Μετά τον “τελικό” του Pala Desio στην πρώτη φάση, ο Παναθηναϊκός πέρασε επέζησε σε ακόμα έναν εχθές στο Κάουνας. Κάτι λέει αυτό… Εντυπωσιακός ο Ρόκο Ούκιτς, “μαθητής” στο πανεπιστήμιο του Παναθηναϊκού. Η Ουνικάχα βασικός αντίπαλος των πρασίνων πλέον. Μεγάλη νίκη, σκληραίνει το κέλυφος της ομάδας κι άλλο.
Το παιχνίδι δεν ξεκίνησε καλά για τους πράσινους, δεδομένου του ότι ήταν φανερό πως για 20′ λεπτά έπαιζαν στον ρυθμό του αντιπάλου. Η Ζαλγκίρις έβαζε γρήγορα τη μπάλα στο παρκέ ακόμα και μετά από επαναφορά ανοίγοντας το τέμπο του παιχνιδιού. Κακή άμυνα από τον Παναθηναϊκό στο τρανζίσιον και αδυναμία αναχαίτισης του πικ εν ρολ ακόμα και όταν στη μπάλα αμύνονταν οι Διαμαντίδης – Λάσμε (για πρώτη φορά φέτος).
Παρακολουθήστε πόσο γρήγορα παίρνουν θέσεις στην transition offense οι Λιθουανοί, βγάζοντας τη μπάλα στην περιφέρεια με ξεκάθαρο στόχο να βάλουν όμως τη μπάλα μέσα και να χτυπήσουν από το ζωγραφιστό. Αμυντικά τα ψηλά κορμιά του Πλάθα έπαιζαν 3/4 τον Σοφοκλή με το high low (στον άξονα μάλιστα ο Διαμαντίδης) να γίνεται πολύ δύσκολη υπόθεση με τα μακριά λιθουανικά χέρια να βγαίνουν πάνω στη μπάλα πίσω από το κορμί του Σόφο.
Ακόμα και στο μισό γήπεδο, διέκρινα ένα αμυντικό πρόβλημα επικοινωνίας για την ελληνική ομάδα το οποίο έφερνε ανισορροπία στην άμυνα με συνέπεια να χάνονται πολλά ριμπάουντς. Εκεί ήταν η μεγάλη πληγή του Παναθηναϊκού προχθές, με τους γηπεδούχους να μαζεύουν συνολικά 14 επιθετικά.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Αργύρης Πεδουλάκης έκανε “παρέμβαση” στο ματς, βλέποντας το ότι με την μέχρι τότε κατάσταση ο Παναθηναϊκός δεν είχε πολύ σφυγμό ακόμα. Έβαλε καθαρά στο τιμόνι τον Διαμαντίδη ρίχνοντας τον ρυθμό (με οποιονδήποτε άλλο πόιντ, η επίθεση της ομάδα μοιάζει περισσότερο βιαστική και λίγο πρόχειρη), “κόλλησε” τον Ούκιτς στον Πόποβιτς, τζογάροντας κάποια σουτ από τους υπόλοιπους και διαχειρίστηκε σωστά τη φορτωμένη φροντκόρτ του, παίζοντας με πιο ευέλικτα σχήματα, δεδομένου του ότι ο Πλάθα χτύπαγε συνεχώς με τον παίκτη του Σοφοκλή σε καταστάσεις σκριν στη μπάλα.
Ήταν η πρώτη φορά φέτος που ο Πεδουλάκης έκανε άμεση χρήση του τρέηντ Γκιστ – Πάνκο. Θυμάστε ότι στην κουβέντα μας τότε και αναλύοντας τους λόγους (με τον Σχορτσανίτη τραυματία) είχαμε πεί ότι στον Παναθηναϊκό επέλεξαν έναν παίκτη φόργουορντ σέντερ από το να πάρουν έναν φόργουορντ και έναν σέντερ. Ο Γκιστ έκανε τα γνωστά λαθάκια του, ήταν λίγο διστακτικός στο περιφερειακό σουτ αλλά προσέφερε ποικιλία σχημάτων, ενέργεια και versatile άμυνα ψηλά και χαμηλά.
Ο Πεδουλάκης βάσισε μεγάλο κομμάτι του πλάνου του στο να χτυπήσει και να βγάλει εκτός ρυθμού τον Πόποβιτς. Γι’ αυτό και έστειλε τον Ούκιτς στο ποστ, ώστε να φθείρει και να εκνευρίσει τον μικρόσωμο συμπατριώτη του, ενώ με τον Διαμαντίδη στην κορυφή η ομάδα εξασφάλιζε:
1) καλύτερο περιφερειακό σουτ
2) ισορροπία στο αμυντικό τρανζίσιον.
Από το 25′ και μετά έπαιξε πολύ κεντρικό πικ εν ρολ και έβαλε τον Μπράμος στον Λαφαγιέτ (είχε και καλές και κακές στιγμές αυτή η επιλογή). Ήταν φανερό από ένα σημείο και μετά ότι εάν οι πράσινοι έπαιρναν κεφάλι έστω και με μικρή διαφορά, η Ζαλγκίρις θα πνιγόταν. Με τον Καουκένας κρύο και τον Πόποβιτς να μη βρίσκει καθαρές ματιές από την περιφέρεια, οι Λιθουανοί δεν είχαν λύσεις clutch performance στο σετ παιχνίδι που είχε επιβάλλει η ελληνική ομάδα. Μπράβο λοιπόν και στον Αργύρη Πεδουλάκη.
Πολλοί είπαν ότι “ρίσκαρε” κλείνοντας το ροτέισον στα γκαρντ με τη μη χρησιμοποίηση του Μπανκς. Εγώ θα πω ότι ξέρει τι κάνει. Και εάν η ομάδα είχε απορροφήσει καλύτερα τον Ξανθόπουλο, θα μπορούσε να πάρει και άλλα πράγματα από αυτόν. Βέβαια το κενό στη θέση είναι εμφανές, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να ανοίξουμε πάλι την ίδια κουβέντα. Και επειδή πολλάκις έχω ερωτηθεί γιατί στηρίζω τον Πεδουλάκη, θα πω ότι τον θεωρώ “κόουτς”. Μπορεί να έχει συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό του, να μην είναι ιδιαίτερα καινοτόμος, να ήθελε τον Γκιστ από το… καλοκαίρι (πλάκα κάνω) αλλά είναι “κόουτς”. Μη ξεχνάμε άλλωστε και το μεταβατικό στάδιο του κλαμπ.
Ας πούμε μερικά πράγματα για τον Ούκιτς γιατί από εχθές αυτό που συμβαίνει είναι τουλάχιστον αστείο και αδικεί το ίδιο το παιδί. Έξω από τα δόντια. Ο Κροάτης έκανε πολύ καλή εμφάνιση στο Κάουνας και αποτέλεσε τον παίκτη κλειδί των πρασίνων σε ένα σημαντικό παιχνίδι. Όχι δεν έγινε ξαφνικά ο “γκαρντ που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός”, ούτε ο “ιδανικός παρτενέρ” του Διαμαντίδη, ούτε ο “ηγέτης” (από αυτό απέχει μίλια) ούτε -το πιο αστείο που διάβασα- έκανε “απόσβεση του συμβολαίου του μετά τα δύο ματς (Κύπελλο – Κάουνας).
Αυτό για να το πεις πρέπει είτε να μην έχεις σχέση με το άθλημα είτε την παραμικρή με την αγορά. Δεν απευθύνομαι σε αυτά που γράφτηκαν εδώ μέσα, στη δική μας παρέα, αλλά στους “μπακαλιάρους” -υποτίθεται επαγγελματίες του χώρου- που βγήκαν να βγάλουν υποχρεώσεις. Κλείνει η παρένθεση.
Ο Ούκιτς είναι φοιτητής στα 28 του, στο Panathinaikos Univercity of winning. Όπως και ο Γκιστ. Σπουδάζει τη διαδικασία του “μαθαίνω να νικάω“. Μπορεί να έφτασε μέχρι το ΝΒΑ αλλά ποτέ δεν έλαβε τέτοια εξειδικευμένη μόρφωση, δεν ήταν και δεν είναι winner, σπουδάζει όμως ένα πρόγραμμα που έχει μπολιαστεί με τη λέξη νίκη.
Ένα μπορώ να σας πω (ισχύει και για τον Γκιστ, τον οποίο όπως και τον Ούκιτς παιδιά, ναι, δε θα υπέγραφα στη νέα ομάδα που χτίζουν οι πράσινοι και νομίζω ότι όσοι μπορούν φιλτράρουν και να αξιολογήσουν το συνολικό performance δεν έχουν καμία αντίρρηση, προσωπική γνώμη ΠΑΝΤΑ), ο Ρόκο μετά την αποχώρηση του από το κλαμπ (σε 1-2 ή 5 χρόνια) μπορεί να μην βρει ξανά αυτά τα λεφτά (γιατί η αγορά έχει αλλάξει και τα χρόνια περνούν) αλλά σίγουρα θα είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ σε σύγκριση με το καλοκαίρι του 2012.
Αυτό πιστώνεται στους προπονητές του οι οποίοι δουλεύουν πολύ πάνω του και ας γνωρίζουν ότι η επιλογή ήταν λάθος. Ο ίδιος ο Πεδουλάκης το δήλωσε ξεκάθαρα εχθές (“είναι δύσκολο να αλλάξει στυλ σε αυτή την ηλικία…”) όπως και ο ίδιος ο Κροάτης γνωρίζει ότι παίζει μόνος του στη θέση πλέον και σε περίπτωση ύπαρξης ενός απλά αξιόλογου πραγματικού πόιντ γκαρντ, το συνολικό του performance μέχρι τώρα θα τον είχε στείλει πίσω στο ροτέησιον και πιθανόν δεν θα είχε αυτή την ευκαιρία.
Η απόδοση του χθες ήταν same story με αυτή του τελικού στο Ελληνικό, όπου φάση – φάση απέκτησε αυτοπεποίθηση και έφτασε στο σημείο να σκοράρει τους πιο κρίσιμους πόντους στο τέλος. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Τα ματς με την Καντού, Ολυμπιακό και Ζαλγκίρις, ο Παναθηναϊκός δεν τα κέρδισε ούτε λόγω Μπράμος ούτε λόγω Ούκιτς (παρότι ήταν και οι clutch έχοντας τεράστια συνεισφορά) αλλά για τον απλούστατο λόγω του ότι έχει τον καλύτερο παίκτη μισού γηπέδου στην Ευρώπη, τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Οι αποφάσεις του στο τέλος των κλειστών παιχνιδιών είναι απλά χειρουργικές επεμβάσεις και η αποφασιστικότητα του “έμπνευση” για τους υπόλοιπους. Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν..
Όλο αυτό το “πανηγυράκι” δεν κάνει καλό στο παιδί. Και μετά από μια τόσο καλή εμφάνιση καλύτερα και εμείς εδώ να του δώσουμε ένα credit γιατί όμως είναι εξαιρετικός χαρακτήρας, ακούει, δουλεύει και όντως παίζει καλύτερα έχοντας γίνει πιο λιτός στις κινήσεις του. Το Hoopfellas έχει αυστηρά κριτήρια αλλά νομίζω είναι δίκαιο. Μπράβο λοιπόν στον Ρόκο.
Ξαφνικά (ή μήπως όχι τόσο;) προέκυψε Μάλαγα. Αυτή είναι ο βασικός αντίπαλος των πρασίνων αυτή τη στιγμή. Όχι ότι η Εφές είναι τόσο μακριά (ειδικά στο αγωνιστικό κομμάτι καθόλου, θα έλεγα) αλλά καλύτερα να κοιτάμε πρώτα χαμηλά, βήμα – βήμα.
Οι Ισπανοί πέρασαν χθες από το Μπάμπεργκ. Δε με πείθουν σαν ομάδα, το έχω γράψει άλλωστε. Απλά το καλό τους πρόγραμμα σε βάζει σε σκέψεις. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να κοιτάξει το δικό του παιχνίδι και να είναι έτοιμος για μάχη. Για την ομάδα που βρίσκεται σε αυτή τη …διάσταση κατά το ΤΟΠ-16 δεν υπάρχει εύκολο και δύσκολο πρόγραμμα.
Πηγή: Hoopfellas