Συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος της ανάλυσης του Hilton Armstrong, του νέου αποκτήματος του Παναθηναϊκού. Σήμερα θα επικεντρωθούμε στη συμπεριφορά του στο επιθετικό κομμάτι, τους τομείς που υπερισχύει και μειονεκτεί. Το προηγούμενο κείμενο αναφέρεται στην αμυντική του συμπεριφορά, τις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματα του.
Οι παίκτες με μέτρια τεχνική κατάρτιση, με μέτριο σουτ και μικρό ρεπερτόριο, πρέπει να βρίσκουν άλλους τρόπους για να γίνουν χρήσιμοι στην επίθεση. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να φτιάξουν τις δικές τους φάσεις, δεν μπορούν βοηθήσουν στο spacing της ομάδας με spot-up σουτ και γενικότερα δεν έχουν την επιθετική ποιότητα ώστε να τραβήξουν την προσοχή της άμυνας, τότε οφείλουν να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα ώστε να γίνουν χρήσιμοι.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η ενέργεια. Με την ενέργεια ένας “περιορισμένος” επιθετικά παίκτης μπορεί να βρει εύκολα καλάθια στο transition ή με επιθετικά ριμπάουντς. Ένας άλλος τομέας είναι η συνεχής κίνηση και τα κοψίματα στο καλάθι, όπως και τα καλά screens. Σε αυτούς τους τομείς (δεν είναι τόσο καλός screener) ο Armstrong δεν τα πηγαίνει άσχημα. Ούτε όμως διακρίνεται, και αυτό γιατί δεν διαθέτει τόσο καλά, και σταθερά, χέρια ώστε να τελειώνει με επιτυχία τις φάσεις.
Υπάρχουν περιπτώσεις που θα κάνει ένα πολύ δύσκολο catch και θα τελειώσει δυναμικά τη φάση, και υπάρχουν άλλες που δεν θα μπορέσει να τελειώσει εύκολες φάσεις κάτω από το καλάθι ή θα χάσει τη μπάλα μέσα από τα χέρια του. Όμως κινείται έξυπνα, υπομονετικά, και ψάχνει ευκαιρίες για πόντους όταν η άμυνα είναι προσηλωμένη σε άλλα spots στο παρκέ.
Το ίδιο συμβαίνει και με το επιθετικό ριμπάουντ. Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο κείμενο ο Armstrong δεν είναι καλός ριμπάουντερ σε σχέση με τα tools που διαθέτει. Έχουν υπάρξει παιχνίδια που έχει λάμψει με την “δίψα” του για διεκδίκηση επιθετικού ριμπάουντ, κάτι όμως που δεν κάνει συχνά αφού πολλές φορές δεν δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια συνέπεια.
Θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερος επιθετικός ριμπάουντερ απ’ ότι είναι, όχι μόνο γιατί διαθέτει τα προσόντα, αλλά και γιατί η ίδια η αντίπαλη άμυνα του δίνει αυτή την ευκαιρία με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζει. Ο αμυνόμενος έχει την τάση να απομακρύνεται από το machup του, σε μεγάλο βαθμό, όταν αυτός έχει πολύ περιορισμένο επιθετικό παιχνίδι, και είτε να έχει την προσοχή του στραμμένη σε άλλες κινήσεις που λαμβάνουν χώρα στο παρκέ, είτε να δίνει βοήθειες σε άλλα μαρκαρίσματα ή συνεργασίες.
Αυτό σημαίνει όχι μόνο χώρος για ελεύθερα κοψίματα στη ρακέτα αλλά και ευκαιρίες για υποστήριξη των άστοχων σουτ των συμπαικτών του αφού, πολλές φορές, θα βρεθεί χωρίς box out σε κάποιο σημείο του παρκέ. Θα πρέπει να πιέσει περισσότερο τον εαυτό του σε αυτό το κομμάτι και να μαζέψει μεγαλύτερο αριθμό διαθέσιμων επιθετικών ριμπάουντς.
Έχει γρήγορα πόδια και μπορεί να αλλάζει γρήγορα κατευθύνσεις αλλά και να κάνει πολλά συνεχόμενα spints στην ίδια φάση. Όπως είπαμε δεν είναι τόσο καλός screener, είναι όμως εξαιρετικός στο να χρησιμοποιεί τα λεγόμενα “slipping screens”. Πρόκειται για screens που στην ουσία δεν δημιουργούν σωματικά επαφή απλά ο παίκτης κατευθύνεται προς τη μεριά του συμπαίκτη του με τη μπάλα και αμέσως, χωρίς να σκρινάρει, κάνει roll στο καλάθι.
Αν δουλευτούν σωστά μπορεί να γίνουν ιδιαίτερα αποτελεσματικά και να δίνουν εύκολους πόντους σε μία ομάδα, και αυτό γιατί οι άμυνες είναι προετοιμασμένες στην αντιμετώπιση του Pick N Roll και όταν βλέπουν την κίνηση του ψηλού, προς τον συμπαίκτη του, ξεκινούν την αμυντική τους προσπάθεια σύμφωνα με τις αρχές τους.
Είναι κάτι που ο νέος προπονητής του Παναθηναϊκού μπορεί να το δουλέψει και να το ενσωματώσει στα plays της ομάδας. Αν, δε, το σχεδιάσει και με κάποια screen-the-screener action (ώστε να δοθεί ακόμα μεγαλύτερος χώρος στον Armstrong, και να βγει ο αμυντικός του εκτός θέσης) θα μπορούσε να γίνει σημείο αναφοράς της επίθεσης του Παναθηναϊκού.
Το post δεν είναι το δυνατό του σημείο. Για την ακρίβεια είναι ένας τομέας που χρησιμοποιεί σπάνια και οι προπονητές του αποφεύγουν να τους δίνουν πολλά touches για ενέργειες με πλάτη ή πρόσωπο στο καλάθι. Κατά καιρούς έχει παρουσιάσει κάποιες όμορφες και ποιοτικές κινήσεις αλλά αυτές είναι απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Η ταχύτητα και τα μεγάλα του άκρα τον βοηθούν να κάνει μία πολύ πετυχημένη spin move η οποία τον φέρνει σε πλεονεκτική κίνηση κοντά στο καλάθι. Όμως δεν συμβαίνει συχνά ούτε είναι καλά δουλεμένη. Αν μπορούσε να βάλει στο παιχνίδι του το face-up (πρόσωπο στο καλάθι), ώστε να εκμεταλλεύεται τα γρήγορα πόδια του απέναντι σε πιο αργούς αντιπάλους, θα έπαιρνε σίγουρα περισσότερα touches και θα εκμεταλλευόταν καλύτερα το χώρο που του παρέχει ο αντίπαλος.
Για το τέλος αφήσαμε το σουτ. Με τα χρόνια βελτιώθηκε αρκετά σε αυτό το κομμάτι και κατάφερε να ενσωματώσει στο παιχνίδι του ένα σουτ από μέση απόσταση, κυρίως από το high post και από τα elbows.
Η μηχανική του είναι “γλυκιά” και το σημείο που ελευθερώνει τη μπάλα αρκετά ψηλά ώστε να μπορεί, εκμεταλλευόμενος τα μεγάλα του χέρια, να σουτάρει πάνω από τον αντίπαλο. Παρόλα αυτά δεν έχει πάντα ισορροπία όταν σουτάρει με αποτέλεσμα άλλοτε να ελευθερώνει τη μπάλα στο pick του άλματος του και άλλοτε καθώς πέφτει.
Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν έχει να αντιμετωπίσει close out από την άμυνα κάτι που τον αναγκάζει να σκεφτεί και να πάρει βιαστικές αποφάσεις. Χάνει την ισορροπία του και το σουτ πέφτει έξω. Μπορεί να απειλήσει από αυτά τα σημεία, θα υπάρξουν μέρες που θα βάλει αρκετά τέτοια σουτ, αλλά δεν είναι και ότι πιο efficient για μια ομάδα να έχει τον Armstrong να παίρνει σουτ από μέση απόσταση.
Πηγή: theweakside