Καλησπέρα σε όλους! Στις 04/03 είχαμε την ευκαιρία στο γραφείο του Συνδέσμου Προπονητών στη Θεσσαλονίκη, να μας κάμει μία πολύ υψηλού επιπέδου παρουσίαση ο κ. Στέλιος Κουκουλεκίδης (ΚΕΔ/ΕΚΑΣΘ).
Από τα σημαντικά που μας είπε, είναι ότι η Ευρωλίγκα στα διαιτητικά της σεμινάρια, ακούει με ευλάβεια τους προπονητές (Obradovic, Reneses) και τις τοποθετήσεις τους, υπάρχει ανταλλαγή απόψεων και οι προπονητές από την πλευρά τους ζητάνε επιτακτικά ΣΥΝΕΠΕΙΑ.
Επίσης, εξομολογήθηκε ότι δίνει έμφαση στη διαρκή εκπαίδευση των νεαρών και γενικά όλων των διαιτητών με νέες τεχνολογίες (μέσω διαδικτύου), συμφωνήσαμε ότι ο καλός διαιτητής πρέπει να κάνει scouting, να αποκτά ρυθμό ανάλογα με το επίπεδο που παίζει και αναφερθήκαμε στο επίπεδο των προπονητών που, κατά τη δική του ομολογία, είναι πολύ υψηλό!
Θα αδράξω την ευκαιρία και θα πω λίγα λόγια για το συνάφι μας. Ναι, για τους προπονητές. Όταν το ΝΒΑ και η Ευρωλίγκα αναγνωρίζουν τον ρόλο και τη σημαντικότητα των απόψεων των προπονητών, όταν η ιταλική λίγκα τιμωρεί τη Σιένα, γιατί ο βοηθός κοουτσάρησε χωρίς τα απαραίτητα χαρτιά (ταυτότητα), δεν γίνεται στην Ελλάδα να μετατοπίζουν τον Έλληνα προπονητή στη γωνία και στην απαξίωση.
Και θα το πω καθαρά: μόνο η μόρφωση και το νεωτεριστικό νεανικό πνεύμα μπορούν να πάνε μπροστά. ΜΟΝΟ! Τα “χαλασμένα” βλέμματα και η γήρανση που έχει να κάνει με τη συντήρηση, απλά κλέβουν χρόνο. Το ίδιο κάνει και η τσιγκουνιά της παλαιότερης γενιάς, που δεν ξέρει να θαυμάζει τους νεώτερους.
Όποιος δεν θαυμάζει, δεν γίνεται να τον θαυμάζουν! Πρέπει να παραδεχόμαστε τους άλλους, να ανοίγουμε δρόμους, γιατί αυτό μας κάνει πετυχημένους.
Ο σύγχρονος προπονητής ανοίγει δρόμους. Όχι μόνο στην τακτική, αλλά στο πνεύμα, στο μέλλον, στον τρόπο σκέψης και εξέλιξης των πραγμάτων και του basketball, γενικότερα.
Δεν εξαπατάται, ούτε αφομοιώνεται από καταστάσεις και συμφέροντα. Αν το κάνει, βάζει ταβάνι στον εαυτό του. Και όταν βάζεις “ταβάνι“, όσο και να προσπαθείς να ανέβεις παραπάνω, το μόνο που μπορείς να καταφέρεις είναι να ματώσεις το κεφάλι σου.
Σε μία κοινωνία και ζωή που αλλάζει και η καταξίωση υποκαθίσταται από την προσωπική ευτυχία και ισορροπία, η νεολαία δεν τρώει “κουτόχορτο” και αναζητά τον δρόμο της, ο ρόλος των “δασκάλων” είναι ιδιαίτερα σημαντικός.
Ας αναδείξουμε το ρόλο της διδασκαλίας, των αρχών μάθησης και ας θέσουμε ως ακρογωνιαίο λίθο μιας ομάδας τους ανθρώπους που μεθοδικά, υπομονετικά, με βαθειά γνώση και σθένος “χτίζουν” ομάδες, χαρακτήρες και νοοτροπία.
Μετά ας αδράξουμε τους καρπούς υπομονετικά στο μέλλον. ΟΙ ΝΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ!
Καλή τύχη σε όλους…
Δημήτρης Γαλάνης