Ο Λευτέρης Κακιούσης «διηγείται» στο Basketblog τη… στιγμή της αθανασίας! (pics + vid)

Έκατο, εκατό… κατοστάρα εκατό τραγουδούσε ένας πλανήτης που σύσσωμος «χόρευε συρτάκι» την 1η Σεπτεμβρίου 2006! Η παγκόσμια υπερδύναμη, αποδείχθηκε πως τελικά είναι κι αυτή «γήινη», με τους παίκτες του Παναγιώτη Γιαννάκη να τους «προσγειώνουν απότομα» στην Αρένα της Σαϊτάμα, χάρη στο μοναδικό παιχνίδι που έκαναν, καθηλώνοντας μία ολόκληρη χώρα. Μία «σταλιά» χώρα 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, είχε καθίσει μπροστά στις οθόνες από τις 10:30 το πρωί (ώρα έναρξης του αγώνα), για να δουν πως η Dream Team δε βρισκόταν τελικά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αλλά… στην ίδια τους την πατρίδα.

Οι Έλληνες παίκτες που μέχρι τότε είχαν κάνει ένα σωρό ανατροπές, ήταν για άλλη μία φορά «απέθαντοι»! Τι κι αν οι Αμερικανοί προηγήθηκαν με 12 πόντους, τι κι αν στη δωδεκάδα τους υπήρχε ένας «γαλαξίας αστέρων» του κορυφαίου πρωταθλήματος, τι κι αν προπονητής τους ήταν ο «θρύλος» του αθλήματος, Μάικ Σιζέφσκι. Σε ένα παιχνίδι με απόδοση δίχως προηγούμενο, έκαναν άλλη μία ανατροπή, ένα «θαύμα» σκοράροντας 101 πόντους και αφήνοντας την παρέα του ΛεΜπρόν, του Ουέιντ, του Καρμέλο, του Πολ και τους Μπος στους 95. Θρίαμβος, απόλυτη ηδονή που «άγγιξε» όχι μόνο εμάς, αλλά και μία ολόκληρη μπασκετική νοοτροπία που πρεσβεύει η Ευρώπη. Τόσο μεγάλη, που η ήττα από τους Ισπανούς στον τελικό λίγο μέτρησε. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως μέχρι σήμερα, αυτή είναι και η τελευταία ήττα της USA Team.

Ο άμεσος συνεργάτης του κόουτς των μεγάλων επιτυχιών εκείνης της διετίας (είχε προηγηθεί το ευρωπαϊκό του Βελιγραδίου το 2005) Παναγιώτη Γιαννάκη, Λευτέρης Κακιούσης, αναλύει στο Basketblog.gr το μεγαλύτερος έπος που έχει γραφεί στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, καθώς και το πώς ζούσαν οι ίδιοι και οι παίκτες εκείνη τη μεγάλη αναμέτρηση. Παράλληλα, τονίζει πως εκείνοι που έμαθαν αυτή την φορά, ήταν οι Αμερικανοί, ενώ αναφέρεται και στην ιστορία της συμμετοχής του… μονίμως αδικούντος τον εαυτό του μέχρι σήμερα, Σοφοκλή Σχορτσανίτη.

«Αυτά τα παιδιά ήταν… επαγγελματίες νικητές»

Αρχικά, ο Λευτέρης Κακιούσης στάθηκε στη σπουδαιότητα της νίκης και εξήρε τον χαρακτήρα των παικτών: «Ήταν μία μεγάλη στιγμή και μία ιδιαίτερη βραδιά για το ελληνικό μπάσκετ. Κυρίως, για τα παιδιά αυτά που ήταν μία μεγάλη ομάδα και, ακόμη περισσότερο, μία πολύ καλή παρέα, τους οποίους εμείς είχαμε χαρακτηρίσει «επαγγελματίες νικητές». Κι αυτό, γιατί μπορούσαν να ανατρέψουν στο παρκέ οποιαδήποτε αρνητική κατάσταση εις βάρος μας, ακόμη κι αν επρόκειτο για τα τελευταία δευτερόλεπτα μίας αναμέτρησης. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, μία ομάδα συμπαγής με πολύ μεγάλο εγωισμό, σπουδαία διάθεση για την νίκη και φτάσαμε σε ένα υπέροχο βράδυ με τους Αμερικανούς τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση, αλλά κυρίως την επίθεση χάρη στην έμπνευση που είχαν τα παιδιά ώστε να εφαρμόσουν κάποια tricksαπέναντι στους αντιπάλους και να μπορέσουν να σκοράρουν τόσους πόντους. Έγινε, νομίζω, υπερήφανο όχι μόνο το ελληνικό, αλλά και όλο το ευρωπαϊκό μπάσκετ, και φυσικά μαζί όλη η Ελλάδα».

«Ό, τι κάναμε στο παρκέ… μας έβγαινε»

Στη συνέχεια, μας μίλησε για τα συναισθήματα που επικρατούσαν εν όψει του ματς αυτού και το κατά πόσο βοήθησαν στο να αποδώσουν σε τόσο υψηλά στάνταρ οι διεθνείς μας: «Όταν έχεις να παίξει με μία τέτοια ομάδα, είναι σίγουρο ότι θα διακατέχεσαι και από συναισθήματα, όπως ο συναισθηματισμός και ο φόβος. Νομίζω, όμως, πως αυτός ο προβληματισμός και ο υγιής φόβος που υπήρχε στα παιδιά και το τεχνικό τιμ απέδωσε θετικά, γιατί σκεφτήκαμε ότι μπορούσαμε να θέσουμε προβλήματα και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά παίκτες με υψηλά προσόντα, κυρίως αθλητικά, μέσα από τη σκέψη και το μυαλό. Η εικόνα της ομάδας, άλλωστε, φαινόταν ότι εξέπεμπε από την πλευρά των παικτών θετική σκέψη και, πάνω απ’ όλα, πίστη για το αποτέλεσμα. Κάπως έτσι, καταφέραμε να μας βγει… ό, τι κι αν κάναμε στο παρκέ».

«Αυτοί ήταν οι τρεις άξονες του παιχνιδιού μας»

Στη συνέχεια, μας απαρίθμησε τα κυριότερα στοιχεία που έφεραν τη μεγαλειώδη νίκη, και μάλιστα με τέτοιο σκορ: «Ένα πρώτος άξονάς μας, ήταν να μην κάνουμε λάθη, καθώς οι Αμερικανοί βασίζονται πολύ στο να κλέβουν την μπάλα και να τρέχουν στο ανοικτό γήπεδο, για να τελειώνουν τις φάσεις με καρφώματα. Ο δεύτερος άξονας, ήταν τα επιθετικά ριμπάουντ που διεκδικούν όλοι. Και ο τρίτος, ήταν μέσα από μία «ζώνη» να δημιουργήσουμε προβλήματα και φόβο στους Αμερικανούς, οι οποίοι απέναντι στις ευρωπαϊκές ομάδες έχουν αντιμετωπίσει αρκετές φορές προβλήματα με τις «ζώνες» τους».

«Νικητές οι Ισπανοί, αλλά όλοι ασχολούνταν με εμάς»

Για τον ίδιο τον Λευτέρη Κακιούση, όπως και για τους περισσότερους, η νίκη επί των Αμερικανών «σβήνει» κατά κάποιο τρόπο δικαιολογημένα, την ήττα με 47-70 από τους Ισπανούς στον τελικό: «Είναι όντως το μοναδικό τουρνουά, όπου όλος ο πλανήτης ασχολήθηκε με το ότι οι Έλληνες κέρδισαν τους Αμερικανούς, ενώ πρωταγωνιστές θα έπρεπε να είναι οι Ισπανοί που κέρδισαν τον τίτλο. Ήταν, όμως, τέτοια η νίκη, το παιχνίδι και η απήχηση του αποτελέσματος, με αποτέλεσμα να πάμε στον τελικό χωρίς «γεμάτες μπαταρίες». Είχε «αδειάσει» σωματικά και πνευματικά όλη η ομάδα, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στον τελικό πιο χαλαρά, μαζί με το γεγονός ότι έλειπε από εκείνο το ματς ο καλύτερος παίκτης των Ισπανών, ο Πάου Γκασόλ».

«Για τους Αμερικανούς, η ήττα αυτή ήταν έγκλημα»

Ο έμπειρος κόουτς, μας εξηγεί τι σήμαινε εκείνη η ήττα για τους Αμερικανούς: «Από εκείνο το παιχνίδι κι έπειτα, οι Αμερικανοί έδωσαν περισσότερη σημασία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με γνώμονα το να καταλάβουν πώς έφτασε η ομάδα του να χάσει από την Ελλάδα. Εξαπέλυσαν, λοιπόν, μία γκάμα ανθρώπων στην Ευρώπη, ώστε να μελετήσουν το στυλ του ευρωπαϊκού παιχνιδιού, ώστε να αποτρέψουν την πιθανότητα επανάληψης ενός τέτοιου αποτελέσματος. Έτσι έγινε κιόλας, καθώς στα επόμενα παιχνίδια που παίξαμε με τους Αμερικανούς, ήταν πολύ καλά διαβασμένοι στο στυλ που θα έβρισκαν μπροστά τους και μας αντιμετώπισαν όπως ακριβώς έπρεπε από τη δική τους μεριά. Δε θεώρησαν, δηλαδή, τυχαίο το γεγονός και γι’ αυτό επιστράτευσαν όλες τους τις δυνάμεις, ώστε να λύσουν το πρόβλημα που τους δημιούργησε η νίκη μας. Οι σκάουτερς τους, με τον καιρό, το έλυσαν και κατανόησαν πώς γινόταν γι’ αυτούς το «έγκλημα» να τους κερδίσουν άτομα που δε διακρίνονται για τα αθλητικά τους προσόντα».

«Το ματς αυτό τους έκανε σοφότερους»

Σε ερώτηση για το τι μάθαμε, σε επόμενες αναμετρήσεις με τους Αμερικανούς, τόσο σε θέμα παιχνιδιού όσο και νοοτροπίας, απάντησε ως εξής: «Αυτή η ερώτηση θα έπρεπε να γίνει μάλλον σε αυτούς για το τι έμαθαν το 2006, γιατί διδάχθηκαν πολλά πράγματα και έγιναν πιο σοφοί μετά από εκείνη την ήττα. Εμείς, απλά, τους δείξαμε πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο άνθρωπος στο παρκέ, πέραν του να εκμεταλλεύεται τα αθλητικά του προσόντα και τι κάνει για να κερδίσει έναν πιο δυνατό αντίπαλο. Θεωρώ, ότι εκείνο το βράδυ οι Αμερικανοί διδάχθηκαν και αναγκάστηκαν να μελετήσουν μερικά πράγματα παραπάνω, πάνω στο παιχνίδι. Εμείς παρακολουθούσαμε το ΝΒΑ και είχαμε μία ιδέα για το τι θα βρούμε μπροστά μας, αυτοί δεν είμαι σίγουρος ότι παρακολουθούσαν ιδιαίτερα το ευρωπαϊκό μπάσκετ».

«Όλα έγιναν για κάποιο λόγο»

Η πιο γνωστή «ανέκδοτη» ιστορία του τουρνουά, ήταν η αρχική διάθεση του Σοφοκλή Σχορτσανίτη να αποχωρήσει από την αποστολή της Εθνικής ομάδας, με τον «αείμνηστο» Γιώργο Κολοκυθά, να βρίσκει το «κουμπί» του σημερινού σέντερ του Ερυθρού Αστέρα και τον τελευταίο όχι μόνο να πείθεται να αγωνιστεί, αλλά και να περνά ως «οδοστρωτήρας» πάνω από κάθε αντίπαλο. Ο Λευτέρης Κακιούσης, έχει την εξής άποψη: «Ο Σοφοκλής ήταν ένα ιδιαίτερο παιδί, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Θεωρώ, ότι από αυτό που του έχει δοθεί ως χάρισμα, έχει εκμεταλλευτεί περίπου το 10% και αποτελεί δική του ευθύνη. Θα μπορούσε να είναι, δηλαδή, ένας μεγάλος «αστέρας» και να αγωνίζεται μέχρι και στο ΝΒΑ, αλλά μου φαίνεται πως τελικά δεν αποδείχθηκε ικανός να ξεπεράσει τις αδυναμίες του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εκμεταλλευτεί πολύ λίγο από το ταλέντο που διέθετε. Ήταν, λοιπόν, ένας πολύ ιδιαίτερος παίκτης που μας βοήθησε στο τουρνουά και ειδικά στο ματς με τους Αμερικανούς, όταν στα pick‘n’ rollέπαιρνε την μπάλα στην «καρδιά» της ρακέτας. Για την ιστορία εκείνη, όλα νομίζω ότι έγιναν… για κάποιο λόγο».

;