Οι Bulls ήταν οι μεγάλοι άτυχοι της περσινής σεζόν. Με τον Derrick Rose να προέρχεται από MVP χρονιά όλα συνηγορούσαν σε μία, τουλάχιστον, καλή παρουσία στα playoffs. Η ατυχία τους χτύπησε αρκετές φορές την πόρτα κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου (τραυματισμοί Noah, Deng, Rose, Hamilton). Καμία από αυτές όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τον σοβαρό τραυματισμό του D-Rose στα τελευταία δευτερόλεπτα του παιχνιδιού, για τον πρώτο γύρο των playoffs, απέναντι στους 76ers.
Η ρήξη χιαστού που υπέστη θα τον έστελνε στα pits για 7 με 12 μήνες και τους Bulls σπίτι τους με συνοπτικές διαδικασίες (αποκλεισμός με 4-2). Το Σικάγο, μέχρι τότε, ήταν μια από τις καλύτερες ομάδες του ΝΒΑ, είχαν το καλύτερο ρεκόρ στην Ανατολή με 50-16 (το ίδιο ρεκόρ είχαν και οι Spurs στη Δύση) και βρίσκονταν στο Top-5 σε defensive και offensive efficiency.
Ο σχεδιασμός της νέας χρονιάς έχει γίνει χωρίς την παρουσία του Rose. Όποτε και αν αυτή συμβεί θα αποτελέσει σημαντικότατο upgrade για την ομάδα του Tom Thibodeau, ο ίδιος όμως οφείλει να προετοιμάσει την ομάδα του κατάλληλα χωρίς να υπολογίζει στις υπηρεσίες του προπέρσινου MVP. O Thibodeau αποτελεί εγγύηση για την παραμονή των Bulls σε ανταγωνιστικό επίπεδο.
Η βαρύτητα και η συνεχής προσπάθεια στο αμυντικό κομμάτι, σε καθημερινή βάση (όπως επίσης η πειθαρχεία και ο σεβασμός που νιώθουν οι παίκτες γι’ αυτόν), είναι παράγοντες που θα βοηθήσουν το Σικάγο να παραμείνει μια καλή αμυντική ομάδα. Σε σχέση με την περσινή σεζόν όμως υπάρχει μια σημαντική διαφορά, οι Bulls μεταμορφώθηκαν από μια ομάδα με, ίσως, τον καλύτερο πάγκο στο ΝΒΑ σε μία από τις χειρότερες.
Κατά τη διάρκεια της offseason το Σικάγο βρέθηκε, για πρώτη φορά, αντιμέτωπο με το luxury tax. Μπορεί να έχει στην κατοχή του μια ομάδα που εδρεύει σε μεγάλη αγορά αλλά ο ιδιοκτήτης των Bulls δεν είχε διάθεση να ξοδέψει χρήματα σε φόρους προκειμένου να διατηρήσει τον περσινό κορμό.
Πάρθηκε λοιπόν η απόφαση να αποχωρήσουν παίκτες με σημαντική συνεισφορά τα προηγούμενα χρόνια προκειμένου να αποφύγουν το φόρο και να ανοίξουν λίγο χώρο στο cap για την free agency του επόμενου καλοκαιριού. O GM της ομάδας, Gar Forman, πήρε τις αποφάσεις και είτε δεν διεκδίκησε είτε αντάλλαξε παίκτες, έτσι οι Asik, Korver και Watson θα προσφέρουν πλέον τις υπηρεσίες τους σε άλλες ομάδες.
Και οι τρεις τους ήταν καλοί rotation players με προσφορά σε διαφορετικούς αγωνιστικούς τομείς. Ο Τούρκος ήταν ένας εκ των τριών πολύ καλών αμυντικών ψηλών της ομάδας (Gibson και Noah οι άλλοι δύο), ο Korver πρόσφερε καλό σουτ και ενέργεια και ο CJ Watson ένας combo guard με δημιουργικές και εκτελεστικές δυνατότητες που ερχόταν από τον πάγκο.
Η αναπλήρωση τους μόνο εύκολη υπόθεση δεν θα είναι για τον Thibodeau. Κάτι αντίστοιχο μπορούμε να πούμε και για τους Ronnie Brewer (καλός αμυντικός με ικανότητα να παίζει πετυχημένα στις passing lanes και να βγάζει κλεψίματα) και John Lucas (undersized αλλά aggressive point guard που ψάχνει αρκετά το εξωτερικό σουτ) που επίσης αποχώρησαν.
The Newcomers
Με τον Derrick Rose παροπλισμένο για αρκετούς μήνες και τους Watson και Lucas εκτός ομάδας οι Bulls είχαν ξεμείνει από επιλογές στη θέση των guards, και ιδιαίτερα σε αυτή του PG. Ο Kirk Hinrich επέστρεψε για να δώσει ποιότητα στις θέσεις των guards, μόνο όμως κατά διαστήματα. Πιο χρήσιμος πλέον ως shooting guard (παρότι στο Σικάγο θα είναι ο starter PG), έχει χάσει αρκετά σε έκρηξη και αθλητικά προσόντα, μέτριος στο αμυντικό κομμάτι.
Οι ψηλοί των Bulls θα αναλάβουν να καλύψουν τις αμυντικές του αδυναμίες ώστε να παραμένει για μεγαλύτερα διαστήματα στο παρκέ. Το πάθος, η εμπειρία και η ενέργεια του θα είναι πολύ χρήσιμα σε μια ομάδα με αρκετά νέα πρόσωπα όπως αυτή των Bulls. Νομίζω όμως μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι θα είναι, στα χαρτιά, ο χειρότερος starter point guard της επόμενης χρονιάς.
O Nate Robinson είναι ίσως ο πιο energized παίκτης της λίγκας ερχόμενος από τον πάγκο. Είναι aggressive συνεχώς στο παιχνίδι του, σουτάρει και πασάρει καλά, καλός στο transition και εξαιρετικός στο να δημιουργεί το δικό του σουτ. Το πρόβλημα του είναι ότι κάποιες στιγμές χάνει τον έλεγχο και ότι ρισκάρει πολύ στην άμυνα. Δεν είναι άσχημη επιλογή αλλά η συνέπεια του σε βάθος μιας σεζόν παραμένει μεγάλο στοίχημα.
Καλή προσθήκη είναι η επιλογή στον πρώτο γύρο του φετινού draft, Marquis Teague. Αρκετά αθλητικός, καλύτερος αμυντικός από τους Hinrich και Robinson, εξαιρετικός στο transition, και καλός finisher κοντά στο καλάθι. Είναι rookie όμως και είναι λογικό να αργήσει να προσαρμοστεί σε ένα τελείως διαφορετικό μπάσκετ σε σχέση με το κολεγιακό και σε ένα πολύ απαιτητικό σύστημα όπως αυτό του Thibodeau.
O Marco Belinelli είναι σαφώς χειρότερη επιλογή από τον Kyle Korver. Μέτριος αμυντικός, χειρότερο σουτ και λιγότερη ενέργεια. Μπορεί να δημιουργήσει το δικό του σουτ και να σουτάρει αξιοπρεπώς αρκετές βραδιές, έχει όμως αρκετές αμυντικές αδυναμίες και το επιθετικό του παιχνίδι είναι πολύ περιορισμένο.
Ο Radmanovic μπορεί να προσφέρει καλό σουτ, ενέργεια και συμμετοχή στο παιχνίδι παίζοντας και στις δύο θέσεις των forwards. Πρόκειται για combo forward που αμύνεται καλύτερα στη θέση τρία (καθώς διαθέτει γρήγορα πόδια) και μπορεί να απειλεί από απόσταση. Θα βοηθήσει ερχόμενος από τον πάγκο αλλά είναι παίκτης λίγων λεπτών και όχι rotation player.
Ο Nazr Mohammed θα αναλάβει να αντικαταστήσει τον Asik στην frontcourt της ομάδας. Σίγουρο downgrade σε σχέση με τον Τούρκο αφού δεν μπορεί να προσφέρει στον ίδιο βαθμό σε ενέργεια, άμυνα και ριμπάουντ ούτε διαθέτει ανώτερο επιθετικό ταλέντο. Στα 35 του πλέον είναι ερωτηματικό τι μπορεί να προσφέρει στη συγκεκριμένη ομάδα.
The Team
Μετά τον υποβιβασμό του πάγκου και βέβαια την απουσία, τουλάχιστον μέχρι τον Γενάρη, του Rose μεγάλο βάρος πέφτει στις πλάτες του Luol Deng. Ο Βρετανός αντιμετώπιζε πρόβλημα στον καρπό και δεν το φρόντισε προκειμένου να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς αγώνες.
Πολλά θα εξαρτηθούν από την κατάσταση του καρπού του και το κατά πόσο θα μπορέσει να είναι ανταγωνιστικός στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς. O Deng αποτελεί σημαντικό γρανάζι και στις δύο πλευρές του παρκέ. Δεν είναι μόνο υπέροχος αμυντικός, σε ατομική και ομαδική άμυνα, αλλά είναι καλός σουτέρ και καλός σκόρερ.
Ο Rip Hamilton παραμένει καλός σκόρερ όμως το ερώτημα είναι αν είναι σε θέση να επωμιστεί περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες με τον Rose στην άκρη του πάγκου. Την περσινή σεζόν αγωνίστηκε μόλις σε 28 αγώνες αφού λίγες φορές κατάφερε να μείνει μακριά από τραυματισμούς. Η ικανότητα του να δημιουργεί το δικό του σουτ, να χρησιμοποιεί τα screens και να πασάρει όταν αντίπαλος προσαρμόζεται πάνω του θα είναι σημαντική. Αρκεί να είναι υγιής.
O Carlos Boozer παραμένει ένας ικανοποιητικός παίκτης στην επίθεση με δυνατότητα να σκοράρει μετά από P&R, να εκτελέσει και δημιουργήσει από το high post και να παίξει με πλάτη στο καλάθι. Το τελευταίο δεν το κάνει συχνά και προτιμά να αναλώνεται σε σουτ από μέση απόσταση.
Το μεγάλο του πρόβλημα είναι στην άλλη πλευρά του παιχνιδιού όπου είναι κακός αμυντικός και πιο συγκεκριμένα τραγικός help defender. Κατάφερε να δέχεται το Σικάγο 8.6 πόντους ανά 100 κατοχές παραπάνω κάθε φορά που βρισκόταν στο παρκέ, και αυτό σε μια από τις καλύτερες αμυντικές ομάδες της λίγκας.
Το μεγάλο βάρος θα πέσει στους Noah και Gibson. Αυτοί αναμένεται να αναλάβουν την προστασία της ρακέτας, την αναχαίτιση των P&R του αντιπάλου, τα σωστά rotations και γενικότερα όλη τη “βρώμικη” αμυντική δουλειά. Και οι δύο είναι καλοί σε κάθε αμυντικό τομέα, φέρνουν ενέργεια στο παρκέ και είναι εξαιρετικοί συμπαίκτες, δεν διαθέτουν όμως αυτή τη στιγμή σπουδαίο επιθετικό παιχνίδι.
Ο Γάλλος είναι εξαιρετικός πασέρ και καλός finisher κάτω από το καλάθι ενώ προσπάθησε κατά τη διάρκεια της offseason να βελτιώσει το post-up game του. Ο Gibson, από την άλλη, έχει παρουσιάσει μεγάλη βελτίωση στην επίθεση τα τελευταία χρόνια και διαθέτει το potential ώστε να βελτιωθεί κι’άλλο. Η επίθεση της ομάδας θα έχει σοβαρό πρόβλημα χωρίς τον Rose γιατί δεν ήταν μόνο ένας καλός σκόρερ αλλά ο καταλύτης σχεδόν κάθε επιθετικής προσπάθειας. Όσο λοιπόν μεγαλύτερη ατομική βελτίωση παρουσιάσουν αυτοί οι δύο παίκτες τόσο το καλύτερο για το Σικάγο.
Είναι σίγουρο ότι χωρίς τον Rose οι αντίπαλες άμυνες θα αντιμετωπίζουν πιο εύκολα τους Bulls από τη στιγμή που δεν θα υπάρχει ο παίκτης που θα αναγκάζει μια άμυνα να προσαρμόζεται σ’ αυτόν. Την περσινή σεζόν ήταν η πέμπτη καλύτερη επίθεση του ΝΒΑ κυρίως χάρη στο επιθετικό ριμπάουντ και τα λίγα λάθη. Μεγάλο πρόβλημα ήταν η συχνότητα επίσκεψης στη γραμμή αλλά και το ποσοστό ευστοχίας από εκεί (72.2%).
Οι Deng και Hamilton θα αναλάβουν μεγάλο μέρος των επιθέσεων ενώ και ο Boozer θα αυξήσει τα σουτ που παίρνει, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι στο παιχνίδι του. Ίσως προσπαθήσουν να τρέξουν λίγο παραπάνω ώστε να βρουν εύκολα καλάθια και να μην εγκλωβίζονται στο πέντε εναντίον πέντε.
Ο Thibodeau αναμένεται να κάνει πολλές αλχημείες και να δουλέψει αρκετά ώστε να βρει σχήματα που θα του επιτρέπουν να επιτίθεται καλύτερα και να αυξάνει τις διαθέσιμες επιλογές του. Το ρόστερ είναι αρκετά ευέλικτο και έχει παίκτες που μπορούν να αγωνιστούν σε διαφορετικές θέσεις δίνοντας στον προπονητή την ευκαιρία να πειραματιστεί. Αυτό όμως που περιμένω να κρίνει πολλά για την επιθετική παραγωγή της ομάδας είναι η κατάσταση του Luol Deng, καθώς αυτή τη στιγμή είναι ο πληρέστερος παίκτης της.
Για την άμυνα μιλήσαμε και νωρίτερα. O Thibodeau ξέρει πως να παίρνει από τους παίκτες του το καλύτερο δυνατό και πως να τους “αναγκάζει” να πειθαρχούν στις απαιτήσεις του. Η ομάδα του ήταν για άλλη μια χρονιά μέσα στις δύο καλύτερες αμυντικές ομάδες (μαζί με τη Βοστόνη) της λίγκας αλλά και στο Top-10 στο αμυντικό ριμπάουντ.
Ξεχωρίζει για την άμυνα στο σουτ του αντιπάλου (καλύτερη shot defense με 42%), τις γρήγορες περιστροφές της και τον επιθετικογενή τρόπο που αντιμετωπίζει το P&R. Το πρόβλημα είναι ότι έχασε τον Omer Asik, έναν εκ των καλύτερων αμυντικών ψηλών του ΝΒΑ, αλλά και τον Ronnie Brewer. Παρόλα αυτά έχει τα tools για να παραμείνει σε καλό, αν όχι αντίστοιχο, αμυντικό επίπεδο.
Expectations
Στόχος των Bulls είναι να παραμείνουν όσο πιο ανταγωνιστικοί γίνεται μέχρι να επιστρέψει ο Derrick Rose. Θα δώσουν μεγάλη βάση στη regular season ώστε να διεκδικήσουν το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα για τα playoffs. Παρά τη μεγάλη προσπάθεια που θα καταβάλλουν φαντάζει αδύνατο να πραγματοποιήσουν ρεκόρ αντίστοιχο με το 18-9 που πέτυχαν πέρσι κάθε φορά που αγωνίζονταν χωρίς τον φυσικό ηγέτη τους. Αν παρουσιαστούν πειθαρχημένοι και ετοιμοπόλεμοι διεκδικώντας κάθε παιχνίδι (κάτι που κάνουν λίγες ομάδες στην κανονική περίοδο) ο στόχος θα γίνει αρκετά εφικτός.
The Coach
O Tom Thibodeau είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές της γενιάς του. Defensive minded, βοήθησε τα μέγιστα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος από τη Βοστόνη, ως assistant του Doc Rivers. Από τις πρώτες του μέρες στο Σικάγο έκανε γνωστή τη φιλοσοφία του, συνεχής προσπάθεια στην άμυνα στο και ριμπάουντ. Είναι ο μοναδικός προπονητής που κατάφερε να έχει το καλύτερο ρεκόρ στις δύο πρώτες του χρονιές.
Το ρεκόρ του αυτά τα δύο χρόνια είναι 112-36 και το ποσοστό νίκης 75.7% που είναι και το μεγαλύτερο που έχει πετύχει ποτέ προπονητής στο ΝΒΑ (το δείγμα, προφανώς, είναι πολύ μικρό). Πριν λίγες μέρες ανανέωσε για τέσσερα ακόμη χρόνια το συμβόλαιο του στον πάγκο των Chicago Bulls.
Roster
Guards: Derrick Rose, Kirk Hinrich, Marcus Teague, Nate Robinson
Wings: Luol Deng, Richard Hamilton, Marco Belinelli, Jimmy Butler, Vladimir Radmanovic
Inside: Carlos Boozer, Joakim Noah, Taj Gibson, Nazr Mohammed, Kyrylo Fesenko
Πηγή: Theweakside