Όταν παρακολουθώ αγώνες κολεγιακού πρωταθλήματος συνηθίζω να εστιάζω περισσότερο στους παίκτες και λιγότερο στις ομάδες. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να εντοπίσω τις δυνατότητες των παικτών οι οποίοι θα κληθούν να στελεχώσουν τις ευρωπαϊκές και αμερικάνικες λίγκες τα επόμενα χρόνια. Έχοντας παρακολουθήσει τους περισσότερους φετινούς αγώνες των Hoosiers έμεινα εντυπωσιασμένος με την πληθώρα των prospects που διαθέτει. Παίκτες έμπειροι στην πλειοψηφία τους και έτοιμοι για το επόμενο βήμα στην καριέρα τους.
Ο προπονητής των Indiana Hoosiers, Tom Crean, έχει στα χέρια του ένα εξαιρετικό υλικό που αποτελείται από παίκτες που γνωρίζουν τους ρόλους τους και ταιριάζουν καλά στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Η Ιντιάνα από την περσινή χρονιά διέθετε εξαιρετική επίθεση με καλό περιφερειακό σουτ (2η στο πρωτάθλημα σε 43%) και αποδοτικό τρέξιμο στο ανοικτό γήπεδο.
Το πρόβλημα της εστιαζόταν κυρίως στο αμυντικό κομμάτι (οι guards υστερούσαν σε ύψος/ταχύτητα και ο καλύτερος ψηλός της –Zeller– βρισκόταν στην πρώτη του σεζόν και δεν είχε τη δύναμη να αντεπεξέλθει στο physical game του κολεγιακού) και στο ριμπάουντ (52% rebound Rate – 72η). Φέτος η ομάδα του Crean παρουσιάζεται βελτιωμένη στην άμυνα, βγάζει σπουδαία ενέργεια στο παρκέ και συνεχίζει να διαθέτει αποδοτικότητα και ισορροπία στην επίθεση της.
Δικαίως θεωρείται ένα από τα πρώτα φαβορί όχι μόνο για το πρωτάθλημα της Big 10 αλλά και για το εθνικό πρωτάθλημα. Στην προσπάθεια αυτή των Hoosiers συμμετέχουν παίκτες με σπουδαίο μέλλον είτε στο ΝΒΑ είτε σε ευρωπαϊκές λίγκες. Πρώτος και καλύτερος ο Cody Zeller, ένα σίγουρο Top-5 pick στο επόμενο draft, και αδερφός του νυν παίκτη των Cavs, Tyler Zeller.
Cody Zeller (2.13, 109, So.)
O Cody Zeller είναι ένας από τους πιο skilled παίκτες του φετινού πρωταθλήματος. 7 footer με εξαιρετικά χέρια, αντίληψη του παιχνιδιού και ικανότητα να τρέχει το γήπεδο. Μπορεί να σκοράρει με πολλούς τρόπους: όταν παίζει στο low post μπορεί να γυρίσει και από τους δύο ώμους, δεν λατρεύει τη baseline κάτι πολύ σημαντικό για νέο παίκτη (το ακριβώς αντίθετο είναι ο James Michael McAdoo των Tar Heels), είναι καλός πασέρ, σουτάρει καλά (62/0/76) και δεν κάνει φθηνά λάθη.
Είναι καλός αμυντικός, και στο post, όπου δυνάμωσε αρκετά και αντέχει στις προσωπικές μονομαχίες, αλλά και μακριά από το καλάθι όπου μπορεί να αντιμετωπίσει πολύ δυναμικά και αποτελεσματικά τα ball screens.
Το αδύνατο του σημείο την περσινή χρονιά, και αυτό που ακόμα του λείπει ώστε να ολοκληρωθεί ως παίκτης, είναι το ριμπάουντ. Ως freshman μάζευε το 16.7% των διαθέσιμων ριμπάουντ μετά από άστοχο καλάθι του αντιπάλου, ποσοστό αρκετά χαμηλό για παίκτη που περιμένουμε να πρωταγωνιστήσει φέτος αλλά και τα επόμενα χρόνια.
Μέχρι τώρα έχει παρουσιάσει μικρή βελτίωση σε αυτόν τον τομέα. Η Ιντιάνα χρειάζεται το αμυντικό ριμπάουντ για να τελειώνει πετυχημένα τις άμυνες της και να επιβραβεύεται η αμυντική της προσπάθεια, και ο Zeller πρέπει να συνεισφέρει πιο ενεργά στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ως επιθετικός ριμπάουντερ από την άλλη είναι πολύ καλός, τοποθετείται σωστά και κινείται συνεχώς ώστε να βρεθεί σε καλύτερη θέση από τον αντίπαλο του ενώ φαίνεται ότι έχει ιδιαίτερη αίσθηση της πορείας της μπάλας μετά από σουτ συμπαίκτη του.
Με βάση τις επιδόσεις του στους πρώτους αγώνες παρουσιάζει μία αύξηση της τάξεως των τριών ποσοστιαίων μονάδων σε offensive rebound Rate (14.3% – 169ος), σε σχέση με την περσινή σεζόν. Πολλές φορές καλείται να αντιμετωπίσει double teams όταν επιτίθεται από το post, και τα αντιμετωπίζει με επιτυχία στις περισσότερες περιπτώσεις.
Παίζει με το κεφάλι ψηλά ακόμα και όταν βάζει τη μπάλα στο παρκέ με αποτέλεσμα να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να διαβάσει την άμυνα και να πασάρει σε ελεύθερο συμπαίκτη. Διαθέτει soft touch και καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι, αξιοπρεπές σουτ από μέση απόσταση και αξιόλογη ικανότητα να βάζει τη μπάλα στο παρκέ.
Κινητικός στην άμυνα, δεν του αρκεί να μαρκάρει με επιτυχία το match-up του γι’αυτό διαβάζει γρήγορα και σωστά τις ενέργειες του αντιπάλου και βγαίνει γρήγορα σε βοήθειες. Ο Zeller χωρίς αμφιβολία είναι ο πιο ενδιαφέρον παίκτης της φετινής σεζόν. Δεν δείχνει να έχει σπουδαίο ταβάνι, αλλά ακόμα και έτσι (με περισσότερη εμπειρία και ωρίμανση) δείχνει τουλάχιστον ένας καλός starter για τη λίγκα του ΝΒΑ.
Victor Oladipo (1.96, 97, Jr.)
Μπορεί ο Zeller να είναι ο καλύτερος, αλλά ο αγαπημένος μου παίκτης από την ομάδα των Hoosiers είναι ο Victor Oladipo. Δεν είναι από τους παίκτες που ο κόσμος λατρεύει, ούτε αυτά που προσφέρει εύκολα τα παρατηρεί κάποιος κοιτώντας απλά ένα boxscore.
Όμως είναι τόσο χρήσιμος, και τόσο απαραίτητος, για μια ομάδα κυρίως χάρη στην ενέργεια και την αμυντική του προσήλωση. Κινείται ακατάπαυστα, παλεύει κάθε δευτερόλεπτο και δεν παραχωρεί ούτε σπιθαμή χώρου στον αντίπαλο του. Μπορεί να μαρκάρει όλες τις περιφερειακές θέσεις, ακόμα και ψηλότερους αντιπάλους ανάλογα με το παιχνίδι.
Εξαιρετικός on-ball αμυντικός και ακόμα καλύτερος ball denial (άρνηση πάσας). Όταν μαρκάρει παίκτη μακριά από τη μπάλα προσπαθεί, χρησιμοποιώντας πρώτα το μυαλό του και μετά τα αθλητικά του προσόντα, να νικήσει τον αντίπαλο του στο spot (να βρεθεί πρώτος δηλαδή εκεί που, πιστεύει, ότι κατευθύνεται ο παίκτης που μαρκάρει) και να “βουτήξει” στις passing lanes είτε για να αρνηθεί πάσα είτε για να κλέψει τη μπάλα και να επιφέρει deflections.
Όταν μαρκάρει τη μπάλα χρησιμοποιεί τα χέρια του με απίστευτη ένταση και αναγκάζει τον αντίπαλο να αλλάζει συνέχεια κατεύθυνση για να ξεφύγει από την “μανία” του. Με τα γρήγορα πόδια του μένει μπροστά από τον επιτιθέμενο ενώ με τα μακριά του χέρια παρεμποδίζει σουτ, κλέβει μπάλες και μαρκάρει πάσες. Η ενέργεια που βγάζει μπορεί να ξεσηκώσει το γήπεδο και να δώσει στους συμπαίκτες του ώθηση ώστε να κάνουν και εκείνοι το ίδιο, η μεταδοτικότητα ενέργειας είναι πολύ σημαντικό προσόν στο μπάσκετ άλλωστε.
Στο επιθετικό κομμάτι είναι ιδιαίτερα περιορισμένος με το σουτ από μακρινή απόσταση και την ικανότητα να λειτουργεί με τη μπάλα στα χέρια να είναι οι μεγαλύτερες του αδυναμίες. Δουλεύει πολύ για να γίνει καλύτερος σουτέρ αλλά δύσκολα θα γίνει efficient σε αυτόν τον τομέα.
Προσπαθεί να βρει άλλους τρόπους για είναι χρήσιμος, κυρίως με σωστά κοψίματα στη ρακέτα, aggressive drives, επιθετικό ριμπάουντ και ταχύτητα στο transition. Είναι πολύ καλός ριμπάουντερ για τη θέση του. Ο Oladipo στην τρίτη του χρονιά δείχνει έτοιμος για το μεγάλο βήμα στο ΝΒΑ, θα πρέπει να δουλέψει πολύ όμως για να βρει το ρόλο του και να παραμείνει σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Αν θέλετε μια ιδέα για τον παίκτη που μοιάζει τώρα, και για τον παίκτη που μπορεί να μοιάσει στην πορεία, δύο παίκτες μου έρχονται στο μυαλό. Quincy Pondexter και Tony Allen!
Jordan Hulls (1.83, 82, Sr.)
O Jordan Hulls είναι ένας ακόμα παίκτης των Hoosiers με εξαιρετικά χαρακτηριστικά. Βρίσκεται στην 4η του χρονιά και πριν λίγες μέρες, στο παιχνίδι απέναντι στο Sam Houston State, έγινε το 44ο μέλος στο club των παικτών που σκόραραν τουλάχιστον 1.000 πόντους αγωνιζόμενοι στο κολέγιο της Ιντιάνα.
Ο Hulls είναι πηγή έμπνευσης, ενέργειας και ανταγωνιστικότητας. Παίζει ψυχωμένα κάθε στιγμή που θα βρεθεί στο παρκέ, το κακό ωστόσο είναι ότι μερικές φορές η διάθεση δεν αρκεί. Ο Hulls παλεύει στην άμυνα κυνηγώντας τον αντίπαλο, προσπαθώντας να του αρνηθεί τη μπάλα και να τον στείλει στη side ή τη baseline. Το ύψος του δεν τον βοηθά τόσο, και ειδικά πέρσι η άμυνα του ήταν σημαντικό πρόβλημα για τον Τοm Crean.
Όμως είναι δυνατός και αντέχει στα screens και στο low post, παρόλα αυτά δεν μπορεί να μένει συστηματικά μπροστά σε γρήγορους και αθλητικούς guards. Στην επίθεση το σουτ αναμφίβολα είναι το αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, σουτάρει με πάνω από 40% και στις τέσσερις χρονιές του στο κολέγιο (44.7% ποσοστό καριέρας) ενώ είναι αξιόπιστος και από τη γραμμή.
Το φετινό του shooting είναι 41/40/80. Το θετικό είναι ότι διαθέτει μεγάλο range που του επιτρέπει να σουτάρει αρκετά πίσω από τη γραμμή και ταυτόχρονα να δίνει μεγαλύτερο space στον Zeller και πολλούς διαδρόμους για drives των υπολοίπων προς το καλάθι. Το ίδιο ισχύει και στο transition όπου τρέχει παράλληλα με τη sideline “παίρνοντας” μαζί του αμυντικούς, έτσι δίνει την ευκαιρία στον Zeller να τρέξει το κέντρο με περισσότερη άνεση.
Παράλληλα είναι καλός και έξυπνος πασέρ (έχει αρκετές no-look πάσες στο ενεργητικό του) ενώ διαθέτει και υψηλό μπασκετικό IQ. Η άμυνα του είναι ένα ερωτηματικό για τη συνέχεια, αν καταφέρει όμως να μένει μπροστά από τον αντίπαλο, με συνέπεια, θα δώσει μεγάλη ανακούφιση στον προπονητή του.
Kevin “Yogi” Ferrell (1.83, 81, Fr.)
Ο Ferrell είναι ο καλύτερος freshman της ομάδας, μπορεί να υπολείπεται σε ύψος (μαζί με τον Hulls δημιουργείται πρόβλημα με το ύψος της backcourt) αλλά είναι γρήγορος και αθλητικός. Παίζει έξυπνα το παιχνίδι, έχει ανεπτυγμένο court vision και δεν εκβιάζει καταστάσεις. Όμως δεν είναι αποτελεσματικός στο ξεκίνημα της σεζόν, τα shooting νούμερα του είναι απογοητευτικά προς το παρόν (29/14/87).
Παρόλα αυτά είναι καλός αμυντικός, κυρίως όταν μαρκάρει τη μπάλα, αντέχει στις μονομαχίες, και αποτελεί την καλύτερη επιλογή του Crean όταν θέλει να πιέσει σε όλο το γήπεδο (μαζί με τον Oladipo βεβαίως). Του αρέσει να πηγαίνει στο καλάθι εκμεταλλευόμενος το γρήγορο πρώτο του βήμα και, όταν η άμυνα κλείσει, να μοιράζει μπάλες στην περιφέρεια. Είναι καλός παίκτης και θα βελτιωθεί στη συνέχεια, είναι νωρίς όμως για να μιλήσουμε για καριέρα στο ΝΒΑ.
Christian Watford (2.06, 104, Sr.)
Ο Watford αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ομάδας. Έρχεται από τον πάγκο και φτάνει στο σημείο, αρκετές φορές, να γίνεται go-to player και μάλιστα σε σημαντικά σημεία των αγώνων. Διαθέτει ύψος, τεχνική κατάρτιση, καλό περιφερειακό σουτ, αμυντική ικανότητα και δυνατότητα να παίζει μακριά και κοντά στο καλάθι. Με λίγα λόγια είναι ένας all-around παίκτης που, μέχρι τώρα, δεν κάνει κάτι σε υψηλό επίπεδο.
Κάνει όμως πολλά πράγματα στο παρκέ. Από το να παίζει με τη μπάλα στα χέρια, και να κάνει τον screener σε καταστάσεις P&R, μέχρι να παίζει με πλάτη στο low post. Επίσης είναι καλός ριμπάουντερ γι’ αυτό και ο Crean τον προτιμά στο τέλος των αγώνων. O Watford είναι ένας versatile forward που σε 3+ χρονιές έχει ένα αρκετά συμπαθητικό 40/40/82.
Will Sheehey (2.01, 104, Jr.)
Άλλος ένας παίκτης που το παιχνίδι του δεν περιορίζεται σε έναν και μόνο τομέα. Δεν υπάρχει κάτι που να τον κάνει να ξεχωρίζει, αντίθετα υπάρχουν πολλοί τομείς που μπορεί να διακριθεί ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε αγώνα. Πέρσι σούταρε εξαιρετικά από τη γραμμή του τρίποντου, κάτι που δεν επαναλαμβάνει μέχρι στιγμής. Βγάζει ενέργεια, είναι έξυπνος cutter και ξέρει να χρησιμοποιεί το σώμα του για να κερδίσει φάουλ και να οδηγηθεί στη γραμμή. Σε άλλη ομάδα θα ήταν ένας ικανός starter, όχι όμως και στην Ιντιάνα του Tom Crean.
Πηγή: Theweakside