Από το hoopfellas
21/03/2012 (18:54)
Δεν έχουμε και πολλά να πούμε.. Σκέφτηκα αρχικά να παραθέσω
το λινκ από τις προβλέψεις μας χθες το μεσημέρι στο eurobasket.com. Δε πέσαμε
σε κάτι έξω.. Μάλλον θα το γυρίσω στο στοίχημα. Book-fellas από αύριο…
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΜΑΚΑΜΠΙ
Ο Ομπράντοβιτς είναι σαν το κοράνι. Στοχεύει έναν πιστό
στρατιώτη του (από αυτούς που έχει στον πάγκο, ένα χαρτί αξίας, ο οποίος δεν
έχει βρει τον ρόλο του στην ομάδα), του αλλάζει τα φώτα με καψόνια και ότι άλλο
θες μέσα στη σεζόν, μπολιάζοντάς τον με τη φιλοσοφία του και εν τέλει την ώρα
της κρίσης τον καλεί (σαν κρυφό όπλο) να κάνει το χρέος του απέναντι στην
ομάδα.
Πέρσι ήταν ο Καλάθης, παλιότερα ο Λάζαρος, φέτος ο Μάριτς, ο οποίος
αποτελεί βασικό στοιχείο στην τακτική του και στα 2 κομμάτια του παιχνιδιού.
Γράψαμε χθες -ενάντια σε όλους- ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να
τρέξει απέναντι στη Μακάμπι, γιατί πολύ απλά η φετινή ομάδα του Μπλατ δε θα
μπορέσει να ακολουθήσει. Αυτό ακριβώς έκανε. Στο πρώτο ημίχρονο η transition defense
των Ισραηλινών ήταν για χαστούκια. Όπως ακριβώς το έγραψα. Εκνευριστικά -για το
επίπεδο των αγώνων- ανύπαρκτη, με τα γκαρντ των πρασίνων (Καλάθης – Λόγκαν) να
γαζώνουν.
Είπαμε ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να πιέσει. Αυτό ακριβώς
έκανε. Έχω βαρεθεί να γράφω για τη τρύπα της Μακάμπι στο “1”. ΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΙΝΤ
ΓΚΑΡΝΤ. Σε τέτοιο επίπεδο δε πας πουθενά. Τεράστια δυσκολία να βάλουν τη μπάλα
στο παρκέ. Καμία τύχη να αναπτύξουν σωστά την επίθεσή τους. Ακόμα και σε
καταστάσεις τρανζίσιον έβγαινε άναρχα τελείως. Έχει παίκτες που μπορούν να
κάνουν σπουδαία πράγματα στην επίθεση, αλλά δεν έχει τον παίκτη που θα τους
βάλει να παίξουν σε ευνοϊκές γι’ αυτούς καταστάσεις. Μέσα από την άμυνα οι
πράσινοι βρήκαν ρυθμό, έτρεξαν και τελείωσαν το ματς. Είναι απλό. Όταν δεν
έχεις γκαρντ, δε μπορείς ελέγξεις τον ρυθμό. Τα γκαρντ λοιπόν του Ομπράντοβιτς
κυριάρχησαν στο παρκέ.
Σοφά στο ξεκίνημα οι πρωταθλητές Ευρώπης χτύπησαν στην
καρδιά της ρακέτας των Ισραηλινών, με τις εκπληκτικές κάθετες πάσες του
Διαμαντίδη. Ακριβώς στη καρδιά περνώντας τη μπάλα στον Μάριτς και έπειτα στον
Μπατίστ, ο οποίος στη συνέχεια (όπως πέρυσι) αποτέλεσε την κυρίως λύση στη
ζώνη του Μπλατ. Μάλιστα στην 3-2 της Μακάμπι, οι πράσινοι χτύπησαν με τρίποντο
από τη γωνία, πίσω από τη πρώτη γραμμή άμυνας.
Ο Μπλατ προσπάθησε να περάσει αρχικά τη μπάλα στον
Σχορτσιανίτη αλλά όσο και έχει βελτιωθεί στο κομμάτι της πάσας μετά από νταμπλ
τιμ ο Έλληνας σέντερ, είναι ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο για να μπορεί να
ανταποκριθεί απέναντι σε τέτοια άμυνα. Ο Λάνγκφορντ επωμίστηκε το κύριο κομμάτι
της δημιουργίας αλλά η επίθεση των Ισραηλινών χωρίς πόιντ γκαρντ ήταν
απελπιστικά προβλέψιμη.
Τα πλέι οφς είναι πάνω απ’ όλα ένα πολύ δυνατό
συναισθηματικά παιχνίδι. Πρέπει να μη πειραχτεί το μυαλό σου από πρόσκαιρη χαρά
η λύπη. Είναι τόσο κοντινοί οι αγώνες και η εναλλαγή συναισθημάτων, που πρέπει
να μπορείς πραγματικά να τα διαχειριστείς. Σωστά λοιπόν ο Παναθηναϊκός “έσβησε”
τις μηχανές στο τέλος. Το περσινό παράδειγμα του Ολυμπιακού θα διδάσκεται σε
σεμινάρια προπονητικής και ψυχολογίας για χρόνια. Αύριο ξημερώνει καινούργια
μέρα. Και η Μακάμπι τη Πέμπτη θα τα δώσει όλα…
Αν διαβάσατε ήδη το λινκ από το κείμενο στο eurobasket θα
μπήκατε στο κλίμα. Περίμενα ότι η Ούνιξ θα κοντράρει γερά στη Βαρκελώνη
τουλάχιστον για ένα παιχνίδι.
Ο Πασούτιν ξεκίνησε περνώντας μπάλες στον Τζαβάη ο οποίος
ανταποκρίθηκε πολύ καλά, αν και για μια άμυνα σαν αυτή της Μπαρτσελόνα δεν
είναι σημαντικό πρόβλημα. Γράψαμε ότι οι Καταλανοί θα προσπαθήσουν να ανοίξουν
το γήπεδο. Όταν το έκαναν, η Ούνιξ απλά δε μπορούσε να ακολουθήσει. Η διαφορά
έγινε όταν οι Ρώσοι έπαιξαν με τον Γκριρ στον άσσο. Ο Αμερικανός έδωσε σκορ,
αλλά συνηθισμένος να πηγαίνει από την κορυφή βαθιά στο κέντρο της άμυνας για να
βρει το σουτ του γινόταν εύκολος στόχος. Και όταν χάνεις τη μπάλα ή αστοχεί ο
κεντρικός σου παίκτης σε εκείνο το σημείο απλά τρως lay up πριν προλάβεις να
ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Πληροφοριακά, ο Γκριρ δεν έπαιξε καθόλου στο β’
ημίχρονο..
Εκπληκτική δουλειά από τον Ναβάρο στην άμυνα πάνω στον
Ντόμερκαντ. Γενικά έχει βελτιωθεί σε αυτό το κομμάτι από τότε που γύρισε από το
Αμέρικα (ο Μπούλοκ κάτι θυμάται…) αλλά θα πρέπει να εκθειάσουμε και τη
προσέγγιση του Πασκουάλ εδώ, καθώς τον τοποθέτησε έξυπνα πάνω σε έναν
εκπληκτικό σκόρερ όπως ο Ντόμερκαντ που όμως -παρότι είναι πολύ δυνατός, δεν
έχει παιχνίδι στο ποστ ώστε να χτυπήσει τον Λα Μπόμπα στο αδύνατο σημείο του. Παρεμπιπτόντως
(το ξαναλέω) ο Ναβάρο θέλει κούρεμα. Μπορεί να λανσάρει στυλάκι καλλιτέχνη της
Αναγέννησης αλλά το μαλλί έχει αρχίσει να πλεϊμομπιλίζει…
Σημαντική η απουσία του Ουίλκινσον. Πολύ θα έλεγα, ειδικά
στην άμυνα πάνω στον Λόρμπεκ ο οποίος έδειξε τη κλάση του στο τέλος. Η άμυνα
της Ούνιξ ήταν πολύ βελτιωμένη στην επανάληψη πάντως αλλά δε βρήκε αντίδοτο
στον εκπληκτικό Πιτ Μάικλ που καθάρισε ωμά, στεγνά το παιχνίδι όταν έσφιξαν τα
γάλατα.. Ο Πασούτιν θα χρειαστεί πολύ καλύτερο παιχνίδι από τον Λίντεϊ στη
συνέχεια γιατί οι Καταλανοί υπερέχουν πολύ στα γκαρντ.
Με τη δεύτερη πεντάδα
του ο Πασκουάλ ανεβάζει πολύ τη πίεση της άμυνάς του. Η ενέργεια και η πίεση
του Σάδα σε συνδυασμό με το δημιουργικό ένστικτό στο τρανζίσιον του Χουέρτας
από το “1” έκριναν το ματς. Αύριο θα δούμε εάν αυτό ήταν το καλό παιχνίδι της
Ούνιξ. Συνήθως η ευκαιρία για το μπαμ είναι στο 1ο ματς.. Ίδωμεν..