Ήταν ένα παιχνίδι με τρομερό ρυθμό, με πολλά λάθη -στατιστικά και μη-, με όρεξη και ανάγκη για ξεμούδιασμα.
Κυρίως όμως, ήταν ένα παιχνίδι με χρήσιμα συμπεράσματα για την Ελλάδα, αφού μετά τις οριστικές απώλειες των Γιώργου Πρίντεζη και Ιωάννη Παπαπέτρου, φαίνεται πως έχουν ξεκαθαρίσει αρκετά πράγματα χωροταξικά.
Εν γένει, η ομάδα του Rick Pitino δε θύμισε τόσο πολύ μια ομάδα του Rick Pitino (high pressure, deflections, low post), αλλά η χθεσινή βραδιά ελλοχεύει περισσότερα θετικά στοιχεία από ότι αρνητικά.
Θετικά:
1) Το… bullying του Μήτογλου
Ο Ντίνος Μήτογλου γνωρίζει πως είναι ένας από τους καλύτερους διαθέσιμους “ψηλούς” της φετινής free agency της EuroLeague και φρόντισε να αποδείξει στους μνηστήρες του το πλούσιο πακέτο που θα αποκτήσουν αν τον πείσουν να υπογράψει για αυτούς.
Όπως είχε φανερώσει και καθ’ όλη τη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, ο απόφοιτος του Wake Forrest είναι συγκλονιστικά καλός επιθετικός ριμπάουντερ από τη θέση 4, με τα μακριά του χέρια, το συνεχές… κόντεμα των αντίπαλων PFs και τη σταδιακά… θανάτωση του box out να του επιτρέπουν να μαζεύει 2.2 επιθετικά ριμπάουντ ανά βραδιά στην EuroLeague (5η καλύτερη επίδοση).
Χθες, εκμεταλλεύτηκε τους κοντύτερους PFs του Μεξικού και μάζεψε 3 επιθετικά ριμπάουντ (6 συνολικά), ευστόχησε στα 4 από τα 6 του δίποντα και κέρδισε και 7 φάουλ (6-6 βολές), με τη στατιστική του υπηρεσία να επιβεβαιώνει απλά το… bullying που προκάλεσε στους φιλοξενούμενους.
Το κυριότερο είναι φυσικά το θάρρος του από μακρινή απόσταση, σε μια απόφαση (4 τρίποντα χθες/ 2 στην EuroLeague) που ανοίγει διάπλατα τους χώρους για τα ελληνικά χρώματα.
Μπορεί να αστόχησε στα περισσότερα (1-4), αλλά η αυτοπεποίθησή του και η εν γένει αμερικάνικη παιδεία του στο μπάσκετ θα είναι πάντοτε ένα δίκοπο μαχαίρι για τον εκάστοτε αντίπαλο.
2) Το big ball
Με μια πρώτη ανάγνωση και χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση, η Ελλάδα διαθέτει αυτή τη στιγμή μια από τις ψηλότερες περιφερειακές γραμμές του κόσμου, την ίδια στιγμή που απουσίαζαν οι Καλάθης και Παπαπέτρου!
- Δημιουργοί:
Κατσίβελης, Μποχωρίδης, Σλούκας
- Wings:
Ρογκαβόπουλους, Χρυσικόπουλος, Λαρεντζάκης, Γιαννόπουλος
Μπορεί να υστερούν στην ταχύτητα και τον περιορισμό των κοντύτερων παικτών, αλλά το size μπορεί πάντοτε να δίνει σημαντικές λύσεις όπως το ριμπάουντ (34- 24 χθες/ 8-4 τα επιθετικά), το rim protection (5 τάπες) και η προσαρμοστικότητα αναγκάζοντας τον εχθρό να αντιμετωπίζει κάθε φορά έναν ψηλότερο και δυνατότερο παίκτη (6 κλεψίματα, 38% τρίποντο).
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πως οι «κοντοί» μας μάζεψαν χθες 19 ριμπάουντ ενώ οι «ψηλοί» 3 λιγότερα (16), ενώ μοίρασαν και τις 2 από τις 5 τάπες μας (2 ο Χρυσικόπουλος).
3) Ball movement/ transition
Όπως θα αναφερθεί και παρακάτω, ακόμα μια φουρνιά της εθνικής μας ομάδας πονάει αισθητά στο σουτ από μακρινή απόσταση (8-28 χθες, 3-15 στο πρώτο ημίχρονο), γεγονός που θα επιφέρει ιδιαίτερα προβλήματα κόντρα σε νοήμονες και αθλητικές ομάδες, όπως ο Καναδάς, που θα έχουν και τη διάθεση να κλείσουν στο ζωγραφιστό αλλά και την ικανότητα να το θωρακίσουν.
Χθες ωστόσο, όσο μικρό και αν είναι το δείγμα γραφής κόντρα σε μια ομάδα ερωτευμένη με το επιθετικό μέρος του παιχνιδιού, με αρκετά αμυντικά προβλήματα (size, διάθεση, αργά πόδια), η Ελλάδα καμουφλάρισε την ανικανότητά της με γρήγορο τέμπο, ποιοτικό ball movement (21 ασίστ σε 33 καλάθια/3 παίκτες πάνω από 3 τελικές πάσες/ 13 λάθη) και τρομερή έφεση στο transition (6 κλεψίματα/ 10-11 επιθέσεις).
Δεν θα συναντάται κάθε μέρα μια πανομοιότυπη αμυντική υπόσταση όπως αυτή των Μεξικάνων, αλλά η διάθεση να μοιραστεί η μπάλα είναι ιδιαίτερη καλοδεχούμενη, με τον Pitino να σκέφτεται ήδη πως θα προσαρμόσει σε αυτό το μοτίβο τους Σπανούλη και Καλάθη, δύο παίκτες που χρειάζονται τη μπάλα για να φτάσουν στο ζενίθ τους.
Αρνητικά:
1) Η προβλεψιμότητα του pick n roll
Μπορεί η Ελλάδα να ταξίδευε τη μπάλα από τη μια άκρη στην άλλη μέσω συνεχών handoffs -για να μειώσει τα ενδεχόμενα λάθη των bullet passes- αλλά ήταν αρκετά προβλέψιμη στην εκτέλεση των επιθέσεών της, με το pick n roll να είναι η κοινή αρχή των περισσότερων εξ αυτών.
Μπορεί το κλασικότερο να ήταν αυτό ανάμεσα στο δημιουργό και τον Γιώργο Παπαγιάννη, αλλά υπήρχαν πολλές μορφές του συνεχώς είτε με drive n kick σε κάποια γωνία είτε με το pick n pop του Μήτογλου.
Προφανώς, το pick n roll και οι μορφές του είναι μια από τις πιο θανάσιμες μορφές ανάπτυξης, καθώς αναγκάζει την άμυνα να κινηθεί και να εκτεθεί πιο εύκολα, αλλά η διαρκής του χρήση θα το κάνει περισσότερο όπλο αυτοκτονίας παρά δολοφονίας.
2) Η άμυνα στο pick n roll
Η Εθνική δέχθηκε χθες 98 πόντους από μια άκρως επιθετικογενή ομάδα με έφεση στο ανοιχτό γήπεδο, το τρίποντο και το pick n roll, το οποίο και «σκότωσε» τα υψηλόσωμα σώματά μας, που δε μπορούσαν να προσαρμοστούν στο βραχύσωμο Stoll που έκανε ό,τι ήθελε (13 πόντοι, 10 ασίστ).
Υπάρχουν τρεις κύριοι τρόποι για να φθείρεις το big ball.
Το ball movement (26 ασίστ), το μακρινό σουτ (38%/ 32 τρίποντα- 37 δίποντα) και το pick n roll (60% στα δίποντα).
Μπορεί οι σχεδόν πόντοι σε 69 σουτ και 23 βολές να μην είναι κάτι τόσο μελανό -ειδικότερα από τον χαρακτήρα του πρώτου φιλικού αγώνα- αλλά τα μικρά σημεία θα κάνουν τη διαφορά όταν έχει σημασία.
3) Το μακρινό σουτ
Το 29% στο τρίποντο σε 28 προσπάθειες είναι εν γένει ένα τραγικό νούμερο, αλλά είναι ιδιαίτερα πικρό όταν τα εν λόγω σουτ έχουν γίνει υπό καλές προϋποθέσεις και -σχεδόν- είναι ελεύθερες όψεις.
Θεωρητικά, μια ομάδα που περιμένει ακόμα τον κακό σουτέρ Καλάθη, τον μεγάλο ηλικιακά Σπανούλη (δε μπορεί τόσο συχνά να επιλέγει το φονικό του side step) και τους αφούς Αντετοκούνμπο (στην Ολυμπιάδα με το καλό) έχει βαλτώσει ήδη, αφού κανείς τους δε μπορεί να είναι σταθερά καλός από μακρινή απόσταση.
Αυτή τη στιγμή, υπάρχου στο ρόστερ 4 πολύ καλοί/ καλοί σουτέρ (Γιαννόπουλος, Χρυσικόπουλος, Χουγκάζ, Σλούκας), 4 μέτριοι (Μήτογλου, Μποχωρίδης, Λαρεντζάκης, Ρογκαβόπουλος) και 4 κακοί/ ακίνδυνοι (Παπαγιάννης, Αντετοκούνμπο, Κατσίβελης, Καββαδάς), σε μια εξίσωση που πάντα θα στερεί καταστάσεις όσο καλή άμυνα και αν υφίσταται…