πολλούς από εμάς να έχουμε διαφορετική νοοτροπία, από αυτήν που είχαμε πριν βρεθούμε στις οδηγίες του. Αυτά που προσπαθεί να μας περάσει σε κάθε προπόνηση είναι, σίγουρα, πολύ δύσκολα, αλλά από τη στιγμή που θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις τον τρόπο, με τον οποίο σκέφτεται, τότε γίνεσαι χωρίς αμφιβολία καλύτερος παίκτης και η ομάδα αρχίζει να βελτιώνεται αισθητά. Είναι πραγματική απόλαυση, να παίζεις για έναν τέτοιο προπονητή.
Μένεις ήδη τέσσερα χρόνια στην Ισπανία. Φαντάζομαι, ότι θα είσαι ικανοποιημένος από τη ζωή σου εκεί.
Ναι, μου αρέσει πολύ η Ισπανία. Τα δύο πρώτα χρόνια στη Μαδρίτη ήταν μια σπουδαία εμπειρία και τώρα, που μένουμε στα Κανάρια Νησιά, έχοντας σπίτι κοντά στην παραλία, δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε για τίποτα.
Θα ήθελα να σου κάνω μερικές ερωτήσεις, στις οποίες αν νιώσεις άβολα, μπορείς να μου το πεις και θα σταματήσω. Ως παίκτης της Γκραν Κανάρια, βίωσες τον τελευταίο καιρό δύσκολες στιγμές, ειδικά από τη στιγμή που διαγνώστηκες με όγκο στον εγκέφαλο. Θα ήθελες να μου πεις από την αρχή την ιστορία, η οποία αν δεν κάνω λάθος, ξεκίνησε από μερικές ημικρανίες που είχες;
Έπρεπε να ταξιδέψουμε με την αποστολή, στις 5:30 το πρωί για εκτός έδρας παιχνίδι. Ξύπνησα το πρωί και δεν ένιωθα καλά, κάτι πήγαινε εντελώς στραβά. Στη συνέχεια, μπόρεσα να ακολουθήσω την αποστολή, καθώς ένιωθα καλύτερα, αν και ακόμη δεν είχε φύγει αυτό το περίεργο πράγμα που με ενοχλούσε. Όταν πλησιάζαμε για την έναρξη του παιχνιδιού, όμως, το κεφάλι μου πονούσε πολύ και είπα αμέσως στο τεχνικό επιτελείο, ότι πραγματικά δεν ήμουν καλά. Τότε αντιλήφθηκα, ότι όντως κάτι δεν πήγαινε καλά, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που, παρά τον πόνο, συνεχίζω κανονικά, εφόσον θεωρώ ότι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Δεν έπαιξα, φυσικά, και θεωρήσαμε πως ήταν μια ημικρανία. Ξεκίνησα, επομένως, να παίρνω μερικά φάρμακα εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν έβλεπα κάποια ιδιαίτερη βελτίωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να πάμε στο νοσοκομείο του Μπιλμπάο και μου έβαλαν ορό και οξυγόνο, λέγοντάς μου πως ήταν απαραίτητο.
Την επόμενη μέρα, πήγαμε στη Βαρκελώνη, αλλά πάλι δεν ένιωθα καλά στην προπόνηση. Πήγα, συνεπώς, στα αποδυτήρια για να αποφύγω τα φώτα και έμεινα στο σκοτάδι για περίπου 1.5 ώρα. Πήγαμε, ξανά, στο νοσοκομείο για ακτινογραφία, ώστε την άλλη μέρα να φύγω μαζί με την ομάδα στο Βερολίνο, όπου είχαμε αγώνα για το Eurocup. Αποφάσισαν, όμως, ότι η περιπέτειά μου δεν είχε τελειώσει και έπρεπε να επιστρέψω στη Λας Πάλμας. Ξύπνησα το πρωί, έκανα ένα ντους, αλλά αμέσως μετά ένιωσα μια φοβερή ζαλάδα και έκανα εμετό. Εκεί, πίστεψα ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει και πήγα εκ νέου στο νοσοκομείο για νέες εξετάσεις. Ο ιατρός, με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε: «Έχω άσχημα νέα για εσένα. Δυστυχώς, έχεις όγκο στον εγκέφαλό σου». Το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να πω «εντάξει» και να καλέσω στο FaceTime τη γυναίκα μου και, ύστερα τον πατέρα μου, ο οποίος μάλιστα ήταν νοσοκόμος σε χειρουργεία, για να τους πω τι έχει συμβεί. Μετά, δε θυμάμαι πολλά πράγματα, γιατί βρισκόμουν σε κατάσταση ύπνωσης και ήταν δύσκολο να καταλάβω τι γινόταν γύρω μου. Αυτό που έμαθα, ήταν ότι η γυναίκα μου, είχε ειδοποιήσει τα δύο παιδιά μου για τον όγκο και πως, δύο ημέρες μετά, επρόκειτο να κάνω την εγχείρηση. Δεν έφτανε κι έπρεπε την αμέσως επόμενη μέρα, να κάνω μια δεύτερη εγχείρηση. Όπως σου είπα, για όλο αυτό το διάστημα δε θυμάμαι πολλά πράγματα και, αυτό που αντιλήφθηκα, ήταν η παρουσία της οικογένειάς μου στο νοσοκομείο. Υποβλήθηκα και σε τρίτη επέμβαση, με όλα να πηγαίνουν ήδη καλύτερα και, εν συνεχεία επέστρεψα στην Γκραν Κανάρια, προκειμένου να ξεκινήσω τη διαδικασία αποκατάστασης.
Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση, από πλευράς συναισθημάτων, όταν ο ιατρός σου είπε τα νέα;
Είναι πραγματικά δύσκολο να ακούς κάτι τέτοιο, αλλά δε λύγισα, δεν φοβήθηκα όταν το άκουσα και δεν είναι κάποιο κλισέ. Σκέφτηκα μέσα μου «εντάξει, απλά έχω έναν όγκο στον εγκέφαλο», κάλεσα τη γυναίκα και τους γονείς μου και αυτό που ήθελα να μαθαίνω κάθε φορά, ήταν απλά το τι «βήμα» έπρεπε να ακολουθήσουμε, για να βελτιωθεί η κατάσταση. Αυτό που σκεφτόμουν, δηλαδή, ήταν η διαδικασία που θα με βοηθούσε να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση.
Τις επόμενες μέρες, όλοι στο παγκόσμιο μπάσκετ έμαθαν για αυτό που σου συνέβαινε. Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν άνετα, όταν κάτι τέτοιο γίνεται γνωστό σε τόσο πολλά άτομα, ενώ άλλοι δεν αισθάνονται το ίδιο. Εσύ πώς το αντιμετώπισες;
Δε με ενόχλησε καθόλου όλο αυτό. Μπορώ να σου πω, μάλιστα, ότι ενθουσιάστηκα από τη στήριξη που έλαβα, αν και στην αρχή, λόγω της κατάστασής μου εκείνες τις ημέρες, δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Η γυναίκα μου, ήταν εκείνη που έδειξε τα κείμενα που γράφτηκαν για μένα, τα tweets, τα μηνύματα στο Facebook από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ισπανία, την Ιταλία και τη Σερβία, ενώ πολλά μηνύματα ήρθαν από τη δική σας χώρα. Ήταν απίστευτο αυτό που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια μου και, κάπως έτσι, κατάλαβα πόσοι και πόσο πραγματικά νοιάζονται για εμένα.
Γυρίζεις, λοιπόν, στην Γκραν Κανάρια και μπαίνεις ξανά στο γήπεδο στο ματς με τη Μάλαγα. Όλο το κοινό σε αποθεώνει, πώς έζησες εκείνες τις στιγμές;
Τον πρώτο καιρό που επέστρεψα στις προπονήσεις, στεκόμουν δυνατός, γιατί έβλεπα τους ανθρώπους της ομάδας να χαίρονται ειλικρινά με την επιστροφή, ένα συναίσθημα που είχα κι εγώ φυσικά. Στο πρώτο ματς, όπου θα επέστρεφα στο γήπεδο, μου είπαν απλά ότι θα μπω για μερικά δευτερόλεπτα και δεν μπορώ να πω, ότι δεν περίμενα να μην αντιδράσουν, αλλά σίγουρα εντυπωσιακό αυτό που συνέβη. Όλοι ήταν στο πόδι για δύο λεπτά, τρελάθηκαν και με έκαναν να νιώσω για άλλη μια φορά, υπέροχα που τους έχω στο πλευρό μου κάθε φορά.
Ο Άλεξ Μουμπρού, αρχηγός της Μπιλμπάο, έκανε μια εντυπωσιακή κίνηση, με το να σε βραβεύσει. Νιώθεις την αναγνώριση εκ μέρους του ίδιου, αλλά και του κοινού της ομάδας του που σε αποθεώνει;
Ήταν το δεύτερο ματς για το Copa Del Rey. Βρισκόμουν στην Κορούνια απλώς για να υποστηρίξω την ομάδα και κλήθηκα να πάω στο κέντρο του γηπέδου, για να γίνει η συγκεκριμένη βράβευση. Δεν έχει σημασία, αν είσαι αντίπαλος ή όχι, αλλά η κίνηση που γίνεται, για να αναγνωρίσουν την προσπάθειά σου, από την οποία βγήκες νικητής. Είναι άλλη μια τρομερή στιγμή που θα κρατάω μέσα μου.
Πότε σου είπαν, ότι θα είσαι έτοιμος να επιστρέψεις;
Απ’ όσο γνωρίζω, θα είμαι έτοιμος μες στον Μάρτιο κι ελπίζω σε δυο εβδομάδες από τώρα, να είμαι έτοιμος να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην ομάδα. Αυτή την εβδομάδα συνεχίζω ατομικά και την επόμενη εβδομάδα, μπορεί να μπω σε προπονήσεις μαζί με όλη την ομάδα και εξαρτάται από τον προπονητή το πότε θα παίξω.
Οπότε αυτό που σκέφτεσαι πια, είναι το να πατήσεις ξανά παρκέ.
Ναι, είναι το μοναδικό πράγμα που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή.
Εκτός από το να είσαι υγιής, ποια είναι πια τα όνειρά σου;
Μετά από αυτή τη διαδικασία, αυτό που θέλω είναι να επανέλθω και να συνεχίσω να προοδεύω, ώστε να φτάσω σε σημείο να αγωνίζομαι σταθερά στην Ευρώπη για ομάδες Ευρωλίγκα και στα πιο μεγάλα πρωταθλήματα της Ηπείρου. Θέλω επίσης, να βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, κάτι που μου δίνει ιδιαίτερη δύναμη. Η οικογένειά μου, συνεπώς, μαζί με τη δουλειά μου, είναι τα δύο στοιχεία που επιθυμώ να διατηρήσω σταθερά στην καθημερινότητά μου, με σκοπό να γίνομαι συνέχεια καλύτερος. Αυτό είναι το όνειρό μου.
Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα στο κοινό που διαβάζει αυτή τη συνέντευξη;
Θέλω να ευχαριστήσω τον καθέναν ξεχωριστά για τη στήριξη, η οποία με βοήθησε πραγματικά πολύ στο να βρω τη δύναμη που χρειαζόμουν, στη διάρκεια της περιπέτειάς μου. Το δεύτερο μπορεί να σας φανεί κοινότοπο, αλλά δεν είναι καθόλου δεδομένο. Θέλω όλοι σας, να έχετε θετική σκέψη, να είστε αισιόδοξοι. Αυτό είναι το στοιχείο, που έκανε για μένα τη διαφορά σε όλη αυτή τη διαδικασία, καθώς απλώς σκεφτόμουν ότι απλά είναι ένας όγκος στον εγκέφαλο και απλώς θα κάνω αυτά που πρέπει, για να κερδίσω αυτή τη μάχη.
Θα ήθελα να σου πω μερικές λέξεις, τις οποίες θα μου αντιστοιχίσεις με μία λέξη, ως απάντηση. Ας ξεκινήσουμε από την οικογένεια.
Τα πάντα!
Ισπανία
Το σπίτι μου
Γκραν Κανάρια
Συναρπαστική
Αΐτο Ρενέσες
Μύθος
Μπάσκετ
Αγάπη
Όγκος
Παρελθόν!
Επεξεργασία φωτογραφίας: Γιάννος Δρέτας