Μετά το εφιαλτικό τέλος της περυσινής σεζόν και την απώλεια των σκήπτρων στο Ισραήλ, διοίκηση και Ντέιβιντ Μπλατ, αφουγκραζόμενοι την γκρίνια του κοινού της Μακάμπι, χτίζουν τη νέα ομάδα με στόχο το Μιλάνο. Το Hoopfellas ρίχνει μια ματιά στη φετινή off season της “ομάδας του λαού”.
Η Μακάμπι, η βαριά φανέλα της, η μυσταγωγία της Nokia Arena και η “αύρα” του κλαμπ, ο κόσμος που την ακολουθεί πιστά και η ιστορία της. Πολύ μπάσκετ. Για αυτό η “ομάδα του λαού” είναι ένα από τα αγαπημένα μας θέματα και το Ηοοpfellas δεν παραλείπει την αναφορά στη δική της off season ούτε αυτό το καλοκαίρι.
Η μεγάλη επένδυση από τους μετόχους δεν έγινε ούτε φέτος. Το μπάτζετ θα είναι μεγαλύτερο από πέρυσι αλλά συγκεκριμένο. Από την άλλη είναι φανερό ότι ο Μπλατ θέλει να επιφέρει μια αλλαγή στη γενικότερη φιλοσοφία του κλαμπ, καθώς προσανατολίζεται στη δημιουργία μιας πιο fundamental ομάδας φεύγοντας από τη βάση της κυριαρχίας σε φυσικό και αθλητικό κομμάτι, τομέας που παραδοσιακά η Μακάμπι ήταν ασυναγώνιστη σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στροφή των Ισραηλινών στην αγορά των “Γιούγκο” (μια αγορά η οποία για το κλαμπ είναι μάλλον… παρθένα) με την ενίσχυση του τμήματος σκάουτινγκ σε συγκεκριμένες λίγκες όπως η Αδριατική που συγκεντρώνει μεγάλο τους ενδιαφέρον.
Μιλάμε για την Μακάμπι έτσι; Έναν από τους πιο διακεκριμένους πελάτες της αμερικανικής μπασκετικής βιομηχανίας στην Ευρώπη. Τα λάθη σε επιλογές όπως του Μάτσβαν (κατά τη γνώμη μου δε τον χειρίστηκε σωστά η ομάδα) και του Ντάρκο Πλάνινιτς δείχνουν ότι η Μακάμπι ακόμα “μαθαίνει” μια αγορά μέχρι τώρα άγνωστη, στο δρόμο για να αποκτήσει κάποια στιγμή την τεχνογνωσία της σωστής επιλογής παικτών από εκεί, όπως συνέβαινε (και συμβαίνει) τόσα χρόνια με την αντίστοιχη στην Αμερική.
Η Μακάμπι φέτος θέλησε να μην βρει μπροστά της πάλι μια περίπτωση “Λάνγκφορντ – Χέντριξ” με τους Ντέβιν Σμιθ και Σόουν Τζέιμς. Ειδικά στην περίπτωση του Τζέιμς ήταν φανερό ότι είχε γίνει προεργασία πριν τελειώσει η σεζόν, με αποτέλεσμα ο παίκτης (αν και ελεύθερος) να μη βγει καθόλου στην αγορά.
Προερχόμενος από εξαιρετική σεζόν όπου κουβάλησε την “ομάδα του λαού” επιδεικνύοντας βελτίωση ακόμα και στο ποστ παιχνίδι, με ένα αθλητικό/φυσικό πακέτο που πληροί σχεδόν στην εντέλεια τις προδιαγραφές για τη θέση “5” στο ανώτατο επίπεδο του μοντέρνου ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Αμερικανός σέντερ θα ήταν σίγουρα στη λίστα ομάδων (τοπ επιπέδου) που μπορούσαν να του εξασφαλίσουν περισσότερα λεφτά.
Η Μακάμπι μάτσαρε αυτή της την αδυναμία σε χρήμα με χρόνο, προσφέροντας στον 30χρονο Τζέιμς τετραετές συμβόλαιο, το οποίο σίγουρα εμπεριέχει ρίσκο αλλά δείχνει και τη θέληση της Μακάμπι να κρατήσει τον αθλητή (μη ξεχνάμε πόσο έχει πληρώσει τα πολυετή συμβόλαια που λάνσαρε τα τελευταία χρόνια).
Με τον Σμιθ αντίθετα το πράγμα τράβηξε αρκετά, με τον Αμερικανό φόργουορντ (32, 1.96μ.) να υπογράφει τελικά διετές που θα του αποφέρει συνολικά 1.7 εκ. δολάρια. Παράλληλα με την παραμονή του σκληροτράχηλου Ρίκι Χίκμαν, η Μακάμπι (κάνοντας χρήση της οψιόν για τον τελευταίο) κατάφερε να διατηρήσει όχι μόνο τρία ποιοτικά, σπουδαία αμυντικά εργαλεία αλλά ουσιαστικά τον καλύτερο παίκτη της σε κάθε γραμμή ώστε έπειτα να χτίσει.
ΤΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ
Όπως κάθε κλαμπ αυτού του επιπέδου, το οποίο ακολουθεί σφιχτή οικονομική πολιτική, έτσι και οι Ισραηλινοί αναγκαστικά “τζογάρουν“, με την έννοια ότι πήγαν σε σχετικά οικονομικές επιλογές και όχι σε αθλητές που έχουν δώσει διαπιστευτήρια σε top level καταστάσεις. Ποια είναι τα στοιχήματα της φετινής Μακάμπι;
1. ΤΑΪΡΙΣ ΡΑΪΣ:
Η διοίκηση ξεκίνησε δυναμικά το καλοκαίρι αποφασισμένη να κάνει την υπέρβαση φέρνοντας πίσω τον Τζέρεμι Πάργκο. Μάλιστα η πεποίθηση ήταν ότι ο Ντέβιν Σμιθ δύσκολα θα μείνει, οπότε το συμβόλαιο του και… βάλε, θα πήγαινε στον νυν κόμπο της ΤΣΣΚΑ.
Η προσφορά ξεπέρασε το 1εκ. δολάρια ετησίως (ότι καλύτερο πραγματικά μπορούσε η Μακάμπι) αλλά ο Πάργκο επέλεξε Μόσχα. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος “φτιάχτηκε” με συνέπεια η έλευση του Ράις αργότερα να αφήσει μια σχετική παγωμάρα. Ο Μπλατ είχε στη λίστα του τον απόφοιτο του Μπόστον Κόλετζ από πέρυσι, όμως υπάρχουν αμφιβολίες για το πόσο μπορεί να είναι αυτός που θα κρατήσει το τιμόνι.
Ο “πρώην” πόιντ του Πανιωνίου είναι ένας εξαιρετικός penetrator και τον χαρακτηρίζει μια no fear attitude σε όλες του τις αντιδράσεις στο παρκέ αλλά παρά το γεγονός ότι μπορεί να κάνει θραύση στο ανοιχτό γήπεδο, δεν είναι ο floor general που ζητούσε η ομάδα, είναι ένας ακόμη γκαρντ στο ρόστερ με ασταθές περιφερειακό σουτ έχοντας δημιουργήσει αμφιβολίες για το εάν μπορεί να ηγηθεί της επίθεσης της Μακάμπι (ειδικά εάν το τέμπο δεν είναι πολύ υψηλό). Ο Ράις πρέπει να αποδείξει. Και εκεί έγκειται ο τζόγος. Υπέγραψε για 1+1 χρόνια.
2. ΘΕΣΗ “4”:
Πέρυσι “κράξαμε” την Μακάμπι που έχασε μάλλον από υπερβολική σιγουριά τον Άλεξ Τάιους, αναγκαζόμενη φέτος να πληρώσει 50χιλ. buy out στην Καντού για τον αποκτήσει. Ο Τάιους είναι καλή επένδυση και μια win – win situation από τη στιγμή που έχει ισραηλινό διαβατήριο.
Με δεδομένο ότι ο Τζέιμς βελτίωσε πολύ την αποτελεσματικότητα/παραγωγή του από παιχνίδι στο ποστ, νομίζω ότι ο Τάιους θα ήταν εξαιρετική επιλογή ως μπακ απ, με το athleticism του και την εξαιρετική ικανότητα του να τελειώνει μπάλες γύρω από το καλάθι. Το πράγμα μπλέχτηκε όμως.
Στη θέση “4” έπεσε σκούπα με τους υπεύθυνους του σχεδιασμού να βγάζουν στην απ’ έξω από την αρχή τον Ελιγιάου (ο Μπλατ τον είχε “παρκάρει” από πέρυσι στον πάγκο και η αλήθεια είναι ότι ο Ισραηλινός φόργουορντ είναι τεμπελάκος) προτείνοντας του μείωση αποδοχών την οποία ο παίκτης, όπως αναμενόταν, απέρριψε ενώ παράλληλα η πόρτα είχε ανοίξει από νωρίς για τον Κάνερ – Μέντλεϊ ο οποίος απογοήτευσε πέρυσι έχοντας μάλιστα το βαρύτερο συμβόλαιο στην ομάδα (800χιλ. δολάρια). Ο Μέντλεϊ είναι πολύ κοντά στον Ερυθρό Αστέρα (που μαζεύει πολύ… πράμα φέτος).
Κάπως έτσι η Μακάμπι άδειασε ουσιαστικά το “4” και υπογράφοντας τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη φανέρωσε το πλάνο της για μετακίνηση του Τάιους στη θέση “4”. Έχω σοβαρές αμφιβολίες για τη λειτουργικότητα της κίνησης αυτής. Ρίξτε μια ματιά στη δομή της ομάδας.
Ο Μπλατ αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα πέρυσι και η Μακάμπι έπαιξε καλύτερα μόνο όταν ο Σμιθ με τον Πνίνι κατέβηκαν στο “4” (διάστημα στο οποίο έτρεξε και το σερί της στην Ευρωλίγκα) λειτουργώντας ως stretch-4 και ανοίγοντας διαδρόμους για τους slashers της ομάδας στην περιφέρεια. Νομίζω ότι κάτι παρόμοιο θα γίνει και φέτος και η παρουσία του Ινγκλς ευνοεί τη μετακίνηση του Σμιθ χωρίς η ομάδα να χάνει σε ποιότητα στο “3”.
Είναι φανερό ότι ο Μπλατ στοχεύει, με την παρουσία του Τάιους ως πάουερ φόργουορντ στο παρκέ και του Τζέιμς στο “5”, να ελέγξει το ριμπάουντ ώστε να μπορεί να ανοίξει το γήπεδο και να αξιοποιήσει τα γκαρντς του. Ο κόσμος το απαιτεί. Είναι γαλουχημένος με αυτό το μπάσκετ και πέρυσι υπήρξε μεγάλη γκρίνια. Αυτό (up tempo) είναι το μπάσκετ της Μακάμπι και η φετινή ομάδα είναι δομημένη με αυτές τις προδιαγραφές.
Ο Μπλατ βέβαια γνωρίζει ότι στα μεγάλα ματς η ομάδα του θα πρέπει να είναι έτοιμη να ανταποκριθεί και σε διαφορετικό τέμπο. Για αυτό απέκτησε όπλα όπως ο Σχορτσανίτης ή Ίνγκλς. Και για αυτό επένδυσε στον Τζέικ Κοέν από το Davidson (Αμερικανο-εβραίος), ο οποίος μπορεί να καλύψει το “4” και το “5”, συνδυάζοντας αξιόπιστο σουτ από το τρίποντο και παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι.
Το παιδί (22, 2.09μ.) είναι λίγο άγουρο ακόμα και στη Μακάμπι (του έδωσαν 4ετές) πιστεύουν ότι θα “μπει” πραγματικά στο ροτέισον από του χρόνου, όμως εγώ βλέπω ότι με τα δεδομένα της θέσεως θα πάρει ευκαιρίες (όπως και ο 18χρονος Ζεγκέφ που άρεσε πολύ πέρυσι), ειδικά εάν ο Μέντλεϊ αποχωρήσει και το κενό του δεν καλυφθεί.
Πάντως ένα είναι σίγουρο. Η Μακάμπι χρειάζεται οπωσδήποτε ένα stretch-4 με ικανότητα στη πάσα/δημιουργία το οποίο θα αποτελέσει το “λάδι” για να λειτουργήσει η επιθετική μηχανή της.
3. ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΧΑΓΙΟΝ:
Το σήριαλ του περυσινού καλοκαιριού συνεχίζεται και φέτος. Ο Ισραηλινός γκαρντ έχει γίνει το “μήλο της έριδος” μεταξύ Μακάμπι και Λοκομοτίβ Κούμπαν, οι οποίες (όπως σας είχαμε γράψει παλιότερα) βρίσκονται σε “πόλεμο”. Οι Ρώσοι περιμένουν να βγεί η απόφαση υπέρ τους και θέλουν τον παίκτη ειδικά σε περίπτωση που χάσουν τον Νικ Καλάθη.
Η Μακάμπι τηρεί σιγή ιχθύος αλλά “δουλεύει” την υπόθεση και παίρνει τα μέτρα της. Ήδη υπέγραψε τον Γιουβάλ Ναϊμί (28, 1.88μ.) για τρία χρόνια, κίνηση που προκάλεσε αίσθηση μιας και ο Ισραηλινός πόιντ γκαρντ υπήρξε “είδωλο” για χρόνια στους “απέναντι” (αριστερούς) της Χαποέλ Ιερουσαλήμ. Μάλιστα στο συμβόλαιο του υπάρχει όρος δανεισμού εφόσον θελήσει η ομάδα για την πρώτη σεζόν, άμεσα συνδεδεμένος με την κατάληξη της υπόθεσης Οχαγιόν.
Ο Ναϊμί (έπαιξε στη Ρωσία φέτος, αρκετά καλός με την Τριούμφ) δεν έχει τα πόδια, το κορμί και το αθλητικό πακέτο του Οχαγιόν (ούτε την αποτελεσματικότητα του στην άμυνα) όμως είναι πιο εγκεφαλικός, καλύτερος σουτέρ και πιο δημιουργικός γκαρντ από τον (πιθανό) συμπαίκτη του.
Το μπακόρτ της Μακάμπι περιέχει δυνατά κορμιά και διεμβολιστές που μπορούν να πιέσουν καλά τη μπάλα στα μετόπισθεν, όμως λείπει το σουτ και η δημιουργία και αυτό θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πως θα το χειριστεί ο Μπλατ. Πιθανόν δίνοντας παιχνίδι στο Τζο Ίνγκλς από το “φτερό”, μια ποιοτική προσθήκη για τους Ισραηλινούς που έχει δημιουργία και πικ εν ρολ παιχνίδι.
Η υπογραφή του σχολιάστηκε πολύ θετικά στο Τελ Αβίβ καθώς ο Αυστραλός γκαρντ-φόργουορντ αποτελεί Euroleague material. Ενδιαφέρον επίσης θα έχει και η ανάπτυξη του Σίλβεν Λάντεσμπεργκ (είχαμε μιλήσει αρκετά πέρυσι για αυτόν) τον οποίον ο Μπλατ έβαλε να παίζει όλη τη χρονιά μακριά από τη μπάλα, με spot up shoots/cuts και transition χωρίς προσωπική φάση (θέλει δουλειά στη ντρίμπλα) όμως οι οπαδοί φωνάζουν για να τον δουν περισσότερο (έχει ισραηλινό διαβατήριο) και για αυτό η διοίκηση δεν “σκοτώθηκε” για να φέρει πίσω τον Χαλπερίν.
4. ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΣΧΟΡΤΣΑΝΙΤΗΣ:
Στη δεύτερη παρουσία του στο Τελ Αβίβ ο Σοφοκλής, πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τον Ντέιβιντ Μπλατ, ο οποίος θα ποντάρει πολλά στην ποστ παρουσία του Έλληνα σέντερ. Ο Σχορτσανίτης μπορεί να αποτελέσει το μεγάλο όπλο των Ισραηλινών στο μισό γήπεδο, εφόσον όμως τον υποστηρίξουν κατάλληλα και εννοώ με ένα “4” που θα μπορεί να ανοίξει άμυνες και την παρουσία στην περιφέρεια επίσης παικτών που δε θα επιτρέψουν κάθετες ή άλλων ειδών βοήθειες από ψηλά. Ο Σοφοκλής έχει κίνητρο και μετά τη φυγή του από το ΟΑΚΑ η Μακάμπι ήταν για αυτόν ευλογία. Αυτός θα είναι για τους Ισραηλινούς;
Η φετινή Μακάμπι έχει σαφώς μεγαλύτερη ποιότητα και πιο βαθύ ρόστερ από την περυσινό, το οποίο όμως μην ξεχνάμε ότι ήταν σίγουρα το πιο αδύναμο των τελευταίων ετών. Η ιστορία και ο κόσμος φωνάζουν για συμμετοχή στο Φαϊναλ-4. Τρίτος χρόνος εκτός τελικής φάσης θα είναι “χοντρό” για την “ομάδα του λαού” (δεν έχει συμβεί από το 2000 και μετά).
Η γνώμη μου είναι ότι η Μακάμπι χρειαζόταν κάτι περισσότερο στο “1” και το “4”, όμως ας περιμένουμε καθώς οι εξελίξεις τρέχουν ακόμα. Από την άλλη, floor general μπορεί να μην έχει, έχει όμως “στρατηγό” στον πάγκο. Και ο Ντέιβιντ Μπλατ, μετά το περυσινό φινάλε, βρίσκεται ήδη “σε αποστολή“. Όπως κάποτε και ο Αχιλλέας, το παιδικό του πρότυπο..
Y.Γ: Δεν κρύβω ότι μου αρέσει πολύ το recruiting της Μπάμπεργκ. Ο πρώην “Σέλτικ” Τζαμάρ Σμιθ μπορεί να αποδειχθεί “κλέψιμο”, ενώ ταίριαξε πολύ ωραία τον Ζακ Ράιτ δίπλα στον Γκαβέλ. Και φυσικά, Βελίτσκοβιτς. Μια κατάσταση που μυρίζει μπάσκετ, αυτό χρειαζόταν ο Σέρβος. Οι Γερμανοί άλλωστε έχουν τοknow how στην επιλογή καλών ξένων παικτών, μόνο που φέτος (σε αντίθεση με πέρυσι) έχουν φτιάξει σωστή στελέχωση που θα τους βοηθήσει να βρούν χημεία νωρίτερα. Πάρτε τον Φλέμινγκ πολύ σοβαρά…
Υ.Γ1: Mπατίστ λοιπόν. Θα αναφερθούμε σύντομα. Για Λοτζέσκι επίσης. Αν και περιμένω κάτι από τον Ολυμπιακό…
Υ.Γ2: Tί θα γίνει με Μάρκους Ουίλιαμς τελικά;
Πηγή: Hoopfellas