Σήμερα θα αναφερθώ σε κάτι επίκαιρο για την ελληνική κοινωνία και θα το προσδιορίσω και προσαρμόσω στο αγαπημένο μας… basketball: AΞΙΟΛΟΓΗΣΗ! Ήμουν τις προάλλες σε ένα όμορφο τραπέζι με managers, γκουρού του μπάσκετ και προπονητές. Μιλούσαμε για την Α1, Α2, Ευρωλίγκα, την Εθνική ομάδα, όλα.
Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση η διάχυτη πια προσέγγιση του κερδίζω – Θεός, χάνω – σκουπίδι. Επίσης, οι “αυθεντικές“, κάθετες απόψεις που με μία λέξη, μία πρόταση ορίζουν μία κατάσταση, έναν άνθρωπο.
Το κακό είναι ότι η πληροφόρηση, ροή των γεγονότων, η ίδια η ζωή μάς έκανε να σκεφτόμαστε γρήγορα, να λειτουργούμε σπασμωδικά, μα τελικά να σκεφτόμαστε επιφανειακά.
Εγώ, όμως κύριοι είμαι προπονητής. Και ρωτώ: Ένας φορέας με 15-16 αθλητές, μικρούς, μεγάλους, έμπειρους, ιδιαίτερους κα με ένα σωρό άλλα χαρακτηριστικά, με 4-7 συνεργάτες (βοηθοί, γυμναστές, φροντιστές, managers, φυσ/τές, γιατροί), με πρόεδρο και ένα σωρό παρατρεχάμενους, φιλάθλους (θύρα 1,2,7, λιοντάρια, πάνθηρες…), δημοσιογράφους, ατζέντηδες, και έχοντας ένα σύστημα το οποίο θεωρεί θεμιτό ο “Α” να ευνοείτε εις βάρος του “Β“, αξιολογείται τόσο εύκολα;
Έχετε ποτέ ακούσει τη λέξη χτίσιμο, τη λέξη τεχνογνωσία, τη φράση προοδευτικότητα της μάθησης; Μπορώ να αναφέρω ένα σωρό άλλα, αλλά μιλάτε με έναν άνθρωπο που πιστεύει στην προσωπικότητα, στην εμπειρία, στη βαθιά γνώση, στη σπουδή, στην κουλτούρα, στην αφοσίωση, στην επιμονή και στο όραμα. Ναι, στο όραμα!
Ασχολούμαστε με ανθρώπους. Νεαρά παιδιά που μπαίνουν στην Α1, Α2, στην αναπτυξιακή ηλικία και πρέπει να μπουν σε “σχολείο“, μπασκετικό, γυμναστικό, προσωπικό. Αθλητές, οι οποίοι έχουν αθλητική συμπεριφορά και συνείδηση, προοδεύουν και πρέπει να έχουν επιδιώξεις και στόχους.
Όσο νοσηρό και να είναι το σύστημα, (και συχνά φίλοι μου, λένε ότι αυτά δεν γίνονται εδώ), τόσο η ανάγκη για αφοσίωση στις αρχές μας, θα μεγαλώνει.
Ολοκληρώνοντας τον ισχυρισμό μου θα φέρω ως πρόσφατο παράδειγμα τον Ολυμπιακό. Όπου, έχοντας τα δικά του προβλήματα, συν το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να προσάψει ό,τι θέλει στο προπονητή του, ή να κριτικάρει γενικά, θα πρέπει όμως παράλληλα να αναλογιστεί πως αυτή η ομάδα κάνει καλά παιχνίδια αγωνιζόνενη με τη πλάτη στον τοίχο και έχει υψηλή απόδοση στο τέλος των παιχνιδιών.
Δεν είναι τόσο απλό, γιατί πίσω από τα φώτα τρέχει εδώ και χρόνια ένα γυμναστικό πρόγραμμα, που ακολουθείται με ευλάβεια και αυτοματισμό. Αυτά βγαίνουν στο γήπεδο στις δύσκολες στιγμές και είναι παρακαταθήκη μετά από μεγάλη επαναληψιμότητα. Γυμναστικό πρόγραμμα και αυτοματισμοί.
Άντε καλημέρα και καλή τύχη σε όλους…
Δημήτρης Γαλάνης