“Εθνικός σταρ”; Μπα… Μήπως “ο σταρ της εθνικής ομάδας”; Το Hoopfellas παρουσιάζει τη δική του οπτική στην πρόσληψη του Ιταλού προπονητή στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Για τον Αντρέα Τρινκιέρι ήμασταν από τους πρώτους που είχαμε μιλήσει για τη δουλειά του εντός συνόρων, εδώ στο Hoopfellas, και από τότε έχουμε ασχοληθεί ουκ ολίγες φορές με την.. παρτίδα του.
Τον θυμάμαι προ διετίας και πριν του τελικούς με τη Σιένα, να δίνει κάτι μεταξύ συνέντευξης και inspiritual speech προς τους παίκτες του, προσπαθώντας να τους φανατίσει θυμόμενος τις μάχες των Μακεδόνων απέναντι στους Πέρσες και την αυταπάρνηση των Βιετγκόγκ. Θα ακούσετε πολλά τέτοια από τον Ιταλό και θα χαρείτε -εγγυημένα- κάθε συναναστροφή (κοντινή ή μακρινή) μαζί του.
Πολύ έξυπνος άνθρωπος, δημοσιογραφικός με περιεχόμενο και ποιότητα, πνευματώδης με σπουδαία αίσθηση του χιούμορ. Αυτό είναι με λίγες λέξεις το προφίλ του ανθρώπου Τρινκιέρι.
Εκτιμώ την ιταλική προπονητική σκηνή, παρ’ όλο που η ταυτότητα του πρωταθλήματος τους μάλλον τους έχει κοστίσει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί είναι αρκετά καλοί σε επίπεδο τακτικής.
Ο Αντρέα Τρινκιέρι είναι το νεότερο τέκνο της σχολής αυτής, με προδιαγραφές να γίνει σπουδαίος προπονητής. Είχαμε αναφέρει σε παλιότερο άρθρο μας, ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά της σχολής Πιανιτζιάνι. Νέος, ταλαντούχος και άσχημος.
Γέννημα – θρέμμα Μιλανέζος από Αμερικανό πατέρα και μητέρα εκ Κροατίας, εργάστηκε στην ευρύτερη περιοχή της Λομβαρδίας και έκανε αμέσως αίσθηση στο γειτονικό (και όχι τόσο φιλικό για τους Μιλανέζους) Καντού, όπου με την πρώτη χρονιά έφερε την ομάδα στους “4” της ιταλικής λίγκας.
Η περυσινή δουλειά του, ανέβασε σημαντικά τη μετοχή του στο ευρωπαϊκό μπασκετικό χρηματιστήριο, μετατρέποντας μια low budget και με μεγάλο μ.ο. ηλικίας ομάδα σε αμυντική μηχανή, η οποία έχασε στην λεπτομέρεια την είσοδο στην ποστ σίζον.
Προπονητικά θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τον Τρινκιέρι. Αλλά νομίζω ότι πλέον θα ασχοληθούμε και άλλες φορές μαζί του. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και άξια σχολιασμού γεγονότα, είναι το πόσο κοντά βρίσκεται η ευρύτερη μπασκετική του φιλοσοφία με αυτή της Ελληνικής προπονητικής μπασκετικής σχολής.
Ο Τρινκιέρι σαν προπονητής πρεσβεύει βασικές αρχές που απαρτίζουν την ελληνική μπασκετική ταυτότητα. Αμυντική προσήλωση σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, ομαδικότητα στην επίθεση και κυρίως σκέψη και έξυπνο μπάσκετ. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι μεγάλος θαυμαστής του ελληνικού μπάσκετ (είναι γνωστό πολύ πριν το φλέρτ με την Εθνική μας).
Σαν μυαλό (σκέψη) είναι ανοιχτός, δέχεται συμβουλές και επιρροές, ακολουθεί τις τάσεις. Το μπασκετικό του μότο είναι η απλότητα. Θέλει η ομάδα του να παίζει απλά, έχοντας συγκεκριμένους στόχους στο παρκέ. Του αρέσει το σύνολο να κάνει ίσως λιγότερα πράγματα, αλλά σε πιο εξειδικευμένο βαθμό.
Η άμυνα αποτελεί τη βάση της φιλοσοφίας του. Εκεί χτίζει. Φέτος με την Καντού -της οποίας το προφίλ αναβάθμισε κυρίως σε αθλητικό επίπεδο δημιουργώντας ένα ρόστερ πιο κοντά στο σύγχρονο μπάσκετ- άπλωσε τις άμυνες του στα 3 ή 4/4 πολύ πιο συχνά, πάντα physical με πολλές επαφές.
Μου έχει κάνει εντύπωση το πώς έχει πείσει καθαρά επιθετικογενείς αθλητές να βάλουν ως προτεραιότητα την αμυντική τους αποστολή. Σε ένα σύνολο σαν αυτό του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος αυτό δε θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς οι αθλητές γαλουχήθηκαν από κούνια με αυτή την νοοτροπία.
Αντίθετα στο επιθετικό κομμάτι θα είναι ενδιαφέρον να τον δούμε πως θα δουλέψει με ένα βαθύ ρόστερ που σου δίνει επιλογές όσον αφορά το είδος επίθεσης. Ο Τρινκιέρι σαν προπονητής παίζει σετ, επίθεση μισού γηπέδου.
Το ρόστερ της Εθνικής -η οποία έχει μάθει να παίζει σε ελεγχόμενο τέμπο στην επίθεση- έχει προδιαγραφές και για κάτι πιο γρήγορο αυτή τη στιγμή και από αυτή και μόνο την άποψη θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε έναν Ισπανό προπονητή στο τιμόνι και το τι αυτός ίσως μπορούσε να παρουσιάσει.
Ο Ιταλός δεν παίζει το τίποτα εξεζητημένο επιθετικά. Η λέξη που κυκλώνει στο μπλοκάκι του σε αυτό το κομμάτι είναι η υπομονή. Ραχοκοκαλιά της επιθετικής λειτουργίας των ομάδων του είναι η πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας και το εξαιρετικό spacing, γαρνιρισμένο με πολύ υπομονή ώστε να βρεθεί το “καλό σουτ” ακόμα και στο τέλος του χρόνου.
Κυνηγάει τα μις ματς και θέλει οι ομάδες του να διαβάζουν. Παίζει πολύ πικ εν ρολ, side και κεντρικό. Στοιχεία στα οποία τα δικά μας παιδιά είναι εξοικειωμένα και θεωρούνται τοπ σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τουλάχιστον στα συγκεκριμένα κεφάλαια της επίθεσης. Πάντως σε αυτό το κομμάτι θα πρέπει και ο ίδιος να δουλέψει ώστε να παρουσιάσει κάτι καλό. Δεν ήταν ποτέ ο offensive master.
Για το ρόστερ δεν μπορούν να γίνουν ακόμα εκτιμήσεις. Ο Τρινκιέρι αρχικά θα συναντηθεί στη γειτονική χώρα με τον Γιώργο Λημνιάτη και τον Δημήτρη Παπανικολάου ώστε να δοθούν οι κατευθύνσεις και να μοιραστούν οι ρόλοι.
Ο Ιταλός ήδη φημολογείται ότι έχει έρθει σε επαφές με κάποιους διεθνείς. Έχει εκφραστεί -πριν υπογράψει- με τα καλύτερα λόγια για τον Δημήτρη Διαμαντίδη (τον οποίο σύμφωνα με χθεσινή του συνέντευξη θα προσπαθήσει να μεταπείσει ώστε να γυρίσει, χλωμό έως πολύ χλωμό λέμε εμείς) και τον Κώστα Καϊμακόγλου, τον οποίο θεωρεί ως τον “καλύτερο πάουερ φόργουορντ της Ευρώπης”. Μη σας φαίνεται περίεργο. Ο Τρινκιέρι πάντα λάτρευε τους blue collar παίχτες και ο “Κάι” αποτελεί ζωντανό παράδειγμα του πως βλέπει το μπάσκετ ο Ιταλός.
Εν κατακλείδι, το ερώτημα είναι εάν ο Τρινκιέρι ήταν η ιδανική επιλογή για την Εθνική μας ομάδα. Θα είμαι ξεκάθαρος, μιλώντας έξω από τα δόντια. Εκτιμώ προπονητικά τον Ιταλό, νομίζω το γνωρίζετε, γι’ αυτό και έχω κάνει και αρκετές αναφορές στη δουλειά του. Είναι πολύ έξυπνος (γατόνι), οι ομάδες του έχουν πλάνο και κατεύθυνση και οι μπασκετικές αρχές που πρεσβεύει… “μου κάνουν”.
Η αλήθεια όμως είναι ότι σε αυτή τη φάση της ιστορίας της εθνικής μας ομάδας, περίμενα μια προσωπικότητα με μεγαλύτερες περγαμηνές στο χώρο. Γι’ αυτό είχα εκφραστεί από την αρχή υπέρ του Μπλατ, ο οποίος έχει και την ανάλογη εμπειρία, σε αντίθεση με τον Τρινκιέρι που είναι ρούκι σε τέτοιο πόστο.
Η Εθνική μας ομάδα χρειαζόταν έναν προπονητή – ασφάλεια που θα την περάσει από το δύσκολο ή το χιαστί παιχνίδι, που θα λειτουργήσει σαν ασπίδα για τους υπόλοιπους και θα φέρει εγγυημένο αποτέλεσμα (όσο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση). Αλλά το “εγγυημένο αποτέλεσμα” κοστίζει και πληρώνεται πολύ παραπάνω.
Η ομοσπονδία επέλεξε να υπογράψει τον οικονομικό Ιταλό, με τα συν και τα πλήν του. Έναν νέο -ικανό θα πούμε εμείς- Ευρωπαίο προπονητή που όμως αναλαμβάνει μια τεράστια ευθύνη και κανείς δεν γνωρίζει εάν μπορεί να την διαχειριστεί. Μεγάλος του σύμμαχος θα πω εγώ το ότι γι’ αυτόν αποτελεί dream job. Πολύ σημαντικό. Αλλά σίγουρα δεν εξασφαλίζει τίποτα. Η επιλογή του Τρινκιέρι είναι ζαριά…
Πηγή: Hoopfellas